Η Τουρκία δεν ακολουθεί ούτε τη Δύση ούτε την Ανατολή, γράφει η Sabah. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η διαίρεση του κόσμου σε δύο στρατόπεδα είναι μια ξεπερασμένη στερεοτυπική προσέγγιση που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η Άγκυρα ακολουθεί μια πολιτική που θα της επιτρέψει να αναπτύξει και να ενισχύσει δεσμούς με όλους τους συμμάχους.
Από τις εκλογές έχει γίνει συζήτηση για την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής, κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. Στρέφεται η Τουρκία προς τη Δύση;, γράφει ο Χασάν Μπάσρι Γιαλτσίν.
Υπάρχουν σχόλια ότι η Τουρκία έχει στραφεί προς τη Δύση στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, αρχικά δηλώσεις αμοιβαίας ευγένειας, μετά η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους και η εικόνα ότι θα υπάρξει συναίνεση σε θέματα όπως τα F-16 με τη Σουηδία μετά από αυτή τη σύνοδο κορυφής.
Ή με την Ανατολή ή με τη Δύση, πάντα δυσκολευόμουν να καταλάβω αυτά τα σχόλια. Τι σημαίνει να κατευθυνόμαστε δυτικά; Τι σημαίνει να κατευθυνόμαστε ανατολικά; Νομίζω ότι είναι από τις πιο ρηχές συζητήσεις. Και παρόλο που λέγαμε πάντα εδώ και πολύ καιρό ότι τέτοιες αναγνώσεις δεν είναι οι κατάλληλες κατηγορίες για την κατανόηση ούτε της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ούτε της παγκόσμιας πολιτικής γενικότερα, σίγουρα υπάρχουν μερικοί δορυφόροι που θέτουν το θέμα αυτό.
Ωστόσο, αυτό είναι μια αντανάκλαση μιας πολύ εμφανούς ρηχότητας. Αξιολογήσεις βασισμένες σε απλές συνήθειες…
Αλλά δεν είναι μόνο οι συνήθειες του ψυχρού πολέμου. Είναι μια κοινή συνήθεια. Οφείλεται στην άνεση του μυαλού. Και δεν είναι μόνο η Τουρκία. Αν παρατηρήσετε, η κυβέρνηση Μπάιντεν χρησιμοποιεί παρόμοιες έννοιες.
Αυτό είναι λίγο από αυτό που αποκαλούν «τάξη βασισμένη σε κανόνες». Χωρίζει τον κόσμο σύμφωνα με το δικό τους μυαλό σε δημοκρατικές και μη.
Ξεπερασμένες συνήθειες
Ωστόσο, αυτές οι κατηγορίες είναι και συνήθειες του παρελθόντος.
Και μάλιστα, θάφτηκαν στην ιστορία από τα ίδια τα χέρια των ΗΠΑ κατά τη διαδικασία της Αραβικής Άνοιξης.
Οι ΗΠΑ έχουν δείξει ότι δεν θα παίξουν ρόλο στις διαδικασίες εκδημοκρατισμού. Μετά από μια μακρά και επίπονη διαδικασία, όλοι προσπαθούν να συμβαδίσουν με αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων.
Επομένως, αυτές οι κατηγορίες που προσπαθεί να βάλει ο Μπάιντεν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι απλώς μια ανανέωση που προσπαθεί να αναβιώσει τις παλιές εποχές.
Η Τουρκία για την Τουρκία, είναι μια πραγματικότητα
Στην πραγματικότητα, ούτε η Ανατολή ούτε η Δύση έμειναν για την τουρκική εξωτερική πολιτική.
Η Τουρκία έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε μια χώρα που φροντίζει τον εαυτό της και ως εκ τούτου μπορεί να διαπραγματευτεί και να παλέψει με κάθε είδους παράγοντες.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, γνώρισε και εντάσεις με τους κλασικούς της συμμάχους. Μετά τις εκλογές, έγινε σαφές ότι στην κυβέρνηση της Τουρκίας αυτή η προσέγγιση δεν θα ανατραπεί.
Ως εκ τούτου, ξεκίνησε ένα είδος διαδικασίας ομαλοποίησης.
Η Τουρκία δίνει θερμά μηνύματα στην Ανατολή αλλά και στη Δύση. Ξεπέρασε ακόμη και το να δώσει απλώς ένα μήνυμα στην Ανατολή. Υπάρχει μια προσέγγιση με πολλές χώρες.
Ειλικρινά, δεν έχει φτάσει ακόμα τόσο μακριά με τη Δύση. Γιατί οι περισσότερες δυτικές χώρες βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη αναγνωρίσει πλήρως αυτή την πραγματικότητα. Γι’ αυτό οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, ειδικότερα, και τη Δύση γενικότερα, έχουν κολλήσει σε δηλώσεις καλής θέλησης και προσπάθειες συμφιλίωσης.
Ο συμβιβασμός δεν είναι μονόπλευρος. Επιπλέον, σε περιόδους που το διεθνές σύστημα είναι τόσο διασκορπισμένο, δεν θα διαρκέσει πολύ.
Σήμερα συμφιλιώνεσαι με μια δυτική χώρα, αύριο μπορεί να βιώσεις σοβαρές κρίσεις με μια δυτική χώρα.
Επομένως, «προς τα πού πάει η Τουρκία;» Τέτοιες γενικεύσεις δεν έχουν και πολύ νόημα.
Από όσο καταλαβαίνω, η Τουρκία δεν θέλει προβλήματα. Θέλει να ενισχύσει τις πολιτικές και εμπορικές της σχέσεις στην περιοχή της.
Μπορεί να επιδιώξει εξομάλυνση με οποιονδήποτε, καθώς έχει αμβλύνει τις ανησυχίες της για την ασφάλεια. Αλλά δεν έχει νόημα να βγάζουμε μακροπρόθεσμα και συναισθηματικά συμπεράσματα από τα τρέχοντα.
Δημοσίευση σχολίου