Κατά τον Thierry Meyssan, ο τουρκικός λαός δεν διαμαρτύρεται εναντίον του αυταρχικού στυλ του Recep Tayyip Erdoğan, αλλά εναντίον των πολιτικών του. Με άλλα λόγια, οι εξεγερμένοι στράφηκαν κατά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της οποίας μέντορας είναι ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός. Στην Πλατεία Ταξίμ δεν ξεκίνησε μια «χρωματιστή επανάσταση» με αφορμή την ανέγερση ενός τεμένους, αλλά μια εξέγερση που έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα και, εν τέλει, κινεί υποψίες για το τι πραγματικά επεδίωξαν και επιδιώκουν κάποιοι με την «Αραβική Άνοιξη».Κι ενώ όλα δείχνουν πως τελειώνει η παρουσία των τούρκων διαδηλωτών στην πλατεία Ταξίμ, αλλά και στην υπόλοιπη Τουρκία, ας προσέξουμε την καταγραφή του εμπειρότατου και με πολλές γνωριμίες Γάλλου αρθρογράφου...
Του Thierry Meyssan
Voltaire Network
Η εξέγερση στην Τουρκία έχει τις ρίζες της στην έλλειψη συνοχής της κυβέρνησης Erdogan, η οποία, αφού αυτοπαρουσιάστηκε ως «μουσουλμανική δημοκρατική κυβέρνηση» (βάσει του "χριστιανοδημοκρατικού" μοντέλου), αποκάλυψε ξαφνικά την πραγματική της φύση, μόλις εμφανίστηκαν οι «χρωματιστές επαναστάσεις» της Αραβικής Άνοιξης.
Όσον αφορά την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης, υπάρχει μια φάση πριν και μια φάση μετά την ξαφνική μεταστροφή. Το πρότερο στάδιο αφορά τη διείσδυση διάφορων ιδρυμάτων στον κυβερνητικό μηχανισμό. Το μετέπειτα στάδιο χαρακτηρίζεται από τον σεχταρισμό. Προηγουμένως, είχε έρθει στο επίκεντρο η θεωρία του Ahmed Davutoğlu για την πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες της Τουρκίας. Η πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία έμοιαζε να βγαίνει από το λήθαργο και να αποκτά σάρκα και οστά. Αργότερα, είδαμε να συμβαίνει το αντίθετο: η Τουρκία ενεπλάκη σε διενέξεις με όλους ανεξαιρέτως τους γείτονές της και κήρυξε –άτυπα, αλλά ουσιαστικά – τον πόλεμο εναντίον της Συρίας.
Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα»
Πίσω από την μεταστροφή αυτή βρίσκεται η «Μουσουλμανική Αδελφότητα», μια μυστική οργάνωση με την οποία ο Ερντογάν και η ομάδα του ήταν πάντα συνδεδεμένοι, παρά τις διαψεύσεις τους. Αν και αυτή η στροφή έπεται χρονολογικά εκείνης του Κατάρ (του κράτους- χρηματοδότη της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας»), είχε τις ίδιες συνέπειες: την εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων, τα οποία, ενώ ισχυρίστηκαν ότι ήταν εχθροί του Ισραήλ, ξαφνικά ενεργούσαν σαν στενοί σύμμαχοί του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η ετικέτα «Αραβική Άνοιξη», που επινόησε η Δύση, είναι μια απάτη που αποσκοπεί στο να κάνει τους λαούς να πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου ανατράπηκαν από ένα μαζικό λαϊκό κίνημα. Υπήρξε όντως λαϊκή εξέγερση στην Τυνησία, αλλά ο πραγματικός στόχος της δεν ήταν να αλλάξει το καθεστώς, αλλά να επιφέρει αλλαγές στα επίπεδα της οικονομίας και της κοινωνίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, και όχι ο εξεγερμένος λαός στους δρόμους, διέταξε τον Ben Ali και τον Hosni Mubarak να παραιτηθούν. Το ΝΑΤΟ ανέτρεψε και κατακρεούργησε τον Muammar al-Gaddafi. Και πάλι το ΝΑΤΟ και το ΣΣΚ (Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου) τροφοδότησαν την επίθεση εναντίον της Συρίας.
Σε όλη τη Βόρεια Αφρική, με εξαίρεση την Αλγερία, η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει αναλάβει παντού την εξουσία, μετά από υποδείξεις της Hillary Clinton. Σε όλες αυτές τις χώρες, Τούρκοι σύμβουλοι επικοινωνίας έχουν επιστρατευθεί με την ευγενική χορηγία της κυβέρνησης Εrdogan. Σε όλες αυτές τις χώρες, η «δημοκρατία» ήταν μια βιτρίνα που επέτρεψε στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» να εξισλαμίσουν επιχειρήσεις σε αντάλλαγμα για την υιοθέτηση του μοντέλου του ψευδο-φιλελεύθερου καπιταλισμού των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο όρος «εξισλαμισμός» ανταποκρίνεται στην ρητορική που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι «Αδελφοί» και όχι στην πραγματικότητα. Η «Αδελφότητα» προτίθεται να ελέγξει την ιδιωτική ζωή των πολιτών με βάση κάποιες αρχές οι οποίες είναι εκτός του πεδίου εφαρμογής του Κορανίου. Θέτει υπό αμφισβήτηση τον ρόλο των γυναικών στην κοινωνία και επιβάλλει έναν αυστηρό τρόπο ζωής, που περιλαμβάνει την ποτοαπαγόρευση και την ποινικοποίηση του καπνίσματος και του σεξ... τουλάχιστον για τους άλλους.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, η Αδελφότητα έχει παραμείνει κάτω από ένα ραντάρ, εναποθέτοντας την μεταρρύθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης στα χέρια της αίρεσης που διευθύνει ο Fethullah Gülen, και της οποίας μέλος είναι και ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Abdullah Gül.
Παρά το γεγονός ότι η Αδελφότητα δεν κρύβει την αποστροφή της για τον αμερικανικό τρόπο ζωής, εξαπλώνεται και ευημερεί υπό την προστασία της αγγλοαμερικανικής ελίτ (Βρετανίας, ΗΠΑ, Ισραήλ), η οποία ήταν ανέκαθεν σε θέση να ασκεί βία εναντίον εκείνων που της αντιστέκονται. Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Hillary Clinton διόρισε στο υπουργικό συμβούλιο την πρώην «ιδιαιτέρα» και βοηθό της, Uma Abedin, σύζυγο του σιωνιστή και πρώην μέλους του Κογκρέσου Anthony Weiner, του οποίου η μητέρα, η Saleha Abedin προεδρεύει του γυναικείου τμήματος της «Αδελφότητας». Μέσα από αυτό τον συσχετισμό μπόρεσε η Clinton να αποκτήσει πρόσβαση και επιρροή στην «Αδελφότητα».
Οι «Αδελφοί» διέδωσαν την ιδεολογία της Αλ-Κάιντα, χάρη σε ένα από τα μέλη τους: τον Ayman al-Zawahiri, εγκέφαλο της δολοφονίας του Αιγύπτιου προέδρου Sadat και σημερινό ηγέτη της τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο Al-Zawahiri, όπως και ο Bin Laden, ήταν ανέκαθεν πράκτορες των αμερικανικών υπηρεσιών. Αν και στα χαρτιά χαρακτηρίζεται ως «εχθρός της χώρας» και «δημόσιος κίνδυνος», μεταξύ 1997 και 2001 είχε τακτικές επαφές με την CIA στην αμερικανική πρεσβεία στο Μπακού, με πρόφαση την «Επιχείρηση Gladio Β», όπως κατέθεσε η πρώην μεταφράστρια του FBI, Sibel Edmonds.
Μια «προοδευτική» δικτατορία
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο Εrdogan υποστήριξε ότι έπαψε να έχει επαφές με τους «Αδελφούς» και παραιτήθηκε από το κόμμα. Στη συνέχεια, κανόνισε να εκλεγεί πρωθυπουργός και επέβαλε σταδιακά δικτατορία. Διέταξε τη σύλληψη και τον εγκλεισμό των 2/3 των στρατηγών που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στο Gladio, το μυστικό δίκτυο που τελεί υπό την επιρροή των ΗΠΑ. Επιπλέον, φρόντισε να φυλακιστεί ο μεγαλύτερος αριθμός δημοσιογράφων που διώχθηκε και φυλακίστηκε ποτέ σε μια μεμονωμένη χώρα. Το γεγονός έχει επισκιαστεί από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία δεν επιθυμούν να επικρίνουν μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ.
Ο Τουρκικός Στρατός είναι ο παραδοσιακός θεματοφύλακας του κεμαλικού κοσμικού κράτους. Ωστόσο, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ανώτεροι αξιωματικοί εξέφρασαν ανησυχίες για την μεταστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών προς τον ολοκληρωτισμό, και ήρθαν σε επαφή με ομολόγους τους στη Ρωσία και την Κίνα. Για να καταπνίξουν αυτές τις ανεπιθύμητες πρωτοβουλίες εν τη γενέσει τους, κάποιοι δικαστές τους υπενθύμισαν με τρόπο τους ιστορικούς δεσμούς τους με τις ΗΠΑ.
Αν και, όπως και σε κάθε άλλο επάγγελμα, υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι που στερούνται ηθικής, ο μεγαλύτερος αριθμός φυλακίσεων δημοσιογράφων στον κόσμο δεν μπορεί παρά να είναι ενδεικτικός μιας πολιτικής εκφοβισμού και καταστολής. Με μοναδική εξαίρεση τον τηλεοπτικό σταθμό Ululsal, η τηλεόραση μετατράπηκε σε επίσημο φερέφωνο του Erdogan, ενώ τα έντυπα μέσα ακολούθησαν την ίδια ακριβώς πορεία.
Η πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες
Η εξωτερική πολιτική του Ahmed Davutoğlu υπήρξε εξίσου γελοία. Αφού επιχείρησε να αντιμετωπίσει τα άλυτα προβλήματα που προέκυψαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ένα αιώνα πριν, ο Davutoğlu επιχείρησε να καταφέρει τον Obama εναντίον του Netanyahu, οργανώνοντας έναν «Στολίσκο Ελευθερίας» στην Παλαιστίνη. Ωστόσο, λιγότερο από δύο μήνες μετά την πειρατική επιχείρηση από μέρους του Ισραήλ, δέχθηκε να συναντηθεί με τη διεθνή εξεταστική επιτροπή που συστάθηκε με σκοπό να συγκαλύψει τα «σπασμένα» και συνέχισε την μυστική συνεργασία του με το Τελ Αβίβ.
Ως ένδειξη τιμής για την συνεργασία μεταξύ της «Αδελφότητας» και της Αλ-Κάιντα, η «Αδελφότητα» τοποθέτησε στο Marvi Marmara τον al-Mahdi Hatari, τον δεύτερο στην ιεραρχία της Αλ-Κάιντα στη Λιβύη και πιθανό πράκτορα των Βρετανών.
Η οικονομική καταστροφή
Πώς κατάφερε η Τουρκία να σπαταλήσει, όχι μόνο μια δεκαετία διπλωματικών προσπαθειών για την αποκατάσταση των διεθνών σχέσεων της, αλλά και τις δυνατότητές της για οικονομική ανάπτυξη; Τον Μάρτιο του 2011, συμμετείχε στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, έναν από τους σημαντικότερους οικονομικούς της εταίρους. Μετά την καταστροφή της Λιβύης από τον πόλεμο, η Τουρκία έχασε την εκεί αγορά της. Συγχρόνως, η Άγκυρα ενεπλάκη σε πόλεμο κατά της γειτονικής Συρίας, με την οποία είχε υπογράψει μόλις πριν από ένα χρόνο μία συμφωνία απελευθέρωσης του εμπορίου. Ο αντίκτυπος ήταν άμεσος: ο δείκτης ανάπτυξης το 2010 ήταν στο 9,2%, ενώ το 2012 μειώθηκε στο 2,2% και συνεχίζει να μειώνεται.
Οι δημόσιες σχέσεις
Η άνοδος στην εξουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Βόρεια Αφρική έκανε τον επικεφαλής της τουρκικής κυβέρνησης να μεθύσει από έπαρση. Προβάλλοντας τις φιλοδοξίες του για μια αναγέννηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναστάτωσε πρώτα την κοινή γνώμη των αραβικών χωρών και στη συνέχεια έστρεψε την πλειοψηφία του λαού του εναντίον του.
Από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση χρηματοδότησε την παραγωγή της ταινίας Fetih 1453, η οποία καταβρόχθισε έναν προϋπολογισμό τεραστίων διαστάσεων από τα κρατικά έσοδα, υποτίθεται με αφορμή την επέτειο της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, αν και ένα μεγάλο μέρος της ταινίας περιέχει ιστορικά λάθη. Από την άλλη πλευρά, επιχείρησε να διακόψει την προβολή της πιο δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, Το Χαρέμι του Σουλτάνου, με το σκεπτικό ότι η αλήθεια που προέβαλε δεν παρουσίαζε μια γαλήνια και ήπια εικόνα των Οθωμανών.
Τα πραγματικά αίτια της εξέγερσης και το αύριο
Όσον αφορά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη σήμερα, ο δυτικός Τύπος έχει επικεντρωθεί σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες: την οικοδόμηση ενός τεμένους στην Κωνσταντινούπολη, την απαγόρευση της πώλησης οινοπνευματωδών τις νυχτερινές ώρες και τις δηλώσεις του Εrdogan, με τις οποίες προέτρεπε τους πολίτες να συμβάλουν σε μια αύξηση της τεκνοποιίας. Όλα αυτά έγιναν όντως, αλλά δεν είναι ικανά, από μόνα τους ή σε συνδυασμό, να προκαλέσουν μια τόσο μεγάλη εξέγερση.
Αποκαλύπτοντας την πραγματική της φύση, η κυβέρνηση Erdogan έχει αποκοπεί και αποξενωθεί από τους πολίτες. Μόνο μια μειοψηφία Σουνιτών μπορεί να ταυτιστεί με την οπισθοδρομική και υποκριτική ατζέντα των «Αδελφών». Γεγονός είναι ότι περίπου το 50% τού τουρκικού πληθυσμού είναι Σουνίτες, το 20% των Αλαουίτες, το 20% είναι Κούρδοι (κυρίως Σουνίτες) και το 10% ανήκει σε άλλες μειονότητες. Από στατιστική άποψη, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Εrdogan δεν είναι σε θέση να κρατηθεί στη θέση της και να αντιμετωπίσει την εξέγερση που οι ίδιες οι πολιτικές της πυροδότησαν.
Ανατρέποντάς τον, οι Τούρκοι δεν θα επιλύσουν μόνο τα δικά τους προβλήματα, αλλά είναι πιθανό να βάλουν ένα τέλος και στον πόλεμο εναντίον της Συρίας. Έχω πολλές φορές επισημάνει από αυτήν εδώ την ιστοσελίδα ότι ο πόλεμος θα σταματήσει την ημέρα εκείνη που ένας από τους ξένους χορηγούς του θα βγει από το πλαίσιο δράσης. Αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί. Με τον τρόπο αυτό, ο τουρκικός λαός θα σταματήσει, επίσης, την επέκταση της «Αδελφότητας». Η ανατροπή του Erdogan θα είναι ο προπομπός της ανατροπής των φίλων του Ghannouchi (της Τυνησίας) και Morsi (της Αιγύπτου). Θα έλεγα, μάλιστα, ότι είναι απίθανο αυτές οι τεχνητές κυβερνήσεις, οι οποίες επιβλήθηκαν μέσω νοθευμένων εκλογών, να μπορέσουν να επιζήσουν τόσο όσο και ο ισχυρός τους «χορηγός».
πηγή
Δημοσίευση σχολίου