Σήμερα όμως που η χώρα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί γρήγορα και πειθαρχημένα, με σχέδιο για να μην καταρρεύσει, είναι εγκληματικό λάθος να μην έχει η κυβέρνηση ενιαία στάση σ’ ότι αφορά τα αίτια της κρίσης, τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσει και τη γραμμή που οφείλει ν’ ακολουθήσει. Υπεύθυνος γι αυτήν την κατάσταση είναι ο πρωθυπουργός.
Όφειλε να ξέρει ότι Παπακωνσταντίνου και Κατσέλη δεν μπορούν να συνεργαστούν εποικοδομητικά. Δείγματα γραφής είχε από το παρελθόν. Επίσης θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί [ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού] ότι η κ. Κατσέλη είναι χολωμένη επειδή δεν έγινε το «πρώτο βιολί» της οικονομικής πολιτικής. Ακόμη, δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα δύο κορυφαία στελέχη του, λόγω των διαφορετικών σχολών σκέψης που υπηρετούν, αλλά και των διακριτών ιδεολογικών αφετηριών από τις οποίες ξεκίνησαν δεν είναι εύκολο να συνυπάρξουν.
Αποτόλμησε ένα πείραμα που θα ήταν ανεκτό παλιότερα, τώρα όμως αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνο ακόμη και για τη συνοχή της κυβέρνησης του. Κι αυτό γιατί οι αψιμαχίες των δύο μεταφέρονται στο υπουργικό συμβούλιο. Οι υπουργοί παίρνουν το μέρος πότε της μιας πλευράς και πότε της άλλης, ενώ στο παιχνίδι της αντιπαράθεσης έχουν μπει και τα παραταξιακά μέσα ενημέρωσης, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν διάκεινται φιλικά στην Λούκα Κατσέλη.
Το τελευταίο κρούσμα ήταν η διαφωνία για τις αιτίες που οδήγησαν στην εκτόξευση των τιμών. Ο κ. Παπακωνσταντίνου την αποδίδει στην κερδοσκοπία [αιχμή για τη συνάδελφο του], ενώ η κ. Κατσέλη στην αύξηση του Φ.Π.Α [άρα ένοχος ο υπουργός Οικονομικών]. Οι διαρροές τους ενός εναντίον της άλλης και αντιστρόφως είναι καθημερινή πρακτική, τα συντροφικά μαχαιρώματα [το αρχαιότερο και δημοφιλέστερο σπορ για τους παράγοντες του ΠΑΣΟΚ] είναι στην ημερήσια διάταξη.
Οι δημόσιες διαψεύσεις του Γ. Πεταλωτή που επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις δεν πείθουν κανένα. Το αποτέλεσμα είναι η διαιώνιση ενός καθεστώτος παραλυτικών ισορροπιών που υπονομεύει την προσπάθεια της χώρας να περιορίσει τις συνέπειες της κρίσης και ν’ αρχίσει να βαδίζει στο δρόμο της ανάκαμψης.
Όλα αυτές οι «πολυτέλειες» συμβαίνουν σ’ ένα ρευστό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Ο χρόνος τρέχει εις βάρος της κυβέρνησης. Τα μεγέθη της οικονομίας είναι αρνητικά. Το βάρος της ανεργίας ασήκωτο για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Οι επενδύσεις άφαντες. Στοιχεία ανάπτυξης δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Οι ξένες αγορές εξακολουθούν να ποντάρουν στο χαρτί της χρεοκοπίας, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο που δίνουν αφειδώς οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Οι πολίτες δυσφορούν εξαιτίας της λιτότητας και εγκαλούν το πολιτικό σύστημα για αδράνεια, διαφθορά και αβελτηρία. Η απαισιοδοξία για το αύριο είναι μεγάλη. Οι δημοσκοπήσεις είναι αψευδής μάρτυρας. Πρώτη φορά στην ιστορία του ο δικομματισμός αγγίζει τόσο χαμηλά ποσοστά, πρώτη φορά το «κόμμα του κανένα» συγκεντρώνει τόσο υψηλά νούμερα. Νέα πολιτικά σχήματα εκκολάπτονται. Οι πάντες προβλέπουν ότι το φθινόπωρο θα είναι κόλαση.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είναι αμφίβολο αν ένας ανασχηματισμός θα καταφέρει να εκτονώσει τις συσσωρευμένες εντάσεις. Ο πρωθυπουργός αντιστέκεται πεισματικά στις προτροπές να συγκροτήσει μια σφιχτή επιτελική ομάδα από ικανά και έμπειρα στελέχη που θα αναλάβει να συμμαζέψει τα πράγματα και να εμπνεύσει την κοινωνία. Παίζει με τη φωτιά. Το δυστύχημα είναι ότι το ξέρει. Η πρόβλεψη του ότι «θα μας πάρουν με τις πέτρες» αυτό δείχνει. Το ερώτημα είναι γιατί δεν προχωρά στις απαραίτητες κινήσεις για να αποφύγει το λιθοβολισμό. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
NEWSTIME
Δημοσίευση σχολίου