Γράφει ο Δρ. Άρης Πετάσης*
Όπως γνωρίζουμε από την εμπειρία της Βιέννης το 1529 η χρήση μεθόδων πολιορκίας από την Τουρκία δεν είναι κάτι το καινούργιο. Οι πολιορκητές, τότε, ήσαν πάνω από 100.000 Οθωμανοί επιτιθέμενοι και οι υπερασπιστές μόνο 20.000 στρατιώτες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και συμμάχων. Όμως, ενώ η πολιορκία της Βιέννης διήρκεσε μόλις δύο εβδομάδες, η μακρόπνοη πολιορκία της Ελλάδας από την Τουρκία ξεκίνησε χρόνια πριν και συνεχίζεται αμείωτη υπό μορφή ακήρυχτου πολέμου φθοράς και εξαναγκασμού σε συνθηκολόγηση. Τώρα παίζεται η φάση των παράνομων μεταναστών, δυστυχισμένων, κοκ με κοινό παρονομαστή την νέο-ισλαμική επεκτατική θεώρηση.
Σε αυτή την τωρινή πολιορκία βλέπουμε τα παιδιά και τους εξαθλιωμένους να αντικαθιστούν τα παραδοσιακά όπλα. Τα νέα αυτά «όπλα» των Τούρκων προέρχονται από τις τάξεις των προσφύγων, αλλά κυρίως από την στρατολόγηση από τους διακινητές πενήτων λαθρομεταναστών. Όλοι δυστυχείς πιόνια και εργαλεία της Τουρκίας, όπως ακριβώς είναι και οι τζιχαντιστές που απέτυχαν να ανατρέψουν τη συριακή κυβέρνηση και μετονομάστηκαν από την Τουρκία σε ‘μετανάστες’.
Με κρατικά λεωφορεία τους μεταφέρει στα ελληνικά σύνορα μαζί με τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις για να τους εγκλωβίσει εκεί εμποδίζοντας την επιστροφή τους πίσω στους τουρκικούς καταυλισμούς. Η ασφάλεια τους δεν ανησυχεί ποσώς την Τουρκία που για λόγους προπαγάνδας θα επιθυμούσε να δει ορισμένους από αυτούς να χάνουν ακόμα και τη ζωή τους.
Η εξωφρενική αυτή στρατηγική, και άλλως πως πολιορκία, έχει από πίσω της και την σιωπηρή ή/και ενεργή υποστήριξη πολλών, συμπεριλαμβανομένων φανατικών θρησκευτικών ηγετών, ειδικών σε θέματα ξεπλύματος χρήματος, ΜΚΟ πολλές εκ των οποίων λειτουργούν στην Ελλάδα ανεξέλεγκτα και με υποχθόνιες για την χώρα ατζέντες καθώς, ίσως, και ορισμένα αφελή μέλη της ΥΑΗΕΠ που παρεξηγούν το ρόλο τους.
Άλλοι συμπαραστάτες της τούρκικης αυτής προσπάθειας προέρχονται από ομάδες του υποκόσμου που λειτουργεί στην Τουρκία, Μαρόκο, Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Νιγηρία, Σαχέλ, κλπ. Υποστηρίζονται, επίσης, από στοιχεία του σκότους που ειδικεύονται στην παραχάραξη διαβατηρίων, την εμπορία παλαιού τύπου καλασνίκωφ και άλλων όπλων.
Δύο ομάδες χρήσιμων ηλιθίων στην Ελλάδα βλακωδώς προσφέρουν επιχειρήματα στην Τουρκία με το να κατηγορούν το ελληνικό κράτος επειδή υπερασπίζεται τα ελληνικά σύνορα. Αυτοί προέρχονται κυρίως από ομάδες:
α) Εξυπνάκηδων ‘διανοούμενων’ υπερασπιστών μιας δικής τους ιδιότυπης αντίληψης περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πρέπει να απολαμβάνουν όλοι εκτός οι Έλληνες και
β) Ψευδο-κομμουνιστών πολλοί από τους οποίους έχουν τις ρίζες τους στην προηγούμενη κυβέρνηση. Και οι δύο αυτές ομάδες είναι γνωστές στην Ελλάδα ως εθνομηδενιστικές και απορρίπτουν αιώνιους εθνικούς θεσμούς, ιστορία και παραδόσεις των Ελλήνων. Ζουν δε με φαντασιώσεις πως δήθεν είναι σύγχρονοι ενώ στην ουσία υπηρετούν την νέα τάξη του καπιταλιστικού διεθνισμού.
Δηλαδή, σε αυτή την προσπάθεια της η Τουρκία έχει στην διάθεση της και αξιοποιεί μια ‘βιομηχανία’ από κακούς ή/και ανόητους ανθρώπους που καθοδηγούνται από διαφορετικά κίνητρα και από διαφορετικές κοσμοθεωρίες και τους οποίους η Τουρκία λατρεύει.
Όμως, ο ισχυρότερος υποστηρικτής της Τουρκίας είναι η σκληροπυρηνική πτέρυγα του ΝΑΤΟ που έχει εμμονή με τη Ρωσία (και τελευταίως με την Κίνα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Πλείστοι έχουν ρίζες στους neo-cons και απολαμβάνουν τη φιλία και την θαλπωρή του στρατιωτικό-βιομηχανικού κατεστημένου. Το όνειρό τους είναι η περικύκλωση και ακολούθως ο κατακερματισμός της Ρωσίας.
Έτσι εξηγείται και η συμμετοχή πολλών από αυτούς στην τελευταία τραγωδία της Ουκρανίας, όπου κατάφεραν, για λίγο ευτυχώς, να εμπλέξουν αδελφό ενάντια σε αδελφό. Στα μάτια τους η Τουρκία είναι ισχυρός βραχίονας του ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου αποτελεί ιερή αγελάδα.
Έτσι, βλέπουμε ένα παράδοξο συνονθύλευμα Ελλήνων ‘διανοούμενων’ και ‘αριστερών’ μαζί με τον σκληρό πυρήνα του ΝΑΤΟ να παίζουν μαζί στο ίδιο ταμπλό, οι μεν πρώτοι δύο ως χρήσιμοι ηλίθιοι ο δε τρίτος επί σκοπώ.
Κάθε φορά που η Τουρκία βρίσκεται σε αγώνα φθοράς ενάντια στην Ελλάδα, πολιορκεί, επιτίθεται ή απειλεί οι σκληροπυρηνικοί του ΝΑΤΟ θα τρέξουν να την συνδράμουν συντάσσοντας υποκριτικές και ποντιο-πιλατικές ανακοινώσεις όπως η πιο πρόσφατη που λέει: “Εμείς (Αμερική) παροτρύνουμε τις δύο (sic) πλευρές να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, καθώς εξελίσσεται η κατάσταση στα σύνορα Ελλάδος-Τουρκίας.”
Γνωρίζουν πως η Τουρκία είναι η μόνη πλευρά που συμπεριφέρεται επιθετικά. Συμπαραστάτες των ζηλωτών υπέρ της Τουρκίας είναι και αριθμός πρώην ανώτερων στελεχών του ΝΑΤΟ που τώρα απολαμβάνουν ψηλές συντάξεις και νοιώθουν υποχρεωμένοι προς τους πρώην εργοδότες τους.
Πριν από λίγο καιρό ένας από αυτούς στήριξε έντονα τον απόλυτο εξοπλισμό της Τουρκίας ενώ γνωρίζει καλά πως η επιθετικότητα της νέο-οθωμανικής Τουρκίας στρέφεται ενάντια στην Ελλάδα. Βολικά ξέχασε πως ένας από τους προγόνους του έφτασε στις ΗΠΑ μόνο αφού γλύτωσε από την τουρκική μάχαιρα στην Σμύρνη το 1922 όπου οι Τούρκοι εξολόθρευαν το ελληνικό και αρμένικο στοιχείο της Μικράς Ασίας.
Ενώ η τουρκική ιστορία είναι γεμάτη από επεισόδια διαφόρων μορφών πολιορκίας και φθοράς είναι η πρώτη φορά που αυτή χρησιμοποιεί τα παιδιά και την ένδεια ως οπλοστάσιο. Για την κατάληψη της Πελοποννήσου το 1825, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν το ναυτικό και τον στρατό του ικανού Οθωμανού Στρατηγού Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου στον οποίο επέτρεψαν να ερημώσει την περιοχή και να αποδεκατίσει κι εξανδραποδίσει τον πληθυσμό με αντικείμενο να τον αντικαταστήσει με ομόθρησκους Αιγύπτιους και Τούρκους.
Ο Τσάρος της Ρωσίας πληροφορούμενος τα σατανικά σχέδια της Τουρκίας ενάντια στους ομόθρησκους του Έλληνες κάλεσε Άγγλους και Γάλλους σε συνασπισμό με αποτέλεσμα την συντριβή των Τούρκων και του Ιμπραήμ στη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827. Ένα χρόνο αργότερα η Τουρκία υπέστη ακόμα μια συντριπτική ήττα από την Ρωσία κι αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να υπογράψει τη Συνθήκη της Ανδριανούπολης στις 14 Σεπτεμβρίου 1829.
Η περιπέτεια του Ιμπραήμ αποδείχθηκε καταστροφική για τους Τούρκους λόγω της εξωτερικής βοήθειας που πήρε η Ελλάδα. Η ρωσική βοήθεια που ζήτησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης το 1821 τελικά έφθανε επτά χρόνια αργότερα! Σαφώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς ξανά βλέπουμε την υπό πολιορκία σήμερα Ελλάδα να ζητά τα τελευταία επτά χρόνια την βοήθεια της ΕΕ η οποία κατά κανόνα είναι μόνο λεκτικά παρούσα.
Η Τουρκία διαθέτει πλούσιο ιστορικό στον τομέα της εθνοκάθαρσης και ακολούθως της αντικατάστασης των αυτοχθόνων με Τούρκους. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και Ποντίων είναι καλά τεκμηριωμένες, όπως και η ανταλλαγή πληθυσμών και η εκδίωξη από την Ανατολία περίπου δύο εκατομμυρίων Ελλήνων. Η Ανατολική Θράκη ‘εκκαθαρίστηκε’ από Έλληνες και άλλες μειονότητες όπου τώρα ζουν μόνο τουρκόφωνοι–τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικού πολιτισμού εξαφανίστηκε.
Τώρα ήλθε η σειρά της Δυτικής Θράκης για ‘εκκαθάριση’ και αντικατάσταση από τουρκόφωνους νέο-οθωμανούς. Πρώτα όμως θα πρέπει να πετύχει η τωρινή μακρά πολιορκία των ελληνικών συνόρων. Στις αρχές του εικοστού αιώνα οι χριστιανοί αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού της Τουρκίας και τώρα μόλις το 0,5% του συνολικού πληθυσμού. Καθολική η ‘εκκαθάρισης’.
Η Αλεξανδρέττα ήταν κάποτε Συριακή μέχρι που ο τουρκικός στρατός ‘εκκαθάρισε’ την πλειοψηφία των Αλεβιτών Αράβων και των Αρμενίων. Η Γαλλία συγκατατέθηκε σε ένα κίβδηλο δημοψήφισμα και στη συνέχεια εγκατέλειψε στην μοίρα τους [τους υπό την προστασία της (!)] Σύριους.
Η πρώτη ενέργεια της Τουρκίας όταν εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 ήταν να εκδιώξει βίαια όλους τους Έλληνες και να τους αντικαταστήσει με Τούρκους της Ανατολίας ενώ οι σκληροπυρηνικοί του ΝΑΤΟ και ειδικότερα ο Κίσινγκερ, παρακολουθούσαν αμέριμνα (είδε: William Mallinson, Kissinger and the Invasion of Cyprus, Cambridge Scholars Publishing, 2016)
Ανεξάρτητοι παρατηρητές δικαιολογημένα διερωτώνται από πού αντλεί το θράσος η Τουρκία για να συμπεριφέρεται έτσι: ρίχνοντας στην μάχη άοπλους δυστυχισμένους και ενδεείς, απειλώντας με πόλεμο, εισβάλλοντας σε εδάφη γειτόνων, κατέχοντας ξένα εδάφη, δημιουργώντας πρόσφυγες και εφαρμόζοντας οθωμανικές στρατηγικές του 16ου αιώνα στον 21ο αιώνα; Ποίος τελικά έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να εισβάλει στη Συριακή επικράτεια για να υποστηρίξει φανατικούς ισλαμιστές, τζιχαντιστές, οπλοφόρους μουτζαχεντίν και συμμορίες ακραίων και τους οποίους αποκαλεί ‘μετριοπαθείς αντάρτες’.
Η επικριτέα συμπεριφορά της Τουρκίας και ο ασύμμετρος πόλεμος της κατά των Ελλήνων (και της ΕΕ) μπορούν σε μεγάλο βαθμό να εξηγηθούν με αναφορά στην ανοχή που αυτή δέχεται από σκληροπυρηνικούς μέσα στο ΝΑΤΟ, οι οποίοι με την συμπεριφορά τους ντροπιάζουν την κληρονομιά που άφησαν στον πλανήτη οι Ιδρυτές της Αμερικής (Founding Fathers).
Σαν αποτέλεσμα της εμμονής τους με την Ρωσία οι σκληροπυρηνικοί πιέζουν την ΕΕ να παραμείνει σιωπηλή και να υιοθετεί αναποτελεσματικές θέσεις έναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Έτσι, εξηγείται γιατί η βοήθεια της ΕΕ προς τους πρόσφυγες καταλήγει στην Τουρκία και όχι στη Συρία, που είναι σε θέση να διαχειριστεί όλες τις πραγματικές προσφυγικές υποθέσεις στο πλαίσιο μιας πλέον σχετικά ειρηνικής και ασφαλούς Συρίας.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως η Συρία δεν παίρνει καμιά βοήθεια για να εκκινήσει την οικονομία της, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να στηρίξει την επιστροφή των Συρίων στα σπίτια τους. Η Τουρκία συνεχίζει να ωφελείται οικονομικά από την ΕΕ στην πλάτη προσφύγων και μη.
Η θέση των σκληροπυρηνικών μέσα στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να ανησυχεί το ελληνοαμερικανικό λόμπι που απέτυχε να επηρεάσει ποσώς την αμερικανική εξωτερική πολιτική και ως εκ τούτου με κριτήριο την αποτελεσματικότητα της δράσης του παίρνει απροβίβαστο. Στην Ανατολική Μεσόγειο του σήμερα, ο ιδεαλισμός του μεγάλου Αμερικάνου οραματιστή Thomas Jefferson φαίνεται να χάνει, ενώ βγαίνει κερδισμένη η ‘ηθική’ του Τόνυ Μπλερ.
* Συγγραφέας του βιβλίου «Leadership Triumphs & Failures» (2019), Amazon.co.uk
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου