ΡΑΪΑΝ ΤΖΙΝΓΚΕΡΣ
« Mavi vatan, "Ή" μπλε πατρίδα ", έχει γίνει μια κοινή φράση στην τουρκική πολιτική ζωή. Χρησιμοποιείται συχνότερα ως συντομογραφία για τους ναυτικούς ισχυρισμούς της Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο. Κεντρικό στοιχείο αυτών των συμφερόντων είναι η παρουσία μεγάλων αποθέσεων φυσικού αερίου στα παράλια του νησιού της Κύπρου. Για την Τουρκία, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των καταθέσεων βρίσκεται σε αυτό που ερμηνεύει η Τουρκία είναι η αποκλειστική οικονομική ζώνη της. Μια τέτοια στάση, ωστόσο, έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και οι δύο κυβερνήσεις υποστήριξαν ότι η Άγκυρα αγνοεί την ελληνική και κυπριακή κυριαρχία, καθώς και βασικά καταστατικά της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (μια συνθήκη που δεν έχει επικυρώσει ποτέ η Τουρκία). Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παρέμεινε σταθερός παρά τις απειλές κυρώσεων και την αυξημένη διπλωματική απομόνωση. «Εκτελώντας τα καθήκοντά μας , δήλωσε, «είμαστε περήφανοι που κυματίζουμε το λαμπρό τούρκικο πανό μας σε όλες τις θάλασσές μας. Υποστηρίζω ότι είμαστε έτοιμοι να προστατεύσουμε κάθε τμήμα της γαλάζιας πατρίδας των 462 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων με μεγάλη αποφασιστικότητα και αναλαμβάνουμε κάθε πιθανό καθήκον που μπορεί να έρθει. "
Η επινόηση του όρου «μπλε πατρίδα» αντιπροσωπεύει τελικά κάτι περισσότερο από μια πράξη πολιτικού σήματος. Σε μεγάλο βαθμό, σηματοδοτεί μια κάπως δραματική αλλαγή στο δόγμα στους τουρκικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους. Πριν από λίγο καιρό οι αλλαγές στην τουρκική στρατηγική σκέψη συσχετίστηκαν με μεταβάσεις στη διοίκηση(ιδίως μετάβαση μεταξύ πιο κοσμικών ηγετών σε πιο θρησκευτικά συντηρητικούς). Μέχρι πρόσφατα, η εμφάνιση της ρητορικής «γαλάζιας πατρίδας» της Τουρκίας συνδέεται γενικά με τον πρώην αρχηγό προσωπικού του ναυτικού, Cihat Yaycı. Ωστόσο, με την πρόσφατη υποβιβασμό και παραίτηση του Yaycı, οι σχολιαστές έχουν αναλάβει μια νέα εκτίμηση για τον συγγραφέα και επικεφαλής υποστηρικτή της ιδέας, πρώην Τούρκο Ναύαρχο Cem Gürdeniz. Η παρουσία του στα δημοφιλή τουρκικά μέσα ενημέρωσης έχει κάνει κάτι περισσότερο από το να μετατρέψει την έννοια της «γαλάζιας πατρίδας» σε ένα σύγχρονο λέξη-κλειδί. Τα γραπτά του και οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του υποδηλώνουν την ανύψωση μιας πιο επιθετικής και ανταγωνιστικής πίεσης σκέψης στους τουρκικούς κύκλους ασφαλείας.
Ως οπαδός της εθνικιστικής αριστεράς της Τουρκίας, ο Gürdeniz φαίνεται να εκπροσωπεί μια αυξανόμενη ομάδα με επιρροές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων αρκετών πρώην αξιωματικών της σημαίας. Η δέσμευση αυτής της ομάδας είναι κοινή περιφρόνηση για τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό που συχνά αποκαλούν «Ατλαντικό πλαίσιο». Συνολικά, δεν είναι σαφές τι σημαίνει αυτή η αναπτυσσόμενη συναίνεση για το μέλλον των τουρκικών σχέσεων με τους γείτονές της, πόσο μάλλον για τους δεσμούς της Άγκυρας με το ΝΑΤΟ, τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη Ρωσία. Τουλάχιστον, η υπεροχή μιας ολοένα και πιο δογματικής προσέγγισης προς την «γαλάζια πατρίδα» της Τουρκίας υποδηλώνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη ένταση στην ανατολική Μεσόγειο.
Η πολιτική του Διδακτορικού δεν είναι μια ιδιαίτερα πρόσφατη καινοτομία στην τουρκική πολιτική ζωή. Κατά την πρώτη δεκαετία της κυριαρχίας του Ερντογάν, η τουρκική εξωτερική πολιτική έτεινε να ακολουθεί τις ιδεολογικές εντολές του διασημότερου υπουργού Εξωτερικών της χώρας, Αχμέτ Νταβούτογλου. Για μεγάλο μέρος της θητείας του, ο Νταβούτογλου φρόντισε την εγγενή δύναμη της Τουρκίας ως κράτος που βρίσκεται στο πολιτιστικό και ιστορικό σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας. Αυτό το «στρατηγικό βάθος», ή stratejik derinlikόπως το ονόμασε, επέτρεψε στην Άγκυρα μοναδικά πλεονεκτήματα στη δημιουργία μιας νέας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής τάξης στη Μέση Ανατολή και στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο. Προωθώντας αυτό το ευρύ γεωστρατηγικό όραμα για το μέλλον της Τουρκίας, ο Νταβούτογλου βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της προώθησης μιας πρωταρχικής ατζέντας στρατηγικής συνεργασίας, αυξημένου εμπορίου και αλληλεγγύης μεταξύ των γειτόνων της χώρας (μια προσπάθεια που προαναγγέλθηκε ως «μηδενικό πρόβλημα» της Τουρκίας). Μέχρι το 2012, ωστόσο, πολλές από τις προηγούμενες επιτυχίες αυτού του δόγματος είχαν οδηγήσει σε αποτυχία. Το υποτιθέμενο «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας προσέφερε ελάχιστο τρόπο μόχλευσης για την αντιμετώπιση μυριάδων κρίσεων, είτε πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, για την πολιορκία της Γάζας, είτε για την ανατροπή του πρώην Προέδρου της Αιγύπτου Mohammed Morsi. Ενώ η πολιτική καριέρα του Νταβούτογλου υπέστη από την απόλυση του από την κυβέρνηση το 2016, στοιχεία της σκέψης του «στρατηγικού βάθους» ζωντανά Μέχρι σήμερα, ο Ερντογάν εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τον μοναδικό ρόλο της Τουρκίας ως ηγέτη στον ισλαμικό κόσμο και βασικό κράτος στη Μέση Ανατολή.
Η περιθωριοποίηση του Νταβούτογλου δεν σημαίνει ότι η Τουρκία στερείται πλέον υποθετικών οραματιστών σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μια σάρωση των δημοφιλών συντακτικών συγγραφέων της χώρας προσφέρει ενδείξεις ότι υπάρχουν πολλά άτομα που φιλοδοξούν να αναλάβουν τη θέση του Νταβούτογλου. Οι περισσότεροι κορυφαίοι σχολιαστές, ωστόσο, δεν έχουν ακόμη προσφέρει ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό όραμα για το μέλλον της χώρας. Η πιο εκθαμβωτική εξαίρεση σε αυτήν την τάση βρίσκεται στα γραπτά του Gürdeniz, συνταξιούχου οπίσθιου ναύαρχου του τουρκικού ναυτικού. Από μόνος του, ο Γκρεντένιζ ξεχωρίζει κάπως με τα περισσότερα συνταξιούχα μέλη του Τουρκικού στρατού. Αν και οι πρώην στρατηγοί προσφέρουν σχόλια από καιρό σε καιρό σε έντυπα και στην τηλεόραση, ο Γκρεντένιζ είναι αναμφισβήτητα ο πιο ορατός και παραγωγικός πρώην αξιωματικός της σημαίας στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης σήμερα. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό γεγονός δεδομένου του βαθμού στον οποίο το τουρκικό ναυτικό βρίσκεται υπό τη σκιά του στρατού, του μεγαλύτερου και πιο κύρους κλάδου υπηρεσίας της χώρας. Από τον δικό του λογαριασμό, αυτός είναι ένας από τους παράγοντες που εμπνέουν την εμπλοκή του Gürdeniz με το κοινό. Τουρκία,υποστηρίζει , ιστορικά στερείται εκτίμησης για τις θαλάσσιες παραδόσεις και τα επιτεύγματά του. Η υπεράσπιση των χωρικών υδάτων της χώρας, η «μπλε πατρίδα» της, είναι εξίσου σημαντική με την προστασία του τουρκικού εδάφους.
Η ιστορία της ζωής του Gürdeniz έχει μεγάλη ομοιότητα με αυτή των άλλων ανώτερων στρατιωτικών ηγετών. Είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου προϊόν στρατιωτικής εκπαίδευσης από το γυμνάσιο προς τα εμπρός (με εξαίρεση το μεταπτυχιακό σε πανεπιστήμιο στις Βρυξέλλες). Εκτός από την υπηρεσία σε πολλά πολεμικά πλοία και μια περιοδεία στα κεντρικά γραφεία του ΝΑΤΟ, ο Gürdeniz έλαβε την τιμή να διευθύνει το τμήμα σχεδιασμού πολιτικής του τουρκικού ναυτικού μεταξύ 2009 και 2011. Πέρασε πολλά χρόνια στην καριέρα του συνεργαζόμενος στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες (συμπεριλαμβανομένων δύο χρόνια διαμονής στη Ναυτική Μεταπτυχιακή Σχολή). Είναι παραγωγικός συγγραφέας, έχοντας συντάξει πολλά βιβλία για διάφορα θέματα που σχετίζονται με τον στρατό. Τρία χρόνια μετά την επίτευξη του βαθμού του πίσω ναύαρχου (άνω μισό),
Από το καλοκαίρι του 2016, ο Gürdeniz, ο οποίος είναι πλέον συνταξιούχος, διατηρεί σταθερή παρουσία στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Πολλές από τις πρώτες συνεντεύξεις και τις απόψεις του δαιμονοποίησαν την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, κατηγορώντας την για μια τεράστια συνωμοσία που περιελάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους της. Ο ρόλος των υποστηρικτών του φιλο-Fethullah Gülen στο πραξικόπημα, κατά την άποψή του, κάλυψε μια ευρύτερη προσπάθεια από αυτό που αναφέρεται ως πλαίσιο ή μέτωπο του Ατλαντικού ( Atlantik yapı / cephe ). Ένας κρίσιμος στόχος αυτού του μέτωπου του Ατλαντικού δεν ήταν απλώς η απομάκρυνση του Ερντογάν, αλλά η τιμωρία της Τουρκίας που πλησιάζει τη Ρωσία . Η εχθρότητα του προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη δεν έχει ξεθωριάσει με τον καιρό. Στην εβδομαδιαία στήλη του για την εφημερίδα Aydınlık, κατηγορεί τακτικά την Ουάσινγκτον ότι επιδιώκει να υπονομεύσει τα τουρκικά συμφέροντα (μια πρόθεση, υποστηρίζει, που καλύπτεται από την επιθυμία να αποτραπεί η ανάληψη της Τουρκίας ως παγκόσμιας δύναμης ). Αν και δεν καταδικάζει την ένταξη της Άγκυρας στο ΝΑΤΟ, υποστήριξε με συνέπεια ότι η συμμαχία είναι μια εκδήλωση αυτού που εξακολουθεί ευφημικά να χαρακτηρίζει το «μέτωπο του Ατλαντικού». Το πολιτικό πεπρωμένο της Τουρκίας, οι μετρητές Gürdeniz, βρίσκεται ευρέως με τα κράτη της Ευρασίας (κυρίως τη Ρωσία). Στις συνεντεύξεις και τα γραπτά του, υποστήριξε ότι η οικοδόμηση βαθύτερων δεσμών με τη Ρωσία και την Κίνα όχι μόνο θα βοηθούσε στην προώθηση των τουρκικών συμφερόντων, αλλά θα χρησιμεύσει επίσης ως προπύργιο ενάντια σε αυτό που έχει χαρακτηρίσει «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» της Δύσης .
Αρκετοί παράγοντες κάνουν τον Γκουντενίζ και τις απόψεις του ιδιαίτερα σημαντικούς στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον. Σε αντίθεση με τον Davutoğlu, ο Gürdeniz φαίνεται να αντικατοπτρίζει ένα θεσμικό πλαίσιο σκέψης περισσότερο σύμφωνα με τους καιρούς. Οι πολιτικές απόψεις του, καθώς και η σχέση του με βασικές δημοσιεύσεις, τον τοποθετούν σταθερά ανάμεσα στους οπαδούς του Ντοσού Περίνσεκ και του Κόμματος του Βατάν. Ως μια ομάδα που ορίζεται από την αγάπη της για τη Ρωσία και την κατηγορηματική της αντίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Κόμμα Vatan του Perinçek υποψιάζεται ότι έχει σημαντική υποστήριξη μεταξύ τμημάτων του τουρκικού στρατού γενικά. Οι ειδήσεις ανέφεραν επίσης ότι η διοίκηση του Ερντογάν επιδίωξε σκόπιμα να προστατεύσει και να προωθήσει αξιωματικούς υπέρ του Περιντσέκ μετά το πραξικόπημα του 2016. Αυτή η προσπάθεια, υποστηρίζεται, βοήθησε στην επανεγκατάσταση του στρατού υπό την ηγεσία αξιωματικών με ισχυρά κοσμικά διαπιστευτήρια, αλλά προφανώς αντι-Γκουλενίστ, αντι-Κουρδικά και αντι-Δυτικά συμπάθεια . Όπως ο Perinçek, ο Gürdeniz ισχυρίζεται ότι η Ουάσινγκτον σκοπεύει να υπονομεύσει την κυριαρχία της Τουρκίας σε συνασπισμό με άλλες περιφερειακές δυνάμεις. Κεντρικό σημείο αυτής της αναδυόμενης συμμαχίας είναι η Ελλάδα, ένα κράτος το οποίο χρεώνει με μια μακρά ιστορία συμμαχίας με τις δυτικές αυτοκρατορικές δυνάμεις. Γι 'αυτό το λόγο, ο Gürdeniz κάλεσε την Άγκυρα να ακολουθήσει σταθερή κατεύθυνση προς την Ελλάδα και τις ανταγωγές της στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Τα νερά που συνορεύουν με τα νησιά της Ελλάδας, κατά την άποψή του, δεν επιτρέπουν στην Αθήνα το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τις αποθέσεις φυσικού αερίου της περιοχής. Ελλείψει στρατιωτικής δύναμης, η Ελλάδα αντ 'αυτού βασίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη για να ενεργήσει για λογαριασμό της. «Η Ελλάδα», υποστηρίζει ο Gürdeniz, «μπορεί να ζήσει μέσα στον ονειρικό κόσμο του παρελθόντος της και να χτίσει ατελείωτες φαντασιώσεις . Αλλά δεν πρέπει να επιβάλλει αυτά τα πράγματα στην κυριαρχία και τα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, [και] στη Μαύρη Θάλασσα. Πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους. "
Γαλάζια πατρίδα της Τουρκίας
Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι οι απόψεις του Gürdeniz είχαν σημαντικό αντίκτυπο. Το πιο προφανές σημάδι της επιρροής του είναι η πλέον διαδεδομένη χρήση της φράσης «mavi vatan» ή «μπλε πατρίδα». Τον Μάρτιο του 2019, το τουρκικό ναυτικό πραγματοποίησε ασκήσεις μεγάλης κλίμακας με το επιχειρησιακό όνομα «Blue Homeland 2019». Το επίσημο περιοδικό που χρηματοδοτείται από το Τουρκικό Ναυτικό Πολεμικό Κολλέγιο φέρει επίσης το όνομα Mavi Vatan . Πιο αποκαλυπτικά σημάδια αυτής της τάσης μπορούν να βρεθούν στις δηλώσεις και δημοσιεύσεις πρώην αξιωματικών της σημαίας. Όπως ο Gürdeniz, αρκετοί πρώην θαυμαστές, όπως ο Πίσω Διευθυντής Soner Polat , ο Ναύαρχος Özden Örnek και ο Οπίσθιος Ναύαρχος Mustafa Özbey, έχουν γράψει ή μιλήσει λαμπερά για τις ιδέες του (συχνότερα σε εφημερίδες και τηλεοπτικά προγράμματα που ευθυγραμμίζονται με το Vatan Party του Perinçek). Αναμφισβήτητα η πιο εντυπωσιακή επίδειξη αυτής της κοσμοθεωρίας μπορεί να φανεί στην εξελισσόμενη πολιτική της Τουρκίας έναντι της Λιβύης. Τον Δεκέμβριο του 2019, η Άγκυρα υπέγραψε μνημόνιο συμφωνίας με εκπροσώπους της κυβέρνησης της Τρίπολης. Η συμφωνία, η οποία κατέγραψε αμοιβαία εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δύο κρατών, έχει ανακοινωθεί σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της Τουρκίας ως θρίαμβος στο όνομα της γαλάζιας πατρίδας της χώρας.
Τα πρόσφατα γεγονότα, ωστόσο, υποδηλώνουν ότι η ιδεολογική επιρροή του Gürdeniz και άλλων που σχετίζονται με την υπερεθνικιστική αριστερά μπορεί να έχει ορισμένα όρια. Στις 16 Μαΐου του τρέχοντος έτους, ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας της Τουρκίας με τη Λιβύη, ο πρεσβύτερος Ναύαρχος Cihat Yaycı, υποβιβάστηκε επίσημα σύμφωνα με προεδρικό διάταγμα. Η επικύρωση του υποβιβασμού από τον Ερντογάν προκάλεσε έντονη κερδοσκοπία στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Ως αρχηγός προσωπικού του ναυτικού, ο Yaycı θεωρήθηκε γενικά ως αναδυόμενος στρατηγικός οραματιστής που υπερασπίστηκε πολλές από τις δυναμικές πολιτικές που πρότεινε ο Gürdeniz. Στα πρόσφατα βιβλία του, ο Yaycı έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να αμφισβητήσει ανοιχτά την κατοχή των νησιών του Αιγαίου από την Ελλάδα. Η απόφασή του να παραιτηθεί παρά να αποδεχτεί την υποβιβασμό του έδωσε ζωοτροφές σε σχολιαστές που βλέπουν αυτή την υπόθεση ως διαμάχη εξουσίας στο σύνολο των ενόπλων δυνάμεων. Ήδη από τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, ο τουρκικός τύπος ήταν γεμάτος εικασίες ότι ο υπουργός Άμυνας Χουλούσι Ακάρ είδε τον Γιάτσι ως αντίπαλο υπέρ του Ερντογάν και ζητούσε την απόλυση του . Άλλοι υποθέτουν ότι ο Ερντογάν και ο Άκαρ αναγκάστηκαν να τον απομακρύνουν από συνωμότες που ευθυγραμμίζονται με τον υποτιθέμενο εγκέφαλο του πραξικοπήματος του 2016, Fethullah Gülen. Ακόμα άλλοι έχουν προτείνει ότι ο Ερντογάν και ο Άκαρ προσπάθησαν να περιθωριοποιήσουν τον Γιάτσι ως τρόπο να αμβλύνουν τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές ανησυχίες για τη θαλάσσια πολιτική της Τουρκίας.. Ανεξάρτητα από τον λόγο, οι σχολιαστές που σχετίζονται με τα πρακτορεία ειδήσεων Vatan Party έχουν ανταποκριθεί σε αυτά τα γεγονότα με απογοήτευση και σύγχυση. Στην πιο πρόσφατη στήλη του, ο Γκρεντένιζ χλευάζει σε μεγάλο βαθμό την απομάκρυνση του Yaycı ως συνωμοσίας Gülenist που υποστηρίζεται από την Ελλάδα και το ευρύτερο «μέτωπο του Ατλαντικού». Δήλωσε, ωστόσο, την ελπίδα του ότι το κράτος θα συνεχίσει «να αξιοποιεί καλύτερα τις προηγμένες γνώσεις και εμπειρίες του Ναύαρχου Γιάτσι». Αντίθετα, ο Perinçek εξέδωσε μια έντονα δημόσια επίπληξη της άρνησης του Yaycı να αποδεχθεί την υποβάθμισή του. «Σε μια εποχή που το ναυτικό μας είναι πρόσωπο με πρόσωπο με απειλές στην ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, και ο στρατός βρίσκεται σε πόλεμο από μέσα και χωρίς, κανείς δεν παραιτείται .» Αφού έκανε αυτά τα σχόλια, ο Cem Gürdeniz ανακοίνωσε ότι χωρίζει τους τρόπους με την εφημερίδα του PerinçekAydınlık και συνεχίστε τη δημοσίευση με ένα άλλο ένθερμο Kemalist media outlet, Odatv.
Η σημασία της υποβιβασμού και της παραίτησης του Yaycı φαίνεται πράγματι ανοιχτή σε ερμηνεία. Από τη μία πλευρά, η υπόθεση φαίνεται να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Ερντογάν παραμένει πρόθυμος να αποστασιοποιηθεί από ισχυρούς συμμάχους και υποκατάστατα όταν του ταιριάζει πολιτικά. Είτε πρόκειται για μια πράξη που είχε σκοπό να καθησυχάσει την Ουάσινγκτον είτε να διατηρήσει την πίστη του υπουργού Άμυνας του, Χουλούσι Ακάρ, είναι δύσκολο να μην δούμε την απόφαση του Ερντογάν να απομακρύνει τον Γιάτσι ως κάτι που στηρίζεται στην επιθυμία του να διατηρήσει την απαράμιλλη εξουσία του. Από την άλλη πλευρά, είναι πιθανό ότι αυτή η αλλαγή διοίκησης δεν αποτελεί πλήρη άρνηση των διεκδικητικών πολιτικών που υπερασπίζονται οι Yaycı και άλλοι. Μέχρι στιγμής, τίποτα δεν δείχνει ότι η Άγκυρα σχεδιάζει να αλλάξει πορεία σε σχέση με τη Λιβύη ή την ανατολική Μεσόγειο.Ο αντικαταστάτης του Yaycı , ο Ναύαρχος Yankı Bağcıoğlu , έχει λάβει σημαντική αναγνώριση των μέσων ενημέρωσης ως επικεφαλής ενορχηστρωτής των ναυτικών ασκήσεων «Blue Homeland 2019» . Πιο πρόσφατα, ανέλαβε την εξέχουσα θέση να δηλώσει σε μια γαλλική ναυτική αντιπροσωπεία ότι η Τουρκία « θα συνεχίσει ασταμάτητα στις γαλάζιες επιχειρήσεις της πατρίδας της» παράλληλα με τις δεσμεύσεις της για το ΝΑΤΟ.
Η σημασία της «γαλάζιας πατρίδας» για το μέλλον της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ ή της σχέσης της Άγκυρας με τους Δυτικούς εταίρους της, δεν είναι καθόλου σαφής. Πολλές πινακίδες δείχνουν τα τραχιά νερά μπροστά. Η Αθήνα έχει εκφράσει επανειλημμένα ανησυχία για το τι χαρακτηρίζει ως ένα ευρύ φάσμα προκλητικής τουρκικής συμπεριφοράς στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Οι ολοένα και πιο θερμές σχέσεις της Ουάσινγκτον με την Ελλάδα, καθώς και η ψηφοφορία του Κογκρέσου των ΗΠΑ για άρση εμπάργκο όπλων εδώ και δεκαετίες εναντίον της Κύπρου, χαιρετίστηκαν εξίσου με την απόρριψη στην Τουρκία. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα στην επίσημη στάση της Τουρκίας που να δημιουργεί αμφιβολίες για τους δεσμούς της με το ΝΑΤΟ ή τις Ηνωμένες Πολιτείες ειδικότερα. Το επίσημο έγγραφο στρατηγικής του τουρκικού ναυτικού, που δημοσιεύθηκε το 2015, δεν αναφέρει μια «γαλάζια πατρίδα» (αν και αναφέρει ότι τα θαλάσσια δικαιώματα, ιδίως όσον αφορά τον «οικονομικό πλούτο που περιέχεται» κοντά στα σύνορά του, είναι πράγματι « ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που επηρεάζουν τις σχέσεις μας με χώρες [κοντά στο θαλάσσιο περιβάλλον μας »]. Μια περιστασιακή διάγνωση της κύριας ιστοσελίδας του ναυτικού παρουσιάζει στους επισκέπτες πολλές εικόνες , κλιπ πολυμέσων και αναφορές που περιγράφουν τις συνεργατικές προσπάθειές της με τους εταίρους του ΝΑΤΟ.
Ό, τι κι αν συμβεί, η σημερινή δέσμευση της Τουρκίας στις πολιτικές της «γαλάζιας πατρίδας» φαίνεται να εξαρτάται από δύο κρίσιμους παράγοντες. Πρώτον, η θαλάσσια στάση της Τουρκίας, όπως επινοήθηκε από τον Gürdeniz, τον Yaycı και άλλους, έχει καταγράψει τη φαντασία μιας ευρείας δέσμης του τουρκικού πολιτικού κατεστημένου. Ζητεί μια αποφασιστική υπεράσπιση του εκτεταμένου «mavi vatan» της χώρας που αντικατοπτρίζει το μαχητικό, ανεξάρτητο πνεύμα της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας. Προς το παρόν, υπάρχει λίγο κίνητρο για την Τουρκία να αποκλίνει από την πορεία. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός παράγοντας είναι η σιωπηρή έγκριση του Ερντογάν για αυτήν τη συνολική στρατηγική κατεύθυνση. Αν και άτομα όπως ο Cihat Yaycı ενδέχεται να υποκύψουν σε πολιτικές διαμάχες, ο πρόεδρος της Τουρκίας, μέχρι στιγμής, έχει κάνει καλή χρήση της μεγαλύτερης σημασίας της γαλάζιας πατρίδας.
« Mavi vatan, "Ή" μπλε πατρίδα ", έχει γίνει μια κοινή φράση στην τουρκική πολιτική ζωή. Χρησιμοποιείται συχνότερα ως συντομογραφία για τους ναυτικούς ισχυρισμούς της Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο. Κεντρικό στοιχείο αυτών των συμφερόντων είναι η παρουσία μεγάλων αποθέσεων φυσικού αερίου στα παράλια του νησιού της Κύπρου. Για την Τουρκία, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των καταθέσεων βρίσκεται σε αυτό που ερμηνεύει η Τουρκία είναι η αποκλειστική οικονομική ζώνη της. Μια τέτοια στάση, ωστόσο, έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και οι δύο κυβερνήσεις υποστήριξαν ότι η Άγκυρα αγνοεί την ελληνική και κυπριακή κυριαρχία, καθώς και βασικά καταστατικά της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (μια συνθήκη που δεν έχει επικυρώσει ποτέ η Τουρκία). Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παρέμεινε σταθερός παρά τις απειλές κυρώσεων και την αυξημένη διπλωματική απομόνωση. «Εκτελώντας τα καθήκοντά μας , δήλωσε, «είμαστε περήφανοι που κυματίζουμε το λαμπρό τούρκικο πανό μας σε όλες τις θάλασσές μας. Υποστηρίζω ότι είμαστε έτοιμοι να προστατεύσουμε κάθε τμήμα της γαλάζιας πατρίδας των 462 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων με μεγάλη αποφασιστικότητα και αναλαμβάνουμε κάθε πιθανό καθήκον που μπορεί να έρθει. "
Η επινόηση του όρου «μπλε πατρίδα» αντιπροσωπεύει τελικά κάτι περισσότερο από μια πράξη πολιτικού σήματος. Σε μεγάλο βαθμό, σηματοδοτεί μια κάπως δραματική αλλαγή στο δόγμα στους τουρκικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους. Πριν από λίγο καιρό οι αλλαγές στην τουρκική στρατηγική σκέψη συσχετίστηκαν με μεταβάσεις στη διοίκηση(ιδίως μετάβαση μεταξύ πιο κοσμικών ηγετών σε πιο θρησκευτικά συντηρητικούς). Μέχρι πρόσφατα, η εμφάνιση της ρητορικής «γαλάζιας πατρίδας» της Τουρκίας συνδέεται γενικά με τον πρώην αρχηγό προσωπικού του ναυτικού, Cihat Yaycı. Ωστόσο, με την πρόσφατη υποβιβασμό και παραίτηση του Yaycı, οι σχολιαστές έχουν αναλάβει μια νέα εκτίμηση για τον συγγραφέα και επικεφαλής υποστηρικτή της ιδέας, πρώην Τούρκο Ναύαρχο Cem Gürdeniz. Η παρουσία του στα δημοφιλή τουρκικά μέσα ενημέρωσης έχει κάνει κάτι περισσότερο από το να μετατρέψει την έννοια της «γαλάζιας πατρίδας» σε ένα σύγχρονο λέξη-κλειδί. Τα γραπτά του και οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του υποδηλώνουν την ανύψωση μιας πιο επιθετικής και ανταγωνιστικής πίεσης σκέψης στους τουρκικούς κύκλους ασφαλείας.
Ως οπαδός της εθνικιστικής αριστεράς της Τουρκίας, ο Gürdeniz φαίνεται να εκπροσωπεί μια αυξανόμενη ομάδα με επιρροές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων αρκετών πρώην αξιωματικών της σημαίας. Η δέσμευση αυτής της ομάδας είναι κοινή περιφρόνηση για τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό που συχνά αποκαλούν «Ατλαντικό πλαίσιο». Συνολικά, δεν είναι σαφές τι σημαίνει αυτή η αναπτυσσόμενη συναίνεση για το μέλλον των τουρκικών σχέσεων με τους γείτονές της, πόσο μάλλον για τους δεσμούς της Άγκυρας με το ΝΑΤΟ, τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη Ρωσία. Τουλάχιστον, η υπεροχή μιας ολοένα και πιο δογματικής προσέγγισης προς την «γαλάζια πατρίδα» της Τουρκίας υποδηλώνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη ένταση στην ανατολική Μεσόγειο.
Η πολιτική του Διδακτορικού δεν είναι μια ιδιαίτερα πρόσφατη καινοτομία στην τουρκική πολιτική ζωή. Κατά την πρώτη δεκαετία της κυριαρχίας του Ερντογάν, η τουρκική εξωτερική πολιτική έτεινε να ακολουθεί τις ιδεολογικές εντολές του διασημότερου υπουργού Εξωτερικών της χώρας, Αχμέτ Νταβούτογλου. Για μεγάλο μέρος της θητείας του, ο Νταβούτογλου φρόντισε την εγγενή δύναμη της Τουρκίας ως κράτος που βρίσκεται στο πολιτιστικό και ιστορικό σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας. Αυτό το «στρατηγικό βάθος», ή stratejik derinlikόπως το ονόμασε, επέτρεψε στην Άγκυρα μοναδικά πλεονεκτήματα στη δημιουργία μιας νέας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής τάξης στη Μέση Ανατολή και στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο. Προωθώντας αυτό το ευρύ γεωστρατηγικό όραμα για το μέλλον της Τουρκίας, ο Νταβούτογλου βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της προώθησης μιας πρωταρχικής ατζέντας στρατηγικής συνεργασίας, αυξημένου εμπορίου και αλληλεγγύης μεταξύ των γειτόνων της χώρας (μια προσπάθεια που προαναγγέλθηκε ως «μηδενικό πρόβλημα» της Τουρκίας). Μέχρι το 2012, ωστόσο, πολλές από τις προηγούμενες επιτυχίες αυτού του δόγματος είχαν οδηγήσει σε αποτυχία. Το υποτιθέμενο «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας προσέφερε ελάχιστο τρόπο μόχλευσης για την αντιμετώπιση μυριάδων κρίσεων, είτε πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, για την πολιορκία της Γάζας, είτε για την ανατροπή του πρώην Προέδρου της Αιγύπτου Mohammed Morsi. Ενώ η πολιτική καριέρα του Νταβούτογλου υπέστη από την απόλυση του από την κυβέρνηση το 2016, στοιχεία της σκέψης του «στρατηγικού βάθους» ζωντανά Μέχρι σήμερα, ο Ερντογάν εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τον μοναδικό ρόλο της Τουρκίας ως ηγέτη στον ισλαμικό κόσμο και βασικό κράτος στη Μέση Ανατολή.
Η περιθωριοποίηση του Νταβούτογλου δεν σημαίνει ότι η Τουρκία στερείται πλέον υποθετικών οραματιστών σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μια σάρωση των δημοφιλών συντακτικών συγγραφέων της χώρας προσφέρει ενδείξεις ότι υπάρχουν πολλά άτομα που φιλοδοξούν να αναλάβουν τη θέση του Νταβούτογλου. Οι περισσότεροι κορυφαίοι σχολιαστές, ωστόσο, δεν έχουν ακόμη προσφέρει ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό όραμα για το μέλλον της χώρας. Η πιο εκθαμβωτική εξαίρεση σε αυτήν την τάση βρίσκεται στα γραπτά του Gürdeniz, συνταξιούχου οπίσθιου ναύαρχου του τουρκικού ναυτικού. Από μόνος του, ο Γκρεντένιζ ξεχωρίζει κάπως με τα περισσότερα συνταξιούχα μέλη του Τουρκικού στρατού. Αν και οι πρώην στρατηγοί προσφέρουν σχόλια από καιρό σε καιρό σε έντυπα και στην τηλεόραση, ο Γκρεντένιζ είναι αναμφισβήτητα ο πιο ορατός και παραγωγικός πρώην αξιωματικός της σημαίας στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης σήμερα. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό γεγονός δεδομένου του βαθμού στον οποίο το τουρκικό ναυτικό βρίσκεται υπό τη σκιά του στρατού, του μεγαλύτερου και πιο κύρους κλάδου υπηρεσίας της χώρας. Από τον δικό του λογαριασμό, αυτός είναι ένας από τους παράγοντες που εμπνέουν την εμπλοκή του Gürdeniz με το κοινό. Τουρκία,υποστηρίζει , ιστορικά στερείται εκτίμησης για τις θαλάσσιες παραδόσεις και τα επιτεύγματά του. Η υπεράσπιση των χωρικών υδάτων της χώρας, η «μπλε πατρίδα» της, είναι εξίσου σημαντική με την προστασία του τουρκικού εδάφους.
Η ιστορία της ζωής του Gürdeniz έχει μεγάλη ομοιότητα με αυτή των άλλων ανώτερων στρατιωτικών ηγετών. Είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου προϊόν στρατιωτικής εκπαίδευσης από το γυμνάσιο προς τα εμπρός (με εξαίρεση το μεταπτυχιακό σε πανεπιστήμιο στις Βρυξέλλες). Εκτός από την υπηρεσία σε πολλά πολεμικά πλοία και μια περιοδεία στα κεντρικά γραφεία του ΝΑΤΟ, ο Gürdeniz έλαβε την τιμή να διευθύνει το τμήμα σχεδιασμού πολιτικής του τουρκικού ναυτικού μεταξύ 2009 και 2011. Πέρασε πολλά χρόνια στην καριέρα του συνεργαζόμενος στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες (συμπεριλαμβανομένων δύο χρόνια διαμονής στη Ναυτική Μεταπτυχιακή Σχολή). Είναι παραγωγικός συγγραφέας, έχοντας συντάξει πολλά βιβλία για διάφορα θέματα που σχετίζονται με τον στρατό. Τρία χρόνια μετά την επίτευξη του βαθμού του πίσω ναύαρχου (άνω μισό),
Από το καλοκαίρι του 2016, ο Gürdeniz, ο οποίος είναι πλέον συνταξιούχος, διατηρεί σταθερή παρουσία στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Πολλές από τις πρώτες συνεντεύξεις και τις απόψεις του δαιμονοποίησαν την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, κατηγορώντας την για μια τεράστια συνωμοσία που περιελάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους της. Ο ρόλος των υποστηρικτών του φιλο-Fethullah Gülen στο πραξικόπημα, κατά την άποψή του, κάλυψε μια ευρύτερη προσπάθεια από αυτό που αναφέρεται ως πλαίσιο ή μέτωπο του Ατλαντικού ( Atlantik yapı / cephe ). Ένας κρίσιμος στόχος αυτού του μέτωπου του Ατλαντικού δεν ήταν απλώς η απομάκρυνση του Ερντογάν, αλλά η τιμωρία της Τουρκίας που πλησιάζει τη Ρωσία . Η εχθρότητα του προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη δεν έχει ξεθωριάσει με τον καιρό. Στην εβδομαδιαία στήλη του για την εφημερίδα Aydınlık, κατηγορεί τακτικά την Ουάσινγκτον ότι επιδιώκει να υπονομεύσει τα τουρκικά συμφέροντα (μια πρόθεση, υποστηρίζει, που καλύπτεται από την επιθυμία να αποτραπεί η ανάληψη της Τουρκίας ως παγκόσμιας δύναμης ). Αν και δεν καταδικάζει την ένταξη της Άγκυρας στο ΝΑΤΟ, υποστήριξε με συνέπεια ότι η συμμαχία είναι μια εκδήλωση αυτού που εξακολουθεί ευφημικά να χαρακτηρίζει το «μέτωπο του Ατλαντικού». Το πολιτικό πεπρωμένο της Τουρκίας, οι μετρητές Gürdeniz, βρίσκεται ευρέως με τα κράτη της Ευρασίας (κυρίως τη Ρωσία). Στις συνεντεύξεις και τα γραπτά του, υποστήριξε ότι η οικοδόμηση βαθύτερων δεσμών με τη Ρωσία και την Κίνα όχι μόνο θα βοηθούσε στην προώθηση των τουρκικών συμφερόντων, αλλά θα χρησιμεύσει επίσης ως προπύργιο ενάντια σε αυτό που έχει χαρακτηρίσει «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» της Δύσης .
Αρκετοί παράγοντες κάνουν τον Γκουντενίζ και τις απόψεις του ιδιαίτερα σημαντικούς στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον. Σε αντίθεση με τον Davutoğlu, ο Gürdeniz φαίνεται να αντικατοπτρίζει ένα θεσμικό πλαίσιο σκέψης περισσότερο σύμφωνα με τους καιρούς. Οι πολιτικές απόψεις του, καθώς και η σχέση του με βασικές δημοσιεύσεις, τον τοποθετούν σταθερά ανάμεσα στους οπαδούς του Ντοσού Περίνσεκ και του Κόμματος του Βατάν. Ως μια ομάδα που ορίζεται από την αγάπη της για τη Ρωσία και την κατηγορηματική της αντίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Κόμμα Vatan του Perinçek υποψιάζεται ότι έχει σημαντική υποστήριξη μεταξύ τμημάτων του τουρκικού στρατού γενικά. Οι ειδήσεις ανέφεραν επίσης ότι η διοίκηση του Ερντογάν επιδίωξε σκόπιμα να προστατεύσει και να προωθήσει αξιωματικούς υπέρ του Περιντσέκ μετά το πραξικόπημα του 2016. Αυτή η προσπάθεια, υποστηρίζεται, βοήθησε στην επανεγκατάσταση του στρατού υπό την ηγεσία αξιωματικών με ισχυρά κοσμικά διαπιστευτήρια, αλλά προφανώς αντι-Γκουλενίστ, αντι-Κουρδικά και αντι-Δυτικά συμπάθεια . Όπως ο Perinçek, ο Gürdeniz ισχυρίζεται ότι η Ουάσινγκτον σκοπεύει να υπονομεύσει την κυριαρχία της Τουρκίας σε συνασπισμό με άλλες περιφερειακές δυνάμεις. Κεντρικό σημείο αυτής της αναδυόμενης συμμαχίας είναι η Ελλάδα, ένα κράτος το οποίο χρεώνει με μια μακρά ιστορία συμμαχίας με τις δυτικές αυτοκρατορικές δυνάμεις. Γι 'αυτό το λόγο, ο Gürdeniz κάλεσε την Άγκυρα να ακολουθήσει σταθερή κατεύθυνση προς την Ελλάδα και τις ανταγωγές της στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Τα νερά που συνορεύουν με τα νησιά της Ελλάδας, κατά την άποψή του, δεν επιτρέπουν στην Αθήνα το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τις αποθέσεις φυσικού αερίου της περιοχής. Ελλείψει στρατιωτικής δύναμης, η Ελλάδα αντ 'αυτού βασίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη για να ενεργήσει για λογαριασμό της. «Η Ελλάδα», υποστηρίζει ο Gürdeniz, «μπορεί να ζήσει μέσα στον ονειρικό κόσμο του παρελθόντος της και να χτίσει ατελείωτες φαντασιώσεις . Αλλά δεν πρέπει να επιβάλλει αυτά τα πράγματα στην κυριαρχία και τα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, [και] στη Μαύρη Θάλασσα. Πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους. "
Γαλάζια πατρίδα της Τουρκίας
Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι οι απόψεις του Gürdeniz είχαν σημαντικό αντίκτυπο. Το πιο προφανές σημάδι της επιρροής του είναι η πλέον διαδεδομένη χρήση της φράσης «mavi vatan» ή «μπλε πατρίδα». Τον Μάρτιο του 2019, το τουρκικό ναυτικό πραγματοποίησε ασκήσεις μεγάλης κλίμακας με το επιχειρησιακό όνομα «Blue Homeland 2019». Το επίσημο περιοδικό που χρηματοδοτείται από το Τουρκικό Ναυτικό Πολεμικό Κολλέγιο φέρει επίσης το όνομα Mavi Vatan . Πιο αποκαλυπτικά σημάδια αυτής της τάσης μπορούν να βρεθούν στις δηλώσεις και δημοσιεύσεις πρώην αξιωματικών της σημαίας. Όπως ο Gürdeniz, αρκετοί πρώην θαυμαστές, όπως ο Πίσω Διευθυντής Soner Polat , ο Ναύαρχος Özden Örnek και ο Οπίσθιος Ναύαρχος Mustafa Özbey, έχουν γράψει ή μιλήσει λαμπερά για τις ιδέες του (συχνότερα σε εφημερίδες και τηλεοπτικά προγράμματα που ευθυγραμμίζονται με το Vatan Party του Perinçek). Αναμφισβήτητα η πιο εντυπωσιακή επίδειξη αυτής της κοσμοθεωρίας μπορεί να φανεί στην εξελισσόμενη πολιτική της Τουρκίας έναντι της Λιβύης. Τον Δεκέμβριο του 2019, η Άγκυρα υπέγραψε μνημόνιο συμφωνίας με εκπροσώπους της κυβέρνησης της Τρίπολης. Η συμφωνία, η οποία κατέγραψε αμοιβαία εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δύο κρατών, έχει ανακοινωθεί σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της Τουρκίας ως θρίαμβος στο όνομα της γαλάζιας πατρίδας της χώρας.
Τα πρόσφατα γεγονότα, ωστόσο, υποδηλώνουν ότι η ιδεολογική επιρροή του Gürdeniz και άλλων που σχετίζονται με την υπερεθνικιστική αριστερά μπορεί να έχει ορισμένα όρια. Στις 16 Μαΐου του τρέχοντος έτους, ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας της Τουρκίας με τη Λιβύη, ο πρεσβύτερος Ναύαρχος Cihat Yaycı, υποβιβάστηκε επίσημα σύμφωνα με προεδρικό διάταγμα. Η επικύρωση του υποβιβασμού από τον Ερντογάν προκάλεσε έντονη κερδοσκοπία στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Ως αρχηγός προσωπικού του ναυτικού, ο Yaycı θεωρήθηκε γενικά ως αναδυόμενος στρατηγικός οραματιστής που υπερασπίστηκε πολλές από τις δυναμικές πολιτικές που πρότεινε ο Gürdeniz. Στα πρόσφατα βιβλία του, ο Yaycı έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να αμφισβητήσει ανοιχτά την κατοχή των νησιών του Αιγαίου από την Ελλάδα. Η απόφασή του να παραιτηθεί παρά να αποδεχτεί την υποβιβασμό του έδωσε ζωοτροφές σε σχολιαστές που βλέπουν αυτή την υπόθεση ως διαμάχη εξουσίας στο σύνολο των ενόπλων δυνάμεων. Ήδη από τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, ο τουρκικός τύπος ήταν γεμάτος εικασίες ότι ο υπουργός Άμυνας Χουλούσι Ακάρ είδε τον Γιάτσι ως αντίπαλο υπέρ του Ερντογάν και ζητούσε την απόλυση του . Άλλοι υποθέτουν ότι ο Ερντογάν και ο Άκαρ αναγκάστηκαν να τον απομακρύνουν από συνωμότες που ευθυγραμμίζονται με τον υποτιθέμενο εγκέφαλο του πραξικοπήματος του 2016, Fethullah Gülen. Ακόμα άλλοι έχουν προτείνει ότι ο Ερντογάν και ο Άκαρ προσπάθησαν να περιθωριοποιήσουν τον Γιάτσι ως τρόπο να αμβλύνουν τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές ανησυχίες για τη θαλάσσια πολιτική της Τουρκίας.. Ανεξάρτητα από τον λόγο, οι σχολιαστές που σχετίζονται με τα πρακτορεία ειδήσεων Vatan Party έχουν ανταποκριθεί σε αυτά τα γεγονότα με απογοήτευση και σύγχυση. Στην πιο πρόσφατη στήλη του, ο Γκρεντένιζ χλευάζει σε μεγάλο βαθμό την απομάκρυνση του Yaycı ως συνωμοσίας Gülenist που υποστηρίζεται από την Ελλάδα και το ευρύτερο «μέτωπο του Ατλαντικού». Δήλωσε, ωστόσο, την ελπίδα του ότι το κράτος θα συνεχίσει «να αξιοποιεί καλύτερα τις προηγμένες γνώσεις και εμπειρίες του Ναύαρχου Γιάτσι». Αντίθετα, ο Perinçek εξέδωσε μια έντονα δημόσια επίπληξη της άρνησης του Yaycı να αποδεχθεί την υποβάθμισή του. «Σε μια εποχή που το ναυτικό μας είναι πρόσωπο με πρόσωπο με απειλές στην ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, και ο στρατός βρίσκεται σε πόλεμο από μέσα και χωρίς, κανείς δεν παραιτείται .» Αφού έκανε αυτά τα σχόλια, ο Cem Gürdeniz ανακοίνωσε ότι χωρίζει τους τρόπους με την εφημερίδα του PerinçekAydınlık και συνεχίστε τη δημοσίευση με ένα άλλο ένθερμο Kemalist media outlet, Odatv.
Η σημασία της υποβιβασμού και της παραίτησης του Yaycı φαίνεται πράγματι ανοιχτή σε ερμηνεία. Από τη μία πλευρά, η υπόθεση φαίνεται να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Ερντογάν παραμένει πρόθυμος να αποστασιοποιηθεί από ισχυρούς συμμάχους και υποκατάστατα όταν του ταιριάζει πολιτικά. Είτε πρόκειται για μια πράξη που είχε σκοπό να καθησυχάσει την Ουάσινγκτον είτε να διατηρήσει την πίστη του υπουργού Άμυνας του, Χουλούσι Ακάρ, είναι δύσκολο να μην δούμε την απόφαση του Ερντογάν να απομακρύνει τον Γιάτσι ως κάτι που στηρίζεται στην επιθυμία του να διατηρήσει την απαράμιλλη εξουσία του. Από την άλλη πλευρά, είναι πιθανό ότι αυτή η αλλαγή διοίκησης δεν αποτελεί πλήρη άρνηση των διεκδικητικών πολιτικών που υπερασπίζονται οι Yaycı και άλλοι. Μέχρι στιγμής, τίποτα δεν δείχνει ότι η Άγκυρα σχεδιάζει να αλλάξει πορεία σε σχέση με τη Λιβύη ή την ανατολική Μεσόγειο.Ο αντικαταστάτης του Yaycı , ο Ναύαρχος Yankı Bağcıoğlu , έχει λάβει σημαντική αναγνώριση των μέσων ενημέρωσης ως επικεφαλής ενορχηστρωτής των ναυτικών ασκήσεων «Blue Homeland 2019» . Πιο πρόσφατα, ανέλαβε την εξέχουσα θέση να δηλώσει σε μια γαλλική ναυτική αντιπροσωπεία ότι η Τουρκία « θα συνεχίσει ασταμάτητα στις γαλάζιες επιχειρήσεις της πατρίδας της» παράλληλα με τις δεσμεύσεις της για το ΝΑΤΟ.
Η σημασία της «γαλάζιας πατρίδας» για το μέλλον της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ ή της σχέσης της Άγκυρας με τους Δυτικούς εταίρους της, δεν είναι καθόλου σαφής. Πολλές πινακίδες δείχνουν τα τραχιά νερά μπροστά. Η Αθήνα έχει εκφράσει επανειλημμένα ανησυχία για το τι χαρακτηρίζει ως ένα ευρύ φάσμα προκλητικής τουρκικής συμπεριφοράς στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Οι ολοένα και πιο θερμές σχέσεις της Ουάσινγκτον με την Ελλάδα, καθώς και η ψηφοφορία του Κογκρέσου των ΗΠΑ για άρση εμπάργκο όπλων εδώ και δεκαετίες εναντίον της Κύπρου, χαιρετίστηκαν εξίσου με την απόρριψη στην Τουρκία. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα στην επίσημη στάση της Τουρκίας που να δημιουργεί αμφιβολίες για τους δεσμούς της με το ΝΑΤΟ ή τις Ηνωμένες Πολιτείες ειδικότερα. Το επίσημο έγγραφο στρατηγικής του τουρκικού ναυτικού, που δημοσιεύθηκε το 2015, δεν αναφέρει μια «γαλάζια πατρίδα» (αν και αναφέρει ότι τα θαλάσσια δικαιώματα, ιδίως όσον αφορά τον «οικονομικό πλούτο που περιέχεται» κοντά στα σύνορά του, είναι πράγματι « ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που επηρεάζουν τις σχέσεις μας με χώρες [κοντά στο θαλάσσιο περιβάλλον μας »]. Μια περιστασιακή διάγνωση της κύριας ιστοσελίδας του ναυτικού παρουσιάζει στους επισκέπτες πολλές εικόνες , κλιπ πολυμέσων και αναφορές που περιγράφουν τις συνεργατικές προσπάθειές της με τους εταίρους του ΝΑΤΟ.
Ό, τι κι αν συμβεί, η σημερινή δέσμευση της Τουρκίας στις πολιτικές της «γαλάζιας πατρίδας» φαίνεται να εξαρτάται από δύο κρίσιμους παράγοντες. Πρώτον, η θαλάσσια στάση της Τουρκίας, όπως επινοήθηκε από τον Gürdeniz, τον Yaycı και άλλους, έχει καταγράψει τη φαντασία μιας ευρείας δέσμης του τουρκικού πολιτικού κατεστημένου. Ζητεί μια αποφασιστική υπεράσπιση του εκτεταμένου «mavi vatan» της χώρας που αντικατοπτρίζει το μαχητικό, ανεξάρτητο πνεύμα της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας. Προς το παρόν, υπάρχει λίγο κίνητρο για την Τουρκία να αποκλίνει από την πορεία. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός παράγοντας είναι η σιωπηρή έγκριση του Ερντογάν για αυτήν τη συνολική στρατηγική κατεύθυνση. Αν και άτομα όπως ο Cihat Yaycı ενδέχεται να υποκύψουν σε πολιτικές διαμάχες, ο πρόεδρος της Τουρκίας, μέχρι στιγμής, έχει κάνει καλή χρήση της μεγαλύτερης σημασίας της γαλάζιας πατρίδας.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου