Το μεσημέρι αναμένεται η συνάντηση του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, με τους πολιτικούς αρχηγούς, σε μια προσπάθεια να πειστούν να σχηματίσουμ κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ειδικού σκοπού, ή όπως αλλιώς αποφασίσουν να την ονομάσουν, αρκεί να σταματήσει η χώρα να μένει ακυβέρνητη προσθέτοντας πλήθος νέων προβλημάτων στον Έλληνα πολίτη που βομβαρδίζεται καθημερινά με σωρεία αρνητικών ειδήσεων και αισθάνεται ότι δεν έχει τρόπο να αντιδράσει ή/και να διαμαρτυρηθεί για τον άδικο από ένα σημείο και πέρα διασυρμό του.
Στη συνάντηση θα είναι άπαντες παρόντες πλην δύο: του Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αλέκας Παπαρήγα του ΚΚΕ, εκπρόσωποι της πάλαι ποτέ Αριστεράς, με ιδέες τουλάχιστον (είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες), η οποία κάποτε δεν θα φυγομαχούσε εάν ο τόπος βρισκόταν σε τέτοια απελπιστική κατάσταση όπως σήμερα. Πλέον όμως, τα δύο κόμματα από τα τρία κόμματα της Αριστεράς – με την τιμητική εξαίρεση του Φώτη Κουβέλη – επιλέγουν να περιμένουν στη γωνία σαν τα αρπακτικά για να κατασπαράξουν τις σάρκες των υπολοίπων κομμάτων, αφού πρώτα θα έχουν αποφύγει να εμπλακούν σε όσα δραματικά θα ακολουθήσουν, ώστε με τη συνήθη ευκολία και ροπή στον λαϊκισμό να κραυγάζουν για μια ακόμη φορά ανέξοδα, με στόχο τον απελπισμένο και τον αφελή που δεν αντιλαμβάνεται ακόμα και σήμερα που οδηγούν οι ψευδαισθήσεις που του καλλιέργησαν (όλοι, όχι μόνο η Αριστερά).
Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται τελικά ότι έχει συναίσθηση του πόσο ανέτοιμος είναι ο πολιτικός φορέας του οποίου προΐσταται να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, οπότε δίνει προτεραιότητα όχι στη επικείμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και πιθανόν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στη συγκρότηση μιας παράταξης που θα επιχειρήσει να παρουσιάσει την εναλλακτική λύση στο διαλυμένο – σήμερα – ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Στο μεταξύ, εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί την παραμονή στην Ευρωζώνη…
Η Αλέκα Παπαρήγα, πιστή στην κομουνιστική ρητορική του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, οδηγεί το ΚΚΕ στην απόλυτη παρακμή στη συνείδηση των σκεπτόμενων πολιτών, αφού συνεχίζει το σύνηθες «τροπάριο» της αλλαγής του συστήματος. Αγωνίζεται, λέει, για να μην περικοπούν οι μισθοί των εργαζομένων και προφανώς ευελπιστεί στην πλήρη εξαθλίωσή τους όταν πλέον οι εργαζόμενοι για τους οποίους κόπτεται δεν θα διαθέτουν ούτε τις σημερινές πενιχρές τους απολαβές, με την ελπίδα να τους μετατρέψει σε μέλη του κομματικού της στρατού… για την επανάσταση.
Οι υπόλοιποι, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Καμμένος (προσωπικά θεωρούμε ασέβεια τον μη σεβασμό στο 7% που ψήφισε Χρυσή Αυγή και θεωρούμε ότι οι πρακτικές αποκλεισμού της μπορεί να οδηγήσουν τελικά στην ενίσχυσή της) έχουν υποχρέωση απέναντι στον τόπο και την Ιστορία του να δώσουν στην Ελλάδα κυβέρνηση. Και μάλιστα ΟΧΙ μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, αλλά μια κυβέρνηση ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ οι οποίοι θα πάρουν την ευθύνη στις πλάτες τους και θα επιχειρήσουν να πετύχουν αυτό που σήμερα φαντάζει ακατόρθωτο, την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, ή αλλιώς, την διαπραγμάτευση, με όποιον απαιτείται (…) για τους όρους της έντιμης αποχώρησης της χώρας με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες, αφού θεωρούμε εντελώς απίθανο να μη γνωρίζουν τι θα ακολουθήσει για τη χώρα και τον λαό σε περίπτωση που επιστρέψουμε στη δραχμή.
Το επιχείρημά μας είναι απλό: Κι εμείς – ίσως πολύ περισσότερο από αρκετούς – έχουμε εκνευριστεί αφάνταστα από τη μη φιλική στάση των εταίρων μας, έστω κι αν οι ευθύνες της ελληνικής πλευράς είναι κολοσσιαίες. Ωστόσο, εάν προκύπτει κάτι θετικό και ενδεχομένως αξιοποιήσιμο από όσα γράφουν σωρηδόν τα ξένα ΜΜΕ κρατήσαμε ένα: Αυτό που έγραψε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, δηλαδή τη μείωση κατά 7% του ελλείμματος του προϋπολογισμού με όλες τις θυσίες του ελληνικού λαού, επίτευγμα το οποίο αποκαλείται ως «εντυπωσιακό».
Το ερώτημα είναι ένα με ορισμένα παρακλάδια: Αξίζει τον κόπο να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης για το υπόλοιπο μονοψήφιο (επί τοις εκατό) ποσοστό των περικοπών που απαιτείται για τον ισοσκελισμό; Μήπως κάπου εδώ βρίσκονται τα ψήγματα της διαπραγμάτευσης που θα μπορούσε να διεξάγει με την Ευρώπη η ομάδα των Ελλήνων πολιτικών ώστε να παραχθεί αποτέλεσμα; Δηλαδή, αφού εμείς επιμένουμε ότι δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις και οι Ευρωπαίοι το ακριβώς αντίθετο, ότι το πρόγραμμα πρέπει να τηρηθεί στο ακέραιο, μήπως η λύση βρίσκεται στο να μοιραστεί με κάποιον τρόπο η διαφορά; Πόσο αδύνατο φαντάζει να επιτευχθεί ως στόχος από τη στιγμή που ένα 70% των Ελλήνων εμμένουν ότι επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη; Τώρα που «φάγαμε τον γάιδαρο κολλήσαμε στη ουρά»;
Εάν αποφασίσουμε να το παλέψουμε, τότε πολύ απλά, όλη αυτή η φασαρία και το πολιτικό χάος που επικρατεί στην Ελλάδα και έχει αντίκτυπο στις διεθνείς χρηματαγορές, θα μετατραπεί αυτόματα σε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Γιατί δεν το αντιλαμβανόμαστε; Γιατί πέφτουμε θύματα ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ είτε με την ιδιότητα του πολιτικού, είτε με αυτή του δημοσιογράφου, είτε δεν ξέρουμε με ποια άλλη, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι με τη στάση μας οδηγούμαστε σε ένδεια πολύ χειρότερη από αυτή στην οποία θα μας οδηγούσε μια συμφωνία μερικών ακόμη περικοπών, αλλά με την προϋπόθεση συνδυασμού άμεσων και γενναίων επενδυτικών προγραμμάτων με σκοπό την αντιστροφή – επιτέλους – της ύφεσης μετά από μια ολόκληρη πενταετία;
Θα πρέπει οι φίλοι μας να γνωρίζουν ότι το 50% της επιτυχίας στην οικονομία είναι ψυχολογία και όχι αριθμοί. Πως λέμε στις δημοσκοπήσεις για την «παράσταση νίκης» η οποία φέρεται να επηρεάζει τους αναποφάσιστους, αφού πολλοί τείνουν να συντάσσονται την τελευταία στιγμή με αυτόν που φαίνεται ότι θα είναι ο τελικός νικητής; Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με την οικονομία και όσοι μας κατηγορούν σήμερα να μιλούν για το «ελληνικό θαύμα».
Η ευρωπαϊκή συγκυρία ευνοεί την αναστροφή της κατάστασης. Οι ευρωπαϊκοί λαοί βράζουν και οι πολιτικοί έχουν κάθε συμφέρον να κινηθούν ώστε να προλάβουν τα χειρότερα. Αξίζει να βρεθούμε εκτός; Τουλάχιστον ας έχουμε πουλήσει πιο ακριβά το τομάρι μας, ποτέ δεν πέσαμε αμαχητί… Τουλάχιστον ας συζητήσουμε ποιο θα είναι το Σχέδιο Β’ σε περίπτωση που επέλθει το μοιραίο, που πρέπει να πάμε, σε ποιους να απευθυνθούμε, τι να ζητήσουμε και τι να προτείνουμε ως αντάλλαγμα… Αυτά κάνουν οι σοβαρές κοινωνίες. Δεν φωνασκούν μόνο, σκέφτονται, αποφασίζουν και δημιουργούν…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου