Η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ραμάλα προετοιμάζονταν εδώ και πολύ καιρό. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που είχε στη διάθεσή του το Μέγαρο Μαξίμου, ένα συντριπτικό ποσοστό του ελληνικού λαού, ήταν έντονα επικριτικό κατά της κυβερνητικής πολιτικής στο παλαιστινιακό και στην άρνηση του πρωθυπουργού να χαρακτηρίσει ως γενοκτονία τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα. Τελικά και με την παρότρυνση των ΗΠΑ, ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Αμπού Αμπάς στη Ραμάλα την Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου, καθώς βόλευε η τριμερής Ελλάδας -Κύπρου -Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ.
Η κίνηση αυτή εντάσσεται στην πολιτική της Δύσης που αφορίζει την Χαμάς και αποδέχεται τον Αμπάς, γιατί με κάποιον πρέπει και να συζητά. Ωστόσο, τα όσα αποσιώπησε ο Έλληνας πρωθυπουργός, είναι πολύ πιο σημαντικά απ όσα είπε. Ο Αμπάς ζήτησε την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής, ενώ ο Μητσοτάκης σιώπησε. Δεν είναι περίεργο, αυτός είναι η ρόλος και η αποστολή του. Πέραν αυτού, καταγράφεται πλέον μια στρατηγικού τύπου ασυμμετρία. Το Ισραήλ έχει στρατηγικό σχέδιο, ο Έλληνας πρωθυπουργός όχι. Αν αυτά συνδυαστούν με τις φήμες για Δύναμη Ταχείας Επέμβασης, τότε έχουμε ένα πρώτου μεγέθους εθνικό ζήτημα ιδιαίτερα επικίνδυνο …
Πρόβες πολέμου;
Το ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ συνοδεύθηκε από φήμες ότι η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ ετοιμάζουν μια Δύναμη Ταχείας Επέμβασης. Αυτό δεν επιβεβαιώθηκε, ούτε θα επιβεβαιωθεί. Ακόμη και αν υπάρχουν ψήγματα αλήθειας , η διαρροή προκαλεί έντονο προβληματισμό. Γιατί η μόνη χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και δεκαετίες είναι το Ισραήλ και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει να πολεμά. Άρα μια τέτοια δύναμη, απλά θα έτρεχε να πολεμήσει στο πλευρό του Ισραήλ . Θα ήταν ένα τέλειο δώρο για τον Νετανιάχου και αποτελεί άλλοθι για τα εγκλήματά του μια εικόνα διεθνούς συμμαχίας. Είναι βέβαια γνωστό ότι οι ΗΠΑ πολεμούν υπέρ του Ισραήλ, αλλά οι ΗΠΑ δεν απειλούνται από χώρα της Μέσης Ανατολής , ούτε από την Τουρκία.
Αλλά προς το παρόν το ζήτημα είναι άλλο. Αν υπάρξει μια τέτοια δύναμη, θα πρέπει να αποσαφηνιστεί εκ των προτέρων και εγγράφως η αποστολή της. Αν αποστολή της θα είναι η κοινή άμυνα των τριών χωρών που την υπογράφουν θα έχει έναν λόγο ύπαρξης. Αν όμως η αποστολή της θα είναι να κάνει επιθετικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή , τότε η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά πολέμου , όχι με μία αλλά με πολλές χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, μέχρι τις παρυφές της Ασίας. Θα είναι μια εθνικά επικίνδυνη εξέλιξη που πρέπει να αποτραπεί πριν υπάρξει εμπλοκή.
Η λογική των υποστηρικτών μιας τέτοιας δύναμης επικαλείται την απειλή της Τουρκίας. Όμως , αν η Ελλάδα θέλει να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή μπορεί να υπογράψει ένα επίσημο, διακρατικό και με υπογραφές σύμφωνο άμυνας και ασφάλειας που να προβλέπει την αμοιβαία συνδρομή, μόνο για αμυντικούς σκοπούς, αλλά και πάλι μια τέτοια συμφωνία θα είναι αμφιλεγόμενη. Αυτό γιατί, η έννοια της Άμυνας και της Ασφάλειας είναι πολύ ρευστές. Οπότε, καλό θα ήταν όσοι το σκέπτονται να το σκεφθούν πολλές φορές. Γιατί το Ισραήλ είναι κράτος -τρομοκράτης, όχι μόνο του , γιατί μόνο του δεν μπορεί και πραγματοποιεί επιθετικούς πολέμους , τους οποίους ονομάζει είτε προληπτικούς , είτε για την ασφάλειά του.
Ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα συνεχίζεται με άλλους τρόπους. Αρρώστιες, ανέχεια, ελλείψεις σε βασικά είδη ανάγκης, αποκλεισμοί, προτροπές για εκκένωση της περιοχής κ.α. συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό.
Η θέση του Έλληνα πρωθυπουργού κατά την συνάντηση με τον Αμπάς υπέρ των δύο κρατών, είναι θέση και όλης της Δύσης, οπότε δεν διεκδικεί δάφνες. Η πρόταση για συμμετοχή της Ελλάδας στην ανοικοδόμηση της Γάζας είναι για τα ΜΜΕ, γιατί την ανοικοδόμηση θα την αναλάβουν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και ορισμένες άλλες μεγάλες δυτικές χώρες, όπως και της Ουκρανίας. Ο΄,τι μπορεί η Ελλάδα να πάρει θα είναι το ελάχιστο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ο Αμπάς ζήτησε την απόσυρση των δυνάμεων κατοχής από τη Γάζα, ενώ ο Μητσοτάκης σιώπησε.
Υπό αυτή την έννοια, ο Μητσοτάκης ήθελε απλά να κλείσει ένα μέτωπο που του στοιχίζει στην Ελλάδα, όπου εμφανίζεται ως υποτελής στο Ισραήλ , ήθελε επίσης να διορθώσει την διεθνή εικόνα του και τελικά παρατηρούμε ότι οι σχέσεις της Αθήνας με το Τελ Αβίβ γίνονται όλο και πιο σύνθετες, αλλά χωρίς μέχρις στιγμής να υπάρχουν απτά αποτελέσματα.
Το κεφάλαιο αυτό παραμένει ανοιχτό σε δυσάρεστες εκπλήξεις, αν δεν αποσαφηνιστεί το ολοκληρωμένο πλαίσιο συνεργασίας των δύο χωρών. Το Ισραήλ έχει σχέδιο και στρατηγική, η Ελλάδα όχι. Αυτή η ασυμμετρία είναι πηγή κινδύνων.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου