1]Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830
2] Η συνδιάσκεψη του Λονδίνου του 1913
3]Η συμφωνία της Λοζάνης της 24\7\1923
4]Η συμφωνία του Μοντρέ του 1936
5] Η συμφωνία των Παρισίων του 1947
6] Η συμφωνία του Ο.Η.Ε. του 1958
7] Η συμφωνία του Ο.Η.Ε. του 1982
8] Οι συμφωνίες του ICAO, [ Σικάγου, Παρισίων και Βαρσοβίας]
9] Το Προεδρικό Διάταγμα του 1931, και τα Ν.Δ. 142/69,1182/72, και 210\73 .
10] Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, η Τελική Πράξη του Ελσίνκι, ο Χάρτης των Παρισίων, το Σύμφωνο Λουγκάνο, το ΝΑΤΟ ,η συμφωνία της Βιέννης ,η Συμφωνία του Αμβούργου.
11] Η Ιστορική πραγματικότητα .
Η Μεσόγειος θάλασσα όπως γνωρίζετε, αποτελεί το πλέον σημαντικό στρατηγικό μέρος της γης, για αυτό και προξενούσε πάντα το ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων , μαζί με το Αιγαίο το Ιόνιο και το Κρητικό πέλαγος, που αποτελούν επίσης τμήματα αυτής, αλλά και σημαντικούς γεωστρατηγικούς χώρους της Ελλάδας, η οποία όμως δεν έχει καταφέρει να τους αξιοποιήσει και να τους εκμεταλλευθεί αναλόγως.
Και τώρα ας δούμε πολύ περιληπτικά τι προβλέπουν τα πάρα πάνω διεθνή κείμενα, ήτοι.
1) Το πρωτόκολλό του Λονδίνου το οποίο επικύρωσε την απελευθέρωση το 1821 των νήσων Σποράδων και την ένταξή τους μαζί με την Εύβοια στην Ελλάδα
2) Η συνδιάσκεψη του Λονδίνου του 1913 επικυρώνει την απελευθέρωση των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, Λήμνου, Σαμοθράκης, Λέσβου, Χίου, Σάμου, και Ικαρίας και την ένταξή τους στην Ελλάδα
3) Η συμφωνία της Λοζάνης του 1923, η οποία επικυρώνει την παραχώρηση των νήσων του Αιγαίου στην Ελλάδα και κυρίως με το άρθρο 12 αυτής, προβλέπει ότι ,στην Τουρκία ανήκουν μόνο οι νήσοι που βρίσκονται σε μικρότερη απόσταση των 3 μιλίων από τις ασιατικές ακτές, ενώ στο 'άρθρο 16 αυτής προβλέπεται ότι η Τουρκία παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος της πάσης φύσεως επί των εδαφών και εν σχέσει προς τα εδάφη, τα οποία κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης συνθήκης ορίων ,δηλ. των τριών μιλίων από τις ασιατικές ακτές, τουτέστιν των πάσης φύσεως νήσων η νησίδων καθώς και του βυθού της θαλάσσης και νυν υφαλοκρηπίδας ,γιατί πέραν αυτών, arcumentum a contrario, αρχίζει το imperium της Ελλάδος, η Ελληνική κυριαρχία.
4) Η συμφωνία του Μοντρέ του 1936, η οποία ακύρωσε τις προβλέψεις εκείνες της συμφωνίας της Λοζάνης για αποστρατικοποίηση των νησιών και έδωσε το δικαίωμα του εξοπλισμού των Στενών και των νησιών μας Λήμνου και Σαμοθράκης ,όπως τούτο αναγνωρίστηκε ρητώς από την Τουρκία με επιστολή του Τούρκου πρέσβη στην Ελλάδα Russen Estef πρός τον Έλληνα Πρωθυπουργό και ανακοινώθηκε από τον Τούρκο Υπουργό των Εξωτερικών Rustu Arras στην Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, το 1936.
Η ίδρυση του ΝΑΤΟ και του συμφώνου Βαρσοβίας, ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ (άρθρο 51) και η μεταβολή των διεθνών συνθηκών ανέτρεψαν κάθε ιδέα περί αφοπλισμού, ιδιαίτερα στην Ελλάδα η οποία είχε ήδη μπροστά της την απειλή των βορείων γειτόνων της με την βοήθεια που παρείχαν στην κομμουνιστική ανταρσία, σύμφωνα με την επίσημη έκθεση της Ερευνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ, την εισβολή στην Κύπρο, τις Απειλές, τις Αμφισβητήσεις, τον Αποβατικό στόλο στη Σμύρνη τις παραβιάσεις του εναερίου και θαλάσσιου χώρου μας κτλ, από την Τουρκία, κατέστησαν επιτακτικό το φυσικό δικαίωμα της αυτοάμυνας.
5) Η συμφωνία των Παρισίων του 1947 η οποία προβλέπει ότι, η Ιταλία εκχωρεί στην Ελλάδα κατά πλήρη κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου ...και το Καστελόριζο , ως και τας παρακειμένας νησίδας, μεταξύ των οποίων και τα Ίμμια τα οποία ναι μεν δεν μνημονεύονται εδώ ρητώς ,εντούτοις , κείνται εντός του εκχωρηθέντος χώρου ,για αυτό και αναφέρονται με τον αριθμό 30 στο πρωτόκολλο εκχώρησης τους από την Τουρκία πρός την Ιταλία, η οποία εν συνεχεία εκχώρησε στην Ελλάδα ακριβώς ότι είχε πάρει από την Τουρκία. Άλλωστε η Τουρκία σύμφωνα με τις προβλέψεις του άρθρου 15 της συμφωνίας της Λοζάνης, παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί του θαλασσίου χώρου της Δωδεκανήσου δηλ. νήσων ,νησίδων κτλ ,ώστε η συνοριακή γραμμή να κείται βάσει των συμφωνιών στα τρία μίλια από τις Τουρκικές ακτές η εν πάση περιπτώσει στο μέσον της απόστασης, μεταξύ των δύο χωρών.
6) Η συμφωνία της Γενεύης του 1958,η οποία κωδικοποιεί το υφιστάμενο μέχρι τότε διεθνές δίκαιο της θαλάσσης, εισάγει νέους θεσμούς, όπως η υφαλοκρηπίδα και η όμορος ζώνη , προβλέπει την δυνατότητα της νόμιμης επέκτασης της Αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ., ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, τον καθορισμό Αλιευτικής και Διατήρησης του Ζωικού πλούτου ζώνης και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
7)Το Π.Δ και ο N.5017/31 με τα οποία προβλέπει τον καθορισμό του εναερίου χώρου της χώρας μας, για λόγους ασφαλείας στα 10 ν.μ. από τις ακτές μας ,το οποίο είχαμε έκτοτε και μέχρι το 1974 ασκήσει για δεκαετίες στην πράξει, χωρίς αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας, δημιουργώντας έτσι τοπικό εθιμικό δίκαιο, το οποίο δυστυχώς η Τουρκία μαζί με τις άλλες αυθαίρετες και παράνομες αξιώσεις της, άρχισε να αμφισβητεί μετά την Αίτησή μας για επανένταξή στο ΝΑΤΟ το 1975, ενώ το Ν.Δ. 142\69, κηρύσσει την ελληνικότητα της ηπειρωτικής και νησιωτικής υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις και τα Ν.Δ. 1182/72και το 210\73 κυρώνουν τις διεθνείς συμφωνίες και επιφυλάσσουν στη χώρα μας, την αποκλειστική εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις.
8) Οι συμφωνίες του ICAO, international civil aviation organization [ Σικάγο1944, Παρισίων1952, και Βαρσοβίας ] οι οποίες προσδιόρισαν την έκταση του FIR των Αθηνών, [ flight information region], σύμφωνα με τον εθνικό μας εναέριο χώρο, το οποίον είχε σεβαστεί η Τουρκία μέχρι το 1974 , όταν φύγαμε προσωρινώς από το ΝΑΤΟ και ζητήσαμε την επανένταξή μας
9) Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ ,η Τελική Πράξη του Ελσίνκι και πολλά άλλα διεθνή κείμενα, τεράστιας σημασίας, τα οποία σχεδόν έχουν κυρωθεί από όλες τις χώρες του κόσμου, για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, προβλέπουν την κατάργηση η την απειλή του πολέμου, τον έχουν θέσει εκτός νόμου, δεν αναγνωρίζουν κανένα τίτλο δικαιώματος που έχει προέλθει από πόλεμο και προβλέπουν μέτρα υποχρεωτικής εφαρμογής, τα οποία δίδουν τη δυνατότητα σε κάθε χώρα να επιδιώξει την προστασία , των δίκαιων συμφερόντων της, αρκεί να μπορεί να αποφασίζει εθνικά κυρίαρχα και πολιτικά ανεξάρτητα.
10) Η τελευταία συμφωνία του ΟΗΕ του 1982 για το δίκαιο της θαλάσσης, η οποία μετά την κύρωσή της από 60 χώρες και εν συνεχεία από 192 ετέθη σε ισχύ και οι προβλέψεις της πλέον, αποτελούν εθιμικό δίκαιο τουτέστιν υποχρεωτικό, jus cogens, γιά όλες τις χώρες ακόμη και για αυτές που δεν την έχουν υπογράψει, όπως είναι στη Μεσόγειο η Τουρκία, το Ισραήλ, η Συρία, η Λιβύη και το Μαρόκο, ενώ η Αγγλία που έχει συμφέροντα στην περιοχή, την έχει υπογράψει.
11) Τέλος, πέραν των ως άνω νομικών κειμένων, έχουμε και τη ζωντανή πραγματικότητα, που αποδεικνύει ότι το Αιγαίο είναι ελληνικό και την ιστορία, την οποίαν δεν πρέπει να παραβλέπουμε, γιατί μας αποδεικνύει, από τα βάθη των αιώνων και συγκεκριμένα από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, το σεισμό του 1630 στη Σαντορίνη , τον Αιγαιακό, Μινωικό και Μυκηναϊκό, την ελληνικότητα του Αιγαίου, που υπήρξε το λίκνο του πρωτοελλαδικού πολιτισμού μας, γεγονός που ομολογεί και ο Τούρκος ναύαρχος Piri-Reis,στο βιβλίο του που εξέδωσε το 1512.
--Ο Δρ. Θαλής Μυλωνάς είναι δικηγόρος –διεθνολόγος, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου