Τα αβύθιστα πυραυλοφόρα (νησιά) του ανατολικού Αιγαίου και οι ακατανόητες εξοπλιστικές επιλογές των Αθηνών. Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε σύντομο βιντεοσκοπημένο σχόλιο του Σταύρου Λυγερού στο SLpress το οποίο και συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε όλους να το παρακολουθήσουν. Στο οποίο ξεδιπλώνεται περιεκτικά όχι μόνο η ανησυχητική -πλέον- αδιαφορία του ελληνικού πολιτικού και στρατιωτικού συστήματος σε ότι έχει να κάνει με την επανασυγκρότηση και επανενεργοποίηση με αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, αλλά και η -επίσης ανησυχητική- άρνηση προσαρμογής στα νέα επιχειρησιακά δεδομένα.
Με το κρεσέντο των τουρκικών απειλών εναντίον της Ελλάδας να συνεχίζεται αμείωτο, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, η συνάντηση των ΥΠΑΜ Ελλάδας και Τουρκίας στο περιθώριο της Συνόδου των Υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες προ ημερών, προκάλεσε έντονο και εύλογο προβληματισμό.
Δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί οποιοσδήποτε διάλογος με την Τουρκία, εν μέσω μπαράζ απειλών πολέμου και επιμονής στην εφαρμογή ενός ακόμα καταφανώς παράνομου Μνημονίου με τη Λιβύη που αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία και ακυρώνει στην πράξη ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η εξήγηση αυτής της εξέλιξης είναι παρεμφερής με αυτή της ματαίωσης της επίσκεψης του ισραηλινού υπουργού Άμυνας, Μπέντζαμιν Γκαντζ, στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα εξακολουθεί επί της ουσίας να αντιδρά κατευναστικά έναντι της Τουρκίας, αντί να προετοιμάζεται συνειδητά και ουσιαστικά “δια πάν ενδεχόμενο” με τη γειτονική χώρα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα η Ελλάδα λειτουργεί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου.
Δηλαδή, χρησιμοποιείται από τις ΗΠΑ οι οποίες θεωρούν ότι ο στόχος της συνοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και κατ’ επέκταση της πάση θυσία διατήρησης της Τουρκίας εντός του Δυτικού συνασπισμού, προηγείται ακόμα και των ζωτικών ελληνικών συμφερόντων. Εάν πρόκειται περί λανθασμένης εικόνας, τότε πρέπει να γίνει συνειδητή και συστηματική προσπάθεια για να αλλάξει.
Εάν όμως έχει ακόμα και ψήγματα αλήθειας, θα σημαίνει πως είναι μία βολική στάση που δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως απαλλάσσει τις ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες από τη σκληρή πραγματικότητα της ευθύνης για την υπεράσπιση της χώρας. Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις, μέσω της στρατηγικής συνεργασίας, διανύουν την καλύτερη περίοδο των τελευταίων δεκαετιών και ορθώς, ορθότατα καλλιεργούνται.
Όμως, εξίσου αληθές είναι και το γεγονός ότι σε αυτή την εταιρική και συμμαχική σχέση δεν περιλαμβάνονται χειροπιαστά και παράλληλα ουσιώδη ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ προς την ελληνική άμυνα. Την άμυνα δηλαδή μιας συμμαχικής χώρας με περιορισμένους πόρους που κατορθώνει με μεγάλες οικονομικές θυσίες να διατηρεί τις αμυντικές της δαπάνες στα προβλεπόμενα από τη Συμμαχία επίπεδα.
Οι ελληνικές ηγεσίες δεν απαλλάσσονται επ’ ουδενί των ευθυνών τους. Ακόμη κι αν δεν είχαν ή δεν έχουν κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης με την αμερικανική πλευρά για την απόσπαση ουσιωδών ανταλλαγμάτων για τη διμερή συμφωνία MDCA, διατηρούν τη δυνατότητα διερεύνησης εναλλακτικών για την κάλυψη των αναγκών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με όπλα και συστήματα που θα εξασφαλίσουν τη δυνατότητα ανταποδοτικών πληγμάτων εντός του τουρκικού εδάφους. Δηλαδή συστήματα που παράγουν πραγματική αποτροπή…
Έχουν αυτές οι εναλλακτικές εξεταστεί; Γιατί αποτρεπτική ισχύς δεν είναι μόνο η άμυνα, όπως σημειώνει εύστοχα στο σχόλιο του ο Σταύρος Λυγερός. Είναι κυρίως η βεβαιότητα του αναθεωρητή αντιπάλου ότι θα υποστεί καταστροφικές συνέπειες για τη στρατιωτική του μηχανή, τις υποδομές της χώρας του, τη βιομηχανία και την οικονομία. Αυτό θα γεννήσει βεβαιότητα για το μάταιο του να απειλεί και να επιχειρεί να εκβιάσει, εξαναγκάζοντας την ελληνική πλευρά σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις…
Η ελληνική ηγεσία οφείλει να αναλάβει άμεσα τις ευθύνες της, εξοπλίζοντας τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με πυραυλικά συστήματα μέσου βεληνεκούς που θα μπορούν να πλήξουν στόχους στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο Ισραήλ θα έχει αντιρρήσεις στην αποδέσμευση προς την Ελλάδα των βαλλιστικών πυραύλων LORA, λόγω της αναθέρμανσης των σχέσεων με την Άγκυρα, υπάρχει πάντα η εναλλακτική της σερβικής αμυντικής βιομηχανίας.
Ενδεχομένως και μέσω της στενής σχέσης που έχει αναπτύξει με τα ΗΑΕ. Τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να φέρει και συνεργασίες και τεχνογνωσία και για την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι τα ατρακτίδια στοχοποίησης εδάφους που τόσο μεγάλη ανάγκη η Πολεμική Αεροπορία για να αναβαθμίσει άμεσα τις επιθετικές της δυνατότητες, άρα και την αξία της ως παράγοντα αποτροπής, αργήσουν πολύ να συμβασιοποιηθούν, μαζί με τον επίσης ζωτικό εκσυγχρονισμό των F-16C/D Block 50, η Ελλάδα έχει την εναλλακτική του Ισραήλ.
Καμία πρόοδος δεν έχει επίσης αναφερθεί στο πρόγραμμα μερικού εκσυγχρονισμού των επιθετικών ελικοπτέρων AH-64A+ Apache της Αεροπορίας Στρατού, καθώς και στην ενσωμάτωση πυραύλων SPIKE NLOS στα ελληνικά επιθετικά ελικόπτερα συνολικά. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο η ελληνική πλευρά, όλως περιέργως, δεν έχει απευθυνθεί ακόμα και στη γαλλική εναλλακτική που έχει στη διάθεσή της.
Η αγορά συλλογών αυτοπροωθούμενων, κατευθυνόμενων βομβών AASM που θα μπορούσε να ενισχύσει, έστω και μέσω των δύο μόλις πολεμικών Μοιρών των Mirage 2000-5Μk.2 και Rafale F3R τις επιθετικές ικανότητες μεγάλων αποστάσεων και υψηλής ακρίβειας της Πολεμικής Αεροπορίας, φαίνεται πως δεν εξετάστηκε καν…
Αξιοποιώντας τις ευρωπαϊκές της εναλλακτικές, η Ελλάδα θα έπρεπε, πάντα με βάση την απειλή που αντιμετωπίζει, να εκμεταλλευτεί το γερμανικό εξοπλιστικό πακέτο, ίσως και για την αναβάθμιση του πυραυλικού της Πυροβολικού, εξοπλίζοντας το με όπλα οριζόντιας πλεύσης, μακρού πλήγματος όπως το JFS-M. Αν δεν το πράξει τώρα, τότε πότε ακριβώς σκοπεύει να το κάνει;
Η αναβάθμιση του δικτύου επιτήρησης με νέα ραντάρ σταθερής διάταξης, μεγάλης ακτίνας και δυνατότητας εντοπισμού βαλλιστικών πυραύλων, σε συνδυασμό με την υπογραφή σύμβασης εν συνεχεία υποστήριξης (FOS) για τα αεροσκάφη EMB-145H AEW&C, παραμένει ζητούμενο. Ένα κομμάτι κρίσιμης σημασίας από τη στιγμή που τα συστήματα αυτά θα ενεργοποιήσουν τις πυροβολαρχίες Patriot και S-300, σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης…
Η εγχώρια ανάπτυξη και παραγωγή drones και περιφερόμενων – φονικών UAV, αντίστοιχων του τουρκικού Kargi είναι επίσης μία διαδικασία που δεν απαιτεί χρόνο και σημαντικά κεφάλαια. Είναι δε απολύτως εντός των δυνατοτήτων πολλών εταιρειών στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά δεν φαίνεται να έχει γίνει καμία απολύτως ενέργεια προς την κατεύθυνση αυτή, όπως και προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και παραγωγής μη επανδρωμένων σκαφών επιφανείας (USV).
Η άρνηση προσαρμογής στα νέα δεδομένα, η ισχύς των οποίων επιβεβαιώνεται καθημερινά στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με την πεισματική συνέχιση της απαξίωσης του εγχώριου τεχνικού και επιστημονικού δυναμικού, είναι η συνταγή στην οποία επιμένει η ελληνική πλευρά. Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία έχει αλλάξει εντελώς τις εξοπλιστικές της επιλογές σε σχέση με το παρελθόν και έχει αναπτύξει θεαματικά την αμυντική της βιομηχανία μέσω υλοποίησης εκατοντάδων προγραμμάτων.
Στην πλειοψηφία τους αφορούν την ανάπτυξη νέων όπλων σε συνεργασία με την Κίνα, το Πακιστάν, τη Νότια Κορέα, τη Νότια Αφρική, την Ισπανία, αλλά και πολλές άλλες χώρες. Όσο και αν δεν θέλει κανείς να δει αυτή την πραγματικότητα και να λάβει τα μέτρα του, η Τουρκία φροντίζει καθημερινά να μας υπενθυμίζει και να μας ενημερώνει για τις προθέσεις της. Η Αρμενία πλήρωσε -και πληρώνει- ακριβά την ολιγωρία της. Η Ελλάδα δεν θα έχει καμία απολύτως δικαιολογία να προσποιηθεί ότι δεν γνώριζε, ή ότι δεν είχε προειδοποιηθεί…
Όμως, εξίσου αληθές είναι και το γεγονός ότι σε αυτή την εταιρική και συμμαχική σχέση δεν περιλαμβάνονται χειροπιαστά και παράλληλα ουσιώδη ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ προς την ελληνική άμυνα. Την άμυνα δηλαδή μιας συμμαχικής χώρας με περιορισμένους πόρους που κατορθώνει με μεγάλες οικονομικές θυσίες να διατηρεί τις αμυντικές της δαπάνες στα προβλεπόμενα από τη Συμμαχία επίπεδα.
Οι ελληνικές ηγεσίες δεν απαλλάσσονται επ’ ουδενί των ευθυνών τους. Ακόμη κι αν δεν είχαν ή δεν έχουν κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης με την αμερικανική πλευρά για την απόσπαση ουσιωδών ανταλλαγμάτων για τη διμερή συμφωνία MDCA, διατηρούν τη δυνατότητα διερεύνησης εναλλακτικών για την κάλυψη των αναγκών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με όπλα και συστήματα που θα εξασφαλίσουν τη δυνατότητα ανταποδοτικών πληγμάτων εντός του τουρκικού εδάφους. Δηλαδή συστήματα που παράγουν πραγματική αποτροπή…
Έχουν αυτές οι εναλλακτικές εξεταστεί; Γιατί αποτρεπτική ισχύς δεν είναι μόνο η άμυνα, όπως σημειώνει εύστοχα στο σχόλιο του ο Σταύρος Λυγερός. Είναι κυρίως η βεβαιότητα του αναθεωρητή αντιπάλου ότι θα υποστεί καταστροφικές συνέπειες για τη στρατιωτική του μηχανή, τις υποδομές της χώρας του, τη βιομηχανία και την οικονομία. Αυτό θα γεννήσει βεβαιότητα για το μάταιο του να απειλεί και να επιχειρεί να εκβιάσει, εξαναγκάζοντας την ελληνική πλευρά σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις…
Η ελληνική ηγεσία οφείλει να αναλάβει άμεσα τις ευθύνες της, εξοπλίζοντας τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με πυραυλικά συστήματα μέσου βεληνεκούς που θα μπορούν να πλήξουν στόχους στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο Ισραήλ θα έχει αντιρρήσεις στην αποδέσμευση προς την Ελλάδα των βαλλιστικών πυραύλων LORA, λόγω της αναθέρμανσης των σχέσεων με την Άγκυρα, υπάρχει πάντα η εναλλακτική της σερβικής αμυντικής βιομηχανίας.
Ενδεχομένως και μέσω της στενής σχέσης που έχει αναπτύξει με τα ΗΑΕ. Τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να φέρει και συνεργασίες και τεχνογνωσία και για την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι τα ατρακτίδια στοχοποίησης εδάφους που τόσο μεγάλη ανάγκη η Πολεμική Αεροπορία για να αναβαθμίσει άμεσα τις επιθετικές της δυνατότητες, άρα και την αξία της ως παράγοντα αποτροπής, αργήσουν πολύ να συμβασιοποιηθούν, μαζί με τον επίσης ζωτικό εκσυγχρονισμό των F-16C/D Block 50, η Ελλάδα έχει την εναλλακτική του Ισραήλ.
Καμία πρόοδος δεν έχει επίσης αναφερθεί στο πρόγραμμα μερικού εκσυγχρονισμού των επιθετικών ελικοπτέρων AH-64A+ Apache της Αεροπορίας Στρατού, καθώς και στην ενσωμάτωση πυραύλων SPIKE NLOS στα ελληνικά επιθετικά ελικόπτερα συνολικά. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο η ελληνική πλευρά, όλως περιέργως, δεν έχει απευθυνθεί ακόμα και στη γαλλική εναλλακτική που έχει στη διάθεσή της.
Η αγορά συλλογών αυτοπροωθούμενων, κατευθυνόμενων βομβών AASM που θα μπορούσε να ενισχύσει, έστω και μέσω των δύο μόλις πολεμικών Μοιρών των Mirage 2000-5Μk.2 και Rafale F3R τις επιθετικές ικανότητες μεγάλων αποστάσεων και υψηλής ακρίβειας της Πολεμικής Αεροπορίας, φαίνεται πως δεν εξετάστηκε καν…
Αξιοποιώντας τις ευρωπαϊκές της εναλλακτικές, η Ελλάδα θα έπρεπε, πάντα με βάση την απειλή που αντιμετωπίζει, να εκμεταλλευτεί το γερμανικό εξοπλιστικό πακέτο, ίσως και για την αναβάθμιση του πυραυλικού της Πυροβολικού, εξοπλίζοντας το με όπλα οριζόντιας πλεύσης, μακρού πλήγματος όπως το JFS-M. Αν δεν το πράξει τώρα, τότε πότε ακριβώς σκοπεύει να το κάνει;
Η αναβάθμιση του δικτύου επιτήρησης με νέα ραντάρ σταθερής διάταξης, μεγάλης ακτίνας και δυνατότητας εντοπισμού βαλλιστικών πυραύλων, σε συνδυασμό με την υπογραφή σύμβασης εν συνεχεία υποστήριξης (FOS) για τα αεροσκάφη EMB-145H AEW&C, παραμένει ζητούμενο. Ένα κομμάτι κρίσιμης σημασίας από τη στιγμή που τα συστήματα αυτά θα ενεργοποιήσουν τις πυροβολαρχίες Patriot και S-300, σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης…
Η εγχώρια ανάπτυξη και παραγωγή drones και περιφερόμενων – φονικών UAV, αντίστοιχων του τουρκικού Kargi είναι επίσης μία διαδικασία που δεν απαιτεί χρόνο και σημαντικά κεφάλαια. Είναι δε απολύτως εντός των δυνατοτήτων πολλών εταιρειών στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά δεν φαίνεται να έχει γίνει καμία απολύτως ενέργεια προς την κατεύθυνση αυτή, όπως και προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και παραγωγής μη επανδρωμένων σκαφών επιφανείας (USV).
Η άρνηση προσαρμογής στα νέα δεδομένα, η ισχύς των οποίων επιβεβαιώνεται καθημερινά στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με την πεισματική συνέχιση της απαξίωσης του εγχώριου τεχνικού και επιστημονικού δυναμικού, είναι η συνταγή στην οποία επιμένει η ελληνική πλευρά. Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία έχει αλλάξει εντελώς τις εξοπλιστικές της επιλογές σε σχέση με το παρελθόν και έχει αναπτύξει θεαματικά την αμυντική της βιομηχανία μέσω υλοποίησης εκατοντάδων προγραμμάτων.
Στην πλειοψηφία τους αφορούν την ανάπτυξη νέων όπλων σε συνεργασία με την Κίνα, το Πακιστάν, τη Νότια Κορέα, τη Νότια Αφρική, την Ισπανία, αλλά και πολλές άλλες χώρες. Όσο και αν δεν θέλει κανείς να δει αυτή την πραγματικότητα και να λάβει τα μέτρα του, η Τουρκία φροντίζει καθημερινά να μας υπενθυμίζει και να μας ενημερώνει για τις προθέσεις της. Η Αρμενία πλήρωσε -και πληρώνει- ακριβά την ολιγωρία της. Η Ελλάδα δεν θα έχει καμία απολύτως δικαιολογία να προσποιηθεί ότι δεν γνώριζε, ή ότι δεν είχε προειδοποιηθεί…
Δημοσίευση σχολίου