Ένα τουλάχιστον γνωρίζει η νέα ελληνική κυβέρνηση: Στο παιχνίδι εξουσίας για το μέλλον της χώρας, πρέπει να ενεργεί «ασύμμετρα», όπως το θέατρο πολέμου κυριαρχείται πλέον από το στοιχείο του «υβριδικού».
Η λεγόμενη τρόικα - Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - απαιτεί το αδύνατο από την Ελλάδα. Όπως το αίτημά της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα για χαλάρωση της λιτότητας, με το οποίο είναι να φέρει την οικονομική ανάκαμψη και πάλι στο προσκήνιο, δεν ευόδωσε, καταμετρούνται πλέον και άλλες πιθανές επιλογές. Τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα έχει στρέψει το βλέμμα της προς τη Μόσχα και το Πεκίνο. Η ελληνική κρίση, η οποία ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2009, έφτασε σε μια κρίσιμη καμπή.
Όταν το 2007-2008 ξέσπασε η κρίση, κυρίως από τα στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου στις ΗΠΑ, το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν γύρω στο 100% του ΑΕΠ, ποσοστό υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά όχι πρωτοφανές και προπάντων διαχειρίσιμο. Μέχρι το 2014 είχε αυξηθεί σε 175% του ΑΕΠ, και μη διαχειρίσιμο πλέον. Η χώρα έπρεπε να λάβει από την τρόικα δάνεια ρεκόρ από 240 δισεκατομμύρια ευρώ για την αποτροπή της εθνικής χρεοκοπίας, που θα μπορούσε πιθανότατα να σημαίνει επίσης την πτώχευση για πολλές γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Κατά την έναρξη της κρίσης τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως επί το πλείστον τα κατείχαν οι τράπεζες της ΕΕ, λόγω του ότι τα υψηλότερα επιτόκια ήταν κατά το χρόνο ελκυστικά. Λόγω του ότι με την απειλή της ελληνικής χρεοκοπίας ήταν επίσης ορατός ο κίνδυνος μιας τραπεζικής κρίσης στη Γερμανία και τη Γαλλία, οι κυβερνήσεις της ΕΕ, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανέλαβαν περισσότερο από το 80% των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου και έτσι αντί για τις ιδιωτικές τράπεζες η ευθύνη και το βάρος της κρίσης μετατοπίστηκε στους Έλληνες αλλά και τους άλλους Ευρωπαίους φορολογούμενους.
Η Ελλάδα ήταν κυριολεκτικά η «Αχίλλειος πτέρνα» του ευρώ, και η Ουάσιγκτον βρέθηκε αντιμέτωπη με μια κρίση που είχε ήδη ξεπεράσει κατά πολύ την ασιατική κρίση στην δεκαετία του ενενήντα και την ρωσική κρατική πτώχευση το 1997-1998. Όταν η Ελλάδα κατέρρευσε στα τέλη του 2009, υπήρχε ο κίνδυνος να εγκαταλειφθεί το δολάριο. Ειδικά οι Κινέζοι κατηγόρησαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τα ιδιωτικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.
Η απάντηση του τμήματος χρηματοοικονομικού πολέμου στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η Ουώλ Στρήτ και οι οργανισμοί αξιολόγησης, αποτελούνταν από μια αντεπίθεση στο ευρώ - για να σώσουντο δολάριο. Και το σχέδιο δούλεψε, όπως σχεδόν κανένας από τους αφελείς πολιτικούς στην Ευρώπ, δεν έχει στην πραγματικότητα μια εικόνα για το πόσο εξελιγμένα είναι τα εργαλεία του νομισματικού πολέμου που έχει στην διάθεσή της η Ουάσιγκτον. Σύντομα θα πρέπει να το μάθει.
Καθοδηγούμενες από τη Standard & Poor 's, οι οργανισμοί αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ υποβάθμισαν σε μία μόνο μέρα τον Απρίλιο του 2010 την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδα κατά τρεις μονάδες - κατά την ίδια στιγμή που οι κυβερνήσεις της ΕΕ είχαν μόλις συμφωνήσει σε ένα σχέδιο διάσωσης για την Ελλάδα. Η υποβάθμιση αυτή στο λεγόμενο καθεστώς «junk» σημαίνει ότι τα συνταξιοδοτικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες ανά τον κόσμο υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα τους αμέσως. Αυτό αύξησε τους τόκους που η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει για τα δάνεια - έτσι αναγκάστηκε να λάβει ακόμα περισσότερο τα δάνεια. Με επικεφαλής τον Τζόρτζ Σόρος, μια κλίκα διαχειριστών των λεγόμενων «hedge funds» συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη για να συντονίσουν τις κερδοσκοπικές επιθέσεις στην Ελλάδα. Η κρίση κάθε μέρα και χειρότερη, και το κόστος των Ελλήνων φορολογουμένων αυξήθηκε.
Και τι έλαβε η Ελλάδα για αυτό το νέο χρέος; Τα δραστικά μέτρα λιτότητας από την ΕΕ, με επικεφαλής τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του οποίου οι απαιτήσεις για λιτότητα παραλληλίστηκαν με αυτές του Χάινριχ Μπρύνινγκ το 1931, γνωστός ως «άγγελος του ελέους». Η ανεργία αυξήθηκε στο επίπεδο ρεκόρ του 27%. Τον Ιανουάριο του 2015 το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 25,7% - στις στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο το γιόρτασαν στα σοβαρά ως «σημάδι» ότι η λιτότητα λειτουργεί. Το ποσοστό ανεργίας των νέων αυξήθηκε σε πάνω από 60%. Το ΔΝΤ ζήτησε τη συνήθη δραστική εξοικονόμηση στους τομείς του δημόσιου τομέα, την υγειονομική περίθαλψη, την άμυνα και την εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα ήταν μια περαιτέρω πτώση των φορολογικών εσόδων. Το όλο πράγμα απέδειξε και πάλι ό, τι οι Γερμανοί απλά δεν έμαθαν τίποτε από την δική της οδυνηρή εμπειρία της δεκαετίας του 1930: Για να λυθεί η κρίση χρέους δεν απαιτείται απλά λιτότητα, αλλά μόνο πραγματική οικονομική ανάπτυξη.
Ο Τσίπρας και το αριστερό ΣΥΡΙΖΑ που προέκυψαν χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης από το Κομμουνιστικό Κόμμα, κέρδισαν τον Ιανουάριο τις εκλογές, όπως το εκλογικό σώμα ήταν σε κατάθλιψη για την ατελείωτη λιτότητα «à la Βαϊμάρης». Ο Τσίπρας έλαβε την εντολή για να εξασφαλίσεις στους Έλληνες ένα καλύτερο μέλλον. Μόνη άλλη του επιλογή του είναι επί του παρόντος είναι η έξοδος από το ευρώ, αν όχι από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η αναμενόμενη «κολωτούμπα» της εκλογικής εσωτερικής κατανάλωσης έχει σίγουρα παρεξηγηθεί. Η κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι μια αριστερή κυβέρνηση. Αν πρέπει να επιλέξει μαι μέρα εάν είναι να πληρώσει το το ΔΝΤ ή τους Έλληνες, η απάντηση είναι σαφέστατη.
Με δεδομένου ότι δεν ήταν σε θέση να λάβει από τον Σόιμπλε ή την ΕΕ, ακόμη και ένα ευρώ πραγματικής βοήθειας, και αντιμέτωπος με την προοπτική να μην υπάρχουν σύντομα άλλα χρήματα για την αποπληρωμή του ΔΝΤ ή των συντάξεων, ο Τσίπρας πήγε στη Μόσχα για να συναντηθεί με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ενώ η συζήτηση στην Μόσχα δεν απέδωσε καμία λύση για την άμεση ελληνική οικονομική κρίση, έθεσε τις βάσεις για πιθανά μελλοντικά μέτρα που θα μπορούσαν όχι μόνο να αλλάξουν το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και σε ολόκληρη την ΕΕ. Ο Πούτιν δήλωσε μετά τη συνάντηση στις 8 Απριλίου ότι ο Τσίπρας δεν έχει ζητήσει από τη Ρωσία οικονομική βοήθεια.
Το πραγματικό θέμα της συζήτησης ήταν δυνητικά πολύ πιο σημαντικό για την Ελλάδα: Ενεργειακά έργα, συμπεριλαμβανομένου του προτεινόμενου αγωγού του Πούτιν για το ρωσικό φυσικό αέριο στην Τουρκία, αντί να παραδοθεί άμεσα στην ΕΕ.
Η κυβέρνηση στην Αθήνα υποστηρίζει τον σχεδιαζόμενο αγωγό, καθώς και την επέκταση της διαδρομής στην Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο του 2014 η Ρωσία και η Τουρκία υπέγραψαν ένα μνημόνιο κατανόησης για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου που θα τρέξει κάτω από τη Μαύρη Θάλασσα. Η Ελλάδα θα είναι το κομβικό σημείο για τη μεταφορά του φυσικού αερίου σε πελάτες στη Νότια Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας. Θα ήταν μια εναλλακτική λύση για το αποτυχημένο σχέδιο του Σάουθ Στρήμ (South Stream).
Η νέα διαδρομή παρέχει την ενέργεια που απαιτείται για τους Ευρωπαίους και η Ελλάδα ανοίγει το δρόμο για να γίνει ένα από τα σημαντικότερα κέντρα διανομής στην ήπειρο. Αυτό θα προσελκύσει σημαντικές επενδύσεις στην ελληνική οικονομία. Επιπλέον, η Ελλάδα θα λάβει για τη συμμετοχή της στο έργο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως σε τέλη διέλευσης για το φυσικό αέριο.
Σύμφωνα με αναφορές των μέσων ενημέρωσης, ο Πούτιν και ο Τσίπρας θα μπορούσαν επίσης κάποια στιγμή να διαπραγματευτούν σχετικά με πιθανές εκπτώσεις για το ρωσικό πετρέλαιο στην Ελλάδα. Επιπλέον, η Ρωσία μιλά για επενδύσεις σε κοινοπραξίες με την ελληνική κυβέρνηση. Μεταξύ των έργων αναφέρεται το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, του οποίου η ιδιωτικοποίηση απαιτείται από το ΔΝΤ, και το ενδιαφέρον για το σιδηροδρομικό δίκτυο. Μετά τις συνομιλίες με τον Ρώσο Υπουργό Ενέργειας Αλεξάντερ Νόβακ και τον επικεφαλής του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού Gazprom, Αλεξέι Μίλερ, ο ελληνική κυβέρνηση δήλωσε ότι η Αθήνα έχει ζητήσει την μείωση των τιμών για το ρωσικό φυσικό αέριο.
Ο Πούτιν κάλεσε για την επανάληψη των εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της ΕΕ, όπως και με την Ελλάδα. Έχουμε μιλήσει για «διαφορετικούς τρόπους συνεργασίας», συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων ενεργειακών έργων. «Σύμφωνα με τα σχέδια αυτά, θα μπορούσαμε να χορηγήσουμε δάνεια για ορισμένα έργα».
Ο Τσίπρας κατέστησε σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι κατά των νέων κυρώσεων κατά της Ρωσίας, το οποίο δεν βρίσκει διασκεδαστικό η Ουάσιγκτον. Πολλά δυτικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται στην Ελλάδα ως τον «Δούρειο ίππ«» με τον οποίο η Ρωσία θα καταλάβει την ΕΕ. Με το χαρακτηριστικό ξηρό χιούμορ ο Πούτιν το διασκέδασε επίσης στο BBC: «Μιλώντας για τη μυθολογία, δούρειους ίππους και τέτοια πράγματα, η ερώτηση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν εγώ πήγαινα στην Αθήνα. Δεν έχω αναγκάσει κανέναν να κάνει τίποτα».
Όπως έδειξαν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις πάνω από το 63% των Ελλήνων θεωρεί τη Ρωσία ως σύμμαχο, μόνο το 23% μίλησε θετικά για την ΕΕ. Η Ρωσία και η Ελλάδα ενώνονται από μια ορθόδοξη θρησκεία και τις ιστορικά καλές σχέσεις. Ο Κώστα Καραμανλής, το 2004-2009 πρωθυπουργός της Ελλάδας, ακολούθησε επίσης την «διπλωματία των αγωγών» που θέλει την Ελλάδα ως πύλη για το ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο προς την Ευρώπη.
Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες ήταν θυμωμένες με την Ελλάδα, ο Καραμανλής έχασε τις εκλογές κάτω από ύποπτες συνθήκες, ένα χρόνο αργότερα μετά την υποφραφή μιας συμφωνίας φυσικού αερίου με τον Πούτιν και ένα χρόνο πριν γίνει η οικονομική κρίση ευρέως γνωστή. Μετά τις χαμένες εκλογές το 2009 ανακοινώθηκε ότι η ρωσική μυστική υπηρεσία πληροφοριών FSB είχε προειδοποιήσει την ελληνική υπηρεσία πληροφοριών της ΕΥΠ το 2008 για ένα σχέδιο δολοφονίας εναντίον του Καραμανλή, για να σταματήση η φιλορωσική ενεργειακή συμμαχία.
Είτε ο «Δούρειος ίππος», ή η «Αχίλλειος πτέρνα», η πλούσια κληρονομιά της ελληνικής μυθολογίας, δεν μπορεί να λύσει τη γενική κρίση του δυτικού πολιτισμού, που μέρος του είναι στην πραγματικότητα και η κρίση στην Ελλάδα.
Στο Παρίσι, στο Βερολίνο ή στη Ρώμη, κανείς δεν τολμά να μιλήσει για το γεγονός ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χάνονται. Δημογραφικά, οικονομικά και ηθικά βρίσκονται σε έναν θανάσιμο φαύλο κύκλο. Εάν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, το πολύ τέσσερα έως πέντε έτη όλη η ΕΕ θα πνίγεται από την κατάθλιψη χρέους και την οικονομική της υποανάπτυξη, όπως τώρα η Ελλάδα.
Η μόνη άλλη δυνατή επιλογή θα ήταν οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες δοκιμάστηκαν στη ναζιστική Γερμανία, την Γαλλία του Βισύ και την Ιταλία του Μουσολίνι το 1930. Και αυτό πράγματι δεν χρειάζεται να το προσπαθήσουμε και πάλι.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου