Αποδεικνύεται καθημερινά και με τον σεβασμό στη Νομολογία και μάλιστα των Ανώτατων Δικαστηρίων .Τούτο σημαίνει ότι η Διοίκηση και ο Νομοθέτης δεν θα πρέπει παραβλέπουν τη Νομολογία.
Εξάλλου Είναι υποχρέωση της Διοίκησης να συμμορφώνεται με τις Δικαστικές Αποφάσεις , αρθ. 198 ΚΩΔ. Διοικητικής Δικονομίας, με βάση τον οποίο ο διαφορετικά ενεργών διώκεται από το άρθρο 259 Ποινικού Κώδικα και μάλιστα έχει και προσωπική ευθύνη προς αποζημίωση , Αρθ. 50 ΠΔ 18/1959 παρ. 2 , 4 και 72 , Ν 3068/2002 Συμμόρφωσης της Διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις . Αποφ. 84/2008 ΝΣΚ, 135 /2008 ΝΣΚ , 214 /2008 ΝΣΚ , Αποφ. 4/2007 ΣΤΕ , Αποφ. 8/2007 ΣΤΕ Κ.Λ.Π.
Ενδεικτικά και από μνήμης θα αναφέρω μερικά από τα εκατοντάδες παραδείγματα , για τις συνέπειες των οποίων πάρα πολλά θα μπορούσε να γράψει κάποιος , περιορίζομαι όμως μόνο στην αναφορά.
Με βάση την απόφαση ΣτΕ 3095/84 ΔΦΝ 39,864 , η διανομή της εταιρικής περιουσίας ομόρρυθμης εταιρείας μετά την εκκαθάριση δεν αποτελεί κτήση εισοδήματος ούτε για τους εταίρους ούτε για την εταιρεία. Και όμως νομοθετούν Ν. 2238/1994 αντίθετα με την απόφαση του ΣτΕ.
Ο νόμος μεταφοράς συντελεστή δόμησης και πάλι με την Αποφ. ΣτΕ 2366/2007 κρίθηκε αντισυνταγματικός . Και όμως η διοίκηση εκδίδει άδειες ακόμη....
Ο τεκμαρτός προσδιορισμός οικοδομικών ενσήμων Ν.2434/1996, επίσης κρίθηκε αντισυνταγματικός από την Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας 1545/2008, επειδή παραβιάζει τη δικαστική προστασία την αρχή της αναλογικότητας και την αρχή της ισότητας στην κοινωνική ασφάλιση.
Και όμως η διοίκηση αυστηρά έως εξοντωτικά και καταχρηστικά τον εφαρμόζει, επιβάλει πρόστιμα χωρίς προηγούμενα να καλέσει τον ενδιαφερόμενο προς ενημέρωση και να υποβάλει τις απόψεις του προσκομίζοντας οποιαδήποτε στοιχεία.
Σημειωτέον ότι αυτό κρίθηκε απαραίτητο στη βεβαίωση αντίστοιχων πράξεων από τις εφορίες .
Σημασία δεν έχει αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε στην περίπτωση αυτή με τις αποφάσεις , διότι την έλλειψη συμφωνίας και την διαφωνία μεταξύ των διαδίκων καλείται να καλύψει η δίκαιη και σύμφωνα με το νόμο κρίση του Δικαστηρίου.
Αλίμονο όμως αν αυτές οι αποφάσεις δεν γίνονται σεβαστές , διότι τρώμε από το απαραίτητο κοινωνικό κεφάλαιο, που πρέπει να υπάρχει σε ένα κράτος.
Χάνεται ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος, δεν υπάρχει ασφαλές επιχειρηματικό κλίμα για επενδύσεις κ.λ.π.
Αλλά τι μπορεί κανείς να περιμένει όταν η μίζα λέγεται έξοδα παραστάσεως , η διαπλοκή δημόσιες σχέσεις , η διασπάθιση δημόσιου χρήματος πολιτικό χρήμα?
Δυστυχώς τίποτα εκτός από μία βαθιά θλίψη και μελαγχολία , μόνιμη συντροφιά στη μοναξιά της απογοήτευσης.
Δεν διεκδικώ κανένα αλάνθαστο απλά με αγωνία καταθέτω την άποψη μου.
Δημοσίευση σχολίου