Όταν τον Ιούλιο του 2007 o Νικολά Σαρκοζί επέβαλε τον Ντομινίκ Στρος-Καν ως τον κοινό υποψήφιο της Ε.Ε. για την ηγεσία του ΔΝΤ, ασφαλώς είχε κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος: Ο Σοσιαλιστής πρώην υπουργός Οικονομικών θα ήταν άλλος ένας Γάλλος στην ηγεσία διεθνούς θεσμού
(πέραν του Πασκάλ Λαμί στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, του Ζαν Κλοντ Τρισέ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και του Ζαν Λεμιέρ στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης) και, κυρίως, θα ήταν ένας δυνάμει επικίνδυνος πολιτικός αντίπαλος που θα αποχαιρετούσε τη γαλλική επικράτεια για τη «χρυσή εξορία» πέραν του Ατλαντικού.
Η εξορία υπήρξε τω όντι χρυσή, καθώς ο διευθυντής του ΔΝΤ είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος αξιωματούχος σε όλη την Ουάσιγκτον, με ετήσιες αποδοχές ύψους 420.930 δολ.Ωστόσο, τρία χρόνια μετά, ο Γάλλος πρόεδρος βλέπει τη δημοτικότητά του στις σφυγμομετρήσεις να περιορίζεται στο 33%, ενώ ο Ντομινίκ Στρος-Καν (που διαπρέπει στις ίδιες σφυγμομετρήσεις) ρίχνεται στην πρόκληση της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης, διεκδικώντας δόξα «σωτήρα της Ευρωζώνης», προκειμένου να την εξαργυρώσει στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012.
Ο «DSK», όπως τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του, δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε, απλώς άλλο ένα στέλεχος της Κεντροαριστεράς, που επωφελήθηκε της γαλαντομίας του «Σαρκό», παρά ένα πραγματικό «φίδι στον κόρφο» του ενοίκου των Ηλυσίων...
Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΔΝΤ στις συνεντεύξεις του τονίζει ότι είναι απολύτως απορροφημένος από τα τωρινά του καθήκοντα, αν και, όσο περνά ο καιρός τόσο συχνότερα παρεμβάλλει τη φράση «προς το παρόν». Στο διεθνή Τύπο, πάντως, έχει ήδη αρχίσει η συζήτηση για το ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος διάδοχος του Στρος-Καν στο ΔΝΤ.
Μάλιστα, ένα πρώην στέλεχος του οργανισμού μισοαστεία μισοσοβαρά ζήτησε την παραίτηση του εκτελεστικού διευθυντή, λόγω προφανούς σύγκρουσης συμφερόντων (δεδομένης και της ελληνικής κρίσης) ανάμεσα στην τωρινή του ιδιότητα και αυτήν του υποψήφιου προέδρου της Γαλλίας.
Το «ασθενές» φύλο
Τουλάχιστον πρόκειται για μια σύγκρουση συμφερόντων λιγότερο ανάλαφρη από αυτή που του καταλογίστηκε τον Οκτώβριο του 2008, οπότε διέρρευσε ότι το ΔΝΤ διεξήγαγε εσωτερική έρευνα κατά του εκτελεστικού διευθυντή του για τις συνθήκες πρόσληψης μιας Γαλλίδας stagiaire, αλλά και για την ευνοϊκή μετάθεση της οικονομολόγου Πίροσκα Νάγκι, με την οποία, όπως κατήγγειλε ο σύζυγός της, ο «DSK» είχε ένα one night stand στο Φόρουμ του Νταβός. Ο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος εκείνες τις ημέρες παρουσίαζε στο Λευκό Οίκο τα φιλόδοξα σχέδιά του για τη χαλιναγώγηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, βρέθηκε να απολογείται για τις μπερμπαντιές του συμπατριώτη του…
Ο «μεγάλος αποπλανητής», όπως τον αποκάλεσε η «Journal du Dimanche», δεν έκρυψε άλλωστε ποτέ την αδυναμία του για τις ωραίες γυναίκες και τη μεγάλη ζωή: Η σταδιοδρομία του όλη έχει συνδυάσει την πολιτική, τις επικερδείς δραστηριότητες, την ακαδημαϊκή διδασκαλία, τις υψηλές γνωριμίες – και τις καταγγελίες για σκάνδαλα.
Η διεθνής οικονομική κρίση έφερε τον Στρος-Καν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, σε μια εποχή κατά την οποία η ανάγκη των ανεπτυγμένων κρατών για ρευστότητα (συμπυκνωμένη στο σύνθημα «δώσε πρώτα και ρώτα μετά») επέβαλε μια σχετική χαλάρωση στο modus operandi του ΔΝΤ – ταιριαστή και με το κεντροαριστερό προφίλ του διευθυντή του.
Ωστόσο, μολονότι η κακή φήμη του ΔΝΤ έφτασε να ωχριά μπροστά στη γερμανική ακαμψία ενώπιον της ελληνικής κρίσης, ο «DSK» παίρνει μεγάλο ρίσκο επεκτείνοντας σε μια χώρα-μέλος του ΟΟΣΑ το διεθνές πεδίο δοκιμής των Obanomics.
Άλλωστε, πίσω στην πατρίδα, ακόμη και η εσωκομματική του αντίπαλος Μαρτίν Ομπρί (κόρη του Ζακ Ντελόρ και γραμματέας των Σοσιαλιστών) καταφέρνει πια να νικά στις περιφερειακές εκλογές τον Νικολά Σαρκοζί…
Ο επίδοξος «σωτήρας» της Ευρωζώνης είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος αξιωματούχος στην Ουάσιγκτον, με ετήσιες αποδοχές ύψους πάνω από 420.000 δολάρια
Η σταδιοδρομία του
Από την αποτυχία στις εισαγωγικές για τη δημόσια διοίκηση μέχρι την... Κορυφή του κόσμου
Γόνος εύπορης αριστερής εβραϊκής οικογένειας, ο Ντομινίκ Στρος-Καν μεγάλωσε μεταξύ Παρισιού, Μονακό και Μαρόκου. Σπούδασε νομικά, πολιτικές επιστήμες και οικονομικά, αλλά απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις για την περιώνυμη Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στην οποία αργότερα θα θήτευε ως διδάσκων.
Αρχικά ερευνητής και κατόπιν πανεπιστημιακός, έφτασε ως επισκέπτης καθηγητής μέχρι το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ύστερα από πρόσκληση της τότε κοσμήτορος Κοντολίζα Ράις.
Εντάχθηκε στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1976, στην τάση των πρώην «λαμπερτιστών» τροτσκιστών Λιονέλ Ζοσπέν και Ζαν Κριστόφ Καμπαντελίς.
Βουλευτής το 1986-1993, υπηρέτησε από το 1991 ως υφυπουργός Βιομηχανίας στις κυβερνήσεις Κρεσόν και Μπερεγκοβουά.
Το 1993 ίδρυσε τη δικηγορική εταιρεία «DSK Consultants» και πρωτοστάτησε με το διευθυντή της Renault Ρεϊμόν Λεβί και τον εκατομμυριούχο Βενσάν Μπολορέ στη δημιουργία του «Κύκλου Βιομηχανίας» για την προώθηση των γαλλικών συμφερόντων στις Βρυξέλλες. Το 1995 εξελέγη δήμαρχος του παρισινού προαστίου της Σαρσέλ, την οποία αδελφοποίησε με τη Νετάνια του Ισραήλ. Το 1997 ανέλαβε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών στην κυβέρνηση της «πληθυντικής Αριστεράς» υπό τον Ζοσπέν.
Πρωτοστάτησε στη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%, όπως απαιτούσε η είσοδος της Γαλλίας στο ευρώ, προώθησε την ιδιωτικοποίηση της France Τelecom, αλλά συγκρούστηκε με την υπουργό Εργασίας Μαρτίν Ομπρί για τον τρόπο εφαρμογής του 35ώρου.
Το 1999 παραιτήθηκε, προκειμένου να υπερασπιστεί δικαστικά τον εαυτό του από κατηγορίες για σκάνδαλα σχετιζόμενα με την Elf Aquitaine και το φοιτητικό ταμείο MNEF.
Το 2005 υποστήριξε θερμά το «ναι» στο Ευρωσύνταγμα.
Διεκδίκησε (με τη στήριξη κυρίως της τάσης του Μισέλ Ροκάρ) το χρίσμα των Γάλλων Σοσιαλιστών στις προεδρικές εκλογές του 2007, λαμβάνοντας 20,83% των ψήφων της κομματικής βάσης έναντι 60,60% της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ονομάστηκε υποψήφιος της Ε.Ε. για την ηγεσία του ΔΝΤ, ενώ βρισκόταν σε συνέδριο υπέρ της ουκρανικής «Πορτοκαλί Επανάστασης» στη Γιάλτα.
Εξελέγη στις 29 Σεπτεμβρίου 2007 με ανθυποψήφιο τον Τσέχο Γιόζεφ Τοσόφκσι, που πρότεινε η Ρωσία. Αντιλαμβανόμενος το νέο ρόλο της Ασίας, διόρισε ως Νο2 και Νο3 του Ταμείου έναν Κινέζο και έναν Ιάπωνα.
Το 2009 ονομάστηκε για πρώτη φορά, μαζί με τον Ζακ Σιράκ, «πιο αγαπημένος πολιτικός των Γάλλων» στο βαρόμετρο του περιοδικού «Paris-Match».
Από το 1993 προσκαλείται στο Φόρουμ του Νταβός και από το 2000 στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ.
Είναι παντρεμένος σε τρίτο γάμο από το 1995 με τη δημοσιογράφο Αν Σενκλέρ, την πιο αγαπημένη τηλεοπτική φιγούρα των Γάλλων, η οποία εγκατέλειψε την εκπομπή της «Sept sur Sept» όταν ο άντρας της έγινε υπουργός.
ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Δημοσίευση σχολίου