Άρεφ Αλομπέιντ*
Η Αίγυπτος καταλαμβάνει μια σημαντική γεωστρατηγική θέση που της δίνει τη δυνατότητα να παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην περιφέρεια της και στη διεθνή πολιτική. Η χώρα αυτή συνδέει την Ασία με την Αφρική, ελέγχει τη στρατηγικής σημασίας διώρυγα του Σουέζ, διαθέτει μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό στον αραβικό κόσμο και διαθέτει
μια πολιτιστική κληρονομιά 5 χιλιάδων χρόνων περίπου που την καθιστά πόλο έλξης ενός σημαντικού μεριδίου του παγκοσμίου τουρισμού. Το καθεστώς Μουμπάρακ (1981-2011) ανέλαβε την εξουσία μετά τη δολοφονία του Σαντάτ και από τότε η χώρα έχανε σταδιακά την γεωστρατηγική της ισχύ εξαιτίας των επιλογών του καθεστώτος. Το καθεστώτος έφτασε στην παρακμή του για πολλούς λόγους και η εξέγερση του λαού, που βοηθήθηκε από τα Μ.Μ.Ε, ήταν αναπόφευκτη.
Μεταξύ των διαδηλωτών ήταν μουσουλμάνοι και Κόπτες χριστιανοί που ήθελαν την αλλαγή της πολιτικής κατάστασης. Η νεολαία ήταν το επικρατέστερο στοιχείο στην εξέγερση αυτή. Οι οργανωτές των διαδηλώσεων ζητούσαν μεταξύ άλλων την άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλει ο Χούσνι Μουμπάρακ[i], την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, την κατάργηση των στρατοδικείων και τη συμμετοχή αντιπροσώπων του πολιτικού κόσμου στη μεταβατική διαδικασία. Η εξέγερση πέτυχε το στόχο της με την απομάκρυνση του Μουμπάρακ και θα μπορέσει να πετύχει περισσότερα στο μέλλον αν υπάρξει μια κοινή και ενιαία ηγεσία. Επίσης πρέπει να είναι ενεργή εφαρμόζοντας νέες τακτικές ή μεθόδους σε περίπτωση που παραμείνει η κατάσταση όπως ήταν πριν τα αιματηρά γεγονότα και δεν προχωράνε οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις.
Η επιτυχία της εξέγερσης με την απομάκρυνση του Μουμπάρακ από τον «αιγυπτιακό θρόνο» ήταν μονόδρομος διότι σε διαφορετική περίπτωση η εκδίκηση των μελών του καθεστώτος ενάντια στους διαδηλωτές ήταν δεδομένη καθώς ήδη αρκετοί διαδηλωτές είχαν εξαφανισθεί από τα σώματα ασφαλείας[ii]. Η διαφθορά[iii], η ακρίβεια, οι συνεχιζόμενες αποτυχίες των κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση των βασικών προβλημάτων της καθημερινότητας του λαού κυρίως τη φτώχεια καθώς και τα σκληρά μέτρα καταστολής που εφάρμοζαν τα διεφθαρμένα σώματα ασφαλείας που υπάγονται στο Μουμπάρακ εδώ και χρόνια, ήταν οι κύριοι παράγοντες της εξέγερσης.
Σε κάθε κοινωνία υπάρχει το φαινόμενο της ακρίβειας αλλά στην Αίγυπτο ξεπέρασε κάθε όριο σε σχέση με το χαμηλό επίπεδο εισοδήματος. Σύμφωνα με τις εκθέσεις τον ΟΗΕ το επίπεδο της φτώχειας ξεπέρασε το 21.9% του πληθυσμού ενώ σε ορισμένους νομούς στο νότιο τμήμα της χώρας όπως ο νομός Ασιούτ ξεπέρασε το 66%. Ο πληθωρισμός έφτασε το 11,7% τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και το έλλειμμα περίπου στο 8%[iv]. Η κοινωνία χωρίστηκε σε δύο τάξεις, τη πλούσια τάξη των λίγων και τη φτωχή τάξη των πολλών, η μεσαία τάξη εξαντλήθηκε και έπαψε να υπάρχει. Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει ένας τουρίστας μόλις φτάσει στην Αίγυπτο είναι η τραγική εικόνα της ένδειας που υπάρχει σε αρκετά μέρη της χώρας σε σημείο που οι άνθρωποι κατοικούν σε νεκροταφεία [v]. Η αρχή της καταιγίδας άρχισε όταν η κυβέρνηση που ελέγχει τη βουλή ψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο για την επιβολή νέων φόρων και την αύξηση των τιμών, γεγονός που προκάλεσε συγκρούσεις και απεργίες σε διάφορα κοινωνικά στρώματα ως αντίδραση στα κυβερνητικά μέτρα. Η εξέγερση προκάλεσε οικονομική ζημιά δις. εκ. $ σε διάφορους τομείς με κυριότερο τον τουρισμού[vi]. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, οι ξένοι επιχειρηματίες απέφυγαν την αγορά αιγυπτιακών ομολόγων, γεγονός που προκάλεσε την πτώση του εθνικού νομίσματος .
Η ανάληψη της εξουσίας από τον στρατό, που θεωρείται σε σύγκριση με τα άλλα όργανα του κράτους το μοναδικό σώμα που λειτουργούσε σωστά, ήταν η καλύτερη λύση. Με αυτό τον τρόπο, η στρατιωτική εξουσία θεωρείται, σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή, ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της Αιγύπτου, θεσμοφύλακας της χώρας και εγγυητής των διαδηλωτών από κάθε δίωξη εκ μέρους των καθεστωτικών . Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων, που ανέλαβε τη διαχείριση των υποθέσεων της χώρας για έξι μήνες (ίσως και περισσότερο αν χρειαστεί), ανακοίνωσε τη διάλυση της βουλής και την αναστολή του συντάγματος[vii] μέχρι να πραγματοποιηθούν οι νέες τροποποιήσεις και να διεξαχθούν οι εθνικές εκλογές. Ο Άμρ Σουλεϊμάν, που ήταν ο παραδοσιακός σύμμαχος των Η.Π.Α. και το δεξί χέρι του προέδρου, καθαιρέθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου και του αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών, λόγω της αντίθεσης του στρατού στη συμμετοχή του στη νέα μεταβατική φάση.
Το Ισραήλ ίσως είναι η μοναδική χώρα που ανησυχεί έντονα για τη μεταβίβαση της εξουσίας μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Υπάρχουν φόβοι για διακοπή της ροής του αιγυπτιακού φυσικού αερίου προς το Ισραήλ[viii]. Επίσης η ισραηλινή κυβέρνηση ανησυχεί μήπως επηρεάζεται η «συμφωνία ειρήνης» (συμφωνία του Camp David) του 1979 με τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για το μέλλον της, κυρίως αν αναλάβουν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι»[ix]το τιμόνι της χώρας. Με τη συμφωνία αυτή το Ισραήλ εξουδετέρωσε την απειλή στο νότιο μέτωπο του, την μεγαλύτερη αραβική δύναμη, και με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε επί 30 χρόνια να μεταφέρει ένα σημαντικό μέρος των στρατιωτικών του δαπανών σε άλλους τομείς της οικονομίας. Η νέα πολιτική κατάσταση προκαλεί ανησυχία στο Ισραήλ λόγω των φόβων ότι η αλλαγή καθεστώτος θα μεταφραστεί σε αλλαγές στην εξωτερική πολιτική της Αιγύπτου. Αλλαγές που θα την καταστήσουν περιφερειακό αντίπαλο του Ισραήλ και θα δρομολογήσουν την δυναμική επιστροφή της στην περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων. Έτσι παρά τις διαβεβαιώσεις του Αιγυπτιακού Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου σχετικά με την συμφωνία ειρήνης, το Ισραήλ, μετά την πτώση του Μουμπάρακ, χάνει σημαντικό γεωστρατηγικό βάθος.
Η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», ως παράταξη που έχει πολλούς οπαδούς θα προχωρήσει στην ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος[x] που θα συμμετέχει ενεργά στην νέα πολιτική δημοκρατική ζωή της χώρας. Υπάρχουν γειτονικά κράτη που προσπαθούν να δώσουν την εικόνα ότι θα επιδιώξουν να ελέγξουν τη χώρα και να τη μετατρέψουν σε ισλαμική δημοκρατία τύπου Ιράν και αυτό θα αποτελούσε απειλή για την περιφερειακή ειρήνη. Η πραγματικότητα είναι ότι η οργάνωση αυτή θέλει να είναι βασικό μέρος της πολιτικού συστήματος και να συμμετέχει αποτελεσματικά στην διακυβέρνηση του τόπου. Είναι αδύνατον να μετατραπεί η Αίγυπτος σε θεοκρατικό καθεστώς τύπου Σαουδικής Αραβίας ή Ιράν διότι η κουλτούρα του λαού είναι διαφορετική. Επίσης θα υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις (σοσιαλιστές, κομμουνιστές και υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς) που θα αναπτυχθούν στο νέο δημοκρατικό καθεστώς και οι ιδεολογίες τους δεν συμβιβάζονται με την ιδέα του θεοκρατισμού. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι πολιτικές αντιλήψεις της οργάνωσης «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» είναι μετριοπαθείς,[xi] αντίθετα με αυτές της εκτός νόμου οργάνωσης «Ισλαμικός Αγώνας», (Ισλαμική Τζιχάντ )[xii].
Συμπέρασμα:
Πρέπει να αναγνωρίσουμε το ρόλο που έπαιξαν τα Μ.Μ.Ε (κυρίως το διαδίκτυο)[xiii] και το αραβικό δορυφορικό κανάλι Al Jazeera, ως βασικοί φορείς των νέων τεχνολογιών, στην ανατροπή του Μουμπάρακ και του Ζέιν Αλ Αμπιντίν μπιν Αλί της Τυνησίας (προς το παρόν). Η Αίγυπτος δεν είδε το φως της πραγματικής ελευθερίας από την Οθωμανική περίοδο. Το 1880 εντάχθηκε στη βρετανική σφαίρα επιρροής υπό ένα διεφθαρμένο βασιλικό καθεστώς και από το 1952 μέχρι σήμερα την εξουσία κατέχουν οι στρατιωτικοί. Μήπως ήρθε η ώρα να λειτουργήσει η Αίγυπτος ως μια δημοκρατική χώρα με ελεύθερες εκλογές που θα αναδείξει τον νέο δημοκρατικό ηγέτη της. Η νέα ηγεσία θα κριθεί από την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Ο Μοχάμεντ Ελ-Μπαραντεΐ είναι η λύση με τις λιγότερες πιθανότητες για την ανάληψη της εξουσίας, διότι ο Ελ-Μπαραντεΐ προέρχεται από το εξωτερικό και δεν έζησε την αιγυπτιακή πραγματικότητα. Επίσης αρκετοί είναι αυτοί, εντός και εκτός Αιγύπτου, που καταλογίζουν ευθύνες στον ίδιο για της έκθεση του, ως πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας, όπου αναφερόταν ότι το Ιράκ διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής και κατά συνέπεια για την καταστροφή αυτής της αραβικής χώρας. Εξάλλου, ο αιγυπτιακός στρατός αντιτίθεται σε οποιοδήποτε ρόλο του Ελ-Μπαραντεΐ στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο πιο κατάλληλος πολιτικός για τη θέση της προεδρίας της χώρας είναι ο Αμρ Μούσα (γενικός γραμματείας του Αραβικού Συνδέσμου), εκτός αν εμφανιστεί μια άλλη προσωπικότητα στο διάστημα μέχρι τις εκλογές. Σε κάθε περίπτωση ο στρατός θα συνεχίζει να είναι ο εγγυητής της πολιτικής ζωής της Αιγύπτου.
*Διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας. Ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής.
Η Αίγυπτος καταλαμβάνει μια σημαντική γεωστρατηγική θέση που της δίνει τη δυνατότητα να παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην περιφέρεια της και στη διεθνή πολιτική. Η χώρα αυτή συνδέει την Ασία με την Αφρική, ελέγχει τη στρατηγικής σημασίας διώρυγα του Σουέζ, διαθέτει μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό στον αραβικό κόσμο και διαθέτει
μια πολιτιστική κληρονομιά 5 χιλιάδων χρόνων περίπου που την καθιστά πόλο έλξης ενός σημαντικού μεριδίου του παγκοσμίου τουρισμού. Το καθεστώς Μουμπάρακ (1981-2011) ανέλαβε την εξουσία μετά τη δολοφονία του Σαντάτ και από τότε η χώρα έχανε σταδιακά την γεωστρατηγική της ισχύ εξαιτίας των επιλογών του καθεστώτος. Το καθεστώτος έφτασε στην παρακμή του για πολλούς λόγους και η εξέγερση του λαού, που βοηθήθηκε από τα Μ.Μ.Ε, ήταν αναπόφευκτη.
Μεταξύ των διαδηλωτών ήταν μουσουλμάνοι και Κόπτες χριστιανοί που ήθελαν την αλλαγή της πολιτικής κατάστασης. Η νεολαία ήταν το επικρατέστερο στοιχείο στην εξέγερση αυτή. Οι οργανωτές των διαδηλώσεων ζητούσαν μεταξύ άλλων την άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλει ο Χούσνι Μουμπάρακ[i], την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, την κατάργηση των στρατοδικείων και τη συμμετοχή αντιπροσώπων του πολιτικού κόσμου στη μεταβατική διαδικασία. Η εξέγερση πέτυχε το στόχο της με την απομάκρυνση του Μουμπάρακ και θα μπορέσει να πετύχει περισσότερα στο μέλλον αν υπάρξει μια κοινή και ενιαία ηγεσία. Επίσης πρέπει να είναι ενεργή εφαρμόζοντας νέες τακτικές ή μεθόδους σε περίπτωση που παραμείνει η κατάσταση όπως ήταν πριν τα αιματηρά γεγονότα και δεν προχωράνε οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις.
Η επιτυχία της εξέγερσης με την απομάκρυνση του Μουμπάρακ από τον «αιγυπτιακό θρόνο» ήταν μονόδρομος διότι σε διαφορετική περίπτωση η εκδίκηση των μελών του καθεστώτος ενάντια στους διαδηλωτές ήταν δεδομένη καθώς ήδη αρκετοί διαδηλωτές είχαν εξαφανισθεί από τα σώματα ασφαλείας[ii]. Η διαφθορά[iii], η ακρίβεια, οι συνεχιζόμενες αποτυχίες των κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση των βασικών προβλημάτων της καθημερινότητας του λαού κυρίως τη φτώχεια καθώς και τα σκληρά μέτρα καταστολής που εφάρμοζαν τα διεφθαρμένα σώματα ασφαλείας που υπάγονται στο Μουμπάρακ εδώ και χρόνια, ήταν οι κύριοι παράγοντες της εξέγερσης.
Σε κάθε κοινωνία υπάρχει το φαινόμενο της ακρίβειας αλλά στην Αίγυπτο ξεπέρασε κάθε όριο σε σχέση με το χαμηλό επίπεδο εισοδήματος. Σύμφωνα με τις εκθέσεις τον ΟΗΕ το επίπεδο της φτώχειας ξεπέρασε το 21.9% του πληθυσμού ενώ σε ορισμένους νομούς στο νότιο τμήμα της χώρας όπως ο νομός Ασιούτ ξεπέρασε το 66%. Ο πληθωρισμός έφτασε το 11,7% τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και το έλλειμμα περίπου στο 8%[iv]. Η κοινωνία χωρίστηκε σε δύο τάξεις, τη πλούσια τάξη των λίγων και τη φτωχή τάξη των πολλών, η μεσαία τάξη εξαντλήθηκε και έπαψε να υπάρχει. Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει ένας τουρίστας μόλις φτάσει στην Αίγυπτο είναι η τραγική εικόνα της ένδειας που υπάρχει σε αρκετά μέρη της χώρας σε σημείο που οι άνθρωποι κατοικούν σε νεκροταφεία [v]. Η αρχή της καταιγίδας άρχισε όταν η κυβέρνηση που ελέγχει τη βουλή ψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο για την επιβολή νέων φόρων και την αύξηση των τιμών, γεγονός που προκάλεσε συγκρούσεις και απεργίες σε διάφορα κοινωνικά στρώματα ως αντίδραση στα κυβερνητικά μέτρα. Η εξέγερση προκάλεσε οικονομική ζημιά δις. εκ. $ σε διάφορους τομείς με κυριότερο τον τουρισμού[vi]. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, οι ξένοι επιχειρηματίες απέφυγαν την αγορά αιγυπτιακών ομολόγων, γεγονός που προκάλεσε την πτώση του εθνικού νομίσματος .
Η ανάληψη της εξουσίας από τον στρατό, που θεωρείται σε σύγκριση με τα άλλα όργανα του κράτους το μοναδικό σώμα που λειτουργούσε σωστά, ήταν η καλύτερη λύση. Με αυτό τον τρόπο, η στρατιωτική εξουσία θεωρείται, σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή, ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της Αιγύπτου, θεσμοφύλακας της χώρας και εγγυητής των διαδηλωτών από κάθε δίωξη εκ μέρους των καθεστωτικών . Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων, που ανέλαβε τη διαχείριση των υποθέσεων της χώρας για έξι μήνες (ίσως και περισσότερο αν χρειαστεί), ανακοίνωσε τη διάλυση της βουλής και την αναστολή του συντάγματος[vii] μέχρι να πραγματοποιηθούν οι νέες τροποποιήσεις και να διεξαχθούν οι εθνικές εκλογές. Ο Άμρ Σουλεϊμάν, που ήταν ο παραδοσιακός σύμμαχος των Η.Π.Α. και το δεξί χέρι του προέδρου, καθαιρέθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου και του αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών, λόγω της αντίθεσης του στρατού στη συμμετοχή του στη νέα μεταβατική φάση.
Το Ισραήλ ίσως είναι η μοναδική χώρα που ανησυχεί έντονα για τη μεταβίβαση της εξουσίας μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Υπάρχουν φόβοι για διακοπή της ροής του αιγυπτιακού φυσικού αερίου προς το Ισραήλ[viii]. Επίσης η ισραηλινή κυβέρνηση ανησυχεί μήπως επηρεάζεται η «συμφωνία ειρήνης» (συμφωνία του Camp David) του 1979 με τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για το μέλλον της, κυρίως αν αναλάβουν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι»[ix]το τιμόνι της χώρας. Με τη συμφωνία αυτή το Ισραήλ εξουδετέρωσε την απειλή στο νότιο μέτωπο του, την μεγαλύτερη αραβική δύναμη, και με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε επί 30 χρόνια να μεταφέρει ένα σημαντικό μέρος των στρατιωτικών του δαπανών σε άλλους τομείς της οικονομίας. Η νέα πολιτική κατάσταση προκαλεί ανησυχία στο Ισραήλ λόγω των φόβων ότι η αλλαγή καθεστώτος θα μεταφραστεί σε αλλαγές στην εξωτερική πολιτική της Αιγύπτου. Αλλαγές που θα την καταστήσουν περιφερειακό αντίπαλο του Ισραήλ και θα δρομολογήσουν την δυναμική επιστροφή της στην περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων. Έτσι παρά τις διαβεβαιώσεις του Αιγυπτιακού Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου σχετικά με την συμφωνία ειρήνης, το Ισραήλ, μετά την πτώση του Μουμπάρακ, χάνει σημαντικό γεωστρατηγικό βάθος.
Η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», ως παράταξη που έχει πολλούς οπαδούς θα προχωρήσει στην ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος[x] που θα συμμετέχει ενεργά στην νέα πολιτική δημοκρατική ζωή της χώρας. Υπάρχουν γειτονικά κράτη που προσπαθούν να δώσουν την εικόνα ότι θα επιδιώξουν να ελέγξουν τη χώρα και να τη μετατρέψουν σε ισλαμική δημοκρατία τύπου Ιράν και αυτό θα αποτελούσε απειλή για την περιφερειακή ειρήνη. Η πραγματικότητα είναι ότι η οργάνωση αυτή θέλει να είναι βασικό μέρος της πολιτικού συστήματος και να συμμετέχει αποτελεσματικά στην διακυβέρνηση του τόπου. Είναι αδύνατον να μετατραπεί η Αίγυπτος σε θεοκρατικό καθεστώς τύπου Σαουδικής Αραβίας ή Ιράν διότι η κουλτούρα του λαού είναι διαφορετική. Επίσης θα υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις (σοσιαλιστές, κομμουνιστές και υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς) που θα αναπτυχθούν στο νέο δημοκρατικό καθεστώς και οι ιδεολογίες τους δεν συμβιβάζονται με την ιδέα του θεοκρατισμού. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι πολιτικές αντιλήψεις της οργάνωσης «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» είναι μετριοπαθείς,[xi] αντίθετα με αυτές της εκτός νόμου οργάνωσης «Ισλαμικός Αγώνας», (Ισλαμική Τζιχάντ )[xii].
Συμπέρασμα:
Πρέπει να αναγνωρίσουμε το ρόλο που έπαιξαν τα Μ.Μ.Ε (κυρίως το διαδίκτυο)[xiii] και το αραβικό δορυφορικό κανάλι Al Jazeera, ως βασικοί φορείς των νέων τεχνολογιών, στην ανατροπή του Μουμπάρακ και του Ζέιν Αλ Αμπιντίν μπιν Αλί της Τυνησίας (προς το παρόν). Η Αίγυπτος δεν είδε το φως της πραγματικής ελευθερίας από την Οθωμανική περίοδο. Το 1880 εντάχθηκε στη βρετανική σφαίρα επιρροής υπό ένα διεφθαρμένο βασιλικό καθεστώς και από το 1952 μέχρι σήμερα την εξουσία κατέχουν οι στρατιωτικοί. Μήπως ήρθε η ώρα να λειτουργήσει η Αίγυπτος ως μια δημοκρατική χώρα με ελεύθερες εκλογές που θα αναδείξει τον νέο δημοκρατικό ηγέτη της. Η νέα ηγεσία θα κριθεί από την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Ο Μοχάμεντ Ελ-Μπαραντεΐ είναι η λύση με τις λιγότερες πιθανότητες για την ανάληψη της εξουσίας, διότι ο Ελ-Μπαραντεΐ προέρχεται από το εξωτερικό και δεν έζησε την αιγυπτιακή πραγματικότητα. Επίσης αρκετοί είναι αυτοί, εντός και εκτός Αιγύπτου, που καταλογίζουν ευθύνες στον ίδιο για της έκθεση του, ως πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας, όπου αναφερόταν ότι το Ιράκ διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής και κατά συνέπεια για την καταστροφή αυτής της αραβικής χώρας. Εξάλλου, ο αιγυπτιακός στρατός αντιτίθεται σε οποιοδήποτε ρόλο του Ελ-Μπαραντεΐ στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο πιο κατάλληλος πολιτικός για τη θέση της προεδρίας της χώρας είναι ο Αμρ Μούσα (γενικός γραμματείας του Αραβικού Συνδέσμου), εκτός αν εμφανιστεί μια άλλη προσωπικότητα στο διάστημα μέχρι τις εκλογές. Σε κάθε περίπτωση ο στρατός θα συνεχίζει να είναι ο εγγυητής της πολιτικής ζωής της Αιγύπτου.
*Διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας. Ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής.
[i] Ο νόμος υπό αριθμό 179 για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε επιβάλει ο Χούσνι Μουμπάρακ ισχύει εδώ και 30 χρόνια.
[ii] Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν τον αριθμό των 300 νεκρών ως αποτέλεσμα της εξέγερσης αυτής, όμως ο αριθμός αυτός πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερος.
[iii] Η πάταξη της διαφθοράς ήταν κεντρικό αίτημα των διαδηλωτών. Σήμερα οι νέες στρατιωτικές αρχές παρέπεμψαν τρεις πρώην υπουργούς στη δικαιοσύνη για ξέπλυμα χρήματος και κατάχρηση δημόσιου χρήματος . Το κυβερνόν κόμμα κέρδισε το 83% των εδρών της βουλής με απάτη και νοθεία . Η περιουσία του Μουμπάρακ και των παιδιών του υπολογίζονται σε πολλά δις. εκ. μέσα σε 30 χρόνια. Κατά την περίοδο 2000-2008 η ζημιά της Αιγύπτου, εξαιτίας της διαφθοράς, έφτασε σε τα 57 δις. εκ. $. Al-Jazeera, “Η διαφθορά ευθύνεται για την αιμορραγία της αιγυπτιακής οικονομίας”, (12/8/11), (Ημ/νία πρόσβασης: 4 Φεβρουαρίου 2011), http://www.aljazeera.net/Mob/Templates/Postings/eBusinessDetailedPage.aspx?GUID=AE123A72-3868-47F1-B2CB-02E683483801 (στα αραβικά)
[iv] Αμπντούλ Χάφεζ αλ Σάουι, “Η τραγωδία των φτωχών στην Αίγυπτο”, Al-Jazeera, (16/10/10), (Ημ/νία πρόσβασης: 8 Δεκεμβρίου 2010, http://www.aljazeera.net/Mob/Templates/Postings/eBusinessDetailedPage.aspx?GUID=D9875ABE-E9CD-4618-B7D0-566005DC3131. Αρκετά είναι τα μέλη της αιγυπτιακής κυβέρνησης και του κυβερνόντος κόμματος που έγιναν εκατομμυριούχοι και μεγαλοεπιχειρηματίες.
[v] Υπάρχει η πόλη Νεκρόπολη όπου οι πεθαμένοι και οι ζωντανοί συζούν εξαιτίας της φτώχειας.
[vi] Η ζημιά του αιγυπτιακού χρηματιστηρίου ξεπέρασε τα 12 δις. Εκ.
[vii] Al-Jazeera, “Η αναστολή του συντάγματος και η διάλυση της βουλής”, (13/2/11), (Ημ/νία πρόσβασης: 13 Φεβρουαρίου2011), http://www.aljazeera.net/Mob/Templates/Postings/NewsDetailedPage.aspx?GUID=0F95DCD2-896D-46A4-BC2C-BFD6A1EE2ECE
[viii] Η συμφωνία έχει διάρκεια 20 χρόνια και επιτρέπει την εξαγωγή 1,7 δις. κυβικών φυσικού αερίου από την Αίγυπτο στο Ισραήλ. Al-Jazeera, “Οι οικονομικές συνέπειες των γεγονότων στην Αίγυπτο”, (3/2/11), (Ημ/νία πρόσβασης: 4 Φεβρουαρίου 2011) http://www.aljazeera.net/Mob/Templates/Postings/eBusinessDetailedPage.aspx?GUID=6621AEC0-6F3B-4468-8B9A-06A3E8074450
[ix] Το Ισραήλ στηρίχθηκε στο εύθραυστο πολιτικό σύστημα του Μουμπάρακ εδώ και 30 χρόνια χωρίς να αξιοποιήσει τη συμφωνία ειρήνης με το Κάιρο για να ομαλοποιήσει τις σχέσεις του με τους υπόλοιπους Άραβες αποσύροντας τις δυνάμεις του στα σύνορα του 1967. Αντιθέτως χτίζει οικισμούς στα παλαιστινιακά κατεχόμενα και απορρίπτει κάθε αραβική πρωτοβουλία με την τελευταία του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας που υιοθετήθηκε από τους υπόλοιπους Άραβες ηγέτες στη Βηρυτό.
[x] Πιθανόν το νέο κόμμα θα να είναι παρόμοιο με αυτό της «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» στην Τουρκία.
[xi] Υπάρχουν ευρωπαϊκά κόμματα που εκφράζουν πιο ακραίες θέσεις στο πολιτικό τους πρόγραμμα σε σύγκριση με τις θέσεις της οργάνωσης «Αδελφοί Μουσουλμάνοι».
[xii] Η οργάνωση «Ισλαμικός Αγώνας» εκφράζει και ακολουθεί ακραίες μεθόδους στην εκτέλεση του προγράμματος της . ο Αρχηγός της οργάνωσης αυτής είναι ο καταζητούμενος Αϊμάν Αλζαουάζιρι υπαρχηγός της Αλ-Κάιντα.
[xiii] Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων οι υπηρεσίες του ιντερνέτ και του Al Jazeera έπαψαν να λειτουργούν κατόπιν εντολής της πρώην κυβέρνησης της χώρας. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιήθηκε ισραηλινή τεχνολογία για να σταματήσει το ιντερνέτ στην Αίγυπτο. Ουαντίε Αουάουντε, “Ισραηλινή τεχνολογία ευθύνεται για την μη λειτουργία του διαδικτύου”, Al-Jazeera, (8/2/11) (Ημ/νία πρόσβασης: 8 Φεβρουαρίου 2011), http://www.aljazeera.net/nr/exeres/e1fe2bfb-1dd5-4060-bf15-633282d160be.htm
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου