του Παναγιώτη Τραιανού
Αυτό, το οποίο συνέβη εις βάρος των ευρωπαϊκών λαών, είναι πρωτοφανές. Ποτέ ξανά στην ιστορία των λαών δεν εφαρμόστηκε τέτοια απάτη "παπατζήδων" των δρόμων και των καταγωγίων εναντίον ανεξαρτήτων κρατών. Εναντίων των υποτίθεται πιο έμπειρων εθνικών κρατών στον κόσμο, που είναι τα ευρωπαϊκά. Μιλάμε για "κόλπα" του πεζοδρομίου τόσο ευτελή και τόσο άθλια, που οι περισσότεροι δεν τα εντόπισαν, γιατί απλούστατα δεν πίστευαν ποτέ ότι τα κόλπα αυτά των γύφτων θα εφαρμόζονταν στα "σαλόνια" των αυτοκρατοριών. Σε αυτό το "κόλπο" παγιδεύτηκε η Ευρώπη στο σύνολό της. Όλο το "μυστικό" τής απάτης ήταν οι ιδιομορφίες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, και βεβαίως της "ευρωζώνης".
Όλα ήταν μια "κομπίνα". Υπήρχε ένα "μόρφωμα", που έμοιαζε κρατικό, αλλά δεν ήταν τέτοιο. Υπήρχε ένα νόμισμα, που έμοιαζε κανονικό, ενώ δεν ήταν τέτοιο. Υπήρχε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είχε εξ’ αρχής μια επιτηδευμένη "χαλαρότητα" και η οποία θα έδινε στους τοκογλύφους τη δυνατότητα να "μπαινοβγαίνουν" εκεί όπου τα κράτη θα ήταν "καθηλωμένα". Τους έδινε τη δυνατότητα, χωρίς να παίρνουν κανένα ρίσκο, να "παίξουν" εις βάρος "ελεύθερων" κρατών μέσα σε ένα "χαλαρό" αλλά άθραυστο "κλουβί-σφαγείο". Τους έδινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν την "ευρωζώνη" ως ένα "τραπέζι" Μπλακ-Τζακ με ένα νόμισμα, το οποίο δεν ήταν πραγματικό.
Η απάτη με το όνομα "Ευρωπαϊκή Ένωση" είχε "στηθεί" αριστοτεχνικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν λειτουργούσε ως ένα αμιγές εθνικό κράτος ή μια ομοσπονδία κρατών, αλλά ως ένα "κλαμπ" κρατών, τα οποία ήταν δεσμευμένα σε κάποιες πολιτικές, αλλά ταυτόχρονα ήταν κι ελεύθερα να ακολουθούν δικές τους πολιτικές. Αυτό το "κλαμπ", όπως ήταν φυσικό, δεν μπορούσε να έχει πραγματικό νόμισμα. Το Ευρώ δεν είναι πραγματικό νόμισμα. Είναι ένα νόμισμα-"μάρκα". Η ΕΚΤ δεν εκδίδει ευρωπαϊκό νόμισμα. Η ΕΚΤ τυπώνει "μάρκες". Δουλειά της είναι να μοιράζει "μάρκες" στους παίκτες και να πουλάει "μάρκες". Η ΕΚΤ είναι μια ιδιωτική τράπεζα, εβραιοπροτεσταντικής ιδιοκτησίας, που ελέγχει το "καζίνο" τής Ευρωπαϊκής Ένωσης ...Είναι η "μάνα", που κάνει ένα "παιχνίδι", το οποίο μοιάζει με οικονομικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι "τζόγος".
Αυτή μοίρασε τις αρχικές "μάρκες" με βάση την περιουσία των κρατών και αυτή στη συνέχεια, ως "καζίνο" και όχι ως τράπεζα, πουλάει "μάρκες" στους παίκτες, χωρίς να τους ρωτάει πού βρήκαν τα χρήματα - σε δολάρια, σε ρούβλια ή σε γιεν - για να τις αγοράσουν. Όποιος βρίσκει χρήματα - απ' όπου τα βρίσκει - αγοράζει "μάρκες" και παίζει ελεύθερα όπως θέλει, χωρίς κανέναν περιορισμό. Όποιος βρίσκει "χορηγό", τον βάζει μέσα στο ευρωπαϊκό παιχνίδι, χωρίς να ισχύουν γι' αυτόν οι κανόνες τού παιχνιδιού. Ακόμα και η ζούγκλα έχει περισσότερους κανόνες από την οικονομία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό συνέβαινε συστηματικά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν για να "ταΐζουν" την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας, και ο δεύτερος για να "φορτώνονται" οι υπόλοιποι με χρέη. Η μικρή Ελλάδα, για παράδειγμα, για πολλά χρόνια ήταν ένας από τους βασικούς "χορηγούς" τής βιομηχανίας τής τεράστιας Γερμανίας. Η Ελλάδα ανέπτυσσε υποχρεωτικά τα δίκτυα των υποδομών της, για να δουλεύει η γερμανική βιομηχανία, την ίδια ώρα που η Γερμανία άφηνε τις υποδομές της να καταρρέουν για λόγους οικονομίας. Υποχρέωναν τον ελληνικό ΟΤΕ - τον οποίο στο τέλος τον "έφαγαν" τζάμπα - να επενδύει στις πιο προχωρημένες τεχνολογίες οπτικών ινών και η Γερμανία - ακόμα και σήμερα - είναι η τελευταία σ' ό,τι αφορά το δίκτυο αυτού του τύπου. Επενδύουν σε οδικά, ενεργειακά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, για να δουλεύει η SIEMENS και η Krupp σε χώρες σαν την Τσεχία ή τη Βουλγαρία και την ίδια ώρα η Γερμανία απλά μετράει χρήματα.
Αυτό είναι το κόλπο: "Κλειστό" παιχνίδι με ανοικτή οικονομία. Συγκεκριμένοι νόμοι και κανονισμοί για τους νόμιμους παίκτες και κανένας νόμος και κανονισμός για τους "χορηγούς" τους. Γι' αυτούς που παίζουν στο "παιχνίδι", χωρίς να είναι παίκτες. Περί αυτού πρόκειται. Παίζουν οι παίκτες, οι οποίοι βρίσκονται υποχρεωτικά "μέσα" στο παιχνίδι και γύρω τους οι "επενδυτές" βρίσκονται "εκτός" τραπεζιού. Σε ανύποπτο χρόνο είχαν νομοθετήσει για πράγματα, των οποίων τη σημασία εκείνη τη στιγμή δεν την καταλάβαινε κανένας, αλλά τη γνώριζαν εκ των προτέρων εκείνοι, οι οποίοι μεθόδευαν την απάτη. Για παράδειγμα, με εντολή των τοκογλύφων και της Goldman Sachs υπογράφηκε μεταξύ των μελών - και άρα των "παικτών" - το άρθρο 122 τής συνθήκης της Λισσαβόνας, το οποίο προέβλεπε να πληρώνουν ΟΛΑ τα μέλη τής Ευρωζώνης - ακόμα και αυτά τα εκτός Ευρώ - την οποιαδήποτε διάσωση χρειαζόταν το "τραπέζι".
Όταν υπογράφηκε αυτή η συνθήκη, κανένας δεν κατάλαβε τι νόημα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο άρθρο, εφόσον δεν φαινόταν κάτι ύποπτο εκείνη την εποχή. Ο καθένας είχε πάρει τις "μάρκες" του και μέσα από ένα συντηρητικό παιχνίδι - περίπου ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών - , το οποίο υποτίθεται ότι θα έλεγχαν τα ευρωπαϊκά όργανα, κανένας δεν θα είχε ποτέ ανάγκη διάσωσης. Ποιος μπορούσε να υποθέσει τότε ότι το παιχνίδι θα "αγρίευε" σε βαθμό τέτοιο, που να οδηγήσει κάποιους σε χρεοκοπία; Αυτό προφανώς το γνώριζαν εκείνοι οι οποίοι το μεθόδευαν και γι' αυτό έβαλαν τους "παίκτες" σε ανύποπτο χρόνο να υπογράψουν μια συνθήκη, η οποία προστάτευε τους ίδιους και όχι τους "παίκτες", όπως φαινομενικά έδειχνε. Μόλις εξασφάλισαν οι τοκογλύφοι αυτό το εγκληματικό άρθρο στη συνθήκη τής Λισσαβόνας, ξεκίνησαν το μεγάλο "κόλπο". Απ’ έξω θα "πόνταρε" ολόκληρη η συμμορία τής εβραϊκής FED και οι "παίκτες" θα έπαιρναν δολάρια από αυτήν, βάζοντας τις εθνικές τους περιουσίες υποθήκη, για να πάρουν επιπλέον "μάρκες" σε ευρώ. Η FED θα τύπωνε τα τζάμπα χαρτάκια και αυτά, επειδή θα τα έπαιρνε η Goldman Sachs σαν "δάνειο" με ελάχιστο επιτόκιο, θα τα μετέτρεπε από φωτοτυπίες σε χρήμα, εφόσον είχε έτοιμους πελάτες για να τα ξαναδανείσει με υψηλές αποδόσεις ως ομόλογα.
Δάνειζαν οι Εβραίοι της FED στην Goldman Sachs - δηλαδή στον εαυτό τους - "χαρτάκια" με επιτόκιο 0,1% και η Goldman Sachs "επένδυε" στα κρατικά ομόλογα των Ευρωπαίων με αποδόσεις 10%. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι μοίραζαν χρήμα στους Ευρωπαίους "παίκτες", ήταν ταυτόχρονα "μέτοχοι" της FED, της Goldman Sachs, αλλά και της ΕΚΤ, η οποία έκανε τη "μάνα" και μετέτρεπε το αμερικανικό χρήμα σε ευρωπαϊκές "μάρκες". Οι "διευθυντές" του καζίνου - και άρα η FED - έλεγχαν τη "μάνα" τής ΕΚΤ και με τους οίκους αξιολόγησης τής έδιναν "γραμμή" από ποιους "παίκτες" να "χάνει" και από ποιους να "κερδίζει". Αυτά δεν γίνονται πουθενά. Ακόμα και στα καζίνο τής απάτης, αν αποδειχθεί ότι ο τοκογλύφος, ο οποίος κάθεται έξω από το καζίνο, είναι "συνέταιρος" με τον διευθυντή του καζίνο και τη "μάνα" που διευθύνει το "παιχνίδι" μέσα σ' αυτό, πηγαίνουν φυλακή όλοι μαζί και μπαίνει "λουκέτο" στο καζίνο. Μιλάμε για μεγάλο "πανηγύρι". Με τον τρόπο αυτόν οι "φωτοτυπίες" τής FED, μέσω Goldman Sachs, μετατρέπονταν σε ευρωπαϊκές "μάρκες" και άρα σε μετοχές τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τον τρόπο αυτόν τα "σκουπίδια" άρχιζαν και έπαιρναν αξία χρήματος, εξαιτίας των περιουσιών των λαών εκείνων, οι οποίοι δέχονταν να "χρηματοδοτηθούν" από εξωτερικό παράγοντα και μάλιστα από τρίτο και τέταρτο "χέρι" .
Με "σκουπίδια" - δηλαδή με πράσινα χρωματιστά και χωρίς αντίκρισμα εκτυπωμένα χαρτάκια στις δικές τους εκτυπωτικές μηχανές - οι τοκογλύφοι έπαιρναν - μέσω των χαφιέδων ηγετών - από τους λαούς ομόλογα-υποσχέσεις μεγάλων αποδόσεων ...Αυτό ήταν το "κόλπο". Γι' αυτό μαζεύτηκαν οι γνωστοί τοκογλύφοι, για να "ποντάρουν" δήθεν στους Ευρωπαίους τού ευρωπαϊκού "τραπεζιού". Έπαιρναν τζάμπα χρήμα από τους Σιωνιστές τής FED των ΗΠΑ και παρίσταναν τους επενδυτές στην Ευρώπη. Πού βασίζονταν; Βασίζονταν στο γεγονός ότι, έχοντας διαφθείρει τις ηγεσίες των κρατών, σε κάποια στιγμή θα τα ανάγκαζαν - με εκβιασμούς και απειλές - να δανειστούν πραγματικά χρήματα, για να τους ξεπληρώσουν τα "πέτσινα" ομόλογα.
Ελέγχοντας τις διεφθαρμένες ηγεσίες τύπου Ολάντ, Ραχόι, Μόντι κλπ., ήταν σίγουροι ότι την κατάλληλη ώρα θα ανάγκαζαν τα κράτη να υποθηκεύσουν πραγματικές περιουσίες, για να πληρώσουν με πραγματικά χρήματα τα πράσινα "σκουπίδια" τής FED. Όλο το κόλπο ήταν βασισμένο στο άρθρο 122 της Συνθήκης τής Λισσαβόνας. Θα τους "φόρτωναν" όλους με ομόλογα και όποιος και να "έσκαζε" πρώτος, θα τον πλήρωναν όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Από εκεί και πέρα όλοι θα είχαν το τέλος των αλυσοδεμένων μέσα στη θαλασσοταραχή. Ένας να βυθιστεί, και θα βυθιστούν όλοι μαζί του. Έναν να φορτώσουν με "βαρίδια", και όλοι μαζί θα πνιγούν. Τους "αλυσοδεμένους" θα τους οδηγούσαν όλους μαζί στο "σφαγείο", και θα "έτρωγαν" τα πάντα από τους πάντες.
Αυτά, τα οποία δεν γίνονται ούτε στα καταγώγια, έγιναν στα "σαλόνια" τής Ευρώπης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτά τα "κόλπα" δικαιολογούν και "πιστολίδι" εις βάρος αυτού που τα δρομολογεί ...Πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει στην Ευρώπη εναντίον αυτών, οι οποίοι επιχείρησαν τέτοια εγκλήματα εις βάρος των λαών της. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει, μη αντέχοντας είτε την καταστροφή είτε την ανεργία, όπου οδήγησαν αυτά τα εγκλήματα. Με χρωματιστά "χαρτάκια" σκόρπισαν τη φτώχεια σε λαούς, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά μετά τον πόλεμο και τους τα "έφαγαν" όλα. Ούτε καν με "καθρεπτάκια" και "χάντρες", όπως έκαναν με τους Ινδιάνους...
Αυτά τα κόλπα, επειδή ακριβώς είναι εύκολα αντιληπτά, δεν είναι εύκολα στη δρομολόγηση και τη διαχείρισή τους. Επειδή δεν υπάρχουν τόσο μεγάλοι βλάκες και τέτοια κορόιδα για να τα υποστούν, απαιτούν προδοσία εκ των "έσω" για τη διεκπεραίωσή τους. Όλα αυτά σε μια Ευρώπη, στην οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί εισηγούνταν, πίεζαν, εκβίαζαν και απειλούσαν τα κράτη για να κάνουν αυξήσεις κι επενδύσεις. Για τους εαυτούς τους εφεύρισκαν mini-jobs και στην ουσία "επιδοτούσαν" τη βιομηχανία τους με κρατικά χρήματα. Εξαγόραζαν ανταγωνιστές, οι οποίοι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν εξαιτίας τού ακριβού κόστους δανεισμού, που τους επέβαλαν οι τοκογλύφοι. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια - και υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού - οι Γερμανοί είχαν γίνει οι "μεγάλοι" των "μεγάλων".
Αυτά δεν τα λέμε εμείς. Αυτά τα δείχνουν οι αριθμοί. Από τα 200 δις ευρώ, που "καμαρώνει" ο Σόιμπλε ότι έχει ετήσιο πλεόνασμα η Γερμανία, τα 110 προέρχονται μέσα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά τα 110 δις, όμως, κάποιοι τα έχασαν, για να μπουν στις "τσέπες" των Γερμανών. Τα έχασαν οι ανταγωνιστές τους. Άρα; Άρα η Γερμανία, όλα αυτά τα χρόνια, που μας "παραμύθιαζε" με την τεχνολογική της υπεροχή, ανέτρεψε την ισορροπία των δυνάμεων μέσα στην ευρωπαϊκή αγορά. Στην πραγματικότητα δεν στόχευε στη διεθνή αγορά, όπως ισχυριζόταν, αλλά μετέτρεψε σε αγορά τους "συμπαίκτες" της. Σε αυτό το διάστημα έβαλαν λουκέτο χιλιάδες παραγωγικές επιχειρήσεις στην Ιταλία και τη Γαλλία. Η Ιταλία, για παράδειγμα, έχασε από τη Γερμανία ακόμα και εταιρείες - θρύλους τής παγκόσμιας αγοράς. Στη γερμανική ιδιοκτησία πέρασαν εταιρείες - "κοσμήματα" της ιταλικής βιομηχανίας, όπως η Ducati ή η Lamborghini.
Η ταυτότητα λοιπόν αυτού, ο οποίος επωφελήθηκε από τη δημιουργία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και από την πρακτική των έξωθεν χρηματοδοτήσεων, αναζητείται στην έννοια του "κέρδους". Το κέρδος αποκαλύπτει τον ένοχο. Οι Γερμανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι επωφελήθηκαν εις βάρος όλων των υπολοίπων. Οι μέχρι τότε ακριβές και άρα μη ανταγωνιστικές γερμανικές επιχειρήσεις τού Μάρκου απέκτησαν την απόλυτη ανταγωνιστικότητα μέσα στην επικράτεια του ακριβού Ευρώ. Οι γερμανικές επιχειρήσεις με το χαμηλότερο κόστος δανεισμού, που απολάμβαναν από τους τοκογλύφους συνεταίρους τους, διέλυσαν τον ανταγωνισμό μέσα σε αγορές, οι οποίες μέχρι τότε δεν τους ανήκαν. Με τον τρόπο αυτόν "κληρονόμησαν" τους πελάτες των επιχειρήσεων αυτών, αλλά και εξαγόρασαν για "ψίχουλα" και την τεχνογνωσία τους. Το "παιχνίδι", δηλαδή, δεν ήταν καν παιχνίδι. Ήταν ένα κανονικό "σφαγείο" λαών και κρατών. Κράτη με τρομερή βιομηχανία και εξελιγμένη τεχνογνωσία, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, διέλυσαν στην κυριολεξία.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για προμελετημένα εγκλήματα. Εξ’ αρχής, δηλαδή, ήταν όλα μελετημένα από τους Γερμανούς και τους τοκογλύφους.
Την Ελλάδα την έβαλαν στο "τραπέζι" οι Γερμανοί και οι τοκογλύφοι, γιατί ήθελαν τον σίγουρο "παίκτη" τον οποίο θα νικούσαν και θα τους αποζημίωνε η "μάνα" με τις περιουσίες των υπολοίπων του "τραπεζιού". Την Ελλάδα την έβαλαν στην ευρωζώνη οι τοκογλύφοι, γιατί με τον τρόπο αυτόν θα εξασφάλιζαν αδύναμο "τοίχο", για να κάνουν "ριφιφί" στο ταμείο τού "εγγυητή" της Ευρώπης. Αυτοί οι κακοποιοί και απατεώνες γνώριζαν εξ’ αρχής ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να τους επιστρέψει τα χρήματα αυτά. Γνώριζαν, όμως, και ότι θα μπορούσαν - στο όνομα της ευρωπαϊκής "αλληλεγγύης" - οι ευρωπαϊκοί λαοί να εξαναγκαστούν από το "διευθυντήριο" των Βρυξελών να ξεπληρώσουν με δικά τους χρήματα τα δήθεν ελληνικά χρέη.
Γι' αυτόν τον λόγο "ωρύονται" δήθεν κατά τής ανήθικης Ελλάδας. Προσπαθούν να πείσουν και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι για τα προβλήματά τους φταίνε οι Έλληνες, προκειμένου να τους μισήσουν κι αυτοί. Γι' αυτόν τον λόγο προσπαθούν προκαταβολικά να μας προσάψουν ανηθικότητα και δολιότητα: Ο "άχρηστος", ο "τεμπέλης", ο "χαρτοπαίκτης", ο "γυναικάς" κλπ. Αυτός, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη και δεν "σεβάστηκε" τον τίμιο "εγγυητή" του ...Αυτός, δηλαδή, ο οποίος με την αναξιοπιστία του φταίει, που ο καλός "εγγυητής" αναγκάζεται να του πληρώνει τις "βρομιές". Σε αυτήν την προσπάθειά τους, να πείσουν τον "εγγυητή" για την αθλιότητα του "συνεργάτη", προσθέτουν οτιδήποτε μπορεί να τους διευκολύνει. Προσπαθούν, για παράδειγμα, να τον "πονηρέψουν" κι αυτόν.
Κάνουν λάθος δηλαδή οι Έλληνες, οι οποίοι νομίζουν ότι η πατρίδα τους ήταν ο στόχος των τοκογλύφων. Στόχος πράγματι είναι η πολύτιμη πατρίδα τους, αλλά δεν ήταν αυτή ο πραγματικός στόχος των τοκογλύφων. Αυτή η πατρίδα ήταν το "τυράκι", για να παγιδευτούν εύκολα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Αυτό ήταν το κόλπο των τοκογλύφων εις βάρος της Ευρώπης και του ευρώ. Προσπαθούν να στοχοποιήσουν την Ελλάδα, για να αποσπάσουν την προσοχή των πραγματικών θυμάτων τους, που είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί στο σύνολό τους. Προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή των ισχυρών τής Ευρώπης από την άθλια Γερμανία. Ρίχνουν τον "μουντζούρη" στην Ελλάδα, για να μην "βλέπουν" οι λαοί τής Ευρώπης ότι αυτοί είναι τα μεγάλα θύματα της υπόθεσης. Να μην βλέπουν την αλήθεια αυτοί, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν από τα διεφθαρμένα δουλικά των τοκογλύφων να δανείσουν στην Ελλάδα χρήματα για χρέη, τα οποία κανένας δεν γνωρίζει πώς δημιουργήθηκαν. Όχι μόνον η Ελλάδα, αλλά ούτε και οι λαοί που της δάνεισαν δεν γνωρίζουν το πώς δημιουργήθηκαν τα χρέη αυτά. Οι "κραυγές" και οι "συκοφαντίες" των Ναζί και των τοκογλύφων αυτό το "κενό" γνώσης προσπαθούν να καλύψουν, εμφανίζοντας την Ελλάδα σαν δημιουργό τού χρέους, εξαιτίας της αθλιότητάς της...
Από την Ελλάδα και τις επιλογές της εξαρτάται η τύχη ενός έξυπνου σχεδιασμού, που στόχο είχε την παγκόσμια κυριαρχία. Για όσο διάστημα η Ελλάδα καθυστερεί, ζητώντας παρατάσεις, το σύστημα κλονίζεται, γιατί δεν έχει επιπλέον χρόνο. Τα χιλιάδες δισεκατομμύρια των χρεών των ΗΠΑ και της Ευρώπης "πιέζουν" και αναπόφευκτα δημιουργούν διασπαστικές τάσεις, οι οποίες στο τέλος δεν θα είναι διαχειρίσιμες...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου