Του Βασίλη Μουλόπουλου. Πρόεδρου ΠΟΕΣΥΣυνάδελφοι, το καλό των διαδηλώσεων είναι ότι λένε πάντα την αλήθεια. Οταν βρίσκεσαι στους δρόμους με άλλον κόσμο η μιντιακή διαστρέβλωση είναι αδύνατη, όπως είναι αδύνατες οι αναγνώσεις που ταυτίζουν την πραγματικότητα με την ιδεολογία αυτού που την ερμηνεύει. Φτάνει μια ματιά για να καταλάβεις αν μια διαδήλωση εκφράζει κάτι το αληθινό, το αυθόρμητο, ή αν είναι κατασκευασμένη. Αν μιλάει σε όποιον συμμετέχει και σε όποιον την παρατηρεί ή αν είναι μουγκή.
Η διαδήλωση της 2ας Απριλίου είπε πολλές αλήθειες για τους δημοσιογράφους και στους δημοσιογράφους. Οτι η εποχή της ευδαιμονίας, της συναλλαγής με τις εξουσίες, η εποχή που όποιος δημοσιογράφος «σεβότανε τον εαυτό του» συμμετείχε σε κάποιο κύκλωμα οικονομικοπολιτικής παρτούζας έχει τελειώσει.
Οι δημοσιογράφοι που απέργησαν στις 2 Απριλίου, που κατέβηκαν στους δρόμους, δεν γνωρίζουν αν αύριο θα δουλεύουν για τον ίδιο εργοδότη, ή θα έχουν πουληθεί σε άλλο αφεντικό. Δεν γνωρίζουν αν ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου θα είναι και αύριο στη θέση του. Αισθάνονται σήμερα πλεονάζον εργατικό (και όχι πνευματικό) δυναμικό που θα υποχρεωθεί αύριο σε υπερωρίες χωρίς όρια, χωρίς ανταμοιβή. Βλέπουν συναδέλφους στο τέλος του εργασιακού βίου τους να απολύονται «ως μη αποδοτικοί». Δεν γνωρίζουν αν οι αποφάσεις από τις οποίες.....
εξαρτάται το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους θα παρθούν από την επιχείρηση στην οποία εργάζονται ή στην έδρα κάποιας πολυεθνικής ή στα γραφεία κάποιας εφοπλιστικής εταιρείας.
Αυτό είπαν οι δημοσιογράφοι στις 2 Απριλίου.
Συνάδελφοι, η κρίση των επιχειρήσεων ΜΜΕ είναι υπαρκτή. Δεν είναι όμως σημερινή. Απλώς η κρίση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού ήλθε να συναντήσει και να επιδεινώσει τη μακρόχρονη κρίση στον χώρο των Μίντια. Το βέβαιο είναι ότι το τοπίο των μίντια αύριο θα είναι τελείως διαφορετικό από το σήμερα. Οτι η κρίση θα σαρώσει βεβαιότητες και κεκτημένα. Θα ανατρέψει ιδιοκτησιακές και εργασιακές σχέσεις.
Το βέβαιο είναι πως ένα πράγμα έχουν ξεκαθαρισμένο στο μυαλό τους οι ιδιοκτήτες: η κρίση είναι η μεγάλη ευκαιρία για να επιβάλλουν νομοθετικά (και όπου δεν το μπόρεσουν με τον τσαμπουκά) τις αλλαγές των εργασιακών σχέσεων.
Ολοι γνωρίζουμε ότι η επιχείρηση έχει ήδη ξεκινήσει. Ο φόβος και οι εκβιασμοί στους χώρους εργασίας εξαπλώνονται. Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τα δικαιώματα στην απεργία καταπατώνται. Οι κινητοποιήσεις όταν δεν μπορούν να σπάσουν εκ των έσω ποικινοποιούνται.
Στόχος οι μισθοί, οι συντάξεις, οι συλλογικές συμβάσεις. Η επισφαλής εργασία και οι μειώσεις των μισθών ήδη εφαρμόζονται.
Συνάδελφοι, η ολική απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί τον βασικό άξονα εξόδου από την κρίση για τα οικονομικοπολιτικά κέντρα εξουσίας- και τα ΜΜΕ (διατί να το κρύψομεν άλλωστε) βρίσκονται στην καρδιά αυτών των κέντρων. Αποτελούν το μυαλό και την ιδεολογική ομάδα κρούσης αυτών των κέντρων.
Γι' αυτό κάθε αντίσταση προς την πολιτική ορθή σκέψη, κάθε νησίδα αμφισβήτησης για τις επιλογές εξόδου από την κρίση από τα κέντρα εξουσίας, πρέπει να καταστραφεί.
Συνάδελφοι, ο πόλεμος έχει ήδη κηρυχθεί και το διακύβευμα δεν είναι μόνο πόσοι δημοσιογράφοι θα έχουν αύριο δουλειά, με τι μισθούς, τι συντάξεις και με ποιες συνθήκες εργασίας αλλά η ίδια η δημοσιογραφία. Κρίνεται το είδος και ο ρόλος της ενημέρωσης.
Συνάδελφοι, όπως έχω ξαναπεί στην ιστορία του ανθρώπου υπάρχουν στιγμές των μεγάλων, καθαρών αποφάσεων. Υπάρχουν στιγμές που η ιστορία χαράσσει διαχωριστικές γραμμές και ο καθένας καλείται να αποφασίσει σε ποια πλευρά θα σταθεί. Η περίοδος που ζούμε είναι μια από αυτές τις ιστορικές στιγμές.
Πρέπει να υπερασπίσουμε την εργασία μας αλλά και το περιεχόμενο της εργασίας μας. Να αποδείξουμε στον εαυτό μας, στους συναδέλφους μας, αλλά και στην κοινωνία ότι δεν είμαστε διαπλεκόμενοι, παπαγαλάκια, γλείφτες. Οτι δεν είμαστε ρουφιάνοι και διαπλεκόμενοι.
Συνάδελφοι, η δημοσιογραφία έπαψε να είναι λέσχη για ολίγους. Ο ελιτίστικος και διαπλεκόμενος συνδικαλισμός, οι κολεγιές με τις κυβερνήσεις, έχουν τελειώσει. Οι συνδικαλιστικές ενώσεις ή θα αλλάξουν ή θα πάψουν να υπάρχουν. Θα μεταβληθούν σε οίκους ευγηρίας με τους ενοίκους να λιγοστεύουν από τους βιολογικούς θανάτους, έχοντας ήδη πεθάνει επαγγελματικά και ηθικά.
Συνάδελφοι, πρέπει να χτίσουμε το συνδικάτο Τύπου, το συνδικάτο όλων των δημοσιογράφων και ο ρόλος της ΕΣΗΕΑ είναι αποφασιστικός σε αυτό. Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να στηρίξει την ΠΟΕΣΥ στη δημιουργία Πανελλήνιου Συνδικατου όλων των εργαζομένων στην ενημέρωση σε όλη την Ελλάδα χωρίς ελιτισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς αλαζονικές συμπεριφορές.
Πανελλήνιο συνδικάτο με ισότιμη εκπροσώπηση όλων των κλάδων και όλων των Μέσων _ από τους τεχνικούς και τους υπαλλήλους ως το Διαδίκτυο _ που θα συνάπτει πανελλήνιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας για το μίνιμουμ των αυξήσεων και θα υποστηρίζει τις τοπικές ενώσεις και κλάδους σε περαιτέρω διαπραγματεύσεις για βελτίωση της πανελλήνιας σύμβασης και την άμεση σύνδεση των συντάξεων με τις αυξήσεις.
Αλλά το κυριότερο, η ΠΟΕΣΥ και η ΕΣΗΕΑ πρέπει να ξαναδώσουν στους δημοσιογράφους τη χαμένη τους τιμή.
Δημοσίευση σχολίου