Εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο πράγμα που είχα γράψει την ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ότι δηλαδή αυτός ο πόλεμος είναι μια αχρείαστη αδελφοκτόνος εμφύλια σύρραξη της Ευρώπης (και μάλιστα της ορθόδοξης) και ότι είναι ουσιαστικά ο λάθος πόλεμος, στο λάθος μέρος, τον λάθος χρόνο, με τον λάθος εχθρό, που υποδαυλίστηκε από τους Αμερικανούς με προφανή σκοπό να αποκομίσουν οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη σε βάρος της Ευρώπης.
Κάποιοι ωστόσο θα ρωτήσουν: «Ωραία, ο πόλεμος αυτός δεν έπρεπε να ξεκινήσει ποτέ. Τώρα όμως που ξεκίνησε τι πρέπει να γίνει; Δεν πρέπει να καταδικαστεί η Ρωσία ως ξεκάθαρος εισβολέας σε μία άλλη κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα; Αν αυτά που κάνει η Ρωσία τα έκανε η Τουρκία ή κάποια άλλη χώρα, τι θα λέγαμε; Δεν θα έπρεπε να τα καταδικάσουμε;». Η απάντησή μου είναι ότι η Ρωσία δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα όπως η Τουρκία, το Πακιστάν, η Πολωνία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Βόρεια Κορέα, η Αυστραλία, ο Καναδάς ή η Βραζιλία, αλλά κάτι εντελώς ξεχωριστό που η παγκόσμια κοινότητα έχει συμφωνήσει σιωπηρά ότι θα πρέπει να κρίνεται με άλλα ηθικά μέτρα και σταθμά από αυτά που συνήθως αποδεχόμαστε για τα κράτη. Κι αυτό συμβαίνει είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε είναι σωστό είτε λάθος, είτε είναι δίκαιο είτε άδικο.
Τα τελευταία 77 χρόνια ζούμε σε έναν κόσμο ο οποίος είναι δομημένος πάνω στη βασική κοινή παραδοχή ότι οι πέντε μεγάλοι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία και Γαλλία) έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να αστυνομεύουν ουσιαστικά τον πλανήτη, να επιβάλουν το δίκαιο και να αποτρέπουν το ενδεχόμενο να ξαναζήσουμε μία παγκόσμια σύρραξη που θα είχε ολέθριες συνέπειες για όλους. Για να κατοχυρώσουν αυτή την εξαιρετική θέση τους, οι πέντε «παγκόσμιοι χωροφύλακες» χρειάζονταν φυσικά κάποια ισχυρή ηθική νομιμοποίηση, και έχουν ουσιαστικά «αγιοποιηθεί» μέσω της μεταπολεμικής προπαγάνδας η οποία φύτεψε στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο των κατοίκων όλου του πλανήτη την αντίληψη ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας Μεγάλος Δίκαιος Πόλεμος στον οποίο το Απόλυτο Καλό νίκησε το Απόλυτο Κακό. Δεν έχει σημασία αν αυτό το αφήγημα μπάζει από παντού και έχει πολλές γκρίζες σκιές. Όπως απόλυτα υποτίθεται πως ήταν όλα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι Απόλυτη είναι και η Μοναδική Αλήθεια με την οποία έχουν γαλουχηθεί γενιές ανθρώπων. Οι πέντε «παγκόσμιοι χωροφύλακες», αφού έγραψαν οι ίδιοι την Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όπως τους συνέφερε ως νικητές, έχουν περιβληθεί το φωτοστέφανο του «αγίου» και αυτό φυσικά δεν έχουν διάθεση να το απεμπολήσουν ποτέ διότι τους βολεύει μια χαρά.
Οι πέντε «άγιοι» έχουν θεσπίσει και διατηρήσει ειδικά προνόμια για τους εαυτούς τους. Είναι μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με δικαίωμα άσκησης βέτο, που σημαίνει ότι μόνο αυτοί μπορούν να κρίνουν τι είναι νόμιμο, δίκαιο και ηθικό και τι όχι, ακόμη κι αν όλος ο υπόλοιπος πλανήτης διαφωνεί μαζί τους – και αυτό υποτίθεται ότι γίνεται προκειμένου να συνεχίζεται η εύρυθμη λειτουργία του παγκόσμιου συστήματος και να διατηρείται η παγκόσμια ειρήνη. Το ότι οι πέντε αυτές χώρες συνεργάστηκαν ως σύμμαχοι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τους δίνει ακόμη και σήμερα το άλλοθι να αρνούνται σταθερά την εισδοχή κι άλλων μελών στο μικρό κλαμπ τους.
Παρ’ ότι το οικονομικό μέγεθος και η παγκόσμια επιρροή χωρών όπως η Ινδία, η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Βραζιλία θα δικαιολογούσαν το να είναι κι αυτές μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι υπάρχοντες πέντε «άγιοι» ούτε καν δέχονται να ανοίξει η συζήτηση για διεύρυνση του κλαμπ τους επικαλούμενοι το ότι μόνο αυτές πολέμησαν μαζί κάποτε κατά της παγκόσμιας τυραννίας και του φασισμού και κατέβαλαν τις μεγαλύτερες θυσίες. Η μόνη χώρα που κατάφερε με πολύ έξυπνο τρόπο και πολλή δουλειά να μπει σφήνα στην πεντάδα των «αγίων» είναι το Ισραήλ. Παρ’ ότι δεν απολαμβάνει όλα τα προνόμια των πέντε «αγίων», έχει καταφέρει να «καθαγιαστεί» μέσω του αφηγήματος του Ολοκαυτώματος του εβραϊσμού που συνέβη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. «Δανειζόμενο» το βέτο των «αγίων» ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ όποτε αυτό απαιτείται, το Ισραήλ είναι ουσιαστικά ένας άτυπος έκτος «άγιος». Λόγω ακριβώς αυτής της κοινώς αποδεκτής «αγιότητάς» του μπορεί να δολοφονεί επί 74 χρόνια δημοσιογράφους, ακτιβιστές, κυανόκρανους και γυναικόπαιδα χωρίς να λογοδοτεί και να τιμωρείται ποτέ.
Επομένως, δεν έχει καμία σημασία αν αυτά που πράττουν οι 5+1 «άγιοι» είναι σωστά ή λανθασμένα, δίκαια ή άδικα, ηθικά ή ανήθικα. Οτιδήποτε πράττουν είναι εξ ορισμού σωστό, δίκαιο και ηθικό, διότι ένας «άγιος» δεν μπορεί να τίθεται σε αμφισβήτηση. Όταν, για παράδειγμα, οι ΗΠΑ εισβάλουν στο Ιράκ επικαλούμενες ξεδιάντροπα ψεύδη, ή βασανίζουν αιχμαλώτους πολέμου, ή δολοφονούν αμάχους στο Αφγανιστάν επί 20 χρόνια, κανείς δεν τις επικρίνει για αυτό, διότι η «αγιότητά» τους απαγορεύει ακόμη και να σκεφθούμε ότι μπορεί να διαπράττουν ένα έγκλημα πολέμου.
Ομοίως, όταν η Κίνα μακελεύει κόσμο στο Βιετνάμ το 1979 ή στην πλατεία Τιεν αν Μεν το 1989, δεν τολμά κανείς να την ψέξει. Όταν η Βρετανία σκοτώνει επί δεκαετίες Ιρλανδούς πατριώτες που μάχονται για την ενοποίηση της χώρας τους, ή όταν απαγχονίζει νεαρούς Κύπριους που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, δεν επισύρει καμία διεθνή κατακραυγή διότι πολύ απλά είναι «αγία». Έτσι και σήμερα, η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν μπορεί να κριθεί με τα μέτρα που θα κρίναμε την εισβολή οποιασδήποτε μη «άγιας» χώρας σε μία άλλη, διότι η Ρωσία είναι μέλος της ομάδας των «αγίων».
Με τις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση στη Ρωσία παραβίασε ουσιαστικά τη συμφωνία κυρίων που έχει γίνει μεταξύ των πέντε «αγίων». Αυτό ακριβώς μας υπενθύμισε ο Πούτιν με τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της 9ης Μαΐου στη Μόσχα για την επέτειο της νίκης επί του ναζισμού, ότι δηλαδή η Ρωσία διατηρεί στο ακέραιο το στάτους της «αγίας» και δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση ως προς αυτό. Αν κάποιος το θεωρεί αυτό εξωφρενικό και απαράδεκτο, δεν έχει καμία σημασία. Για όσο διάστημα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα εξακολουθεί να κυβερνά τις ζωές μας μέσω του κλειστού κλαμπ των πέντε «αγίων» χωρών, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις συνέπειές του.
Δημοσίευση σχολίου