Mόλις (;) 12 άτομα έχασαν τη ζωή τους και 24 τραυματίστηκαν σοβαρά σε τροχαία από τις 21/12 μέχρι τις 27/12 ανακοίνωσε η ΕΛ.ΑΣ. επισημαίνοντας την μεγάλη μείωση θανατηφόρων τροχαίων σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρσι. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη μείωση αυτή ως θετικό σημάδι, αλλά μόλις πριν λίγες μέρες διαπιστώσαμε ότι για να δοθεί η υπόσχεση για τη δημιουργία πεζογέφυρας σε μια επικίνδυνη λεωφόρο, πρέπει να χάσει τη ζωή του ένα παιδί....... Την περασμένη εβδομάδα ακούσαμε και πάλι δεσμεύσεις για την οδική ασφάλεια, που τις έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν, απόδειξη του ότι ο ακήρυχτος πόλεμος στους ελληνικούς δρόμους συνεχίζεται.Θυμόμαστε την ανοιχτή αυτή πληγή στις γιορτές, τα τριήμερα και το καλοκαίρι, αλλά το αίμα ρέει καθημερινά. Οι αιτίες συγκεκριμένες, τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν συγκεκριμένα και η μη λήψη τους εξοργιστική.
Πρώτον θέμα νοοτροπίας. Μια ματιά στους Έλληνες οδηγούς αποδεικνύει ότι ο Δαρβίνος ήταν απλώς ονειροπόλος όταν διατύπωνε τη θεωρία για την εξέλιξη των ειδών. Με το πόδι στο γκάζι πολλοί βρίσκουν την ανωτερότητα που τους λείπει σε άλλους τομείς σε μερικές προσπεράσεις, δυο κορναρίσματα και ένα ηλίθιο παιχνίδι με τον κίνδυνο. Αν επρόκειτο για κάποιον που απλώς θέλει να βλάψει τον εαυτό του, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ελαφρυντικά, αλλά επειδή στο δρόμο κανείς δεν είναι μόνος του, η παραπάνω συμπεριφορά προσιδιάζει σε εγκληματία.
Δεύτερον, διάτρητο σύστημα εκπαίδευσης και εξέτασης οδηγών. Την εκπαίδευση τη γνωρίζουμε όλοι. Βασικά πράγματα, συγκεκριμένα λάθη που πρέπει να αποφύγεις και σήματα που μαθαίνεις μια φορά και για λίγο. Από εκεί και πέρα το αν θα έχεις στο πίσω κάθισμα δύο ιεροεξεταστές ή δύο τυχαίους που βρέθηκαν στο αμάξι και τους πας μια ωραία βόλτα, εξαρτάται από το πόσο γενναιόδωρο παιδί είσαι. Παίρνεις το ωραίο σου δίπλωμα και ο χάρος βγήκε παγανιά.
Τρίτον, δρόμοι παγίδες σε όλη τη χώρα. Θανατηφόρες λακούβες, επικίνδυνες στροφές, σημεία καρμανιόλες στο οδικό δίκτυο, σήμανση που δεν βγάζει νόημα και άλλα πολλά. Καταγγελίες, φωνές και μερικά ρεπορτάζ σε κανένα πολύνεκρο τροχαίο και από εκεί και πέρα τα γνωστά. Λήθη και αδιαφορία.
Τέταρτον, ποινές που δεν εφαρμόζονται και μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα. Με τον λοβοτομημένο κάγκουρα που πηγαίνει με 60 σε ένα στενό δρομάκι, με το κεφάλι κρεμασμένο από το παράθυρο μήπως τον μπανίσει κανένα ξανθό με νοημοσύνη καρότου, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Πρέπει όμως να τον τιμωρήσουμε. Μπορεί να γίνει αυτό σε μια χώρα που ο τάδε γνωστός μας σβήνει την κλήση και στις γιορτές μας επιστρέφουν τις πινακίδες για να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε ελεύθερα; Μπορεί να γίνει όταν αυτός που πιάνει τιμόνι έχοντας πιει ένα ολόκληρο μπαρ δεν αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας με τις ανάλογες ποινές;
Όλα τα παραπάνω δεν θα ήταν απαραίτητα να αναφερθούν, αν κάποιοι μπορούσαν να σκεφθούν πόσος πόνος προκαλείται, πόσα σπίτια κλείνουν και πόσες ζωές χάνονται άδικα στους δρόμους. Επειδή όμως δεν μπορούν ή δεν θέλουν, η Πολιτεία οφείλει να τους διδάξει να το σκέφτονταί με αυστηρότερες ποινές και εφαρμογή του νόμου χωρίς εξαιρέσεις, βελτιώνοντας παράλληλα το οδικό δίκτυο σε όλη τη χώρα. Ο πόλεμος αυτός πρέπει κάποτε να λήξει.
Δημοσίευση σχολίου