Η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου δεν έχει νόημα εφόσον δεν συνοδεύεται από αξιόπιστη απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας.

Το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019 για τις ΑΟΖ δεν αρκεί να χαρακτηρίζεται παράνομο από εμάς. Πρέπει κιόλας να μπορούμε να ακυρώνουμε αυτή την παρανομία στο πεδίο, με τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος. Αν, για παράδειγμα, αύριο οι Τούρκοι στείλουν ένα ερευνητικό σκάφος εντός της θαλάσσιας περιοχής του τουρκολιβυκού μνημονίου, ή στα 6 ναυτικά μίλια από τις νότιες ακτές της Κρήτης επειδή θα θεωρήσουν ότι μέχρι εκεί εκτείνεται η λιβυκή ΑΟΖ, αν εμείς δεν αντιδράσουμε δυναμικά θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τα τετελεσμένα. Οπότε πρακτικά δεν θα έχει καμία σημασία αν το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι παράνομο διότι θα το έχουμε νομιμοποιήσει εμμέσως εμείς οι ίδιοι με την παθητικότητα και την αδράνειά μας.

Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν ή να χωνέψουν πολλοί συμπατριώτες μας είναι πως υπάρχουν κρίσιμες διαφορές ανάμεσα σε μία ευνομούμενη κοινωνία, και στη διεθνή κοινότητα των κρατών. Στην κοινωνία υπάρχουν νόμοι, υπάρχει αστυνομία και υπάρχουν δικαστήρια. Αν κάποιος παραβαίνει τον νόμο σε βάρος σου μπορείς να του κάνεις μήνυση, να βρεις το δίκιο σου στα δικαστήρια, και να αναγκάσει η αστυνομία τον αντίδικο να συμμορφωθεί. Στις διεθνείς σχέσεις όμως ΔΕΝ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχει βέβαια το λεγόμενο διεθνές δίκαιο, αλλά ένα κράτος πηγαίνει στα διεθνή δικαστήρια μόνο αν το επιθυμεί το ίδιο (μπορεί να μην αναγνωρίζει καν τη δικαιοδοσία τους, όπως κάνει η Τουρκία με το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης). 

Επίσης δεν υπάρχει παγκόσμια αστυνομία που θα πιάσει τον παραβάτη και θα τον αναγκάσει να συμμορφωθεί. Επομένως αν είσαι κρατική οντότητα και έχεις σοβαρές διαφορές με ένα άλλο κράτος ΔΕΝ αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει και να μπορείς να το επιβάλεις μόνος σου σαν αστυνόμος και σαν δικαστής ταυτόχρονα, και αυτό γίνεται με την ισχύ των όπλων. Ουσιαστικά, όταν έχεις να κάνεις με ένα κράτος-τραμπούκο όπως η Τουρκία, η μόνη λύση είναι να αυτοδικήσεις. Οι επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο απλώς αποθρασύνουν τον αντίπαλο και τον κάνουν να πιστεύει ότι είσαι δειλός και δεν τολμάς να χρησιμοποιήσεις στρατιωτική βία για να υπερασπιστείς το δίκιο σου.

Επομένως το να αναμασούν οι ελληνικές κυβερνήσεις το επιχείρημα περί διεθνούς δικαίου και περί παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ νόημα εφόσον δεν συνοδεύεται από αξιόπιστη απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας εναντίον όποιου τολμήσει να θίξει τα ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα. Και μέχρι στιγμής με τις πράξεις μας δεν έχουμε δείξει ως Ελλάδα ότι προτιθέμεθα να χρησιμοποιήσουμε κάποια στιγμή στρατιωτική ισχύ. Δεν πείθουμε ότι μπορεί να το κάνουμε, διότι οι δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων μας είναι μονίμως από χλιαρές έως ανόητες και δεν επιβάλουμε ποτέ το παραμικρό κόστος στην Τουρκία για όσα κάνει σε βάρος μας. Αυτή η παθητικότητα και η δειλία που δείχνουμε είναι η αιτία που η Τουρκία έχει σταθερά την πρωτοβουλία των κινήσεων, που συρρικνώνει μεθοδικά την εθνική μας κυριαρχία με τις μαζικές καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων, και καταπατά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ξέρει πολύ καλά πως ό,τι κι αν κάνει εναντίον μας, εφόσον δεν ανοίξει αυτή πυρ πρώτη, θα μείνει ατιμώρητη όπως πάντα. Η τακτική της είναι να πετάει επιδέξια σε εμάς κάθε φορά το μπαλάκι της κλιμάκωσης, γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι θα κάνουμε πίσω.

Υ.Γ. Στις επιχειρήσεις της Τουρκίας στη βόρεια Συρία ποιος από τους δύο αντιμαχόμενους είναι «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»; Οι Τούρκοι ή οι Κούρδοι; Η ελληνική κυβέρνηση προφανώς πιστεύει ότι είναι οι Τούρκοι, γι' αυτό: 1) δεν καταδίκασε τις ενέργειες της Τουρκίας, 2) έχει δηλώσει προσφάτως δια στόματος του ίδιου του Μητσοτάκη ότι η Τουρκία «έχει κάποια εύλογα δίκαια» όταν χαρακτηρίζει τους Κούρδους ως τρομοκράτες! Αυτά για να καταλάβουν και οι πλέον κομματικά τυφλωμένοι πόσο στραβό δρόμο έχουμε πάρει ως χώρα...

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.