Στοϊλόπουλος Βασίλης
Η θυσία, ως γνωστόν, είναι μια υπερβατική και συνειδητά “ανορθολογική” πράξη, ενίοτε και λυτρωτική, που συμβαίνει πάντοτε με προσωπικά και υποκειμενικά κριτήρια. Αυτό ισχύει από τη θυσία του Ιακώβ και της Ιφιγένειας, που δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά, μέχρι τους 300 του Λεωνίδα και όσους θυσιάστηκαν στο Κούγκι, στο Μεσολόγγι, στο Αρκάδι. Ναι, και ο Γρηγόρης Αυξεντίου θυσιάστηκε αυτοβούλως για τη λευτεριά της πατρίδας του…
Ήταν όμως “θυσία” η σχεδόν προαναγγελθείσα εθνική τραγωδία των Τεμπών, όπως ισχυρίστηκε ο κ. πρωθυπουργός; «Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό το οποίο έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας» ήταν η επίμαχη αναφορά του. “Θυσία” άραγε σε ποιον σύγχρονο “Θεό”, σε ποιον αδηφάγο “Μινώταυρο”, σε ποιον τυραννικό “Μολώχ”; Όχι, τα 57 ανύποπτα θύματα των Τεμπών, που απλά μπήκαν στο λάθος τραίνο μια μοιραία ώρα, δεν “θυσιάστηκαν” για κάτι που θεωρούσαν “σπουδαίο” ή “υπερβατικό”.
Και είναι να απορεί κανείς που ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε (ηθελημένα;) μια τόσο “φορτισμένη” λέξη για να καταλήξει στο συνειρμικό κι επικοινωνιακό “ποτέ ξανά”. Και που διαφοροποιείται – και όσοι άλλοι μιλούν για “θυσία” – από τα γνωστά δημοσιογραφικά φερέφωνα της εξουσίας, που ελπίζουν η “θυσία” αυτή να γίνει η αφορμή-αιτία για καλύτερους σιδηρόδρομους;
Πρέπει να συμβαίνουν όμως καταστροφές “θυσιαστικές”, όπως στα Τέμπη, στη Μάνδρα ή στο Μάτι κ.α. για ν΄ αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά από την τάλαινα Πολιτεία γνωστές μακροχρόνιες παθογένειες;
Για αυτό και είναι βέβαιο ότι ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας θα εξακολουθήσει να μιλά για “έγκλημα” και “δολοφόνους”, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των συνυπεύθυνων κομματικών επιτελείων να ξεχαστεί – συγκαλυφτεί το “έγκλημα” μέχρι στις επικείμενες εκλογές. Στο “τραίνο” που λέγεται Ελλάδα.
Δημοσίευση σχολίου