Θα ήτο τουλάχιστον άσοφο να δούμε και κυρίως να ερμηνεύσουμε με παρωπιδοφόρες διαλεκτικές όσα δραματικά συνέβησαν και κυρίως όσα τείνουν ν’ αναπαραχθούν από την οξύτατη Τουρκο-ισραηλινή αντιπαράθεση.
Και μπορεί μεν αίφνης να έχουμε θετική για μας προσέγγιση από πλευράς Ισραήλ, η οποία και αναδύεται ως φυσική αντίδραση στις τουρκικές επιλογές και στρατηγικές, που θίγουν
-και κατ’ ακρίβειαν γωνιάζουν- το Τελ Αβίβ. Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Ούτε προπαντός ακίνδυνα όσον αφορά τις δικές μας τοποθετήσεις.
Πρωταρχικά γιατί δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα καταλήξει αυτός ο Τουρκο-ισραηλινός διαγκωνισμός. Ο οποίος αφορά σαφώς τη διεκδίκηση της στρατηγικής ποδηγεσίας σ’ αυτήν τη γεωγραφία. Με την Τουρκία να κερδίζει τον πρώτο τουλάχιστον γύρο. Και ν’ αποβαίνει δυνάμει: Αφενός ηγέτιδα του μουσουλμανικού κόσμου. Και αφετέρου αυτόκλητη προστάτιδα (με τάσεις στρατηγικής κηδεμονίας) των Παλαιστινίων. Τουλάχιστον υπό το συναισθηματικό βάρος όσων προέκυψαν, αυτό συμβαίνει. Ή προς αυτό κατατείνουν οι δυναμικές που έχουν ενεργοποιηθεί.
Ό,τι όμως και να συμβαίνει και όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, η Άγκυρα δεν παύει να είναι ταυτόχρονα: Βασικός πυλώνας της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας. Και ταυτοχρόνως πληρεξούσιος τοποτηρητής του Ατλαντισμού στη συγκεκριμένη περιοχή. Την οποίαν ακριβώς η ίδια διεστέλλει με αυτές της τις δράσεις, από την Ανατολική Μεσόγειο, έως τις ακραίες προεκτάσεις της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Με πλειάδα νέων συμμάχων και φιλίων δυνάμεων. Εν αντιθέσει προς το Ισραήλ, που απομονώνεται ακόμη περισσότερο, μέσα σ’ έναν ωκεανό εχθρικών κρατών.
Η Κύπρος και ιδιαίτερα στην κατάσταση που έχει περιέλθει, δεν μπορεί και δεν έχει περιθώρια εσφαλμένων επιλογών. Κάθε λάθος θα πληρωθεί ακριβά. Και τα επίχειρα δεν θα είναι αυτήν τη φορά καθόλου αναστρέψιμα. Και αν δεν της συμφέρει μια φορά να έχει εχθρό το Ισραήλ, στο πολλαπλάσιο θα ήτο μοιραίο -εάν όχι ολέθριο- ν’ αντιπαραταχθεί αίφνης προς τον Αραβικό Κόσμο. Στην υποστήριξη του οποίου υπελόγιζε πάντοτε και είχε αμέριστη βοήθεια για την αποτροπή της κρατικής της διαλύσεως. Εάν παρ’ ελπίδα έστω και κάποιες αραβικές πρωτεύουσες αναγνωρίσουν ή και κατ’ ανοχήν αποδεχθούν την υπόσταση του ψευδοκράτους, το παιχνίδι για την Κύπρο θα έχει λήξει.
Οριστικά. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρξει ντόμινο αναγνωρίσεων από το ευρύτερο μουσουλμανικό τόξο, δεδομένης και της μεγαλύτερης επιρροής που ασκεί σ’ αυτόν τον χώρο η Τουρκία. Σε αντίθεση προς τον Αραβικό Κόσμο, στον οποίο δεν είχε καθόλου ερείσματα. Για λόγους καθαρά ιστορικούς που δεν είναι του παρόντος.
Αυτά τα στρατηγικά παίγνια που εξελίσσονται (και που έχουν διαποτισθεί με το αίμα των τελευταίων επεισοδίων) είναι κυριολεκτικά εκτός δικής μας εμβελείας. Ούτε το μέγεθος, ούτε η δύναμη, ούτε και η θέση μας γενικότερα μετρά σε βαθμό που να επηρεάσει την κατάληξη και την τελική διαμόρφωση των πραγμάτων.
Αυτά είναι παιχνίδια στρατηγικής ισχύος. Και όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, μόνον άσοφος μυς είναι δυνατόν να επιζητήσει ρόλο στον καβγά και να μπλεχτεί στα πόδια τους. Θα είναι -κατά τη δοκιμασμένη διαλεκτική του σοφότατου Θουκυδίδη- εκ προοιμίου χαμένος. Ακόμη λοιπόν και αν τον εμπλέξουν, το λογικότερο για τον ίδιο, είναι να βρει τρόπους απεμπλοκής.
Τα τονίζουμε γιατί νομίζουμε ότι έχουν ήδη διαπραχθεί κάποια σφάλματα. Πρέπει να προσέξουμε τουλάχιστον εφεξής. Γιατί τα επερχόμενα θα είναι και δυσκολότερα και κυρίως επικινδυνότερα. Φτάνει να υπολογισθούν σωστά -και προπαντός ρεαλιστικάτα δεδομένα και τα ισοζύγια. Και μάλιστα να μην αποκλεισθεί προοπτική νέας Τουρκο-ισραηλινής συγκλίσεως κι έωλης στρατηγικής επανασυζεύξεως.
Ιδιαίτερα εάν στο εσωτερικό του Ισραήλ υπάρξουν αλλαγές. Και στην πολιτική του ως προς το Παλαιστινιακό επέλθουν διαφοροποιήσεις.Αυτό να υπογραμμισθεί. Γιατί μπορεί ν’ αποβεί σημείο αναφοράς…
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Δημοσίευση σχολίου