.
Ο φόβος έχει αλλάξει πλευρά. Για την Ουάσιγκτον, η οποία έχει μια στρατιωτική βάση στην Τουρκία, και της οποίας οι Κούρδοι ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος αυτή είναι μια ακόμα ταπείνωση. Η τελευταία σε μια μακρά λίστα εδώ και εννέα χρόνια.
Ο Φρανσουά Ολάντ στο βιβλίο του αφηγείται αυτό το σημείο καμπής της 30ης Αυγούστου 2013. Ο Μπασάρ αλ Άσαντ είχε χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, περνώντας έτσι την «κόκκινη γραμμή» που είχε θέσει ο Μπαράκ Ομπάμα. Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον αμερικανό Πρόεδρο ο Ολάντ αισθάνονταν ότι η Ουάσιγκτον δίσταζε επικίνδυνα και ότι δεν θα υπάρξει απάντηση. Είχε δίκιο. Ο φόβος είχε αλλάξει πλευρά. Ένα χρόνο αργότερα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν υποστήριξε στρατιωτικά, χωρίς να κρύβεται, την απόσχιση μέρους του Ντονμπάς στην Ουκρανία και στη συνέχεια προσάρτησε σιωπηλά την Κριμαία. Κανείς δεν φοβάται πλέον την Δύση.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Σι Τζινπίνγκ αναλαμβάνει από την πλευρά του την υποταγή του Χονγκ Κονγκ κατά παράβαση των συνθηκών. Η «επανάσταση της ομπρέλας» το 2014 και οι τεράστιες διαδηλώσεις του 2019-2020 δεν θα αλλάξουν τίποτα : σε πέντε χρόνια, ολοκληρώνει το έργο του. Τώρα οι αρχηγοί της δημοκρατικής αντιπολίτευσης είτε εξορίζονται είτε φυλακίζονται είτε φιμώνονται. Στη Δύση, η πιο θαρραλέα χειρονομία ήταν αυτή του Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος απλώς πρόσφερε βίζα στους φυγάδες από το Χονγκ Κονγκ…
Ο Ερντογάν παρενέβη στη Συρία το 2018 απευθείας εναντίον των Κούρδων. Η κατάληψη του Αφρίν με τη βοήθεια πολιτοφυλακών από κινήματα τζιχαντιστών καταλήγει σε μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης που θα έπρεπε να είχε φέρει τον Τούρκο πρόεδρο ενώπιον ενός διεθνούς δικαστηρίου. Αλλά η Δύση εξακολουθεί να σιωπά. Η Ευρώπη έχει παραλύσει από τον ανοιχτό εκβιασμό με τους πρόσφυγες που ασκεί ο Ερντογάν. Απειλεί επίσης την Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ, διεκδικεί το οθωμανικό αυτοκρατορικό παρελθόν, παίζει ναυμαχίες στο Αιγαίο, υποστηρίζει την Μουσουλμανική Αδελφότητα, υποστηρίζει την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας, το άλλο αντικείμενο του μίσους του. Στη Δύση δεν κινείται τίποτα. Και όταν η Φινλανδία και η Σουηδία, εύλογα ανήσυχοι για τους στόχους του Πούτιν, θέλουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, αυτός επιτρέπει στον εαυτό του να θέσει τους όρους του –όντας ο ίδιος στη Συμμαχία– απαιτώντας να του παραδώσουμε πολιτικούς αντιπάλους ! Αντίδραση ; Καμμία.
Ομολογουμένως, η εισβολή στην Ουκρανία από τη Ρωσία ξύπνησε στιγμιαία την Ευρώπη και αναζωογόνησε το ΝΑΤΟ. Η γενναιότητα των Ουκρανών τους προσφέρει ακόμη και την προοπτική μιας νίκης έστω και δια αντιπροσώπου. Μόνο που η τελευταία εκδοχή της Ερντογανικής ύβρεως δείχνει την ευθραυστότητα αυτής της αφύπνισης. Υπάρχει κανείς να ματαιώσει τα σχέδια της Άγκυρας ; Κανείς. Η Αμερική τρώει τα σωθικά της μεταξύ Τραμπιστών και woke υστερίας, ενώ η Ευρώπη παρακολουθεί αδύναμη τις οικονομικές της αγωνίες και την παρακμή της. Εντωμαξύ οι φιλορώσοι λεπενομελανσονιστές στην Γαλλία και οι "φιλειρηνιστές" στην Γερμανία διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο που ανεβάζει την τιμή του φυσικού αερίου...
Η υπνηλία έχει πάρει διαστάσεις θανάσιμου κινδύνου στην Ευρώπη και την Αμερική.
Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τουλάχιστον είναι ειλικρινής, μόλις εξαπέλυσε μια σειρά βομβαρδισμών κατά κουρδικών θέσεων στη Συρία και το Ιράκ, ως αντίποινα για την επίθεση που σκότωσε έξι άτομα στις 13 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ερντογάν ικανοποιεί έτσι για άλλη μια φορά το μίσος του για τους Κούρδους και μάλιστα υπόσχεται να μην σταματήσει εκεί ανακοινώνοντας μια χερσαία επιχείρηση. Το πιο εντυπωσιακό εδώ είναι η αυτοπεποίθηση του, αφού κατέστησε σαφές ότι δεν είχε «καμία συζήτηση» για αυτό το θέμα με τον Τζο Μπάιντεν ή τον Βλαντιμίρ Πουτίν.Ο φόβος έχει αλλάξει πλευρά. Για την Ουάσιγκτον, η οποία έχει μια στρατιωτική βάση στην Τουρκία, και της οποίας οι Κούρδοι ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος αυτή είναι μια ακόμα ταπείνωση. Η τελευταία σε μια μακρά λίστα εδώ και εννέα χρόνια.
Ο Φρανσουά Ολάντ στο βιβλίο του αφηγείται αυτό το σημείο καμπής της 30ης Αυγούστου 2013. Ο Μπασάρ αλ Άσαντ είχε χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, περνώντας έτσι την «κόκκινη γραμμή» που είχε θέσει ο Μπαράκ Ομπάμα. Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον αμερικανό Πρόεδρο ο Ολάντ αισθάνονταν ότι η Ουάσιγκτον δίσταζε επικίνδυνα και ότι δεν θα υπάρξει απάντηση. Είχε δίκιο. Ο φόβος είχε αλλάξει πλευρά. Ένα χρόνο αργότερα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν υποστήριξε στρατιωτικά, χωρίς να κρύβεται, την απόσχιση μέρους του Ντονμπάς στην Ουκρανία και στη συνέχεια προσάρτησε σιωπηλά την Κριμαία. Κανείς δεν φοβάται πλέον την Δύση.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Σι Τζινπίνγκ αναλαμβάνει από την πλευρά του την υποταγή του Χονγκ Κονγκ κατά παράβαση των συνθηκών. Η «επανάσταση της ομπρέλας» το 2014 και οι τεράστιες διαδηλώσεις του 2019-2020 δεν θα αλλάξουν τίποτα : σε πέντε χρόνια, ολοκληρώνει το έργο του. Τώρα οι αρχηγοί της δημοκρατικής αντιπολίτευσης είτε εξορίζονται είτε φυλακίζονται είτε φιμώνονται. Στη Δύση, η πιο θαρραλέα χειρονομία ήταν αυτή του Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος απλώς πρόσφερε βίζα στους φυγάδες από το Χονγκ Κονγκ…
Ο Ερντογάν παρενέβη στη Συρία το 2018 απευθείας εναντίον των Κούρδων. Η κατάληψη του Αφρίν με τη βοήθεια πολιτοφυλακών από κινήματα τζιχαντιστών καταλήγει σε μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης που θα έπρεπε να είχε φέρει τον Τούρκο πρόεδρο ενώπιον ενός διεθνούς δικαστηρίου. Αλλά η Δύση εξακολουθεί να σιωπά. Η Ευρώπη έχει παραλύσει από τον ανοιχτό εκβιασμό με τους πρόσφυγες που ασκεί ο Ερντογάν. Απειλεί επίσης την Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ, διεκδικεί το οθωμανικό αυτοκρατορικό παρελθόν, παίζει ναυμαχίες στο Αιγαίο, υποστηρίζει την Μουσουλμανική Αδελφότητα, υποστηρίζει την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας, το άλλο αντικείμενο του μίσους του. Στη Δύση δεν κινείται τίποτα. Και όταν η Φινλανδία και η Σουηδία, εύλογα ανήσυχοι για τους στόχους του Πούτιν, θέλουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, αυτός επιτρέπει στον εαυτό του να θέσει τους όρους του –όντας ο ίδιος στη Συμμαχία– απαιτώντας να του παραδώσουμε πολιτικούς αντιπάλους ! Αντίδραση ; Καμμία.
Ομολογουμένως, η εισβολή στην Ουκρανία από τη Ρωσία ξύπνησε στιγμιαία την Ευρώπη και αναζωογόνησε το ΝΑΤΟ. Η γενναιότητα των Ουκρανών τους προσφέρει ακόμη και την προοπτική μιας νίκης έστω και δια αντιπροσώπου. Μόνο που η τελευταία εκδοχή της Ερντογανικής ύβρεως δείχνει την ευθραυστότητα αυτής της αφύπνισης. Υπάρχει κανείς να ματαιώσει τα σχέδια της Άγκυρας ; Κανείς. Η Αμερική τρώει τα σωθικά της μεταξύ Τραμπιστών και woke υστερίας, ενώ η Ευρώπη παρακολουθεί αδύναμη τις οικονομικές της αγωνίες και την παρακμή της. Εντωμαξύ οι φιλορώσοι λεπενομελανσονιστές στην Γαλλία και οι "φιλειρηνιστές" στην Γερμανία διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο που ανεβάζει την τιμή του φυσικού αερίου...
Δημοσίευση σχολίου