του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το έθνος-κράτος είναι, σήμερα, η μόνη νησίδα οποιασδήποτε δημοκρατικής δυνατότητας και κοινωνικής προστασίας. Και η αντίσταση και η ανατροπή του Μνημονίου, είναι το μεγαλύτερο ηθικό, κοινωνικό και πατριωτικό μας καθήκον, όρος για την αξιοπρεπή και ασφαλή επιβίωση του ελληνικού λαού, αλλά και η σημαντικότερη συμβολή που μπορεί να έχει ο λαός μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, στην τόσο παρεξηγημένη και τόσο διαστρεβλωμένη αξία του διεθνισμού. Εμείς είμαστε διεθνιστές, υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και το έθνος μας. ‘Οχι μόνο γιατί ανήκουμε σε αυτό, ούτε γιατί πιστεύουμε ότι είναι ανώτερο από τα άλλα, έστω κι αν η Ιστορία μας έκανε την τιμή να είναι ‘Ελληνες αυτοί που συνέβαλαν σε μερικά από τα μεγαλύτερα, πιο θεμελιώδη επιτεύγματα του οικουμενικού πολιτισμού.
Αλλά και γιατί το έθνος-κράτος είναι η μόνη νησίδα οποιασδήποτε δημοκρατικής δυνατότητας και κοινωνικής προστασίας. Είμαστε και πατριώτες και διεθνιστές, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε το ένα χωρίς το άλλο. Είμαστε πατριώτες και δημοκράτες γιατί δεν μπορούμε να είμαστε το ένα χωρίς να είμαστε και το άλλο.
Είμαστε διεθνιστές γιατί επιδιώκουμε να ενώσουμε τα έθνη, τους λαούς, τις κοινωνίες εναντίον του ολοκληρωτισμού της Αυτοκρατορίας, είτε εκφράζεται με οικονομικές, είτε με στρατιωτικές μεθόδους. Και αγωνιζόμαστε, πριν από όλα, να ενώσουμε τους λαούς της δικής μας ηπείρου, της Ευρώπης. Κάνοντάς το, συμβάλλουμε στη δημιουργία των διεθνών συνθηκών που θα επιτρέψουν τη σωτηρία και την αναγέννηση της δικής μας πατρίδας.
Μόνο όντας πατριώτες, μπορούμε να είμαστε και δημοκράτες, γιατί αν δεν μπορέσουμε να υπερασπιστούμε το κράτος, την κοινωνία μας, την πατρίδα μας από την επίθεση που δέχονται, θα χάσουμε και κάθε δυνατότητα να γίνουμε πολίτες, θα μετατραπούμε σε νέους δούλους της παγκόσμιας αυτοκρατορικής εξουσίας. Αλλά και μόνο ως δημοκράτες μπορούμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα και το έθνος μας, γιατί ακριβώς το κράτος είναι ο δήμος, όπως μας δίδαξε η αρχαία Αθήνα, αλλά και οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης του 1941-45, όταν υπογράμμιζαν, στο πρόγραμμα του ΕΑΜ, με την πέννα του Γληνού. ότι «εθνικό είναι το λαϊκό, λαϊκό είναι το εθνικό».
Μόνο ο λαός μπορεί να υπερασπίσει το κράτος και για να υπερασπίσει αυτό το κράτος πρέπει να το νοιώθει δικό του. Είναι μια παγκόσμια αλήθεια αυτό, αλλά και το θεμελιώδες δίδαγμα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, των επαναστάσεών μας και, ιδίως, της ιστορίας της δήθεν ελληνικής «εθνικοφροσύνης», που κατέληξε στην προδοσία και τραγωδία της Κύπρου. Για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, η ιδιαίτερη παράδοση της τεράστιας κληρονομιάς των Αρχαίων, μια παράδοση που έχει στο κέντρο της τις έννοιες του Ανθρώπου, του Πολίτη, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, πρέπει να είναι το κέντρο της ταυτότητάς μας, χωρίς αυτήν, αν δεν την υπερασπίσουμε ως κόρη οφθαλμού, αν την εγκαταλείψουμε, θα χαθούμε αναπόφευκτα ως λαός.
Αυτοί που μας επιτέθηκαν ξέρουν πολύ καλά τι έκαναν, διαλέγοντας την Ελλάδα για να αρχίσουν την επίθεση κατά της Ευρώπης και του Ανθρωπισμού. Εμείς πρέπει, εδώ και τώρα, επί ποινή ατομικού, κοινωνικού και εθνικού αφανισμού, αν δεν το καταφέρουμε, να υπερασπίσουμε την ανεξαρτησία και τη λαϊκή μας κυριαρχία, αντιμέτωποι αυτή τη φορά όχι με τη στρατιωτική, αλλά με την πολιτικο-οικονομική βία, να ξανακάνουμε δηλαδή, με άλλες μεθόδους και σε άλλο περιβάλλον, αυτό που κάναμε το 1821, με την αστραπή της Ελληνικής Επανάστασης, που φώτισε την ευρωπαϊκή νύχτα της Ιεράς Συμμαχίας, όπως φώτισε την ευρωπαϊκή νύχτα του Τρίτου Ράιχ η ελληνική αντίσταση στους Ναζί το 1941-45 και η νίκη του ελληνικού λαού, η πρώτη κατά του Φασισμού στην Ευρώπη, το 1940.
Βέβαια, δεν είναι δυνατή μια μηχανική μεταφορά του παρελθόντος στις σημερινές συνθήκες και τις σημερινές απειλές, απείρως πιο δύσκολες και επικίνδυνες, αν και λιγότερο άμεσα δραματικές στη μορφή τους, τουλάχιστο μέχρι τώρα. Η Ελλάδα δεν έγινε αντικείμενο μιας στρατιωτικής εισβολής, αλλά ενός «επικοινωνιακού», «πολιτικού» και οικονομικού «πολέμου χρέους», η υποτέλεια και η διαφθορά των αρχουσών της τάξεων και του πολιτικού και κρατικού της προσωπικού την έβαλε στην πρώτη γραμμή του πυρός. Δεν έχουμε προηγούμενες εμπειρίες και παραδείγματα να ακολουθήσουμε, δεν έχουμε έτοιμες συνταγές. ‘Όπως σε κάθε αγώνα, η παλληκαριά και η τιμιότητα είναι προϋπόθεση εκ των ουκ άνευ, αλλά για να νικήσει ο Δαυίδ τον Γολιάθ χρειάζεται και καλύτερο μυαλό. Δυστυχώς, η σημερινή καταστροφή προετοιμάστηκε από δεκαετίες πνευματικής, ηθικής και πολιτικής παρακμής, που διαπότισε την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο τα ανώτερα στρώματά της, και χωρίς την αντιστροφή της οποίας οποιαδήποτε σωτηρία είναι αδύνατη.
Ανθιστάμενοι και ανατρέποντας την καταστροφική πορεία στην οποία έχουμε μπει, δεν διαφυλάσσουμε μόνο την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας, δεν βάζουμε μόνο τις βάσεις της αναγέννησης της πατρίδας μας, δίνουμε ταυτόχρονα και την πρώτη μάχη στον αγώνα εναντίον του νέου, παγκόσμιου ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Γιατί το Μνημόνιο σηματοδοτεί το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, από την «αμερικανική», όλο και περισσότερο, στην «αυτοκρατορία του χρήματος», σε έναν νέο, καθαρά χρηματιστικό καπιταλισμό, σε μια φεουδαρχία του χρήματος, στη θεσμοποίηση της οικονομικής, της πολιτικής και, αργά ή γρήγορα, της αστυνομικής και στρατιωτικής βίας, όπου χρειάζεται, ως κυρίαρχης μορφής «διακυβέρνησης», στην κατεδάφιση του πολιτικού και ιδεολογικού εποικοδομήματος που χαρακτήρισε τη μεταπολεμική Ευρώπη και τον κόσμο
Μπορεί, προς το παρόν τουλάχιστο, ο νέος αυτός ολοκληρωτισμός να χρησιμοποιεί, στην Ευρώπη, μέσα «ειρηνικά» και «οικονομικά», αλλά είναι εξίσου θανατερός κι ακόμα πιο επικίνδυνος από την στρατιωτική βία που χρησιμοποίησε ο πρόγονός του, ο Ναζισμός του Αδόλφου Χίτλερ. Εκείνος, προσπάθησε να υποτάξει τους λαούς με την ωμή βία, ετούτος χρησιμοποιεί τα μέσα της παραπλάνησης και της χειραγώγησης, εκμεταλλεύεται τα πιο εκπληκτικά επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας του 20ού αιώνα, κρύβει την πραγματική «ατζέντα» του, το πρόγραμμα της καταστροφής και την ιδεολογία του Θανάτου, που τον χαρακτηρίζουν, μέσα στην πολυπλοκότητα των σύγχρονων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών μηχανισμών, απροσπέλαστων όχι μόνο στον μέσο άνθρωπο, αλλά και στους περισσότερους «ειδικούς».
Η σημερινή επίθεση είναι το τέταρτο και πιο επικίνδυνο κύμα μιας παγκόσμιας προσπάθειας αποδόμησης των πιο σημαντικών κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτιστικών κατακτήσεων του 19ου και του 20ού αιώνα, αν όχι των θεμελιωδών προταγμάτων της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, της προσπάθειας δηλαδή να γίνει ο ‘Ανθρωπος το υποκείμενο της Ιστορίας του.
Η πορεία της αποδόμησης ξεκίνησε πριν από τρεις ή τέσσερις δεκαετίες, με τη βίαιη εισαγωγή των νεοφιλελεύθερων δογμάτων από τη Θάτσερ και τον Ρήγκαν. Ακολούθησε, πριν από είκοσι χρόνια, υπό την πίεση των ίδιων δυνάμεων, η κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ενωσης, που δεν ήταν ασφαλώς αυτό που ισχυριζόταν ότι είναι, αλλά που κατέρρευσε προς την κατεύθυνση ενός «μαφιόζικου καπιταλισμού», κατεδαφίζοντας στην πορεία τα ανεπαρκή ίσως, αλλά πολύ πραγματικά κοινωνικά και πολιτιστικά επιτεύγματα των λαών της και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις μιας παγκόσμιας «μονοπολικής» δικτατορίας. Ο αυταρχισμός, η «κουλτούρα της δύναμης», το «ισχυρό κράτος-Λεβιάθαν μιας ουσιαστικά αδύναμης κοινωνίας», που χαρακτήρισαν το σοβιετικό πείραμα, το σημαντικότερο ίσως κοινωνικό πείραμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, μπήκαν εύκολα στην υπηρεσία του ολιγαρχικού και μαφιόζικου μετασοβιετικού νεοκαπιταλισμού, που ελάχιστα διεύρυνε την πραγματική δυνατότητα των σοβιετικών πολιτών να επηρεάζουν την πορεία της χώρας τους. Μια σειρά πολέμων ξέσπασαν στον χώρο της πρώην ΕΣΣΔ και η ίδια η Ρωσία απειλήθηκε, σε κάποια στιγμή, με αποσύνθεση σε μια πλειάδα «επαρχιών-κρατιδίων». Δύσκολα μπορούσε κανείς να βρει ίχνος «σοσιαλισμού» στην ΕΣΣΔ του 1991 και η εξαφάνισή της οπωσδήποτε ήρε μια μεγάλη ιστορική «παρεξήγηση». ‘Όμως, ταυτόχρονα, η υποστολή της Κόκκινης Σημαίας από το Κρεμλίνο τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς βιώθηκε ως μια ιστορική ήττα της ιδέας του «σοσιαλισμού» - και ήταν, στο μέτρο που μιλάμε ακριβώς για ιδέες.
Πριν από δέκα χρόνια άρχισε μια γιγαντιαία επιχείρηση πλήρους επανααποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής, με τους πολέμους δήθεν κατά της «τρομοκρατίας» και του «’Αξονα του Κακού», στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τον Λίβανο, που συνεχίζονται τώρα στη Λιβύη και στη Συρία, αύριο, ίσως, στον Λίβανο και στο Ιράν, επεκτεινόμενοι ταυτόχρονα προς νότον, προς την αφρικανική ήπειρο.
Με την επίθεση στην Ελλάδα, το 2009-10, η «Αυτοκρατορία» απειλεί τώρα την «καρδιά» του δυτικού κόσμου, αρχίζοντας από την «περιφέρεια» αυτής της «καρδιάς», απειλεί τις κοινωνίες που κατέκτησαν, μετά το 1945, και λόγω των αγώνων τους, αλλά εν μέρει και λόγω της διεθνούς θέσης τους, τα σημαντικότερα δημοκρατικά και κοινωνικά επιτεύγματα στον σημερινό κόσμο. Επιδιώκει είτε τη μετατροπή της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης σε πλήρη «δικτατορία των αγορών», είτε τη διάλυσή της σε σειρά αντιμαχομένων κρατών, μπλεγμένων σε οικονομικούς και πολιτικούς πολέμους μεταξύ τους, χωρίς τα μέσα και τα μεγέθη να αντισταθούν στον ολοκληρωτισμό των αγορών.
Αν η ανάλυση αυτή είναι σωστή, τότε υπαγορεύει και την δέουσα πολιτική μας απέναντι στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και ο τρόπος αντιμετώπισής της επιβεβαίωσαν τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα αλλά και το μη βιώσιμο της «Ευρώπης του Μάαστριχτ» και όσους επέκριναν αυτόν τον τρόπο «ευρωπαϊκής οικοδόμησης», αλλά και ανέδειξαν την αδυναμία αυτής της δομής. Οι λύσεις που σήμερα προτείνονται πρακτικώς, είναι είτε ο μετασχηματισμός της ΕΕ, και πριν από όλα της ευρωζώνης, σε μια ανοιχτή δικτατορία των αγορών, είτε η διάλυσή της σε συνθήκες χάους και επικυριαρχίας των Αγορών και των ΗΠΑ σε όλη την ήπειρο. Αμφότερες είναι, για μας, απαράδεκτες και καταστροφικές.
Συμμεριζόμαστε την κριτική πολλών φίλων απέναντι στην υπάρχουσα δομή, αυτό όμως που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι να πάμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση, από το σημείο που βρισκόμαστε. Στην ΕΣΣΔ π.χ. δεν υπήρχε ίχνος σοσιαλισμού, εντούτοις παρέμενε αντιφατική δομή, γιατί αναφερόταν ιδεολογικά στον σοσιαλισμό. Η διάλυσή της προς όφελος ενός μαφιόζικου καπιταλισμού, υπήρξε στρατηγική ήττα της σοσιαλιστικής ιδέας και μείζων ιστορική οπισθοδρόμηση. Στους μηχανισμούς της ΕΕ δεν υπάρχει ίχνος δημοκρατίας, αλλά η ΕΕ παραμένει αντιφατική δομή, στο μέτρο που αναφέρεται ιδεολογικά στις αρχές του ανθρωπισμού, του διαφωτισμού και της δημοκρατίας. Η διάλυσή της προς όφελος μιας πολυδιάσπασης της Ευρώπης σε αντιμαχόμενα κρατίδια, κινδυνεύει υπό τις παρούσες συνθήκες να οδηγήσει σε πλήρη κατεδάφιση της αστικής δημοκρατίας και μειζόνων, παγκόσμιας σημασίας ευρωπαϊκών κατακτήσεων, κινδυνεύει να μας γυρίσει πίσω από το 1945, με κατεύθυνση τον μεσαίωνα. Κινδυνεύει να μετατραπεί, αν μείνει σε αυτή τη κατεύθυνση και δεν ανατραπεί, στη μεγαλύτερη παγκόσμια καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού μετά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, μετά τις Επαναστάσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας.
Το ευρώ και η αρχιτεκτονική του είναι βασικοί συντελεστές της κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αλλά όχι οι μόνοι. Η κρίση χρέους δεν έπληξε μόνο την ευρωζώνη, αντανακλά τη νέα φάση του χρηματιστικού καπιταλισμού, της πλήρους απελευθέρωσης των ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, την διαρκή τάση αποφορολόγησης του κεφαλαίου και την κατάργηση κάθε προστατευτισμού. Από την άλλη, στην ελληνική κρίση συνέβαλαν αποφασιστικά οι σοβαρότατες αδυναμίες της ελληνικής δομής, ιδιαίτερες γεωπολιτικές πιέσεις και η δομή ενός «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που έχει δηλητηριάσει όλη την κοινωνία με τις «αναθυμιάσεις» του, την κουλτούρα και τις νοοτροπίες μας. Μια κρίση τέτοιου μεγέθους και μια επίθεση τέτοιας κλίμακας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ικανοποιητικά μόνο ή κυρίως με το εργαλείο της νομισματικής υποτίμησης. Μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με τη συγκρότηση μιας συμμαχίας ευρωπαϊκών λαών και κρατών εναντίον της ανεξέλεγκτης δράσης των Αγορών και του Χρήματος.
Πολύ περισσότερο, όταν το υποκείμενο που θα συγκρουστεί είναι μια πολύ εξασθενημένη χώρα, σε βαθιά παρακμή επί δεκαετίες, ένα κράτος που δεν μπορεί καλά-καλά να τρυπήσει μια λακκούβα σε ένα δρόμο, όχι να οργανώσει την αποτελεσματική επιστροφή του στο εθνικό νόμισμα σε συνθήκες εθνικής καταστροφής, και μάλιστα αφού έχει μεταβάλλει τα σύνολο του χρέους του σε ευρώ, δια του PSI και των δανειακών.
Ορισμένοι θεωρούν ουτοπική την επιδίωξη συγκρότησης ευρωπαϊκής συμμαχίας κατά των Αγορών και τον αγώνα των λαών για μια διαφορετική Ευρώπη. Υποτιμούν όμως την αναπόφευκτη αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών, δεδομένης της ορατής κατεδάφισης των μειζόνων κοινωνικών και πολιτικών τους κατακτήσεων. Αν δεχθούμε την εκτίμησή τους, αν δηλαδή θεωρήσουμε ότι ολόκληρη η Ευρώπη θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την καταστροφή της από τις Αγορές, τότε τι πιθανότητες έχουμε εμείς, μόνοι μας, να αντισταθούμε επιτυχώς σε μια τέτοια επίθεση;
Το ελληνικό δράμα, οφειλόμενο στην υψηλή στρατηγική ευφυία αυτών που σχεδίασαν την επίθεση, έγκειται βεβαίως στο ότι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε από τώρα σε ρήξη, σε σύγκρουση, γιατί καταστρεφόμαστε ως χώρα πριν από τους άλλους. Η Ελλάδα βγήκε στην πρώτη γραμμή, στοχοποιήθηκε, εξαιτίας της προδοσίας, της διαφθοράς και της ανικανότητας των ελληνικών ελίτ, του μεγαλύτερου εγκλήματος που έκανε η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό κατά του ίδιου του έθνους του, στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Προτού όμως οδηγηθούμε σε μια αναγκαστική έξοδο από το ευρώ, που δεν μπορούμε, υπό τις παρούσες συνθήκες, να αποκλείσουμε, πρέπει να εξαντλήσουμε όλα τα μέσα και τις πολιτικές και θεσμικές δυνατότητες και όπλα, και δεν είναι λίγα, που μας παρέχει η συμμετοχή στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας, αλλά και να δημιουργήσουμε εκείνες τις πολιτικές και διεθνείς συμμαχίες που θα διευκολύνουν την επιβίωσή μας, ως ανεξάρτητου κράτους, εκτός ευρώ.
Πρέπει άμεσα να οργανώσουμε μια τεράστια, διεθνή επικοινωνιακή και πολιτική αντεπίθεση στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, να χρεώσουμε στις ανώτερες τάξεις της Γερμανίας και της Ευρώπης, αλλά και στο παγκόσμιο Χρήμα, την ευθύνη, που όντως τους ανήκει, για το ελληνικό κοινωνικό ολοκαύτωμα και τον κίνδυνο πανευρωπαϊκής καταστροφής. Πρέπει να πρωταγωνιστήσουμε στην επεξεργασία προτάσεων που να συγκεντρώνουν δυνάμεις γύρω από μια προοδευτική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης. Πρέπει, ταυτόχρονα, να προετοιμάσουμε σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, διπλωματικό, τεχνοκρατικό τον λαό και τη χώρα για τις ανάγκες του Πολέμου που θα χρειαστεί να δώσει για τη σωτηρία του, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουμε σε «οκονομία εκτάκτου ανάγκης».
Για να τα κάνουμε αυτά, δεν μπορούμε να τα κάνουμε ούτε διασπείροντας αυταπάτες για την ευκολία των προβλημάτων, ούτε βεβαίως υψώνοντας τη «σημαία της δραχμής», αλλά μόνο υπερασπιζόμενοι τις αξίες, τις ιδέες, τα προτάγματα, τα σύμβολα της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που ανήκει πολύ περισσότερο σε μας, στη δική μας παράδοση, απότι στη γκρίζα Καγκελλάριο της Γερμανίας και αυτούς που εκπροσωπεί. Η δική μας Ευρώπη, είναι η Ευρώπη του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Περικλή και του Πρωταγόρα, του Γκαίτε και του Μπετόβεν, του Ρουσώ και του Βολταίρου, του Διαφωτισμού και του Σοσιαλισμού, της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της Εθνικής μας Αντίστασης.
Ακόμα κι αν οδηγηθούμε, θέλοντας και μη, σε ανοιχτό «πόλεμο» και σε ρήξη, με τις κυρίαρχες δυνάμεις, του Χρήματος και της «Ευρω-Γερμανίας», οφείλουμε να το κάνουμε υψώνοντας αυτές τις σημαίες, γιατί μόνο με αυτές δημιουργούμε τις συνθήκες ευρωπαϊκών και διεθνών πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, μόνο με αυτές καθιστούμε κατανοητό, παγκοσμίως και ευρωπαϊκά, το νόημα του αγώνα του ελληνικού λαού...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου