«…Μου είπε (ανώτερος στρατιωτικός στο Πεντάγωνο των ΗΠΑ):’’ έχουμε λάβει την απόφαση να πάμε σε πόλεμο στο Ιράκ’’. Αυτό έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου (2001) ή κοντά σ’ αυτή την ημερομηνία…Οπότε επέστρεψα να τον δω μερικές εβδομάδες αργότερα. Εν τω μεταξύ εκείνη την εποχή είχαν αρχίσει οι βομβαρδισμοί μας στο Αφγανιστάν. Τον ρώτησα: ‘’εξακολουθούμε να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο στο Ιράκ;’’
κι εκείνος μου απάντησε: ‘’είναι πολύ χειρότερο από αυτό’’. Τότε πήγε στο γραφείο του και πήρε ένα έγγραφο που βρισκόταν επάνω του. Και μου είπε: ’’μόλις σήμερα έλαβα αυτό (το έγγραφο) από επάνω – εννοώντας το γραφείο του υπουργού Αμύνης. Και μου είπε: ’’αυτό είναι ένα σημείωμα που περιγράφει πώς πρόκειται να καταλάβουμε εφτά χώρες σε πέντε χρόνια, αρχίζοντας με το Ιράκ, και μετά με Συρία, Λίβανο, Σομαλία, Σουδάν και, τέλος Ιράν’’.»
Στρατηγός Wesley Clark*
Εάν τα παραπάνω είχαν ειπωθεί από άλλα χείλη και όχι από αυτά του στρατηγού Wesley Clark πιθανότατα να μην τους δίναμε καμία σημασία απορρίπτοντάς τα ως αποκύημα της φαντασίας κάποιου ή ως ανυπόστατες θεωρίες συνωμοσίας, στις οποίες η κοινή γνώμη αρέσκεται να πιστεύει συχνά πυκνά. Δεν είναι όμως λόγια κάποιου «επαγγελματία» συνωμοσιολόγου ούτε προέρχονται από κάποιον λαϊκιστή που επιδίδεται στη συνωμοσιολογία επειδή του λείπει το επιστημονικό υπόβαθρο και η συγκρότηση για να δώσει μία πειστική επιστημονική ανάλυση στα γεγονότα. Ως εκ τούτου το ερώτημα παραμένει: μήπως η εξέγερση στη Λιβύη δεν ήταν και τόσο αυθόρμητη όσο παρουσιάζεται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης; Μήπως στις αυθόρμητες λαϊκές διαμαρτυρίες σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τυνησίας κάποιοι είδαν την ευκαιρία να θέσουν σε εφαρμογή τα σχέδιά τους για στρατιωτική εμπλοκή στην πλούσια σε πετρέλαια Λιβύη; Μήπως τέλος, η Λιβύη οδηγείται επί τούτου σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο προκειμένου να δοθεί στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους το άλλοθι μίας στρατιωτικής επέμβασης με το επιχείρημα της αντιμετώπισης μίας «ανθρωπιστικής κρίσης»;Ορισμένες εισαγωγικές παρατηρήσεις
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι ο Μουαμάρ Καντάφι είναι ένας στυγνός δικτάτορας που καταπιέζει το λαό του, διοικεί τη χώρα σαν να είναι προσωπική του περιουσία κι ότι, πιθανότατα, η θέση του θα έπρεπε να είναι σε κάποιο ψυχιατρείο κι όχι στην ηγεσία ενός κράτους. Αληθεύει επίσης ότι η οικογένεια Καντάφι και η λιβυκή ελίτ λυμαίνονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας και μόνο ένα μικρό ποσοστό από τα κέρδη αυτών καταλήγει στους πραγματικούς δικαιούχους, τον λαό της Λιβύης. Όπως αναμφισβήτητη αλήθεια είναι και η βίαιη και απάνθρωπη αντίδραση του Καντάφι στις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των πολιτών της Λιβύης εξαπολύοντας στους δρόμους τους μισθοφόρους του καθεστώτος και δολοφονώντας αδιακρίτως αμάχους.
Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η λαϊκή εξέγερση στη Λιβύη εντάσσεται στο γενικότερο ντόμινο που συγκλονίζει εδώ και βδομάδες τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί βάσιμα ότι οι επιτυχείς εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία δεν «άνοιξαν την όρεξη» και σε μερίδα της λιβυκής κοινωνίας ότι διαμαρτυρόμενοι μπορούν να επιτύχουν κάποιου είδος εκδημοκρατισμό της πατρίδας τους και περισσότερη δικαιοσύνη για την κοινωνία. Υπάρχουν ωστόσο και σημαντικές διαφορές μεταξύ της λαϊκής εξέγερσης στη Λιβύη κι αυτών σε άλλες αραβικές χώρες και πρέπει να επισημανθούν.
Καταρχάς ο ίδιος ο Καντάφι δεν μοιάζει ιδιαίτερα με τους συναδέρφους του της Αιγύπτου και της Τυνησίας. Ο Καντάφι, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχει βελτιώσει θεαματικά τις σχέσεις του με τη Δύση, απέχει παρασάγγας από το να θεωρηθεί ένα ανδρείκελο των Αμερικανών. Η σχέση του με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους υπαγορεύεται από το συμφέρον του να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη κι επιπλέον, δεν χρωστάει την αναρρίχησή του ή την παραμονή του στην εξουσία στους Δυτικούς. Όσον αφορά τη Λιβύη, διαφέρει με την Αίγυπτο στο γεγονός ότι ενώ στην Αίγυπτο υπήρχε πάντα μία – έστω και ελάχιστα ισχυρή – αντιπολίτευση, στη Λιβύη κάθε αντιπολιτευτική φωνή είχε εξουδετερωθεί. Ακόμη, ενώ στην Αίγυπτο και την Τυνησία τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν κυρίως οικονομικής φύσης και ξεκίνησαν από τις λιγότερο προνομιούχες τάξεις που πλήττονται από την οικονομική κρίση και τις ιδιαίτερα υψηλές τιμές σε βασικά είδη ανάγκης, στη Λιβύη τα αιτήματα είχαν διαφορετική αφετηρία.
Η Λιβύη είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες της Αφρικής. Παιδεία, στέγη και υπηρεσίες υγείας προσφέρονται δωρεάν από το κράτος. Η θέση της γυναίκας μπορεί να θεωρηθεί προνομιούχος σε σχέση με τις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Η πολυγαμία έχει απαγορευτεί και ο αναλφαβητισμός έχει εξαλειφτεί. Επιπλέον, το καθεστώς βλέποντας τις διαμαρτυρίες στις γειτονικές χώρες, αμέσως έλαβε μέτρα επιδοτώντας βασικά τρόφιμα, ανακοινώνοντας προγράμματα για την αντιμετώπιση της ανεργίας και δίνοντας αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Μία επιπλέον σημαντική διαφορά της Λιβύης με τις άλλες χώρες είναι ότι η Λιβύη κυριολεκτικά «κολυμπάει» στο πετρέλαιο.
Περίεργες συμπτώσεις
Παρά ταύτα δεν κατάφερε να αποφύγει μία λαϊκή εξέγερση, η οποία, όπως αποδείχθηκε, ήταν ένοπλη και πολύ σύντομα οδήγησε στο ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου. Όπως γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ σε άρθρο του στο Έθνος «καμιά ειρηνική συγκέντρωση ειρηνικών και άοπλων πολιτών δεν είναι σε θέση να δίνει στρατιωτικές μάχες, να καταλαμβάνει πόλεις κάμπτοντας την αντίσταση στρατιωτικών μονάδων του καθεστώτος, χωρίς την ύπαρξη καθοδηγητικού κέντρου της εξέγερσης, το οποίο και θα συντονίζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των αντικανταφικών δυνάμεων. Η τυχαία αυτομόληση αξιωματικών και ανδρών του στρατού δεν επαρκεί συνήθως για τέτοιας κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις». Άλλες πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας κάνουν λόγο για δεκάδες στρατιωτικούς συμβούλους και άνδρες των μυστικών υπηρεσιών από τις ΗΠΑ και χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίοι έχουν αποβιβαστεί στην περιοχή της ανατολικής Λιβύης και έχουν αναλάβει να στηρίξουν τις αντικανταφικές δυνάμεις, να οργανώσουν και εξοπλίσουν παραστρατιωτικές ομάδες που θα παίξουν σημαντικό ρόλο ενόψει της αναμενόμενης αντεπίθεσης των κυβερνητικών δυνάμεων και τέλος, να προετοιμάσουν το έδαφος για την πιθανή ανάληψη στρατιωτικών πρωτοβουλιών από το ΝΑΤΟ ή άλλη συμμαχική δύναμη.
Από άλλους αναλυτές δεν διέλαθαν της προσοχής και οι χιλιάδες σημαίες της βασιλικής Λιβύης – πριν ο Καντάφι και οι στρατιωτικοί ανατρέψουν τον βασιλιά Ιντρίς – τις οποίες ανέμιζε το εξεγερμένο πλήθος στη Βεγγάζη και τις άλλες περιοχές της Κυρηναϊκής. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι τις ανέμιζαν νοσταλγοί του παλαιού καθεστώτος που τις ξέθαψαν από τα σεντούκια όπου τις είχαν για 40 χρόνια φυλαγμένες. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς αφού ο έλεγχος του καθεστώτος υπήρξε απόλυτος και οι σημαίες φαίνονταν σαν καινούριες. Αφού δεν μπορούσαν να παραχθούν εντός της χώρας, κάποιος άλλος θα πρέπει να προμήθευσε τους διαδηλωτές μ’ αυτές ή να τυπώνοντας στο πρόσφατο παρελθόν στη Λιβύη αλλά οι αρχές να έκλεισαν τα μάτια. Γιατί άραγε;
Εντύπωση προκαλεί επίσης και η ταχύτητα με την οποία οργανώθηκε η «αντιπολίτευση» στη Βεγγάζη φτάνοντας στο σημείο να προαναγγείλει και το σχηματισμό «επαναστατικής κυβέρνησης» υπό τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Μουσταφά Μοχάμεντ Αμπντάλ Τζαλίλ, ο οποίος αμέσως μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης τάχθηκε με την πλευρά των αντικανταφικών δυνάμεων. Επ ‘ αυτού γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ: «Λίγες ώρες αργότερα, ο ευρισκόμενος στο Κάιρο ακροδεξιός Αμερικανός γερουσιαστής Τζο Λίμπερμαν, παλαιότερα υποψήφιος για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ και λυσσώδης υποστηρικτής των πιο επιθετικών κύκλων του Ισραήλ, κορυφαίο μέλος της επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Γερουσίας, βγήκε στο CNN και ζήτησε «αναγνώριση της επαναστατικής κυβέρνησης» ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης και άμεσο εξοπλισμό της με αμερικανικά όπλα!» Κατά τον Έλληνα αρθρογράφο η άμεση αντίδραση Αμερικανών παραγόντων (αντίστοιχη προτροπή εξέφρασε και ο τέως Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για την Προεδρία γερουσιαστής Τζων Μακέην) μόνο τυχαία δεν ήταν. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι οι κινήσεις των Αμερικανών προδίδουν προηγούμενες επαφές τους με τον Τζαλίλ και άλλα μέλη της λιβυκής ηγεσίας και της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Στη σειρά αυτή των «περίεργων συμπτώσεων» πρέπει να προσθέσουμε και τις δηλώσεις που έκανε ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Hague στο πρακτορείο Reuters στις 21 Φεβρουαρίου. Τότε ο Βρετανός ΥπΕξ είχε δηλώσει ότι διέθετε πληροφορίες ότι ο Καντάφι είχε εγκαταλείψει τη χώρα με προορισμό τη Βενεζουέλα. Ήταν αυτή η δήλωση απλώς μία γκάφα του Βρετανού πολιτικού ή μήπως επρόκειτο για μία πολύ καλά μελετημένη κίνηση που είχε ως στόχο να κάμψει το ηθικό των πιστών στον Καντάφι δυνάμεων και ταυτόχρονα να αναπτερώσει το ηθικό των αντικανταφικών δυνάμεων που φοβόντουσαν ότι η εξέγερσή τους θα πνιγεί στο αίμα εν τη γενέσει της;
Εν κατακλείδι
Αυτή τη στιγμή πληροφορίες κάνουν λόγο για κινήσεις των Αμερικανικών Δυνάμεων που έχουν ως στόχο την πραγματοποίηση στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Λιβύη. Σειρά αξιωματούχων, από τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Ράσμουνσεν και την Αμερικανίδα υπουργών Εξωτερικών Κλίντον μέχρι τον Βρετανό πρωθυπουργό Κάμερον και τον Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί, με δηλώσεις τους, δεν έχουν αποκλείσει την πιθανότητα στρατιωτικής εμπλοκής στη Λιβύη με πρόφαση την (υπαρκτή) ανθρωπιστική κρίση. Το τι θα συμβεί θα το μάθουμε τις επόμενες μέρες ή και ώρες. Εάν πάντως η Δύση αποφασίσει να επέμβει σε ένα εσωτερικό πρόβλημα μίας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας θα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα στην πλήρη καταστρατήγηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και το ΝΑΤΟ θα έχει μετατραπεί και επισήμως από αμυντική συμμαχία στον παγκόσμιο σερίφη. Εάν τέλος, σύμφωνα και με τα όσα έχει αποκαλύψει ο στρατηγός Κλαρκ, η Λιβύη ωθήθηκε σε εμφύλιο πόλεμο προκειμένου οι Δύση να «βάλει χέρι» στους πλούσιους υδρογονάνθρακες της χώρας τότε αναρωτιέμαι αν ο ψυχοπαθής Καντάφι είναι πράγματι χειρότερος από τον Ομπάμα, τον Σαρκοζί ή τον Κάμερον!
Υ.Γ: Η σιωπή των άλλοτε συντρόφων και προνομιακών συνομιλητών του συνταγματάρχη Καντάφι Τόνυ Μπλερ, Νικολά Σαρκοζί, Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Γιώργου Α. Παπανδρέου είναι πράγματι εκκωφαντική.
Υ.Γ1: Εναλλακτικός τίτλος για αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είναι «Είναι πολλά τα λεφτά Μουαμάρ» ή – παραφράζοντας τον σπουδαίο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες – «Τον Συνταγματάρχη των έγραψαν τελικά όλοι».
*Συνέντευξη του απόστρατου Στρατηγού Wesley Clark στη δημοσιογράφο Amy Goodman στις 02/03/2007, πρώην Ανωτάτου Διοικητή των ΝΑΤΟϊκών Δυνάμεων κατά τους βομβαρδισμούς στη Σερβία το 1999.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου