Τα νήματα στην κρίση της ευρωζώνης κινούν προσωπικότητες με αντικρουόμενα κατά βάση συμφέροντα και εν πολλοίς αποκλίνουσες επιδιώξεις. Η επίκληση κοινών στόχων, όπως η επιβίωση του ευρώ ή η ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, μάλλον συσκοτίζει αυτές τις διαφορές μέσα στην αοριστία της. Γι’ αυτό, αξίζει να φωτιστεί η ατζέντα του κάθε παράγοντα της κρίσης και οι επιμέρους βλέψεις του ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα όσα συμβαίνουν – και θα συμβούν το επόμενο διάστημα.
ΑΝΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ: Εγκλωβισμένη στο εγχώριο εκλογικό σκηνικό
Όσο κι αν την πιέζει ο αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών, Πέερ Στάινμπρουκ, «να πει, επιτέλους, την αλήθεια στο γερμανικό λαό ότι θα πληρώσει κι άλλο για τη σωτηρία της Ελλάδας», μια τέτοια φράση δεν πρόκειται να βγει από το στόμα της. Η καγκελάριος δεν έχει μόνο στο μυαλό της τις γενικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά πρωτίστως την τοπική αναμέτρηση του Ιανουαρίου στην Κάτω Σαξονία, που θα γίνει στην καρδιά της ελληνικής κρίσης και στις εκταμιεύσεις των δόσεων. Το «Spiegel» κατήγγειλε πως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε προσπαθούν να αποκοιμίσουν τους Γερμανούς ψηφοφόρους έως τις εκλογές και να τους σερβίρουν το λογαριασμό του ελληνικού «κουρέματος» μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Ως αντιστάθμισμα η καγκελάριος θα επιμείνει στο σκληρό οικονομικοπολιτικό έλεγχο της Ελλάδας και κατ’ επέκτασιν όλων των χωρών της ευρωζώνης, μετά την υπαγωγή τους στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Η φιλοσοφία της συμπυκνώθηκε στη φράση: «Όποιος έχει χρέος πάνω από 80% του ΑΕΠ δεν μπορεί να μιλάει για εθνική κυριαρχία».
ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΛΑΝΤ:Θέλει να μείνει στο… παιχνίδι, ενώ οι αγορές τον πιέζουν
Μολονότι αυτός έχει τις εκλογές πίσω του και όχι μπροστά του, αντιμετωπίζει κρίσιμα υπαρξιακά διλήμματα. Η διακηρυγμένη του βούληση «να εργαστεί για να εξευρεθεί, πάση θυσία, λύση στο ελληνικό πρόβλημα», και μάλιστα όχι αποκλειστικά με όρους λιτότητας, αλλά και ανάπτυξης, υποκρύπτει φόβο για τη σταδιακή απομάκρυνση του Παρισιού από το Βερολίνο και το πέρασμα της Γαλλίας στην «επικίνδυνη οικονομική ζώνη». Με τη δημοτικότητά του στο ναδίρ και τις αγορές να τον πιέζουν να εφαρμόσει περισσότερη λιτότητα, επέλεξε χωρίς δεύτερη σκέψη να εξευμενίσει το χρηματοπιστωτικό Γολιάθ, για να κερδίσει χρόνο. Η αλήθεια είναι πως έχει απέναντί του έναν αντίπαλο που είναι κρυψίνους και σκοτεινός, όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που, από τη μια, χαρακτηρίζει τη Γαλλία «μεγάλο ασθενή της ευρωζώνης» και, από την άλλη, τη στηρίζει. Αντιμέτωπος με νέες απειλές υποβάθμισης από τους οίκους αξιολόγησης και προβοκατόρικα δημοσιεύματα, όπως αυτό του «Economist», ο «κ. Νορμάλ» προσπαθεί σε αυτήν τη φάση να μη χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού.
ΚΡΙΣΤΙΝ ΛΑΓΚΑΡΝΤ: Το βάρος στην Ε.Ε. στο ενδεχόμενο νέου «κουρέματος»
Γαλλίδα στην ταυτότητα (και μάλιστα πρώην υπουργός Οικονομικών του Σαρκοζί) αλλά Αμερικανίδα στο φρόνημα, η «Μadame IMF» θέλει να ρίξει όλο το βάρος της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στις πλάτες των Ευρωπαίων και της ΕΚΤ. Τη συγκεκριμένη στρατηγική επιλογή δεν της την υπαγορεύει μόνο η Ουάσιγκτον, αλλά και ανερχόμενες δυνάμεις του ΔΝΤ, όπως η Βραζιλία, η Κίνα και η Ρωσία, που αρνούνται να συνεχίσουν να πληρώνουν, εν καιρώ κρίσης, για να διατηρείται τεχνητά η ευημερία της Ευρώπης. Χωρίς, μάλιστα, εγγύηση ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Βέβαια, η εύκολη με τις θυσίες των άλλων, κ. Λαγκάρντ, έκανε πως δεν άκουσε την προτροπή του επικεφαλής του ΙΙF, Τσαρλς Νταλάρα, να υποστεί και το ΔΝΤ ζημίες στο πλαίσιο ενός γενικευμένου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Αν συμφωνεί σε κάτι με τη Μέρκελ και τον Ντράγκι, είναι ότι πρέπει να συνεχιστεί η συνταγή της λιτότητας, των αποκρατικοποιήσεων και της αναδιανομής από τα κάτω προς τα πάνω.
ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΣΟΪΜΠΛΕ: Όχι σε νέο «haircut», όχι και σε… Grexit
Ο… Ιάγος της ευρωζώνης απέκτησε τελευταία και χαρακτηριστικά Ιανού. Ενώ ξυπνάει και κοιμάται με τη φράση «Δεν πρέπει να γίνει νέο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους», στη μυστική συνάντηση της προηγούμενης Τετάρτης με τους υπουργούς Οικονομικών Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας, φάνηκε ανοιχτός σε μια τέτοια προοπτική, αλλά «μετά το 2015». Από τη μια, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών προειδοποιεί ότι διαγραφή χρεών της Ελλάδας από τα κράτη της ευρωζώνης και την ΕΚΤ θα σημάνει και διακοπή της χρηματοδότησής της και, από την άλλη, θεωρεί ένα Grexit καταστροφή για το ευρώ. Η προσπάθειά του να… τετραγωνίσει τον κύκλο θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα, καθώς είναι εγκλωβισμένος στον ίδιο εκλογικό κύκλο με τη Μέρκελ. Κάποια στιγμή όμως αναπόφευκτα θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τον Γερμανό ψηφοφόρο, καθώς οι ενδιάμεσες λύσεις που προτείνει (επαναγορά ομολόγων, νέο ιδιωτικό «κούρεμα», μείωση επιτοκίων κ.λπ.) έχουν τα όριά τους. Το πρόβλημα δεν είναι οι άμεσες ανάγκες της Ελλάδας, αλλά η βιωσιμότητα του χρέους της.
ΜΑΡΙΟ ΝΤΡΑΓΚΙ: Δεν χαρίζει το χρέος, εμμονή με τη λιτότητα
Ο «σούπερ Μάριο» εξελίσσεται σε Κέρβερο του «υπερκράτους» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την οποία διευθύνει. Ξέκοψε μια και καλή πως η ΕΚΤ δεν χαρίζει το χρέος στην Ελλάδα, αφού κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με χρηματοδότηση, που απαγορεύεται από το καταστατικό της. Γι’ αυτό έριξε το μπαλάκι στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και των άλλων δανειστών να χαρίσουν, αν θέλουν, στην Ελλάδα τα κέρδη τους από τα ομόλογα της ΕΚΤ. Εδώ, πάντως, τον άδειασε ελαφρώς ο Γερμανός σύμβουλος της ΕΚΤ, Γιοργκ Ασμουσεν, μη αποκλείοντας έκτακτα μέτρα. Έχοντας την ίδια εμμονή με τη Μέρκελ στο θέμα της λιτότητας, των διαρθρωτικών αλλαγών και της σμίκρυνσης του κοινωνικού κράτους, ο κ. Ντράγκι χρησιμοποιεί τακτικά το καρότο της απεριόριστης αγοράς ομολόγων για τη στήριξη κρατών με υψηλά spreads, όπως η Ισπανία. Προς το παρόν, μένει στα λόγια, αφού η νομοτεχνική υλοποίηση της υπόσχεσης απαιτεί χρόνο. Η μεγάλη κόντρα του Ιταλού τραπεζίτη με το Βερολίνο εστιάζεται στο θέμα του ελέγχου των ευρωπαϊκών τραπεζών.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου