Η ιστορία της πολεμικής αεροπορίας του Ισραήλ (Cheil haAwir) είναι άρρηκτα συνδεμένη με την ίδρυση και την εξέλιξη του κράτους του Ισραήλ μέχρι σήμερα. Από την επίσημη ίδρυση της IAF κατά τη διάρκεια του αραβο-ισραηλινού πολέμου το 1948, κατείχε πρωταρχικό ρόλο στους περισσότερους πολέμους, στους οποίους έχει εμπλακεί το Ισραήλ. Λίγο νωρίτερα, πριν λήξει ο Δεύτερος Παγκόμσιος Πόλεμος, εννέα μέλη της Παλμάχ, ένα παραστρατιωτικό παρακλάδι της Χαγκάνα, έλαβαν στο σχολείο πτήσεων «Awiron» εκπαίδευση πιλότου. Το 1947 ιδρύθηκε η αεροπορική υπηρεσία «Scherut Awir», στην οποία εντάχθηκαν πολλοί βετεράνοι πιλότοι του Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ισραηλινή αεροπορική δύναμη, η οποία εξελίσσεται συνεχώς τα τελευταία 60 χρόνια, έχει μετανομαστεί το 2005 σε πολεμική και αεροδιαστημική δύναμη: «Israel Air and Space Force - IASF»
Σήμερα διαθέτει μια σειρά από τα περισσότερo εξελιγμένα αεροπορικά συστήματα του δυτικού οπλοστασίου.
Η IAF έχει παραλάβει συνολικά 362 F-16 - ο 2ος μεγαλύτερος χρήστης στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ - από τα πρώιμα F-16A/B έως τα τελευταία F-16I Sufa. Πενήντα από τα αεροσκάφη αυτά προέρχονται από το πλεόνασμα της USAF. Όλα τα ισραηλινά F-16 του προγράμματος Peace Marble I έως V, είναι εφοδιασμένα με ηλεκτρονικά των αμυντικών βιομηχανιών του Ισραήλ. Τα F-16 της IAF έχουν λάβει μέρος σε πλήθος πολεμικών αναμετρήσεων, έχοντας 47 αντίπαλες καταρρίψεις στο ενεργητικό τους.
Το 1990 η IAF ένταξε το AH-64A Peten στο δυναμικό της και δεκαπέντε χρόνια αργότερα το εξελιγμένο AH-64D Saraf. Η εποχή των CH-53 Yasur ξεκίνησε το 1993 με το πρόγραμμα CH-53 Yasur 2000, ενώ μετά το 1994 έκανε την εμφάνισή του το UH-60 Yanshuf.
Το 1998 παρέλαβε ένα από τα περισσότερα σύγχρονα μαχητικά, το F-15I Ra’am και το 2004 το F-16I Sufa, το οποίο θεωρείται από πολλούς ως το πιο εξελιγμένο μαχητικό της οικογένειας των F-16.
To 2006, δύο πολλαπλασιαστιές ισχύος προστέθηκαν στην ισραηλινή φαρέτρα, το Gulfstream V και το Gulfstream 550 Nachshon.
Η παραλαβή μετά το 2007 των σύγχρονων ανεπάνδρωτων εναέριων οχημάτων Hermes, Heron και Heron TP Eitan, αυξάνει κατακόρυφα της δυνατότητες της IAF στην διεξαγωγή αεροπορικών επιχειρήσεων.
Η πολεμική αεροπορία του Ισραήλ (IAF) έχει αναπτύξει την ικανότητα να επιχειρεί μακριά από τα σύνορα, σε κράτη που δεν συνορεύουν με το Ισραήλ. Με τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, μία νέα απειλή προς αντιμετώπιση προστέθηκε, όταν ιρακινοί βαλλιστικοί πύραυλοι τύπου Scud έπληξαν την επικράτεια του Ισραήλ.
Μεγάλη προτεραιότητα δόθηκε στην απόκτηση μαχητικών κρούσης σε ικανοποιητική εμβέλεια και στην κατάλληλη εξάσκηση των πληρωμάτων. Τα διθέσια μαχητικά F-15I Ra’am, F-16D Barak και F-16I Sufa αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ικανότητας κρούσης σε μεγάλη εμβέλεια ενώ τα μονοθέσια F-15C και F-16C χρησιμοποιούνται κυρίως για την αεροπορική υπεροχή, ενώ στις αποστολές κρούσης έχουν δευτερεύοντα ρόλο, αλλά έχουν την δυνατότητα να φέρουν όπλα κρούσης όπως τα JDAM και Rafael Spice.
F-15I Ra’am και F-16I Sufa - το μακρύ χέρι της IAF
Φωτογραφία: F-15I Ra’am κατά τη διάρκεια της STAREX 2009 στην Ιταλία, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. (Photo Giovanni Colla)
Το F-15I Ra’am είναι ένα παράγωγο του F-15E και εντάχθηκε σε υπηρεσία με την IAF στις 19 Ιανουαρίου 1998. Το F-15I Ra’am μπορεί να φέρει το σύνολο των όπλων της IAF, τόσο για αποστολές αέρος-εδάφους, όσο και για αποστολές αέρος-αέρος. Οι τελευταίες προσθήκες, οι οποίες κάνουν το Ra’am ως το ικανότερο μαχητικό της IAF, αφορούν την ικανότητα χρήσης JDAM ταυτόχρονα εναντίον διαφορετικών στόχων, το Rafael Spice και την βόμβα GBU-28. Σύμφωνα με άλλες πηγές, η GBU-28 δεν αποδεσμεύτηκε από τις ΗΠΑ και αντί αυτής παραχωρήθηκε η μικρότερη GBU-27.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Μοίρα 69 Hammers αναδιαρθρώθηκε για άλλη μια φορά, έχοντας στο δυναμικό της τα μαχητικά F-15I, αποσύροντας τα F-4E Phantom. Η διεθνή βιβλιογραφία αναφέρει έναν αριθμό από 25 μαχητικά F-15I Ra’am στο δυναμικό της IAF. Το αντίστοιχο μαχητικό στο δυναμικό της USAF, δηλαδή το F-15E, έχει και πυρηνικό ρόλο, αλλά δεν είναι γνωστό εάν τα ισραηλινά Ra’am διαθέτουν ικανότητα μεταφοράς και άφεσης τακτικών πυρηνικών βομβών.
Φωτογραφία: F-16I Sufa στη διαδικασία ταξί προς το τέλος του διαδρόμου στη βάση Nellis των Ηνωμένων Πολιτειών, κατά τη διάρκεια της Red Flag 09-4 στις 20 Ιουλίου 2009. (U. S. Air Force)
Κατα το χρονικό διάστημα 2004-09, 102 F-16I Sufa παραλήφθησαν για τις ανάγκες της IAF. Τα Sufa ενσωματώνουν κινητήρες Pratt&Whitney F100-229, όπως και τα Ra’am, ενώ οι προσθαφαιρούμενες δεξαμενές (CFT) δίνουν την ίδια εμβέλεια με τα Ra’am. Σήμερα τα αεροσκάφη φιλοξενούνται στις αεροπορικές βάσεις Hatzerim (107 Knights of the Orange Tail) και Ramon (119 Bat, 253 Negev).
Baz
Ο στόλος των F-15A/B/C/D Baz (133 Knights of the Twin Tail, 106 Spearhead) έχει αναβαθμιστεί με το πρόγραμμα Baz Meshupar, κατά την τελευταία δεκαετία. Το πρόγραμμα αποσκοπούσε την δομική αναβάθμιση των αεροσκαφών που βρίσκονται εδώ και 30 χρόνια σε χρήση, αλλά και την ανάπτυξη της ικανότητας μεταφοράς όπλων ακριβείας, όπως τα JDAM και Rafael Popeye.
Το πρόγραμμα έδωσε την ικανότητα του συνδυασμού για αποστολές αέρος-αέρος και αέρος-εδάφους σε μεγάλη εμβέλεια - μια δυνατότητα που συναντάται μόνο στα MiG-25/31 και στην οικογένεια των Su-27.
Η IAF διαθέτει σήμερα 34 F-15A/B και 28 F-15C/D επιχειρησιακά.
Barak
Φωτογραφία: F-16D block 40 με διευρυμένη άτρακτο. Αναφέρεται ως το πρώτο αεροσκάφος παραγωγής του σχετικού προγράμματος και υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται σε ρόλο Wild Weasel - ηλεκτρονικού πολέμου (IAF photo).
Ο στόλoς των Barak είναι χωρισμένος σε Μοίρες με μονοθέσια μαχητικά για την αεροπορική υπεροχή αλλά και χρήση των JDAM και Spice, και σε Μοίρες με διθέσια μαχητικά, ειδικά για αποστολές κρούσης με GBU-10 και στη χρήση του φονικού Popeye.
Στην βάση Ramat David φιλοξενούνται οι 109 The Valley (F-16D), 110 Knights of the North (F-16C), 117 First Jet (F-16C), ενώ στην βάση Hatzor φιλοξενείται η 101 First Fighter (F-16C) και η 105 Scorpion (F-16D).
Netz
Τα παλαιότερα μαχητικά τύπου F-16 σε υπηρεσία είναι τα F-16A/B Netz, τα οποία εντάχθηκαν σε υπηρεσία στις 2 Ιουλίου 1980. Η δεύτερη παρτίδα με τα Netz 2 εντάχθηκε σε υπηρεσία στις 1 Αυγούστου 1994 – πρώην μαχητικά της USAF και Air National Guard. Οι δύο εκδοχές των Netz επιχειρούν συνδυασμένα και μοιράζονται την εκπαίδευση των νέων χειριστών της IAF.
Οι ένδοξες μέρες των Block 10 και 15 ανήκουν στο παρελθόν, με την επιχείρηση βομβαρδισμού του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Οσιράκ του Ιράκ, και με τις καταρρίψεις των συριακών ΜiG στην κοιλάδα Μπεκαά του Λιβάνου.
Εναέρια τάνκερ, μεταφορές και πολλαπλός ρόλος
Ο στόλος των μεταγωγικών της IAF μοιράζεται σε δύο Πτέρυγες. Η μία με έδρα το Nevatim, στη νότια περιοχή της ερήμου Νεγκέφ, είναι υπεύθυνη για τις βαριές μεταφορές, ενώ η δεύτερη στο Sde Dov στο Τελ Αβίβ είναι υπεύθυνη για τις ελαφρές μεταφορές.
Η βάση στο Nevatim διαθέτει καινούριες εγκαταστάσεις. Από το 1978 και μετά, η IAF βρίσκεται σε μια διαδικασία αντικατάστασης του στόλου των Boeing 707-100 Re’em με Boeing 707-300, στα οποία χρησιμοποιείται ο τηλεχειρισμός για τον εναέριο ανεφοδιασμό.
Φωτογραφία: Β707 κατά τη διάρκεια του ανεφοδιασμού μαχητικών F-15 (Wikimedia Commons)
Συνολικά η IAF διαθέτει οκτώ εναέρια τάνκερ του τύπου. Σε αυτό που αποκαλείται έγκυρη διεθνής βιβλιογραφία, υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις στον αριθμό των τάνκερ. Πιθανόν όλα τα Boeing 707 να έχουν την δυνατότητα να μεταφέρουν καύσιμο. Επιπρόσθετα, πέντε KC-130H έχουν επίσης αυτή τη δυνατότητα (Πηγή IISS).
Φωτογραφία: Εναέριο τάνκερ Boeing 707 τροφοδοτεί αναβαθμισμένα F-15D. Το πλήθος των εξωτερικών αισθητήρων του Boeing 707 το χαρακτηρίζει και ως ηλεκτρονικού πολέμου.
Ο τομέας του εναέριου ανεφοδιασμού συνεπικουρείται και από τη δυνατότητα του "Buddy Refueling" των F-15I Ra’am και F-16I Sufa.
Ένα πρόγραμμα ανανέωσης του στόλου με τροποποιημένα B767 δεν έχει προχωρήσει μέχρι σήμερα για οικονομικούς λόγους. Ο ρόλος διοίκησης και ελέγχου έχει ανατεθεί από τα Re’em στα Gulvstream V και Gulfstream 550 Nachshon, με τα Re’em να έχουν ως κύριο ρόλο τον εναέριο ανεφοδιασμό. Τέσσερα Re’em χρησιμοποιούνται ως αεροσκάφη VIP.
Οι βαριές μεταφορές πραγματοποιούνται από τα C-130H Karnaf, τα οποία χρησιμοποιούνται από την δεκαετία του 1970 και σύντομα αναμένεται η λήξη της επιχειρησιακής ζωής τους. Ο στόλoς αναμένεται σύντομα να αντικατασταθεί από νέα C-130J. Η πρώτη παρτίδα φορά 9 αεροσκάφη του τύπου.
Στο Sde Dov είναι αναπυτυγμένη μία Μοίρα με Beechcraft 200 King Air Tzufit και μία Μοίρα με Beechcraft A35 Bonanza Hofit. Tα Tzufit εισήρθαν σε υπηρεσία με την IAF το 1990 και οι παραδόσεις ολοκληρώθηκαν δεκατρία χρόνια αργότερα.
Φωτογραφία: Beechcraft 200 King Air Tzufit της IAF, το οποίο μπορεί να αναλάβει πληθώρα αποστολών.
Φωτογραφία: Δύο Beechcraft 200 King Air Tzufit της IAF με διαφορετική διαμόρφωση, κατά τη διάρκεια μιας πτήσης στο Χατζερίμ (Photo Nehemia Gershuni).
Η ένταξη του δικινητήριου turboprop επέτρεψε την απόσυρση των C-47, Arava, Beechcraft 80 Queen Air, Cessna 206 και Do28, τα οποία χρηισμοποιήθηκαν ως εκπαιδευτικά, αναγνωριστικά, συνδέσμου και διοίκησης και ελέγχου.
Τα Hofit εισήρθαν σε υπηρεσία στις 5 Δεκεμβρίου 2004 και αντικατέστησαν ως ελαφρά μεταγωγικά τα Socata TB20 Trinidad.
Επιθετικά ελικόπτερα
Τα ισραηλινά επιθετικά ελικόπτερα από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 και μετά, έχουν αλλάξει τον ρόλο τους. Από κυνηγοί αρμάτων μάχης έχουν γίνει μία αεροπορική δύναμη εναντίον των ασύμμετρων απειλών, όπως εναντίον ελεύθερων σκοπευτών αλλά και ευρύτερα σε επιχειρήσεις αστικού περιβάλλοντος.
Φωτογραφία: AH-64D Apache Longbow (Saraf) της ΙAF, 20.05.2009 στην βάση Hatzerim (Photo Eggshelluk)
Η τελευταία προσθήκη ήταν το AH-64D-I Saraf, στο οποίο ενσωματώθκαν ισραηλινά υποσυστήματα από τις Elta, Elbit, Elisra και Rafael. Τα Saraf εντάχθηκαν σε υπηρεσία στις 4 Απριλίου 2010, ενώ τα AH-64Α-I Peten στις 12 Σεπτεμβρίου 1990.
Το AH-1 Tzefa βρίσκεται σε υπηρεσία στο Ισραήλ από το 1975. Έκτοτε έχει εκσυγχρονισθεί και αναβαθμιστεί πολλές φορές. Όπως και τα Saraf, έτσι και τα Tzefa έχουν αλλάξει ρόλο και από κυνηγοί αρμάτων μάχης χρησιμοποιούνται πρωταρχικά κατά ασύμμετρων απειλών.
Φωτογραφία: AH-1F/S Tzefa της 160 First Attack, με έδρα την βάση στο Palmachim.
Τα Tzefa τείνουν να συμπληρώσουν την επιχειρησιακή ζωή τους και στο θέμα της αντικατάστασή τους δεν έχει υπάρξει μια επιλογή μέχρι σήμερα. Περισσότερα AH-64D-I Saraf θα ήταν η μία λύση ή η επαναφορά του προγράμματος της ολοκλήρωσης της ανάπτυξης ενός εξοπλισμένου UH-60 Yanshuf, το οποίο αποτελούσε την δεκαετία του 1980 την δεύτερη επιλογή μετά τα AH-64Α-I Peten.
Φωτογραφία: Το UH-60 σε μία φονική διαμόρφωση.
Το πρωτότυπο εξοπλισμένο UH-60 Yanshuf πέταξε επίσημα για πρώτη φορά στις 9 Σεπτεμβρίου 2008, ενώ εικάζεται η πειραματική χρήση του αρκετά χρόνια νωρίτερα στα θέατρα της Λατινικής Αμερικής.
Ελικόπτερα εφόδου
Η IAF χρησιμοποιεί δύο ελικόπτερα εφόδου, τα βαριά Sikorsky CH-53 Yasur και τα μεσαία Sikorsky UH-60 Yanshuf.
Τα Yasur εντάχθηκαν σε υπηρεσία στο αποκορύφωμα των διδαγμώτων του Πολέμου των Έξι Ημερών το 1969. Ο στόλος των Yasur αποτελείται από μετασκευασμένα S-65C 2/3. Τα ελικόπτερα μετακευάστηκαν σε εγκαταστάσεις στο Ισραήλ.
Τα CH-53Α ήρθαν στο Ισραήλ σε δύο παρτίδες, από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ. Η πρώτη το 1973-74 μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ και η δεύτερη το 1991, μετά το Πόλεμο του Κόλπου. Ο στόλος εκσυγχρονίστηκε και τυποποιήθηκε με το πρόγραμμα Yasur 2000, την δεκαετία του 1990.
Φωτογραφία: CH-53 Yasur 2025 (Photo Nehemia Gershuni)
Σήμερα τα ελικόπτερα περνούν άλλο ένα πρόγραμμα, το Yasur 2025, το οποίο περιλαμβάνει αναβάθμιση των ικανοτήτων, εκσυγχονισμό αλλά και δομικές εργασίες, ώστε η επιχειρησιακή ζωή να επεκταθεί έως το 2025. Τα διδάγματα του πολέμου στον Λίβανο κάναν επιτακτική την ενσωμάτωση μιας σειράς νέων αισθητήρων στον τομέα της αυτοάμυνας, του ηλεκτρονικού πολέμου, στις επικοινωνίες και σε ένα ραντάρ παρακολούθησης αναγλύφου.
Τα UH-60 Yanshuf εντάχθηκαν σε υπηρεσία το 1994 και υπάρχουν σε διάφορες εκδοχές σε υπηρεσία στο Ισραήλ.
Ειδικές αποστολές
Στο τομέα των ειδικών αποστολών, το Gulfstream V διαδέχτηκε το OV-1D Mohawk, ενώ το Gulfstream 550 διαδέχτηκε το E-2C Hawkeye. Το Gulfstream V, γνωστό ως Shavit, είναι εξοπλσιμένο με αισθητήρες σάρωσης εδάφους και διαθέτει εξοπλισμό για αποστολές SIGINT. Το αεροσκάφος εντάχθηκε στο επιχειρησιακό δυναμικό τον Ιούνιο του 2005. Τρία Gulfstream V ανήκουν στο δυναμικό της IAF.
Φωτογραφία: Το πρώτο αεροσκάφος Gulfstream ειδικών ηλεκτρονικών αποστολών παραδόθηκε στην IAF σε μια ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιουνίου 2005. Το αεροσκάφος SEMA είναι η πλατφόρμα για το σύστημα Elta "AISIS", ένα ολοκληρωμένο αερομεταφερόμενο σύστημα SIGINT.
Το Gulfstream 550, γνωστό ως Eitam, εντάθηκε σε υπηρεσία τον Σεπτέμβριο του 2006, είναι εξοπλισμένο με ραντάρ array και αναλαμβάνει αποστολές AEW. Η εμβέλεια των αεροσκαφών τα επιτρέπει να επιχειρούν μακριά από τις μητρικές βάσεις στο Ισραήλ. H IAF διαθέτει πέντε αεροσκάφη του τύπου.
Φωτογραφία: Στις 19 Σεπτεμβρίου 2006 παραλήφθηκε το πρώτο Eitam από την IAF.
Φωτογραφία: Το τεχνικό δελτίο του G550 αναφέρει μια εμβέλεια από 12.500 χιλιόμετρα (6.750 μίλια) με 11-ωρη παραμονή στον αέρα. Σύμφωνα με την IAI, το Eitam μπορεί να πετάξει σε ύψος πάνω από 41.000 πόδια (12.500 μέτρα) για 9 περίπου ώρες.
H Μοίρα ειδικών αποστολών επιχειρεί από την «αεροπορική βάση 27», το στρατιωτικό παράρτημα του Διεθνές Αεροδρομίου Ben-Gurion. Σήμερα σε πλήρη λειτουργία, η Μοίρα Nachshon προσδίνει στρατηγικές ικανότητες στην IAF.
Το 1984 εντάχθηκαν σε υπηρεσία τρία Beechcraft RC-12 Kukiya, τα οποία έχουν ως ρόλο τις ειδικές αποστολές. Η μητρική βαση των RC-12 είναι μαζί με τα υπόλοιπα της οικογένειας Beechcraft στο Sde Dov, κοντά στο Τελ Αβίβ.
Τα ελικόπτερα Eurocopter AS565MA Atalef, τα οποία εισήρθαν σε υπηρεσία στο Ισραήλ το 1996 ως ένα ελικόπτερο ναυτικών εφαρμογών σε συνδυασμό με τις κορβέτες Sa’ar 5, έχουν στο πλήρωνμα πάντα έναν ναυτικό σύνδεσμο, ο οποίος ρυθμίζει τις δραστηριότητες μεταξύ του πληρώματος της IAF και των θαλάσσιων μέσων του Ναυτικού.
Το αεροσκάφος Seascan 1124N Shachaf, μία ανάπτυξη πολιτικής χρήσεως από την Westwind, χρησιμοποείται ως αεροσκάφος θαλάσσιας περιπολίας και παρακολούθησης επιχειρήσεων.
Φωτογραφία: «Ομάδα SAR 669», IAF Sikorsky CH-53 Yasur 2000 (Photo Xnir)
Μία άλλη συνιστώσα στις ειδικές αποστολές είναι η «Ομάδα 669», η οποία είναι μια αερομεταφερόμενη ιατρική ομάδα για αποστολες CSAR, αλλά και για συνδυασμένες αποστολές με τα Atalef. Η ομάδα χρησιμοποιεί στις μεταφορές της συνήθως τα Yansur και Yanshuf.
UAV
Ένα από τα κύρια διδάγματα του πολέμου του Γιομ Κιπούρ ήταν η ανάπτυξη ικανότητας απενεργοποίησης της εχθρικής επίγειας αεράμυνας. Η ανάπτυξη των πρώτων ισραηλινών UAV αποσκοπούσε στην αντιμετώπιση του σοβιετικού SA-6, το οποίο ήταν ενταγμένο στο οπλοστάσιο μιας σειράς αραβικών χωρών. Από την ένταξη των UAV στο ισραηλινό οπλοστάσιο το 1979 μέχρι σήμερα, έχει αυξηθεί κατακόρυφα το βάρος που δίνεται στα ανεπάνδρωτα συστήματα για την επιτυχή εκπλήρωση των αποστολών, όπως και έχει διερευνηθεί ο ρόλος τους στο πεδίο μάχης. Τα τελευαταία δέκα χρόνοα τα ανεπάνδρωτα εναέρια οχήματα έχουν λάβει μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις της IAF.
Τα Searcher και Scout που βρίσκονταν σε υπηρεσία από το 1979 έως το 1999, αντικαταστάθκαν από το Hermes 450. Όλα αυτά τα UAV ήταν μικρής εμβέλειας και η παραμονή τος στον αέρα ήταν μεταξύ 12 και 24
Ωρών, υπό ιδανικές συνθήκες.
Το 2007 με το Heron άλλαξε δραματικά το σκηνικό. Το σύστημα μπορεί να μεταφέρει σε 4 εξωτερικά σημεία μεταφοράς εξοπλισμού, αντί του ενός με τα προκάτοχα συστήματα, ενσωματώνει εξελιγμένους αισθητήρες αυτοάμυνας, ηλεκτρονικού πολέμου και επικοινωνιών.
Φωτογραφία: Το UAV Heron TP Eitan, κατά τη διάρκεια της τελετής ένταξης στην 210η Μοίρα UAV, στις 21 Φεβρουαρίου του 2010 στο Τel Nof, στο κεντρικό Ισραήλ. (AP Photo/Ariel Schalit)
Φωτογραφία: Η τελευταία προσθήκη, το Eitan, με εκπέτασμα 86 πόδια και πέντε τόνους βάρος, είναι μεγαλύτερο από την βασική έκδοση, έχοντας έτσι μεγαλύτερη εμβέλεια και ωφέλιμο φορτίο.
Τα δύο συστήματα της οικογένειας Heron μπορούν να βρίσκονται στον αέρα για 24 ώρες περίπου, ενώ η μεγάλη ταχύτητα που αναπτύσει το Eitan του δίνει την ευχέρεια να πετά πολύ μακριά.
Η νέα Μοίρα με τα UAV Heron TP Eitan επιχειρεί από την βάση Tel Nof, η οποία παράλληλα φιλοξενεί μαχητικά F-15 Baz και ελικόπτερα CH-53 Yasur. Μέχρι πρότινος, τα UAV φιλοξενούντο στην μικρότερη βάση στο Palmachim.
Από το 2008 και μετά, το επιχειρησιακό έργο της οικογένειας Heron επικουρείται από τα UAV Skylark, μία από κοινού ανάπτυξη των IAI και Rafael. Το UAV Skylark έγινε επιχειρησιακό το 2005 και κάθε σύστημα αποτελείται από τρία εναέρια οχήματα και έναν επίγειο σταθμό.
Χατζερίμ - Πτητική ακαδημία
Στο Hatzerim φιλοξενούνται F-15I Ra’am (69 Hammers), F-16I Sufa (107 Knights of the Orange Tail) και UH-60A/L Yanshuf (123 Desert Owl), αλλά και η πτητική ακαδημία της IAF.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της ακαδημίας στο Χατζερίμ περιλαμβάνει μια αρχική φάση αξιολόγησης των νεοεισερχόμενων και για αυτούς που περάσουν το αρχικό τέστ με επιτυχία, ξεκινά η βασική εκπαίδευση πρώτα και αργότερα η προκεχωρημένη.
Το Magister ήταν το αεροσκάφος βασικής εκπαίδευσης για ένα διάστημα από το 1960 και μετά. Το 1974 τον ρόλο αυτό ανέλαβε το TA-4 Ahit. Με τον καιρό, τα Magister εκσυγχρονίστηκαν με διάφορα προγράμματα και έκτοτε είναι γνωστά ως Zukit ή Tzukit. Το διάστημα 1981 έως 1986 παραδόθηκαν 86 εκσυγχρονισμένα Magister.
Από το 2002 και μετά η ακαδημία αναβαθμίζεται με την μίσθωση πτητικών ωρών στα Grob G120 της Elbit, τα οποία αντικατέστηασαν στον ρόλο τα καταπονημένα Piper.
Η δεύτερη φάση του εκσυγχρονισμού ξεκίνησε το 2009. Τα Zukit άρχισαν να αποσύρονται το αργότερο τον Ιούλιο του 2009, όταν έκανε την εμφάνιση η πρώτη τετράδα των T-6 Efroni (T-6A Texan II). Μέχρι τον Οκτώβριο του 2010 αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί η παράδοση 25 συνολικά Efroni και δύο εξομειωτών πτήσης στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ.
Φωτογραφία: Το «Efroni», γνωστό ως Beechcraft T-6 Texan II - το νέο απόκτημα της ακαδημίας.
Το A-4 Ahit, το οποίο έχει επίσης αναβαθμιστεί, χρησιμοποιείται από την ακαδημία ως αεροσκάφος προκεχωρημένης εκπαίδευσης. Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των A-4 Ahit ξεκίνησε το 2005, το οποίο περιλαμβάνει και εργασίες δομικής αναβάθμισης, παρατείνοντας την επιχειρησιακή ζωή των αεροσκαφών μέχρι το 2015-20.
Στην πτητική ακαδημία παρέχεται και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τους χειριστές ελικοπτέρων. Η πρώτη εκπαίδευση πραγματοποείται με Bell 206 Saifan, το οποίο εντάχθηκε το 1971 σε υπηρεσία σε διπλό ρόλο ενώ η προκεχωρημένη με τα AH-1 Tzefa ή κυρίως με τα UH-60 Yanshuf, μια και η ακαδημία διαθέτει μόνο λίγα AH-1 Tzefa για εκπαίδευση.
Το εκπαιδευτικό πρόραμμα στην ακαδημία, τόσο για τους χειριστές αεροσκαφών, όσο και για τους χειριστές ελικοπτέρων, ξεκινά με το τρίτο εξάμηνο. Μεταξύ της βασικής και προκεχωρημένηες εκπαίδευσης, οι εκπαδευόμενοι ολοκληρώνουν δύο θεωρητικά μέρη μέσα σε έναν χρόνο.
Με την επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών στην ακαδημία, οι χειριστές πρέπει να ολοκληρώσουν επίσης με επιτυχία την επόμενη φάση στο Nevatim, η μητρική βάση δύο Μοιρών F-16A/B Netz (116 Flying Wing με F-16A/B, 140 Golden Eagle με F-16A/B). Το εκπαιδευτικό έτος στο Nevatim περιλαμβάνει ένα εξάμηνο επιχειρησιακή εκπαίδευση και ένα δεύτερο εξάμηνο προκεχωρημένης επιχειρησιακής εκπαίδευσης.
Μετά το Nevatim οι χειριστές μετατίθονται στις επιχειρησιακές Μοίρες, όπου ξεκινά η τρίτη και τελευταία εκπαιδευτική φάση, με την εκπαίδευση στο τύπο αεροσκάφους της Μοίρας και με επιχειρησιακή εκπαίδευση πάνω στον ρόλο της Μοίρας.
Φωτογραφία: O Iftach Spector, άσσος της πολεμικής αεροπορίας του Ισραήλ με 12 καταρρίψεις – οκτώ με Mirage III και τέσσεριες με F-4 Phantom – έλαβε μέρος στην επιχείρηση βομβαρδισμού του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Οσιράκ του Ιράκ, δεν παύει ακόμη και σήμερα να βρίσκεται κοντά στους σπουδαστές της πτητικής ακαδημίας στο Χατζερίμ.
Ένα ρητό της IAF αναφέρει: «Σε κάθε πτήση, πίστευε ότι ο αντίπαλός σου είναι το καλύτερο πρότυπο στον κόσμο. Απόδειξε ότι δεν είναι!»
Φωτογραφία: Τεχνικός εδάφους της IAF (Photo Nehemia Gershuni)
Φωτογραφία: Η πτητική εκπαίδευση στο Ισραήλ είναι από τις καλύτερες στον κόσμο. Μόλις το 10% των σπουδαστών καταφέρνει στο τέλος να κατακτήσει τις «φτερούγες». Αυτοί, μετά από τρία χρόνια τα κατάφεραν.
«Ιπτάμενος Δράκος»
Φωτογραφία: Έμβλημα της 115 Flying Dragon
Το 2005 συστάθηκε μια «Κόκκινη Μοίρα», η οποία έχει αναλάβει να προσομειώνει τις τακτικές του αντιπάλου, στα πρότυπα των ασκήσεων Red Flag και Maple Flag. Η «Κόκκινη Μοίρα» προσομειώνει αντίπαλα μαχητικά, επίγειες δυνάμεις και επίγειες αντιεροπορικές δυνάμεις. Η βάση της Μοίρας βρίσκεται στο Ovda, στο νότιο Ισραήλ, και διαθέτει F-16A Netz και AH-1 Tzefa. Η Μοίρα ονομάζεται «Flying Dragon». Το 1954 η Μοίρα που επιχειρούσε με τα Havilland Mosquito ονομάζονταν επίσης «Flying Dragon». Το 1958 η Μοίρα απενεργοποιήθηκε. Το 1969 επανιδρύθηκε πετώντας με A-4 για ένα διάστημα 25 ετών, έως το 1994, όπου και απενεργοποιήθηκε εκ νεόυ.
Πολυεθνικές ασκήσεις
Η IAF εξασκείται σε δέκα τακτικές αεροπορικές ασκήσεις ανά έτος με αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις και και έχει λάβει μέρος σε μια σειρά πολυεθνικών ασκήσεων στην Τουρκία, όπως τελευταία και στη Ιταλία (Starex 2009). Την τελευταία τριετία έχει διεξάγει ασκήσεις με την Πολεμική Αεροπορία, οι μεγαλύτερες με την κωδική ονομασία «Ένδοξος Σπαρτιάτης» και «Μίνωας 2010». Στις δραστηριότητες της «Μίνωας 2010», στις οποίες σημειώθηκαν εκατέρωθεν πολλές εκπλήξεις, συμμετείχαν μεταξύ των άλλων F-16I Sufa (119 Bat, 253 Negev) όπως και F-15I (69 Hammers). Σήμερα, η IAF έχει επεκτείνει την παρουσία της και σε ασκήσεις στη Ρουμανία.
Δημόσιες σχέσεις: Η ισραηλινή πολεμική αεροπορία κατά την αεροπορική επίδειξη Kecskemet 2010, 7 έως 8 Αυγούστου 2010.
