Κατά την χθεσινή ειδησεογραφία του Φιλελεύθερου Κύπρου, Ελλάδα και Τουρκία θα κατέβουν με κοινό ψηφοδέλτιο στην ψηφοφορία για δύο απο τις θέσεις του ΟΑΣΕ.
Η Τουρκία διεκδικεί τη θέση του Γενικού Γραμματέα και η Ελλάδα την διεύθυνση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ψηφοδέλτιο, υπάρχει μια λίστα απο πρόσωπα αλλά οι δύο χώρες που θα συνεργαστούν θα προσπαθήσουν να πείσουν άλλες χώρες να τις ψηφίσουν.
Αυτά είναι τα διαδικαστικά.
Τα ουσιαστικά είναι πως με την είδηση και την εντολή απο το υπουργείο στην Αθήνα πάγωσαν αρκετοί διπλωμάτες (φαίνεται πως υπάρχει, ακόμη, το είδος στην ελληνική πρωτεύουσα) αλλά η Κύπρος θα υποστηρίξει μεν την Ελλάδα όχι, όμως, και την Τουρκία. Αυτό έλειπε.
Το ερώημα είναι που το πάει ο κ. Μητσοτάκης και αν δικαιούται, εκφράζοντας το 11,5% του ελληνικού λαού, να παίρνει τέτοιες αποφάσεις.
Το επιχείρημά του το οποίο γίνεται ολοένα και λιγότερο αποδεκτό είναι τα ήρεμα νερά. Ποια ήρεμα νερά;
Η Τουρκία όποτε θέλει τα ταράζει.
Ουσιαστικά, η Τουρκία, έχει επιτύχει μερική συνδιαχείριση του Αιγαίου όπως έδειξε η υπόθεση με τα θαλάσσια πάρκα λέγοντας να δημιουργήσουμε κοινά πάρκα, διαφορετικά θα κάνετε εσείς τα δικά σας και εμείς τα δικά μας με βάση τις απόψεις που έχουμε για τα δικαιώματα στο Αιγαίο.
Η Τουρκία, δηλαδή, ενώ αναγνωρίζει στην Ελλάδα κατά την διακήρυξη Φιλίας να έχει τις απόψεις της, δεν της επιτρέπει να τις εφαρμόζει σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά της. Αυτό είναι ένα δεύτερο casus belli.
Έτσι, έχουμε μεν ήρεμα νερά αλλά στο όνομά τους δεν ασκούμε τα δικαιώματά μας.
Δηλαδή;
Παραδοθήκαμε αμαχητί. Είμαστε χώρα μειωμένης κυριαρχίας.
Χαιρόμαστε γι αυτό;
ΥΓ: έχει και κάτι θετικό η όλη υπόθεση. Θα δείξει στην Δύση πως η συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας θα δημιουργήσει έναν πόλο στις διαδικασίες της διεθνούς κοινότητας που οι κινήσεις του μπορεί να μην είναι πάντα αρεστές στη Δύση. Όπως με την απόφαση της Ε.Ε. στο Ελσίνκι. Μέχρι τότε η Ευρώπη έλεγε στην Άγκυρα πως η ίδια ήθελε την Τουρκία στην Ένωση αλλά δεν το επέτρεπε η Ελλάδα. Με την αλλαγή στάσης της Ελλάδας αποδείχθηκε πως οι άλλες ευρωπαίκές δυνάμεις ήταν που δεν ήθελαν την Τουρκία και καλύπτονταν πίσω απο την Ελλάδα.
ΥΓ:2 Με τη Διακήρυξη των Αθηνών έχουμε εξηγήσει από την πρώτη στιγμή ότι χαρίσαμε στην Τουρκία αυτό που επιζητούσε εναγωνίως... Το να μπορεί δηλαδή πολύ εύκολα να χρεώσει στην Ελλάδα την πρόκληση της όποιας κρίσης ! Υπό αυτήν την έννοια η Διακήρυξη αποτελεί όντως ένα δεύτερο "casus belli"!
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου