Η υπόθεση του παράνομου μνημονίου της Τουρκίας με το καθεστώς της Τρίπολης είναι άκρως επικίνδυνη. Αυτό είναι γνωστό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η διεφθαρμένη κυβέρνηση αναγνωρίζεται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, άρα και από την …Ελλάδα!
Οπότε, ακόμα και αν παρανομεί οι αποφάσεις της έχουν μία άλφα νομιμότητα. Αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και αποδεκτές αυτές οι αποφάσεις. Όσο και να μας κάνει εντύπωση, στο θέμα αυτό οι Αμερικανοί είναι υποστηρικτικοί αναφορικά με τα δίκαια της χώρας μας. Οι ανακοινώσεις τους για τις θέσεις τους στο ζήτημα, είναι πολύ καλές για τη χώρα μας.
Αυτό που απουσιάζει είναι το …μαστίγιο. Πιστεύω ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να απευθυνθεί στο ανώτατο επίπεδο στον ισλαμιστή πρόεδρο της Τουρκίας και να εκφράσει τη θέση της, όπως τη δημοσιοποίησε επίσημα ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Πότε θα σταματήσουν τους Τούρκους οι ΗΠΑ; Όταν προκαλέσουν πόλεμο και τινάξουν στον αέρα τη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ, προς όφελος της Ρωσίας; Μόνο ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εξυπηρετείται από ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ. Όχι το ΝΑΤΟ, όχι η Αμερική.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο υποστηρίζουν την κυβέρνηση του αλ Σάρατζ, αλλά με τα σημερινά δεδομένα η Αμερική δεν φαίνεται ότι θα στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στη Λιβύη. Αυτή είναι η αίσθηση που έχουν όλοι όσοι μιλούν με τους αξιωματούχους του Πενταγώνου.
Φαίνεται ότι παρά την έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης, τη δουλειά την κάνουν οι Τούρκοι για τους Αμερικανούς. Χωρίς να υπάρχουν και χειροπιαστές αποδείξεις γι’ αυτό, καθώς η Ουάσιγκτον επιθυμεί ειρηνική λύση και επανένωση της διχασμένης πολύπαθης χώρας. Σε αντίθεση με την Τουρκία, που σχεδιάζει αιματοκύλισμα και έλεγχο όλης της χώρας
Ο άγνωστος Χ παραμένει πάντα ο πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος πέρυσι τον Απρίλιο, και παρά τις αντίθετες εισηγήσεις των συνεργατών του, τηλεφώνησε στον Χαλίφα Χάφταρ και στην ουσία τον στήριξε. Είχε παγώσει το σύμπαν τότε, όταν ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε την τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού προέδρου με τον στρατάρχη της Λιβύης, ο οποίος στο παρελθόν συνεργαζόταν με τη CIA. Η συνομιλία έγινε στις 15 Απριλίου 2019, και ανακοινώθηκε στις 19 του μήνα αν και δεν αφορούσε μία κουβέντα με εκλεγμένο ηγέτη.
Οι τάσεις του κ. Τραμπ προς τον «αυταρχισμό» μπορεί και να καθοδήγησε την όποια συμπάθεια του προς τον Χάφταρ.
Ο φόβος στο δυτικό κόσμο, και ιδιαίτερα στους Ευρωπαίους, αν και είναι διχασμένοι και γι’ αυτό το θέμα, είναι ο εξής, και η επισήμανση από τη Γαλλική Προεδρία είναι σημαντική. Είναι κάτι που διακινείται ως ερώτημα και σε κυβερνητικούς κύκλους και σε δεξαμενές σκέψης.
Ο φόβος, λοιπόν, είναι μία συμφωνία της Τουρκίας με τη Ρωσία για τη διχοτόμηση της Λιβύης, που σημαίνει ότι η Δύση χάνει τη σημαντική στρατηγικά χώρα, διότι με τα σημερινά δεδομένα ο Ταγίπ Ερντογάν δεν θεωρείται πιστός σύμμαχος, αλλά ένας ηγέτης που πήρε το δικό του δρόμο, κάνοντας τις δικές του περιστασιακές συμμαχίες.
Δεν αξίζει πια να το γράφουμε και να το επαναλαμβάνουμε: Αλλά η Ευρώπη όπως πάντα, και σ’ αυτό το ζήτημα, είναι ανύπαρκτη στρατιωτικά, αλλά και διπλωματικά, με αποτέλεσμα -όπως αναφέρει ανακοίνωση της γαλλικής προεδρίας- να βλέπουμε τον σημαντικό κίνδυνο ενός τετελεσμένου γεγονότος στα σύνορα της Ευρώπης, που εκθέτει την ασφάλειά της.
Σε περίπτωση που συμφωνηθεί διχοτόμηση, η Ρωσία δεν θα κερδίσει μόνο μία στρατηγικά σημαντική χώρα, αλλά θα «βάλει πόδι» και στην Αφρική.
Όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι η προεδρία του κ. Τραμπ είναι καταστρεπτική για την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Μετά την απώλεια και της Συρίας, ο ρόλος της Αμερικής στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής στην ουσία διασώζεται μόνο από την παρουσία του Ισραήλ, το οποίο μετά τις απανωτές εκλογές έχασε και αυτό το βηματισμό του.
Πιστεύω, ότι αναφορικά με το Λευκό Οίκο, όπως πάντα, και στην περίπτωση της Λιβύης, την τελική απόφαση θα λάβει ο απρόβλεπτος κ. Τραμπ.
Από τη μία φαίνεται ότι έχει μία συμπάθεια για τον Λίβυο στρατάρχη, ο οποίος θεωρείται και άνθρωπος του Πούτιν, όπως και του προέδρου της Αιγύπτου, αλ Σίσι -και αυτός φίλος του Αμερικανού προέδρου. Και από την άλλη, ακούει και τον Ερντογάν για όλα τα θέματα. Δυστυχώς.
Άκουσα ένα αναλυτή να υποστηρίζει ότι η Λιβύη εξελίσσεται σε «Βιετνάμ». Το θέμα είναι για ποιον. Η Αμερική διατηρεί λίγους κομάντος που ασχολούνται με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και των ναρκωτικών, η Τουρκία έχει στείλει 13 χιλιάδες τρομοκράτες, στην πλειοψηφία τους από τη Συρία, η Ρωσία λέγεται ότι απέσυρε τους δικούς της, που πολεμούσαν στο πλευρό του Χάφταρ.
Υπό αυτά τα δεδομένα, όλο και περισσότερο θα φαντάζει η διχοτόμηση ως η καλύτερη λύση. Αυτό, όμως, δεν λύνει το πρόβλημα της Ελλάδας, καθώς το παράνομο Μνημόνιο με την Τουρκία θα παραμείνει ζωντανό. Και η χώρα μας θα έχει να αντιμετωπίσει απίστευτες προκλήσεις κάτω από την Κρήτη, που θα έχουν και τη «νομιμότητα» του παράνομου Μνημονίου.
Ξαφνικά, τα πράγματα δεν είναι καλά. Αν σκεφθούμε μόνο ότι το τουρκικό σχέδιο προβλέπει ακραία επιθετικότητα από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο και απ’ εκεί μέχρι την Κρήτη. Ταυτόχρονα, η Τουρκία έχει εισβάλει στην κυπριακή ΑΟΖ και παραμένει εκεί πολλούς μήνες τώρα.
Ας το επαναλάβουμε: Απαιτούνται συμμαχίες, που θα έχουν και οφέλη με τις χώρες που θα μπορούσε να συνεργαστεί η Ελλάδα. Η πρώτη προτεραιότητα είναι η Ελλάδα να συμφωνήσει με την Αίγυπτο, και ας είναι αυτή η συμφωνία ετεροβαρής. Με το Κάιρο δεν θα τσακωθούμε ποτέ.
Και η δεύτερη προτεραιότητα είναι το Ισραήλ. Ο πρωθυπουργός θα επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ και πρέπει να συνοδεύεται από τον υπουργό Άμυνας. Πρέπει να επιστρέψει στην Αθήνα με στρατιωτική συμφωνία…
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου