Γιώργος Φιντικάκης
Δεν είναι μόνο η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη, τα αμερικανικά πλοία που δένουν στο λιμάνι και η συνολική αναβάθμιση της ευαίσθητης για τα εθνικά μας θέματα, πόλης, που εκνευρίζουν την Άγκυρα και την Μόσχα.
Ο Τσελίκ και η Ζαχάροβα δεν ενοχλούνται μόνο για αυτά. Αρκεί να δει κανείς τα έργα που δρομολογούνται.
Από τον γειτνιάζοντα αγωγό αερίου IGB που συνδέει Ελλάδα με Βουλγαρία, μέχρι τους δύο σχεδιαζόμενους τερματικούς σταθμούς υποδοχής LNG, χωρητικότητας 11 δισ. κυβικά και το σύστημα του αγωγού TAP, του οποίου η χωρητικότητα πρόκειται να διπλασιαστεί από τα 10 στα 20 δισ., όλες οι εξελίξεις συγκλίνουν στην άποψη ότι ο νομός Έβρου μετατρέπεται σε πραγματική ενεργειακή απειλή για Κρεμλίνο και Άγκυρα.
Αθροίζοντας κανείς όλες αυτές τις ποσότητες μη ρωσικού αερίου που θα διέρχονται μελλοντικά μέσω της ακριτικής πόλης των 71.000 κατοίκων προς άλλους προορισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιστοιχούν στο 20% των ευρωπαϊκών εισαγωγών του 2021 από τη Μόσχα!
Από τα 155 δισ. κυβικά φυσικού αερίου που εισήγαγε προ διετίας η Ευρώπη από τη Ρωσία, και τα οποία σήμερα καλύπτει από άλλες πηγές, η Αλεξανδρούπολη μπορεί να εισφέρει τουλάχιστον τα 30 δισ. Μια υπόθεση που πριν από μερικά χρόνια έμοιαζε εξωπραγματική, σήμερα δείχνει ρεαλιστική.
Τα νούμερα εξηγούν γιατί η μικρή ακριτική πόλη, μισή ώρα από τα σύνορα, που το 2018 βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας, έπειτα από την αποκάλυψη των Financial Times ότι Ρώσοι διπλωμάτες χρηματοδοτούσαν τοπικούς παράγοντες για να προωθήσουν τα συμφέροντα του Πούτιν, αρχίζει να αποτελεί σοβαρό πονοκέφαλο για την Τουρκία και τη Ρωσία.
Σε μια πενταετία, το υπό αναβάθμιση σιδηροδρομικό δίκτυο θα μπορεί να συνδέει τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης, της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, με αντίστοιχα μεγάλα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, για τη μεταφορά χύδην ξηρού φορτίου, παρακάμπτοντας τα Στενά του Βοσπόρου, με μεγάλο χαμένο την Τουρκία. Στα τέλη του 2023, ο πλωτός τερματικός στα ανοικτά του λιμανιού θα υποδέχεται LNG και θα το εξάγει σε Βουλγαρία, Σερβία, Β. Μακεδονία, και Ρουμανία, μέσω του IGB και του TAP.
Ένας δεύτερος δίδυμος σταθμός που θα δημιουργηθεί αμέσως μετά, θα μπορεί να μεταφέρει αέριο μέχρι και την Ουκρανία, σπάζοντας οριστικά τη ρωσική επικυριαρχία. Ένα άλλο ξεχασμένο σχέδιο, ο πετρελαιαγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, αναβιώνει αλλά με αντίθετη από την αρχική ροή. Θα είναι η Ελλάδα, μέσω Αλεξανδρούπολης, που θα προμηθεύει τη Βουλγαρία με πετρέλαιο, όχι εκείνη εμάς, όπως προέβλεπε το σχέδιο του 2007. Τα μόνα που παραμένουν ίδια, είναι η όδευση και η ενόχληση της Τουρκίας, η οποία εφόσον τελικά το σχέδιο «περπατήσει», θα δει να υποβαθμίζονται τα Στενά και το γεωπολιτικό της βάρος.
Η Αλεξανδρούπολη δεν γίνεται απλώς ένας κρίκος, αλλά η αφετηρία μιας μακράς κάθετης αλυσίδας που θα διασχίζει την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Ουκρανία και τη Μολδαβία, αξιοποιώντας υφιστάμενες και νέες υποδομές για την τροφοδοσία της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης με μη ρωσικό αέριο.
Δεν ήταν πάντα αυτονόητες οι εξελίξεις που δρομολογούνται σήμερα στην περιοχή και κάνουν τα ξένα μέσα να ασχολούνται με την Αλεξανδρούπολη.
Η από κάθε άποψη στρατηγική αναβάθμιση της πρωτεύουσας του Έβρου εξηγεί και την στάση της Τουρκίας, που με κάθε ευκαιρία εκφράζει την ενόχλησή της, είτε με δηλώσεις αξιωματούχων, είτε μέσω των ΜΜΕ, αλλά και πράξεις, όπως οι παλαιότερες πτήσεις μαχητικών που παραβιάζοντας τον ελληνικό εναέριο χώρο είχαν πετάξει σε απόσταση 2,5 μιλίων από το λιμάνι. Καθόλου τυχαίο ότι η περιοχή στην οποία είχαν τότε επιχειρήσει τα τουρκικά μαχητικά ήταν εκεί ακριβώς που στα τέλη του 2023 πρόκειται να λειτουργήσει η πρώτη από τις πλωτές μονάδες υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου.
Για να ενοχλούνται οι γείτονες και να ασχολούνται τόσο συχνά με την περιοχή, κάτι σημαντικό συμβαίνει στον πιο ακριτικό νομό της χώρας...
Δημοσίευση σχολίου