Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (International Criminal Court ICC) θα πρέπει να μας εξηγήσει πως και γιατί επιβεβαίωσε τη πληροφορία των ανταρτών, ότι δήθεν συνελήφθη ο γιος του Καντάφι Seif al-Islam, όταν ο ίδιος το διέψευσε αυτοπροσώπως ενώπιον ξένων ανταποκριτών. Λίγο πριν, το Δικαστήριο, μέσω των εκπροσώπων του Fadi El Abdallah και Luis Moreno-Ocampo, είχε επιβεβαιώσει τη σύλληψη του νεαρού Λίβυου τυράννου.
Μάλιστα, όπως είπαν οι εκπρόσωποι, το Δικαστήριο εξετάζει τους τρόπους μεταφοράς του Seif al-Islam στη Χάγη, σύμφωνα νε τα προβλεπόμενα από την Απόφαση 1970 του Σ.Α. του ΟΗΕ.
Μετά τη ζωντανή εμφάνιση του Seif al-Islam, ο El Abdallah επανήλθε, υπαναχωρώντας από την αρχική του δήλωση, λέγοντας πως δεν είχε λάβει επίσημη διαβεβαίωση όσον αφορά στη σύλληψη του ηγέτη.
Το ερώτημα είναι πως γίνεται και ένας ουδέτερος θεσμός, όπως το Διεθνές Δικαστήριο κάνει μια τέτοια «πατάτα»; Η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Το συμβάν δεν είναι απλά ένα προϊόν του προπαγανδιστικού μηχανισμού της λιβυκής αντιπολίτευσης. Είναι όμως προϊόν μιας ευρύτερης εκστρατείας παραπληροφόρησης από πλευράς Δυτικών μυστικών υπηρεσιών που επιχειρούν στη Λιβύη.
Όταν στα μέσα Μαρτίου ξεκίνησε η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, το STRATFOR τόνισε δυο σημεία: Η αεροπορική ισχύς δεν αρκεί για να πέσει το καθεστώς, και η εκστρατεία θα διαρκέσει πολύ περισσότερο απ όσο νομίζουν κάποιοι. Η όλη Νατοϊκή εκστρατεία βασίστηκε σε μια ανθρωπιστική μυθοπλασία, με σκοπό την «επικράτηση της δημοκρατίας». Κανένας όμως από τους συμμετέχοντες συμμάχους δεν ήθελε να αφιερώσει πόρους, ειδικά χερσαίες δυνάμεις, προκειμένου να ηττηθεί το καθεστώς. Οι πολιτικοί περιορισμοί, η «θολούρα» του αντάρτικου κινήματος, και το γεγονός της απροθυμίας των κρατών να χύσουν αίμα για μια σύγκρουση που δεν τους αφορά, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη στρατιωτική εξέλιξη της επέμβασης. Έτσι, το ΝΑΤΟ αναγκάστηκε να πολεμήσει έναν πόλεμο με περιορισμένους πόρους. Για αυτό και βασίστηκε στη δημιουργικότητα. Εν ολίγοις, το ΝΑΤΟ ήθελε να βρει τρόπους διαμόρφωσης της πολιτικής πραγματικότητας στο έδαφος, χωρίς να αυξήσει το στρατιωτικό του βάρος.
Όπως είπε κάποτε ο στρατηγιστής Sun Tzu: «Το να κερδίσεις εκατό νίκες σε εκατό μάχες δεν είναι το σπουδαιότερο. Το σπουδαιότερο είναι να νικήσεις τον στρατό του εχθρού, χωρίς καν να πολεμήσεις». Ο πόλεμος, σύμφωνα με τον Sun Tzu, είναι βασισμένος στη παραπλάνηση. Και στη περίπτωση της Λιβύης, το ΝΑΤΟ έπρεπε να διαμορφώσει μια ψευδαίσθηση (ότι το Μεταβατικό Συμβούλιο είναι έτοιμο να κυβερνήσει, και ο Καντάφι έτοιμος να φύγει) παρουσιάζοντάς την ως πραγματικότητα. Έτσι, χρησιμοποιήθηκε ένα σύνθετο σχέδιο παραπληροφόρησης.
Από την αρχή της επέμβασης, είδαμε στοιχεία αυτής της εκστρατείας παραπληροφόρησης. Είδαμε προφίλ των νέων ηγετών των ανταρτών να φιλοτεχνούνται στα Δυτικά ΜΜΕ, ως φωτισμένοι, φιλελεύθεροι, ικανοί να κυβερνήσουν. Σημειώνονταν μάλιστα ότι οι ηγέτες αυτοί έχουν αμνηστία από το Διεθνές Δικαστήριο, παρά τον προηγούμενο βίο τους δίπλα στον Καντάφι. Αυτό που ήταν δύσκολο να κρυφτεί ήταν η «κατσαπλιάδικη» φύση του αντάρτικου στρατού. Για αυτό και η Δύση απέστειλε κλιμάκια ειδικών δυνάμεων για να εξοπλίσει και να οργανώσει τους αντάρτες. Αυτά τα κλιμάκια είναι που εξουδετέρωσαν τις αμυντικές γραμμές του καθεστώτος, επιτρέποντας στους αντάρτες να προωθηθούν στη Τρίπολη, και πιστώνοντάς τους τη νίκη.
Το κλειδί στη παραπάνω επιχείρηση ήταν η ικανότητα του ΝΑΤΟ να πείσει τους Λίβυους, και ειδικά στη πρωτεύουσα, ότι ο Καντάφι είναι στη γωνία, και ο πόλεμος κρίθηκε. Η εικόνα του συλληφθέντος γιου του θα έδινε την ευκαιρία στο λαό να αναθαρρήσει και να βγει στους δρόμους, πείθοντας τους πιστούς στο καθεστώς μαχητές να εγκαταλείψουν κάθε αντίσταση.
Και ποιος είναι καλύτερος τρόπος ενίσχυσης αυτής της παραπλάνησης από το να περάσουν πληροφορίες μέσω του συστήματος, και να οδηγηθεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο σε μια σπάνια και άκρως αποτελεσματική ανακοίνωση, επιβεβαίωσης της σύλληψης του Seif al-Islam;
Αυτό λοιπόν ήταν το σχέδιο, μέχρι που ο Seif al-Islam εμφανίστηκε δημοσίως, καταρρίπτοντας την αξιοπιστία όχι μόνο των ανταρτών, αλλά και του Δικαστηρίου. Η συνεχώς επαναλαμβανόμενη απαίτηση της Δύσης για παραπομπή του Καντάφι στη Χάγη, είναι αυτό ακριβώς που εμποδίζει τον Καντάφι να παραδοθεί. Ο Καντάφι και οι στενοί του συνεργάτες έχουν να χάσουν πολλά αν παραδοθούν. Και τα γεγονότα των τελευταίων 24 ωρών μας δείχνουν πως ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Οι καθεστωτικές δυνάμεις δεν δείχνουν να παραδίνονται.
Η γκάφα αυτή των μυστικών υπηρεσιών θα δημιουργήσει τριβές μέσα στους κόλπους του ΝΑΤΟ, καθώς η επέλαση της Τρίπολης αρχίζει να χάνει την ορμή της.
Σίγουρα ο Καντάφι αναγνωρίζει ότι δεν έχει πολλά περιθώρια εναντίον του ΝΑΤΟ. Μπορεί να επιλέξει να σταματήσει να αντιστέκεται, να στηριχτεί στις δυνάμεις του στη Σύρτη και στη Σάμπα, και να περιμένει, με τον πόλεμο να συνεχίζεται. Ο ορισμός που δίνει στη νίκη είναι απλός: Επιβίωση. Όσο λοιπόν αντέχει, τόσο φθείρεται το ΝΑΤΟ, και οδηγείται προς διαπραγματεύσεις.
Αυτή η τακτική μπορεί να είναι δύσκολη για τον Καντάφι, αλλά η δυνατότητα του να επιβιώνει δεν μπορεί να απαξιωθεί από μια σειρά αντάρτικων επιτυχιών. Όσο αντέχει τον πόλεμο, τόσο διαβρώνει την υπομονή του ΝΑΤΟ, κερδίζοντας χώρο και χρόνο ώστε οι εσωτερικές τριβές της αντιπολίτευσης να βγουν στην επιφάνεια.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου