Για τον καθένα μας, υπάρχουν στιγμές, πού βρισκόμαστε μπροστά σε σκληρό δίλημμα... Όπου, η επιλογή του ενός σκέλους, του πιο δύσκολου, έχει μεγάλο προσωπικό κόστος.
Μαθημένη για χρόνια η κοινωνία μας στην ηδονοθηρία, και στην μη ανάληψη ευθυνών, δεν μπαίνει στα δύσκολα..
Είναι πολύ πιο εύκολο να πορευθείς την ανέξοδη πεπατημένη.Όλοι, ομοθυμαδόν, σου συμπαρίστανται στον εύκολο δρόμο, για να δικαιολογήσουν ηθικά και την δική τους εύκολη επιλογή.
Για όσους αντιλαμβάνονται πώς η αξιοπρέπεια και το χρέος επιβάλλει τον δύσκολο δρόμο, υπάρχουν πάλι δύο επιλογές:
Η μία, η εύκολη, ειδικά όταν δεν σε βλέπει και κανείς, είναι να βολευτείς με την συνείδησή σου, να κοροϊδέψεις με αναντίκριστες δικαιολογίες τον εαυτό σου και να συμβιβαστείς με την δύσκολη κατάσταση, λουφάζοντας μέσα στην μίζερη, ανούσια και κούφια καλοπέραση, με τίμημα, ίσως, κάποιες τύψεις συνείδησης.
Η ακόμη χειρότερη εκδοχή της πρώτης επιλογής, είναι να θεωρητικοποιήσεις την δειλία σου, και να επιτίθεσαι κιόλας, με θράσος, έναντι αυτών που διαλέγουν συνειδητά τον Γολγοθά
Η δεύτερη επιλογή, η δύσκολη, είναι αυτή πού κινεί την Ιστορία.
Είναι η επιλογή που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίσει από τον πίθηκο
Εκείνη η επιλογή που σε κάνει ελεύθερο,
είναι η επιλογή που διακονεί καθημερινά την Ελευθερία:
Είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, δεν είναι μια και έξω επιλογή, δεν είναι στιγμιαία.
Είναι μια επιλογή διαρκούς στρες
Η ψυχή σου τρίβεται διαρκώς, καθημερινά, στον ρεντέ του φόβου για την ανα πάσα στιγμή επαπειλούμενη είσπραξη του κόστους της απόφασής σου για αντίσταση.
Κάθε μέρα, στο πεδίο της αντιπαράθεσης, είσαι γεμάτος/η από κορτιζόνη και αδρεναλίνη, τις ορμόνες του στρες, της μάχης και του αγωνιστικού φόβου..
Αυτό το συνεχές αντίξοο εσωτερικό ορμονικό περιβάλλον, σε γερνά, σε τσακίζει και σε σφυρηλατεί. Σαν μαχητή.
Αλλά, μπορείς να χάσεις και το παιδί σου. Όπως το έχασε η Χαρά Νικοπούλου, κι ας μην το έλεγε, για λόγους αξιοπρέπειας.
Ειδικά, όταν απέναντί σου έχεις ένα πολύ ισχυρότερό σου:
Τις αδίστακτες κρατικές υπηρεσίες του φασιστικού-ρατσιστικού Κεμαλικού Τουρκικού κράτους, της Εργκένεκον, πού έχουν εθιστεί στό αίμα, και σέβονται την ανθρώπινη ζωή όσο σέβονταν τον ραγιά οι Οθωμανοί...
Η Χαρά Νικοπούλου, διάλεξε τον δύσκολο δρόμο..
Αν δείτε τα παρακάτω βίντεο, θα διαπιστώσετε την μοναξιά της σ΄αυτήν την δύσκολη επιλογή..
Τι υπερασπιζόταν με τόση αξιοπρέπεια και δασκαλικό ήθος, η Χαρά Νικοπούλου;
Έναν πολιτισμό Ελευθερίας και Δημιουργίας, απέναντι σε έναν πολιτισμό πλιάτσικου και καταστροφής.
Εναν πολιτισμό, όπου και ο Πομάκος και ο Ρομά, θα μπορεί να διακηρύσσει ελεύθερα την ιδιοπροσωπία του, απέναντι στην χειρότερη μορφή ισοπέδωσης και στρατωνισμένης ομοιομορφίας: Εκείνη του Κεμαλικού Εθνικιστικού Ισλαμοφασισμού, που στάθηκε δάσκαλος του Χιτλερικού Εθνικοσοσιαλισμού.
Θα φανταζόταν κανείς, πώς σε αυτόν τον άνισο αγώνα, η αδύναμη, η Χαρά, θα είχε την υποστήριξη των "Αριστερών" και "Προοδευτικών" ανθρώπων, αυτονόητα..
Και όμως, αντ' αυτού, δέχθηκε κατηγορίες για Εθνικισμό..
Ξέρετε... Απ' αυτούς που ταυτίζουν το Έθνος με το κράτος, και που θεωρούν το Έθνος ταυτόσημο με τον Εθνικισμό του κράτους..
Απ΄αυτούς που αδυνατούν να διακρίνουν, πως το Ελληνικό Έθνος, συγκρότησε το μόνο Ελεύθερο και μή Δεσποτικό κοσμοσύστημα, επι 3000 χρόνια.
Πώς, το νεοτερικό κράτος, όχι μόνο δεν γέννησε το Ελληνικό Εθνος, αλλά είναι και πολύ κατώτερο των κατακτήσεων εκείνου, από άποψη ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής Ελευθερίας..
Αυτοί δεν μπόρεσαν να διακρίνουν, ότι η Χαρά στάθηκε Πρόμαχος αυτού του Ελέυθερου Πολιτισμού, απέναντι στην Ισλαμοκεμαλική βαρβαρότητα, που κάνει κουμάντο στην Δυτική Θράκη.
Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν, πως η Χαρά, είναι ο σύγχρονος Λεωνίδας, στίς Θερμοπύλες του Δέρειου τού Εβρου....
Άνθρωποι σαν την Χαρά είναι το μέλλον και η ελπίδα αυτού τού τόπου...
Δείτε το πρώτο μέρος, κάνοντας κλίκ ΕΔΩ
Δείτε το δεύτερο μέρος, κάνοντας κλίκ ΕΔΩ
Δείτε το τρίτο μέρος, κάνοντας κλίκ ΕΔΩ
Δείτε το τέταρτο μέρος, κάνοντας κλίκ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου