Εκτός από το Ιρλανδικό και Ελληνικό ζήτημα, έντονες ανησυχίες έχει προκαλέσει στην διχασμένη πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση και η γερμανική πρόταση για τη δημιουργία, από το 2013, ενός μόνιμου μηχανισμού διαχείρισης κρίσεων, ο οποίος θα προβλέπει την αναδιάρθρωση του χρέους και την ελεγχόμενη χρεοκοπία μιας χώρας.
Η επιλογή του χρονικού ορίζοντα δεν είναι τυχαία. Το 2013 λήγει η δανειακή σύμβαση που έχει υπογράψει η Ελλάδα με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ενώ το μεγαλύτερο “αγκάθι” παραμένει η επιμονή της Γερμανίας για συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη διάσωση των χωρών με δημοσιονομικές δυσκολίες. Ουσιαστικά ο μηχανισμός αυτός δεν θα αποσκοπεί στη διάσωση μιας χώρας, αλλά στην αναδιάρθρωση του χρέους της.
Το Δεκέμβριο, άλλωστε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπέι, έχει κληθεί να παρουσιάσει πρόταση για το περιεχόμενο και τους όρους λειτουργίας του μηχανισμού διάσωσης των χωρών που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν το χρέος.
Οι αναλυτές προειδοποιούν ότι η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα, που θα προβλέπει οι επενδυτές και οι τράπεζες θα αναλάβουν την υποχρέωση να συμβάλουν στο κόστος διάσωσης μιας χώρας, είναι μία πρόταση, η οποία στην παρούσα φάση είναι “άκαιρη” και μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει. Οι επενδυτές φαίνεται να επιβεβαιώνουν αυτούς τους φόβους, καθώς έχουν δείξει την επιφυλακτικότητα τους απέναντι στα κρατικά ομόλογα, κυρίως των χωρών με κακές επιδόσεις δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η συνέπεια θα είναι να αποθαρρύνονται τράπεζες, επενδυτικοί οίκοι και συνταξιοδοτικά ταμεία να αγοράζουν ομόλογα προβληματικών χωρών υπό τον φόβο της απώλειας των τόκων αλλά και των κεφαλαίων που έχουν επενδύσει, δίνοντας τη θέση τους σε κερδοσκοπικά σχήματα με απρόσιτα επιτόκια.
Το ίδιο άλλωστε επιβεβαίωσε έγγραφο της γερμανικής κυβέρνησης που διέρρευσε στον τύπο, και το οποίο προβλέπει την έκδοση ομόλογα ευρωζώνης, τα λεγόμενα “Collective action clauses”.
Μέσω των “CAC” μια χώρα μέλος της ευρωζώνης μπορεί να προχωρά στην αναδιάρθρωση του χρέους της σε περίπτωση που δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, είτε επιμηκύνοντας την περίοδο ωρίμανσης των ομολόγων, είτε μειώνοντας την εξυπηρέτηση των τόκων, είτε μέσω “haircut”, είτε τέλος μέσω μερικής ή ολικής διαγραφής του χρέους.
Ο μηχανισμός αυτός, εφόσον υιοθετηθεί, θα διαδεχθεί τον υφιστάμενο “Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας”, που δημιουργήθηκε μετά την εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα εφέτος και εκπνέει το 2013.
Οι τελικές αποφάσεις για τη μορφή του μελλοντικού μόνιμου μηχανισμού θα ληφθούν στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου, όμως ήδη η γερμανική πρόταση «ενοχοποιείται» για την κλιμάκωση της ιρλανδικής κρίσης και την παράλληλη άνοδο των spreads της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Δημοσίευση σχολίου