«Οικονομικά, η Αθήνα είναι προσανατολισμένη προς τη Μεσόγειο έχοντας παράδοση σε σπάταλη δημοσιονομική διαχείριση (…) προ της κρίσης η Ιρλανδία είχε δημοσιονομικό πλεόνασμα ενώ η Ελλάδα δεν είχε επιτύχει ποτέ δημοσιονομική εξισορρόπηση (…) τα γεγονότα των τελευταίων μηνών αντανακλούν αυτές τις αποκλίσεις με τρεις σημαντικές διαφορές:
Κατ’αρχάς, η Ελλάδα βιώνει μία κρίση δημοσίων οικονομικών, ενώ η Ιρλανδία μία κρίση του ιδιωτικού οικονομικού τομέα. Η Αθήνα άφησε τις δημόσιες δαπάνες να διογκώνονται α λα γαλλικά και εν συνεχεία επιδείνωσε την κατάστασή της αποκρύπτοντας την αλήθεια (…) η αιτία της ιρλανδικής κρίσης είναι κυρίως ιδιωτική ενώ είναι δημόσια στην περίπτωση της Ελλάδας (…) η διαφορά αυτή σχετικά με τη φύση της κρίσης οδηγεί σε μία δεύτερη διαφορά ως προς τη διαχείρισή της. Η Αθήνα απηύθυνε απεγνωσμένα εκκλήσεις προς τους Ευρωπαίους διότι δεν υπήρχαν πλέον χρήματα στα ταμεία για να εξοφληθούν οι δανειστές ή να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι». Στην περίπτωση της Ιρλανδίας είναι επί της ουσίας οι ευρωπαϊκές χώρες που έσπρωξαν την ιρλανδική κυβέρνηση να δεχθεί ένα σχέδιο στήριξης για να διασωθούν οι τράπεζες.
«Η τρίτη διαφορά μεταξύ των δύο χωρών είναι ακόμη μεγαλύτερη. Η μία θεωρείτο από πολύ καιρό πριν ως καρκίνωμα ενώ η άλλη υπήρξε το “παραχαϊδεμένο παιδί”. Η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ΕΕ για να διατηρήσει τη δημοκρατία της και, εν συνεχεία, στο ευρώ παρά τις κακές της επιδόσεις, μόνο και μόνο γιατί ήταν μία χώρα που έμοιαζε πολύ μικρή για να θέσει σε κίνδυνο το νομισματικό οικοδόμημα. Η κρίση της επιβεβαίωσε τις ευρωπαϊκές αρχές: στη νομισματική ένωση πρέπει να ασκείται υψηλή δημοσιονομική επαγρύπνιση». Η περίπτωση, όμως, είναι εντελώς αντίθετη για την Ιρλανδία η οποία υπήρξε «ο τέλειος μαθητής» της Ένωσης και, μάλιστα, «υποδειγματική» τόσο τις «καλές εποχές», όσο και εν μέσω της «οικονομικής καταιγίδας» όταν στα τέλη του 2006 η κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει κατά γράμμα «το εγχειρίδιο για τις χώρες σε οικονομική δυσκολία» προχωρώντας σε περικοπές των δημοσίων δαπανών πολύ πριν οι Βρυξέλλες σημάνουν συναγερμό.
«Μόνο που η ιρλανδική κρίση ξεπερνά σε εύρος την ελληνική! Το Δουβλίνο έχει ανάγκη τόσα χρήματα όσα και η Αθήνα… για μία χώρα που έχει σχεδόν τρεις φορές λιγότερο πληθυσμό. Μετά την ιρλανδική κρίση η Ευρώπη θα πρέπει να αναθεωρήσει πλήρως τα κριτήρια αξιολόγησης μίας καλής οικονομικής πολιτικής καθώς και να επεξεργαστεί την ιδέα ότι εάν η δημόσια τρέλλα μπορεί να φθάσει στα ύψη, το ιδιωτικό παραλήρημα μπορεί να φθάσει ακόμη υψηλότερα» -καταλήγει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα.
Η ίδια εφημερίδα σε ρεπορτάζ της Isabelle Couet υπό τον τίτλο: «Ιρλανδική κρίση: το ευρώ ξαναπέφτει υπό το φόβο μετάδοσης» (Crise irlandaise: l’euro rechute sur fond de craintes de contagion) σημειώνει: «μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία ποιά χώρα ακολουθεί στη λίστα;» και επικεντρώνοντας στην ανοδική πορεία των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS) για τους ομολογιακούς τίτλους της περιφέρειας της ευρωζώνης επισημαίνει ότι στις αγορές επικρατεί ανησυχία για τα «επόμενα θύματα» της κρίσης που αναμένεται να είναι η Πορτογαλία και πιθανότατα η Ισπανία. Όπως αναφέρεται, από την πλευρά των χρηματαγορών η βοήθεια προς την Ιρλανδία δεν επιλύει την κρίση χρέους στη ζώνη του ευρώ ενώ την ίδια στιγμή η ΕΚΤ μοιάζει «λιγότερο επιθετική» σε σύγκριση με τις αρχές του έτους.
Το ευρώ;
Οι οικονομίες της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας δεν πρόκειται ποτέ να ανακάμψουν τη στιγμή που παραμένουν εντός της ευρωζώνης ενώ οι πιθανότητες οι χώρες αυτές αλλά και η Ισπανία να αποχωρήσουν από το eurogroup μέσα στα επόμενα τρία χρόνια ολοένα και αυξάνονται, υποστηρίζει η Ruth Lea, οικονομική σύμβουλος και πρώην διευθύντρια του think tank, Centre for Policy Studies, σε άρθρο της στους TIMES του Λονδίνου το οποίο τιτλοφορείται ως This bailout is not enough to save the euro.
Ξεκινώντας από την Ιρλανδία η Lea αναφέρει ότι το bailout από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ που συμφωνήθηκε δεν πρόκειται να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας απλά αυτό που θα κάνει είναι να τα μεταθέσει χρονικά. Αυτό που χρειάζεται η Ιρλανδία προκειμένου να εξέλθει από την κρίση είναι η ανάπτυξη κάτι που σαν μέλος της ευρωζώνης είναι δύσκολο να επιτευχθεί. «Αν και η χώρα είναι μάλλον απίθανο να αποχωρήσει από την ευρωζώνη στο άμεσο μέλλον, θα αποδειχθεί δύσκολο να αντισταθεί στην ανάγκη να απελευθερωθεί από τα δεσμά του κοινού νομίσματος εάν η οικονομία της τελικά δεν ανακάμψει», σχολιάζει η Lea.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η κατάσταση φαίνεται χειρότερη, σε μία χώρα που υποφέρει από έναν συνδυασμό κακοδιαχείρισης των δημόσιων οικονομικών, ακατάλληλο φορολογικό σύστημα και βασική έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Με την αναθεώρηση προς τα πάνω των στατιστικών της για το 2009 από την EUROSTAT, η ικανότητα της χώρας να εφαρμόσει τα μέτρα λιτότητας που υποσχέθηκε στο μνημόνιο φαντάζει απίθανο σενάριο.
Κατά την άποψη της συντάκτριας, το bailout για την Ιρλανδία και την Ελλάδα ουσιαστικά αυτό που μπορεί να επιτύχει είναι να κερδίσει χρόνο αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα αποτρέψει την εξάπλωση της κρίσης στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με το άρθρο, το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες και οι αγορές εκφράζουν ακριβώς την ανησυχία τους για το κατά πόσο όλες οι χώρες αυτές είναι άξιες εμπιστοσύνης και πόσες πιθανότητες έχουν να σημειώσουν ρυθμούς ανάπτυξης εντός του ευρώ.
Το μέλλον λοιπόν του ευρώ, σχολιάζει η Lea, προβλέπεται δυσοίωνο, τη στιγμή μάλιστα που αυξάνεται η φημολογία για διάσπαση της ευρωζώνης μεταξύ του σκληρού πυρήνα και των περιφερειακών οικονομιών, ή ακόμα για αποχώρηση των αδύναμων κρατών μελών από την ένωση.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου