Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Τα παλιά τα χρόνια, όταν οι έγκυρες αμερικανικές εφημερίδες «κτυπούσαν», όπως το χταπόδι, μία ξένη χώρα, οι παλαιοί ανταποκριτές έλεγαν ότι πίσω από τα δημοσιεύματα βρίσκονταν ο Λευκός Οίκος ή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, γενικά η αμερικανική κυβέρνηση.
Αργότερα, «μεγαλώνοντας» στο επάγγελμα καταλάβαμε ότι οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι είναι οι πιο ανεξάρτητοι σε όλο τον κόσμο. Έχουν ισχυρές απόψεις, και βρίσκονται πάντα απέναντι στην εξουσία. Οι στρατευμένοι αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό.
Οι τίμιοι και καθαροί συνάδελφοι, λοιπόν, είναι η μεγάλη πλειοψηφία. Οι τελευταίοι δεν πρόκειται να παίξουν το παιγνίδι της εκάστοτε κυβέρνησης των ΗΠΑ -πόσο μάλλον μίας ξένης χώρας. Έχουν τη δική τους γνώμη και γνώση στη βάση της έρευνας που προηγείται του κειμένου τους ή της ανταπόκρισής τους.
Σε αντίθεση με πολλές χώρες, ανάμεσα στις οποίες είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, όπου τα μέσα ενημέρωσης προστατεύουν την εξουσία. Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε -και θα το πράξουμε.
Οι μεγαλύτερες αμερικανικές εφημερίδες, λοιπόν, επιτίθενται με απίστευτη σκληρότητα εναντίον του ισλαμιστή ηγέτη της Τουρκίας, του αυταρχικού Ταγίπ Ερντογάν, κάνοντας και αποκαλύψεις που αφορούν σοβαρότατες παραβιάσεις των αμερικανικών νόμων και του Διεθνούς Δικαίου.
Θα έλεγα, ότι αν έκανε άλλη χώρα, αυτά που κάνει η Τουρκία εναντίον της Δύσης, θα αντιμετώπιζε τον θυμό των Αμερικανών. Και θα τιμωρείτο με καταστρεπτικές κυρώσεις.
Απέδειξαν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι ότι τα πολυτελή πλοία των Ρώσων ολιγαρχών, που έπρεπε να είχαν κατασχεθεί, φυλάσσονται στην Τουρκία, η οποία -ως γνωστό- αρνήθηκε να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία. Τι έπραξε η Ουάσιγκτον; Ακόμα τίποτα για το θέμα αυτό.
Απέδειξαν οι δημοσιογράφοι ότι τα έσοδα της Τουρκίας έχουν σημειώσει μία εντυπωσιακή αύξηση τους πρώτους επτά μήνες του χρόνου. Θυμίζουμε ότι η ρωσική εισβολή ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Τα έσοδα, προφανώς, είναι τα λύτρα που λαμβάνει η Τουρκία για την βοήθεια που προσφέρει στη Ρωσία. Άρα, παραβιάζει τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι, επίσης, καθημερινές οι αντιαμερικανικές και (γενικά) οι αντιδυτικές δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν και των ανώτερων αξιωματούχων της τουρκικής κυβέρνησης. Είναι φρικτές οι κατηγορίες που εκτοξεύονται εναντίον της Αμερικής. Ξανά θα αναφέρω, ότι εάν οποιασδήποτε άλλος ξένος ηγέτης έλεγε όσα άθλια ισχυρίζεται ο Ερντογάν εναντίον των ΗΠΑ, θα δεχόταν τη σφοδρή καταδίκη και αποδοκιμασία της Ουάσιγκτον.
Θα μπορούσα να καταθέσω ένα σωρό περιστατικά για την αντιαμερικανική δράση των Τούρκων. Όμως, την ίδια στιγμή, προκαλεί απορίες και ερωτηματικά η μη αντίδραση των Αμερικανών. Σε όλες τις δημόσιες δηλώσεις τους αναφέρονται μάλιστα στην πολύ σημαντική σύμμαχο τους Τουρκία, η οποία στην πραγματικότητα -όπως ανέφερε και ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ- προσβάλλει τα αμερικανικά συμφέροντα και τα συμφέροντα των υπολοίπων συμμάχων του ΝΑΤΟ.
Γιατί -μέχρι τώρα- η Αμερική επιλέγει να δέχεται αυτήν την προσβολή από τον Ερντογάν, βοηθώντας τον στην πραγματικότητα ενόψει των προεδρικών εκλογών. Διότι οι επιθέσεις του ισλαμιστή προέδρου εναντίον των ΗΠΑ και της Ελλάδας, φαίνεται ότι του δίνουν πόντους στις δημοσκοπήσεις.
Είναι άβυσσος η ψυχή των Αμερικανών, θα λέγαμε ως αστείο για να γελάσουμε. Αλλά εδώ μιλάμε για την υπερδύναμη, η οποία υποτίθεται δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Όμως είναι ανεξήγητη η στάση τους και όσο περνά ο καιρός προκαλεί (αυτή η στάση) νευρικότητα σε αρκετούς συμμάχους στο ΝΑΤΟ -όχι μόνο στην Ελλάδα. Διότι όταν δεν αντιμετωπίζεται η παραβατικότητα, ο παραβάτης ενθαρρύνεται.Στην Ουάσιγκτον ακούμε διάφορες προβλέψεις για το μέλλον των σχέσεων, και δίνονται διαφορετικές εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό: Να απειλεί και να εκβιάζει ο Ερντογάν τους Αμερικανούς και αυτοί να το επιτρέπουν. Μία εξήγηση είναι η ελπίδα που εκφράστηκε προεκλογικά και από τον πρόεδρο Μπάιντεν, ότι ο ισλαμιστής ηγέτης θα είναι ο ηττημένος των εκλογών.
Η αποχώρηση του από το τουρκικό πολιτικό σκηνικό, θα επαναφέρει τις τουρκοαμερικανικές σχέσεις στην προτέρα κατάσταση, πιστεύουν οι Αμερικανοί, αν και πρόκειται για μία αφελή τοποθέτηση. Διότι έχουν αλλάξει και οι Κεμαλικοί έναντι της Δύσης, ενώ είναι και πιο επιθετικοί εναντίον της Ελλάδας.
Ο σημερινός Ερντογάν, όπως αναλύεται μέσα από τις δηλώσεις του, δεν πρόκειται να δεχθεί να χάσει στις εκλογές και να αναγκαστεί να καταφύγει στην εξορία. Θα βρει ένα τρόπο να ακυρώσει την εκλογική διαδικασία και θα αναδείξει τον εαυτό του σε ισόβιο πρόεδρο. Και δεν το λέμε εμείς, αν και συμφωνούμε. Αλλά περιέχεται και σε εκθέσεις ως το πιο πιθανό ενδεχόμενο.
Για την κατάσταση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη η ίδια Αμερική. Διότι φοβάται ότι αν επαναφέρει έμπρακτα τον Ερντογάν στην τάξη, αυτός θα στραφεί προς τη Ρωσία, την Κίνα και γενικά προς όλους τους αυταρχικούς εχθρούς της Αμερικής.
Βεβαίως, ήδη το έχει κάνει, τους εξυπηρετεί στον υπερθετικό βαθμό έναντι χρηματικών ανταλλαγμάτων. Αλλά οι Αμερικανοί, όπως το έχουμε τονίσει άπειρες φορές, ούτε βλέπουν, ούτε ακούνε. Και μονίμως θα χάνουν το όποιο «δίκιο» τους.
Θα έλεγα, ότι αν έκανε άλλη χώρα, αυτά που κάνει η Τουρκία εναντίον της Δύσης, θα αντιμετώπιζε τον θυμό των Αμερικανών. Και θα τιμωρείτο με καταστρεπτικές κυρώσεις.
Απέδειξαν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι ότι τα πολυτελή πλοία των Ρώσων ολιγαρχών, που έπρεπε να είχαν κατασχεθεί, φυλάσσονται στην Τουρκία, η οποία -ως γνωστό- αρνήθηκε να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία. Τι έπραξε η Ουάσιγκτον; Ακόμα τίποτα για το θέμα αυτό.
Απέδειξαν οι δημοσιογράφοι ότι τα έσοδα της Τουρκίας έχουν σημειώσει μία εντυπωσιακή αύξηση τους πρώτους επτά μήνες του χρόνου. Θυμίζουμε ότι η ρωσική εισβολή ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Τα έσοδα, προφανώς, είναι τα λύτρα που λαμβάνει η Τουρκία για την βοήθεια που προσφέρει στη Ρωσία. Άρα, παραβιάζει τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι, επίσης, καθημερινές οι αντιαμερικανικές και (γενικά) οι αντιδυτικές δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν και των ανώτερων αξιωματούχων της τουρκικής κυβέρνησης. Είναι φρικτές οι κατηγορίες που εκτοξεύονται εναντίον της Αμερικής. Ξανά θα αναφέρω, ότι εάν οποιασδήποτε άλλος ξένος ηγέτης έλεγε όσα άθλια ισχυρίζεται ο Ερντογάν εναντίον των ΗΠΑ, θα δεχόταν τη σφοδρή καταδίκη και αποδοκιμασία της Ουάσιγκτον.
Θα μπορούσα να καταθέσω ένα σωρό περιστατικά για την αντιαμερικανική δράση των Τούρκων. Όμως, την ίδια στιγμή, προκαλεί απορίες και ερωτηματικά η μη αντίδραση των Αμερικανών. Σε όλες τις δημόσιες δηλώσεις τους αναφέρονται μάλιστα στην πολύ σημαντική σύμμαχο τους Τουρκία, η οποία στην πραγματικότητα -όπως ανέφερε και ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ- προσβάλλει τα αμερικανικά συμφέροντα και τα συμφέροντα των υπολοίπων συμμάχων του ΝΑΤΟ.
Γιατί -μέχρι τώρα- η Αμερική επιλέγει να δέχεται αυτήν την προσβολή από τον Ερντογάν, βοηθώντας τον στην πραγματικότητα ενόψει των προεδρικών εκλογών. Διότι οι επιθέσεις του ισλαμιστή προέδρου εναντίον των ΗΠΑ και της Ελλάδας, φαίνεται ότι του δίνουν πόντους στις δημοσκοπήσεις.
Είναι άβυσσος η ψυχή των Αμερικανών, θα λέγαμε ως αστείο για να γελάσουμε. Αλλά εδώ μιλάμε για την υπερδύναμη, η οποία υποτίθεται δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Όμως είναι ανεξήγητη η στάση τους και όσο περνά ο καιρός προκαλεί (αυτή η στάση) νευρικότητα σε αρκετούς συμμάχους στο ΝΑΤΟ -όχι μόνο στην Ελλάδα. Διότι όταν δεν αντιμετωπίζεται η παραβατικότητα, ο παραβάτης ενθαρρύνεται.Στην Ουάσιγκτον ακούμε διάφορες προβλέψεις για το μέλλον των σχέσεων, και δίνονται διαφορετικές εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό: Να απειλεί και να εκβιάζει ο Ερντογάν τους Αμερικανούς και αυτοί να το επιτρέπουν. Μία εξήγηση είναι η ελπίδα που εκφράστηκε προεκλογικά και από τον πρόεδρο Μπάιντεν, ότι ο ισλαμιστής ηγέτης θα είναι ο ηττημένος των εκλογών.
Η αποχώρηση του από το τουρκικό πολιτικό σκηνικό, θα επαναφέρει τις τουρκοαμερικανικές σχέσεις στην προτέρα κατάσταση, πιστεύουν οι Αμερικανοί, αν και πρόκειται για μία αφελή τοποθέτηση. Διότι έχουν αλλάξει και οι Κεμαλικοί έναντι της Δύσης, ενώ είναι και πιο επιθετικοί εναντίον της Ελλάδας.
Ο σημερινός Ερντογάν, όπως αναλύεται μέσα από τις δηλώσεις του, δεν πρόκειται να δεχθεί να χάσει στις εκλογές και να αναγκαστεί να καταφύγει στην εξορία. Θα βρει ένα τρόπο να ακυρώσει την εκλογική διαδικασία και θα αναδείξει τον εαυτό του σε ισόβιο πρόεδρο. Και δεν το λέμε εμείς, αν και συμφωνούμε. Αλλά περιέχεται και σε εκθέσεις ως το πιο πιθανό ενδεχόμενο.
Για την κατάσταση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη η ίδια Αμερική. Διότι φοβάται ότι αν επαναφέρει έμπρακτα τον Ερντογάν στην τάξη, αυτός θα στραφεί προς τη Ρωσία, την Κίνα και γενικά προς όλους τους αυταρχικούς εχθρούς της Αμερικής.
Βεβαίως, ήδη το έχει κάνει, τους εξυπηρετεί στον υπερθετικό βαθμό έναντι χρηματικών ανταλλαγμάτων. Αλλά οι Αμερικανοί, όπως το έχουμε τονίσει άπειρες φορές, ούτε βλέπουν, ούτε ακούνε. Και μονίμως θα χάνουν το όποιο «δίκιο» τους.
Δημοσίευση σχολίου