του Alan M. Dershowitz
Στους Παλαιστίνιους έχει προσφερθεί πολλές φορές η κρατική υπόσταση, αλλά αυτοί έχουν απορρίψει την προσφορά. Ο Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι, ο τότε ηγέτης του παλαιστινιακού λαού, όταν προτάθηκε για πρώτη φορά η λύση των δύο κρατών στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το έθεσε ουσιαστικά ως εξής: «Θέλουμε να μην υπάρχει εβραϊκό κράτος περισσότερο από όσο θέλουμε να υπάρχει παλαιστινιακό κράτος». Ο Αλ Χουσέινι και ο λαός του συμμάχησαν με τη ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στη φωτογραφία: Ο Αδόλφος Χίτλερ σε συνάντηση με τον αλ Χουσέινι, στις 28 Νοεμβρίου 1941. (Πηγή φωτογραφίας: Γερμανικό Ομοσπονδιακό Αρχείο)
Οι αντι-ισραηλινοί ισχυρισμοί των Παλαιστινίων, αν και εξαιρετικά εσφαλμένοι, έχουν γίνει κεντρικό στοιχείο της ακροαριστερής ιδεολογίας, ειδικά μεταξύ εκείνων που εφαρμόζουν τη λεγόμενη διαθεματικότητα.
Γιατί το παλαιστινιακό ζήτημα τραβάει τόσο την προσοχή, όταν υπάρχουν πολύ πιο επιτακτικά ζητήματα σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως οι Κούρδοι, οι Ουιγούροι και άλλοι απάτριδες και καταπιεσμένοι λαοί; Υπάρχουν περισσότερες διαδηλώσεις στις πανεπιστημιουπόλεις εναντίον του Ισραήλ παρά εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας, της Λευκορωσίας και του Ιράν. Γιατί; Η απάντηση έχει ελάχιστη σχέση με τους Παλαιστίνιους και οτιδήποτε έχει να κάνει με το Ισραήλ, ως εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού. Πρόκειται για μια πολιτική εκδήλωση του διεθνούς αντισημιτισμού. Αυτό συμβαίνει επειδή το έθνος που κατηγορείται για καταπίεση των Παλαιστινίων είναι το Ισραήλ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λάθος να υποστηρίζουμε το παλαιστινιακό ζήτημα. Σημαίνει ότι είναι λάθος ―και δείχνει προκατάληψη― να δίνουμε προτεραιότητα σε αυτό το εξαιρετικά εσφαλμένο ζήτημα έναντι άλλων, εξίσου ή περισσότερο άξιων προσοχής. Όχι μόνο η ακροαριστερά δίνει προτεραιότητα στους Παλαιστίνιους, αλλά αγνοεί σε μεγάλο βαθμό άλλα ζητήματα, μόνο και μόνο επειδή το Ισραήλ βρίσκεται στην άλλη πλευρά του παλαιστινιακού ζητήματος. Η αιτία είναι πραγματικά τόσο απλή. Έχει ελάχιστη σχέση με τα πλεονεκτήματα και οτιδήποτε έχει να κάνει με τον αντισημιτισμό. Αυτοαποκαλείται αντισιωνισμός, αλλά πρόκειται απλώς για μια πρόφαση για την εκδήλωση της αντιεβραϊκής μισαλλοδοξίας.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η απόφαση του παγωτού της εταιρείας Ben & Jerry's να μποϊκοτάρει περιοχές του Ισραήλ, ενώ συνεχίζει να πουλάει σε χώρες όπου γίνεται πολύ μεγαλύτερη καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν ρωτήθηκαν οι ιδρυτές της Ben & Jerry's γιατί το μποϊκοτάζ τους περιορίζεται μόνο στο Ισραήλ, αυτοί παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν ιδέα. Λοιπόν, έχω εγώ μια ιδέα: στην περίπτωση της Ben & Jerry's, οι αδαείς ιδρυτές της είναι απλώς χρήσιμοι ηλίθιοι, που ακολουθούν αδιαμφισβήτητα το πλήθος των ακροαριστερών αντισημιτών. Για να παραφράσω μια παλιά έκφραση: ο φανατικός βλέπει, ο φανατικός πράττει.
Ποιος ηγείται του πλήθους των φανατικών αντισημιτών; Το κίνημα εξαιτίας του οποίου το εθνικό κράτος του Ισραήλ γίνεται στόχος μποϊκοτάζ, γνωστό ως BDS, ξεκίνησε από έναν Παλαιστίνιο ριζοσπάστη ονόματι Ομάρ Μπαργκουτί, ο οποίος δεν κρύβει το γεγονός ότι στόχος του είναι η καταστροφή του Ισραήλ και η αντικατάστασή του από ένα παλαιστινιακό κράτος που να εκτείνεται «από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα», εννοώντας τον ποταμό Ιορδάνη και τη Μεσόγειο Θάλασσα —δηλαδή ολόκληρο το σημερινό Ισραήλ. Αυτός και άλλοι που ηγούνται του κινήματος BDS θέλουν να δουν ολόκληρη αυτή την περιοχή judenrein, δηλαδή να γίνει εθνοκάθαρση των πάνω από 7 εκατομμύρια Εβραίων που τώρα υποτίθεται ότι «κατέχουν» μουσουλμανική και αραβική γη. Σε αυτούς τους υποτιθέμενους «κατακτητές» περιλαμβάνονται Εβραίοι που είναι μαύροι και μελαμψοί, όπως επίσης Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Αφρικανοί και Αμερικανοί. Πολλοί είναι απόγονοι ανθρώπων που έζησαν εκεί πριν από την εμφάνιση του Ισλάμ, και σίγουρα πριν πολλοί σημερινοί «Παλαιστίνιοι» μετακομίσουν εκεί από την Αίγυπτο, τη Συρία, τον Λίβανο, τον Κόλπο και τη Βόρεια Αφρική. Οι Εβραίοι είναι τόσο αυτόχθονες στο Ισραήλ όσο και οι απόγονοι των μεταναστών στην Αμερική.
Αξίζουν οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν κράτος; Ναι, αλλά όχι περισσότερο από τους Κούρδους και άλλους απάτριδες λαούς. Γιατί όχι περισσότερο; Γιατί στους Παλαιστίνιους έχει προσφερθεί πολλές φορές η κρατική υπόσταση, αλλά αυτοί έχουν απορρίψει την προσφορά. Ο πρώην ηγέτης του παλαιστινιακού λαού, όταν προτάθηκε για πρώτη φορά η λύση των δύο κρατών στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το έθεσε ως εξής: «Θέλουμε να μην υπάρχει εβραϊκό κράτος περισσότερο από όσο θέλουμε να υπάρχει παλαιστινιακό κράτος».
Αυτός ο ηγέτης, ο Μοχάμεντ Αμίν Αλ Χουσέινι και ο λαός του συμμάχησαν με τη ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Αλ Χουσέινι πέρασε τα χρόνια του πολέμου στο Βερολίνο με τον Χίτλερ, σχεδιάζοντας να βρει την «τελική λύση» για τους Εβραίους του σημερινού Ισραήλ. Κηρύχθηκε ναζιστής εγκληματίας πολέμου. Ωστόσο, η φωτογραφία του υπήρχε σε πολλά σπίτια των Παλαιστινίων Αράβων και θεωρείτο ήρωας και ηγέτης.
Παρά το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι ανήκαν στους ηττημένους του πολέμου, τους προσφέρθηκε ένα κράτος στο μεγαλύτερο μέρος της καλλιεργήσιμης γης, ως μέρος της λύσης των δύο κρατών που προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη. Στους Εβραίους προσφέρθηκε ένα κράτος σε μια πολύ μικρότερη έκταση καλλιεργήσιμης γης. Στην περιοχή που προτάθηκε για το εβραϊκό κράτος, οι Εβραίοι αποτελούσαν την ουσιαστική πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι Εβραίοι αποδέχθηκαν τη συμβιβαστική λύση των δύο κρατών. Οι Άραβες την απέρριψαν και ξεκίνησαν πόλεμο ενάντια στο νέο εβραϊκό κράτος επιδιώκοντας να το καταστρέψουν. Αυτή η πράξη παράνομης στρατιωτικής επίθεσης είχε ως αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση των Παλαιστινίων, την οποία αποκαλούν «Νάκμπα» («καταστροφή»). Πρόκειται, όμως, για μια αυτοπροκαλούμενη καταστροφή. Ακόμη, πολλοί σημερινοί Παλαιστίνιοι ηγέτες και οπαδοί κατηγορούν τους προκατόχους τους επειδή δεν αποδέχθηκαν τη λύση των δύο κρατών που πρότειναν τα Ηνωμένα Έθνη πριν από 75 χρόνια, όπως μου είπαν αρκετοί.
Η παλαιστινιακή ηγεσία υπό τον Γιάσερ Αραφάτ, αντί να προσπαθήσει να διαπραγματευτεί για ένα κράτος τα επόμενα χρόνια, επέλεξε την τρομοκρατία εναντίον ισραηλινών και διεθνών πολιτικών στόχων. Οι Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν να είχαν κράτος το 1948, το 1967, το 2000-2001, το 2005 και το 2008. Συνέχισαν να προτιμούν την απουσία δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους, παρά τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους που θα ζει ειρηνικά με το Ισραήλ. Μπορούν να αποκτήσουν κράτος ακόμη και τώρα, αν διαπραγματευτούν μια συμβιβαστική λύση αντί να υποδαυλίζουν την τρομοκρατία.
Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον του Ισραήλ έχουν ιδέα για αυτή την ιστορία. Ή μήπως και αυτοί απλώς χρησιμεύουν ως χρήσιμοι ηλίθιοι σε όσους γνωρίζουν την ιστορία αλλά θέλουν να την αναιρέσουν επειδή οδήγησε σε ένα εθνικό κράτος για τον εβραϊκό λαό; Δεν έχει μεγάλη σημασία. Η ουσία είναι ότι η παράλογη αντίθεση της ακροαριστεράς με το Ισραήλ είναι μια σύγχρονη εκδήλωση της παλαιότερης και πιο διαρκούς μισαλλοδοξίας στον κόσμο
Δημοσίευση σχολίου