Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Τον πόλεμο που ξεκίνησε με εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (24/2/’22) και συνεχίζει απτόητος την αιματηρή και καταστροφική διαδρομή του εναλλάσσοντας τις υφέσεις με τις εξάρσεις των συγκρουσιακών καταστάσεων επί του πεδίου των άδειων από αμάχους ουκρανικών πόλεων (σ.σ 4.3 εκατoμμύρια παιδιά έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους στον πρώτο κιόλας μήνα του πολέμου). Τα τύμπανα του πολέμου που ήχησαν εκκωφαντικά πριν από 8 μήνες μετουσίωσαν ήδη το ψυχροπολεμικό κλίμα, που είχε διαμορφωθεί από την αρχή του 2021 στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, σε εκρηκτικό μεταξύ των δύο χωρών, με κατάληξη το ξέσπασμα του πολέμου στην γείτονα χώρα της Ρωσίας Ουκρανία, η οποία άρχισε να λειτουργεί σταδιακά ως ”αποικία” των ΗΠΑ (μετά την ανεξαρτησία της από την ΕΣΣΔ) διευρύνοντας περαιτέρω τα όρια του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Έτσι η πολυαναμενόμενη επικοινωνία των πρώτων ημερών Μπάιντεν-Πούτιν δεν έγινε ποτέ. Μόνο οργίλες δηλώσεις ακούγονταν εκατέρωθεν, με τον πρώτο να καταγγέλλει τον δεύτερο ότι στόχος του είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ (24/03/’22) και τον δεύτερο να μιλά (δια του Μεντβέντεφ η τελευταία προειδοποίηση, 3/09/’22) για σχέδια διάλυσης της Ρωσίας από τη Δύση (κάτι που είχε την απαρχή του το 1991, έτος διάλυσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης).
Από εκεί κι ύστερα ”Πόλεμος πατήρ πάτων”, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος. Και αυτό επέδρασε καταλυτικά όχι μόνο στις εμπόλεμες χώρες, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο εξαιτίας της αλληλεξάρτησης των χωρών λόγω παγκοσμιοποίησης (βλ. διάχυση της ακρίβειας σε ενέργεια, πρώτες ύλες και τρόφιμα διαπλανητικά, με αρνητικές συνέπειες για κοινωνίες και πολιτικούς σχηματισμούς).
Τα όσα φριχτά εγκλήματα (βασανισμοί, βιασμοί, εκτελέσεις, αναγκαστικοί εκτοπισμοί, δολοφονίες) ακολούθησαν κατά του άμαχου ουκρανικού πληθυσμού και των αιχμαλώτων πολέμου αμφοτέρων των πλευρών στη σκιά του ρωσο-ουκρανικού πολέμου σε Κίεβο, Χάρκοβο, Ντόνετσκ, Ντονμπάς, Μαριούπολη, Σεβεροντόνετσκ, Λυσιχάνσκ, Μπούτσα, Ιζιούμ, Ζαπορίζια κλπ. είναι κομμάτια στο ίδιο, επαναλαμβανόμενο πάνω από μισό αιώνα παζλ.
Το παζλ του πολέμου και του θανάτου (αρχής γενομένης απ’ το Βιετνάμ, τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύγκρουση Δύσης/Ανατολής, 1955-1975), τα νήματα του οποίου κινούσαν ”χθες” οι υπαίτιοι ”φονιάδες των λαών” Αμερικανοί και σήμερα οι μιμητές τους Ρώσοι.
– Αν ο κόσμος γνώριζε την αλήθεια, ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, είχε πει ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόυντ Τζωρτζ προς τον διευθυντή της εφημερίδας ”Μάντσεστερ Γκάρντιαν” στην κορύφωση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-’18).
Τι τραγική ειρωνεία!.. Η απόκρυψη της αλήθειας για τις πραγματικές αιτίες των πολέμων διαιωνίζεται μέχρι σήμερα στηριγμένη στην οργάνωση της άγνοιας απ’ τα παρασκήνια. Και μόνο χρόνια μετά αποκαλύπτονται τα κίνητρα εκείνων που ώθησαν και ωθούν σε αιματοκύλισμα τον κόσμο.
Πολλές δεκαετίες πριν, στα μέσα του 20ου αιώνα, η διασπορά ”fake news” (όπως λέμε σήμερα τις ψευδολογίες) είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει η δυτική προπαγάνδα — μέσω του Χόλιγουντ — ότι οι Βιετναμέζοι ήταν (ως… κομμουνιστές Ασιάτες) ”μη-άνθρωποι” και οι Αμερικανοί εισβολείς ”άγιοι’.
Λίγο πριν την εκπνοή του ”αιώνα των άκρων”, στο κατώφλι του 21ου, ”μη-άνθρωποι” έγιναν για τους Δυτικούς του ΝΑΤΟ και οι Σέρβοι (”Γιουγκοσλάβοι” μέχρι το 1991, χρονιά διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας), αν και είχαν δώσει μέσα στον χρόνο τα διαπιστευτήριά τους στον πολιτισμό και την ιστορία έχοντας πληρώσει βαρύ τίμημα αίματος στο πλευρό της ΑΝΤΆΝΤ και των Συμμάχων του Α’ και Β’ ΠΠ.
Και επειδή έγιναν μη-άνθρωποι οι άλλοτε ήρωες και φίλοι της Δύσης Γιουγκοσλάβοι, πληρώθηκαν το 1999 απ’ τους ΝΑΤΟϊκούς για τη συνεισφορά τους στον αγώνα κατά του φασισμού και του Ναζισμού (ένα εκατομμύριο νεκρούς, όσους συγκεντρωτικά είχαν η Γαλλία-Αγγλία και Ιταλία) με σφοδρούς βομβαρδισμούς επί 78 ημέρες και νύχτες, για τις οποίες ”ειπώθηκαν τόσα ψέματα που ντράπηκαν τα ίδια, μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα έλεγαν”, για να θυμηθώ τον Μενέλαο Λουντέμη.
Πικρή ενθύμηση που με γεμίζει συγκίνηση και θυμό μαζί, στη σκέψη ότι τους αποκάλεσαν γενοκτόνους με βάση την αναπαραγωγή τερατωδών ψευδών που είχαν εξαπολύσει συστημικά ΜΜΕ του Εξωτερικού (βλ. CNN, TF1, The Daily Mirror κλπ) λέγοντας: ”Οι Σέρβοι σκότωσαν περί των 100.000 έως 500.000 άτομα, έκαψαν τα θύματά τους σε φούρνους όμοιους με εκείνους του Άουσβιτς”, ενώ το BBC κόμπαζε για την… αντικειμενικότητά του περνώντας την εμετική προπαγάνδα του σοσιαλδημοκράτη Γερμανού υπουργού Άμυνας Rudolf Scharping:
– […] Οι Σέρβοι διαπράττουν “γενοκτονία”, “παίζουν ποδόσφαιρο με κομμένα κεφάλια, διαμελίζουν πτώματα, αρπάζουν τα έμβρυα σκοτωμένων εγκύων γυναικών και τα ψήνουν”…
Έτσι πέρασε στην Ιστορία η πλαστότητα, η ψευδολογία, η κακοήθεια και η πιο ντροπιαστική προπαγάνδα στην παγκόσμια Ιστορία (μετά από εκείνην του Βιετνάμ) εναντίον ενός στοχοποιημένου λαού που πλήρωσε αναίτια για τις ”αμαρτίες” των ηγετών του, όπως απέδειξε στην έρευνά του ο Αμερικανός δημοσιογράφος Daniel Pearl (The Wall Street Journal, 31 Δεκεμβρίου 1999) και ομολόγησε ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ (βλ. ”πληρώσαμε πολλούς στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας…).
Σημειωτέον ότι μέσα στις ψευδείς κατηγορίες των χειραγωγημενων δυτικών Μέσων ήταν και τα του σχεδίου Podkova (“πέταλο”), ενός ”φτιαχτού” ντοκουμέντου εναντίον της τότε Γιουγκοσλαβίας, που αποδεικνύει (υποτίθεται) πως οι Σέρβοι είχαν προγραμματίσει την “εθνοκάθαρση” στο Κοσσυφοπέδιο… Η διάδοσή αυτού του πλαστού ”τεκμηρίου” από την Γερμανία χρησίμευσε ως πρόσχημα για να εντατικοποιηθούν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία (Απρίλιος 1999).
Στα δεδομένα αυτά, προσθέτω δυο ρητορικές ερωτήσεις προς προβληματισμό σας:
1. Είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι — με αφορμή την από αέρος διάλυση της Γιουγκοσλαβίας — θησαύρισαν οι αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες όπλων;
2. Είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι την περίπτωση του ρωσου-ουκρανικού πολέμου τα δυτικά ΜΜΕ λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα απ’ ό,τι στην περίπτωση του Βιετνάμ και της Γιουγκοσλαβίας στην προσπάθειά τους να συμβάλλουν στη διασπορά της σύγχυσης;
Στη διασπορά της σύγχυσης και τη διαμόρφωση κατηγορητηρίου που θα οδηγήσει τον Πούτιν ως εγκληματία πολέμου στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με συνακόλουθο στόχο τη διάλυση της Ρωσίας, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Και εγώ, με γνώμονα την αδέκαστη δικαιοσύνη, ρωτώ:
Γιατί μόνο η Ρωσία του Πούτιν — λόγω της εισβολής της στην Ουκρανία και της αναθεωρητικής στρατηγικής του Προέδρου της, βάσει της οποίας κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις τέσσερις ουκρανικές περιφέρειες που προσάρτησε (Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα) — έχει καδραριστεί ως χώρα ”αιμοσταγής και επεκτατική” και όχι προηγουμένως οι χώρες-πρωταγωνίστριες των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών του ’99 στην Γιουγκοσλαβία (ΗΠΑ-Βρετανία) και οι ηγέτες τους Μπους Τζ. & Μπλερ;
Γιατί ο Ρώσος Πρόεδρος (”δικτάτορας και εγκληματίας”) Βλαδίμηρος Πούτιν είναι καταδικαστέος (και σωστά) για την κατακτητική και αναθεωρητική πολιτική που εφαρμόζει ήδη στην Ουκρανία, ενώ μένει στο απυρόβλητο (για τους ίδιους ακριβώς λόγους) και περιβάλλεται με το φωτοστέφανο του ”ειρηνοποιού” ο Τούρκος ομόλογός του;
Μένει στο απυρόβλητο ο Ταγίπ Ερντογάν, αν και ηγείται χώρας εισβολέως και κατακτήτριας της μισής Κύπρου το ’74. Χώρας η οποία εξακολουθεί επί 48 χρόνια να διατηρεί τα στρατεύματα κατοχής της, ενώ παράλληλα απειλεί με νέα τετελεσμένα το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου που εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία !!!.
Μένει στο απυρόβλητο ο Ταγίπ Ερντογάν, αν και ευθύνεται για δυο εισβολές της Τουρκίας επί ημερών του: Την εισβολή στη Συρία το ’19 και το ιρακινό Κουρδιστάν το ’20, με αποτέλεσμα τον ξεριζωμό από τις εστίες τους και τη γενοκτονία αμάχων Γεζίντι με απαθείς θεατές τους Αμερικανούς ”συμμάχους” των Κούρδων…
Για όλους αυτούς τους λόγους, θα ήθελα να συστήσω στην ελληνική κυβέρνηση επίσπευση των διορθωτικών μας κινήσεων στην Εξωτερική πολιτική και αυτοσυγκράτηση στο θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ:
1. Διορθωτικές κινήσεις στην Εξωτερική μας πολιτική, γιατί — σημαδεύοντας εξαρχής (για το χατήρι των ΗΠΑ) μόνο τον Πούτιν — αφήσαμε για κρίσιμο διάστημα στο απυρόβλητο τον Ερντογάν. Διορθωτικές κινήσεις και για την οριστική αντικατάσταση της καστευναστικής πολιτικής μας έναντι της Τουρκίας με τη στρατηγική της αποτροπής, στην οποία προς ώρας δε φαίνεται να πολυπιστεύουμε, αφού εξακολουθούμε να της επιτρέπουμε να κάνει καθημερινά σουρωτήρι τα θαλάσσια και εναέρια σύνορά μας.
2.Αυτοσυγκράτηση της ελληνικής κυβέρνησης στη συμπόρευσή της με την αμερικανική ηγεσία απέναντι στη Ρωσία (και όχι την Τουρκία), γιατί η τέλεια ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ μπορεί να μας οδηγήσει σε περιπέτειες, αν κρίνουμε απ’ την προ ημερών δήλωση του Αμερικανού πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Άγκυρα Τζέφρι Φλέικ για ίσες αποστάσεις των ΗΠΑ απέναντι σε Ελλάδα-Τουρκία…
Επιπλέον, γιατί δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο — προς χάριν των αμερικανικών συμφερόντων — να ζητηθεί από την Ελλάδα να ενδώσει στις τουρκικές πιέσεις για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και να πάρει μέρος στην επέκταση του πολέμου στην Ουκρανία, που παραπέμπει σε Γ’ ΠΠ.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, παρανοϊκοί ηγέτες υπάρχουν και στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, το δε ”δεδηλωμένο φερεγγυότητας” δεν χαρακτηρίζει κανέναν, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα χρησιμοποιήσει κανείς απ’ αυτούς πάνω στον πανικό του πυρηνικά όπλα…
Έτσι η πολυαναμενόμενη επικοινωνία των πρώτων ημερών Μπάιντεν-Πούτιν δεν έγινε ποτέ. Μόνο οργίλες δηλώσεις ακούγονταν εκατέρωθεν, με τον πρώτο να καταγγέλλει τον δεύτερο ότι στόχος του είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ (24/03/’22) και τον δεύτερο να μιλά (δια του Μεντβέντεφ η τελευταία προειδοποίηση, 3/09/’22) για σχέδια διάλυσης της Ρωσίας από τη Δύση (κάτι που είχε την απαρχή του το 1991, έτος διάλυσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης).
Από εκεί κι ύστερα ”Πόλεμος πατήρ πάτων”, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος. Και αυτό επέδρασε καταλυτικά όχι μόνο στις εμπόλεμες χώρες, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο εξαιτίας της αλληλεξάρτησης των χωρών λόγω παγκοσμιοποίησης (βλ. διάχυση της ακρίβειας σε ενέργεια, πρώτες ύλες και τρόφιμα διαπλανητικά, με αρνητικές συνέπειες για κοινωνίες και πολιτικούς σχηματισμούς).
Τα όσα φριχτά εγκλήματα (βασανισμοί, βιασμοί, εκτελέσεις, αναγκαστικοί εκτοπισμοί, δολοφονίες) ακολούθησαν κατά του άμαχου ουκρανικού πληθυσμού και των αιχμαλώτων πολέμου αμφοτέρων των πλευρών στη σκιά του ρωσο-ουκρανικού πολέμου σε Κίεβο, Χάρκοβο, Ντόνετσκ, Ντονμπάς, Μαριούπολη, Σεβεροντόνετσκ, Λυσιχάνσκ, Μπούτσα, Ιζιούμ, Ζαπορίζια κλπ. είναι κομμάτια στο ίδιο, επαναλαμβανόμενο πάνω από μισό αιώνα παζλ.
Το παζλ του πολέμου και του θανάτου (αρχής γενομένης απ’ το Βιετνάμ, τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύγκρουση Δύσης/Ανατολής, 1955-1975), τα νήματα του οποίου κινούσαν ”χθες” οι υπαίτιοι ”φονιάδες των λαών” Αμερικανοί και σήμερα οι μιμητές τους Ρώσοι.
– Αν ο κόσμος γνώριζε την αλήθεια, ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, είχε πει ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόυντ Τζωρτζ προς τον διευθυντή της εφημερίδας ”Μάντσεστερ Γκάρντιαν” στην κορύφωση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-’18).
Τι τραγική ειρωνεία!.. Η απόκρυψη της αλήθειας για τις πραγματικές αιτίες των πολέμων διαιωνίζεται μέχρι σήμερα στηριγμένη στην οργάνωση της άγνοιας απ’ τα παρασκήνια. Και μόνο χρόνια μετά αποκαλύπτονται τα κίνητρα εκείνων που ώθησαν και ωθούν σε αιματοκύλισμα τον κόσμο.
Πολλές δεκαετίες πριν, στα μέσα του 20ου αιώνα, η διασπορά ”fake news” (όπως λέμε σήμερα τις ψευδολογίες) είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει η δυτική προπαγάνδα — μέσω του Χόλιγουντ — ότι οι Βιετναμέζοι ήταν (ως… κομμουνιστές Ασιάτες) ”μη-άνθρωποι” και οι Αμερικανοί εισβολείς ”άγιοι’.
Λίγο πριν την εκπνοή του ”αιώνα των άκρων”, στο κατώφλι του 21ου, ”μη-άνθρωποι” έγιναν για τους Δυτικούς του ΝΑΤΟ και οι Σέρβοι (”Γιουγκοσλάβοι” μέχρι το 1991, χρονιά διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας), αν και είχαν δώσει μέσα στον χρόνο τα διαπιστευτήριά τους στον πολιτισμό και την ιστορία έχοντας πληρώσει βαρύ τίμημα αίματος στο πλευρό της ΑΝΤΆΝΤ και των Συμμάχων του Α’ και Β’ ΠΠ.
Και επειδή έγιναν μη-άνθρωποι οι άλλοτε ήρωες και φίλοι της Δύσης Γιουγκοσλάβοι, πληρώθηκαν το 1999 απ’ τους ΝΑΤΟϊκούς για τη συνεισφορά τους στον αγώνα κατά του φασισμού και του Ναζισμού (ένα εκατομμύριο νεκρούς, όσους συγκεντρωτικά είχαν η Γαλλία-Αγγλία και Ιταλία) με σφοδρούς βομβαρδισμούς επί 78 ημέρες και νύχτες, για τις οποίες ”ειπώθηκαν τόσα ψέματα που ντράπηκαν τα ίδια, μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα έλεγαν”, για να θυμηθώ τον Μενέλαο Λουντέμη.
Πικρή ενθύμηση που με γεμίζει συγκίνηση και θυμό μαζί, στη σκέψη ότι τους αποκάλεσαν γενοκτόνους με βάση την αναπαραγωγή τερατωδών ψευδών που είχαν εξαπολύσει συστημικά ΜΜΕ του Εξωτερικού (βλ. CNN, TF1, The Daily Mirror κλπ) λέγοντας: ”Οι Σέρβοι σκότωσαν περί των 100.000 έως 500.000 άτομα, έκαψαν τα θύματά τους σε φούρνους όμοιους με εκείνους του Άουσβιτς”, ενώ το BBC κόμπαζε για την… αντικειμενικότητά του περνώντας την εμετική προπαγάνδα του σοσιαλδημοκράτη Γερμανού υπουργού Άμυνας Rudolf Scharping:
– […] Οι Σέρβοι διαπράττουν “γενοκτονία”, “παίζουν ποδόσφαιρο με κομμένα κεφάλια, διαμελίζουν πτώματα, αρπάζουν τα έμβρυα σκοτωμένων εγκύων γυναικών και τα ψήνουν”…
Έτσι πέρασε στην Ιστορία η πλαστότητα, η ψευδολογία, η κακοήθεια και η πιο ντροπιαστική προπαγάνδα στην παγκόσμια Ιστορία (μετά από εκείνην του Βιετνάμ) εναντίον ενός στοχοποιημένου λαού που πλήρωσε αναίτια για τις ”αμαρτίες” των ηγετών του, όπως απέδειξε στην έρευνά του ο Αμερικανός δημοσιογράφος Daniel Pearl (The Wall Street Journal, 31 Δεκεμβρίου 1999) και ομολόγησε ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ (βλ. ”πληρώσαμε πολλούς στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας…).
Σημειωτέον ότι μέσα στις ψευδείς κατηγορίες των χειραγωγημενων δυτικών Μέσων ήταν και τα του σχεδίου Podkova (“πέταλο”), ενός ”φτιαχτού” ντοκουμέντου εναντίον της τότε Γιουγκοσλαβίας, που αποδεικνύει (υποτίθεται) πως οι Σέρβοι είχαν προγραμματίσει την “εθνοκάθαρση” στο Κοσσυφοπέδιο… Η διάδοσή αυτού του πλαστού ”τεκμηρίου” από την Γερμανία χρησίμευσε ως πρόσχημα για να εντατικοποιηθούν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία (Απρίλιος 1999).
Στα δεδομένα αυτά, προσθέτω δυο ρητορικές ερωτήσεις προς προβληματισμό σας:
1. Είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι — με αφορμή την από αέρος διάλυση της Γιουγκοσλαβίας — θησαύρισαν οι αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες όπλων;
2. Είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι την περίπτωση του ρωσου-ουκρανικού πολέμου τα δυτικά ΜΜΕ λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα απ’ ό,τι στην περίπτωση του Βιετνάμ και της Γιουγκοσλαβίας στην προσπάθειά τους να συμβάλλουν στη διασπορά της σύγχυσης;
Στη διασπορά της σύγχυσης και τη διαμόρφωση κατηγορητηρίου που θα οδηγήσει τον Πούτιν ως εγκληματία πολέμου στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με συνακόλουθο στόχο τη διάλυση της Ρωσίας, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Και εγώ, με γνώμονα την αδέκαστη δικαιοσύνη, ρωτώ:
Γιατί μόνο η Ρωσία του Πούτιν — λόγω της εισβολής της στην Ουκρανία και της αναθεωρητικής στρατηγικής του Προέδρου της, βάσει της οποίας κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις τέσσερις ουκρανικές περιφέρειες που προσάρτησε (Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα) — έχει καδραριστεί ως χώρα ”αιμοσταγής και επεκτατική” και όχι προηγουμένως οι χώρες-πρωταγωνίστριες των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών του ’99 στην Γιουγκοσλαβία (ΗΠΑ-Βρετανία) και οι ηγέτες τους Μπους Τζ. & Μπλερ;
Γιατί ο Ρώσος Πρόεδρος (”δικτάτορας και εγκληματίας”) Βλαδίμηρος Πούτιν είναι καταδικαστέος (και σωστά) για την κατακτητική και αναθεωρητική πολιτική που εφαρμόζει ήδη στην Ουκρανία, ενώ μένει στο απυρόβλητο (για τους ίδιους ακριβώς λόγους) και περιβάλλεται με το φωτοστέφανο του ”ειρηνοποιού” ο Τούρκος ομόλογός του;
Μένει στο απυρόβλητο ο Ταγίπ Ερντογάν, αν και ηγείται χώρας εισβολέως και κατακτήτριας της μισής Κύπρου το ’74. Χώρας η οποία εξακολουθεί επί 48 χρόνια να διατηρεί τα στρατεύματα κατοχής της, ενώ παράλληλα απειλεί με νέα τετελεσμένα το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου που εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία !!!.
Μένει στο απυρόβλητο ο Ταγίπ Ερντογάν, αν και ευθύνεται για δυο εισβολές της Τουρκίας επί ημερών του: Την εισβολή στη Συρία το ’19 και το ιρακινό Κουρδιστάν το ’20, με αποτέλεσμα τον ξεριζωμό από τις εστίες τους και τη γενοκτονία αμάχων Γεζίντι με απαθείς θεατές τους Αμερικανούς ”συμμάχους” των Κούρδων…
Για όλους αυτούς τους λόγους, θα ήθελα να συστήσω στην ελληνική κυβέρνηση επίσπευση των διορθωτικών μας κινήσεων στην Εξωτερική πολιτική και αυτοσυγκράτηση στο θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ:
1. Διορθωτικές κινήσεις στην Εξωτερική μας πολιτική, γιατί — σημαδεύοντας εξαρχής (για το χατήρι των ΗΠΑ) μόνο τον Πούτιν — αφήσαμε για κρίσιμο διάστημα στο απυρόβλητο τον Ερντογάν. Διορθωτικές κινήσεις και για την οριστική αντικατάσταση της καστευναστικής πολιτικής μας έναντι της Τουρκίας με τη στρατηγική της αποτροπής, στην οποία προς ώρας δε φαίνεται να πολυπιστεύουμε, αφού εξακολουθούμε να της επιτρέπουμε να κάνει καθημερινά σουρωτήρι τα θαλάσσια και εναέρια σύνορά μας.
2.Αυτοσυγκράτηση της ελληνικής κυβέρνησης στη συμπόρευσή της με την αμερικανική ηγεσία απέναντι στη Ρωσία (και όχι την Τουρκία), γιατί η τέλεια ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ μπορεί να μας οδηγήσει σε περιπέτειες, αν κρίνουμε απ’ την προ ημερών δήλωση του Αμερικανού πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Άγκυρα Τζέφρι Φλέικ για ίσες αποστάσεις των ΗΠΑ απέναντι σε Ελλάδα-Τουρκία…
Επιπλέον, γιατί δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο — προς χάριν των αμερικανικών συμφερόντων — να ζητηθεί από την Ελλάδα να ενδώσει στις τουρκικές πιέσεις για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και να πάρει μέρος στην επέκταση του πολέμου στην Ουκρανία, που παραπέμπει σε Γ’ ΠΠ.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, παρανοϊκοί ηγέτες υπάρχουν και στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, το δε ”δεδηλωμένο φερεγγυότητας” δεν χαρακτηρίζει κανέναν, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα χρησιμοποιήσει κανείς απ’ αυτούς πάνω στον πανικό του πυρηνικά όπλα…
Δημοσίευση σχολίου