''Η ιστορική γραμμή που χάραξε στην πορεία της η ανθρωπότητα στηρίχθηκε και εξακολουθεί να στηρίζεται στη δυναμική δύο ρημάτων'', λένε: Στο ''θέλω'' και το ''μπορώ''. Όμως εγώ θα πρόσθετα σε αυτά και άλλα δύο: το ''επινοώ/δημιουργώ'' και το ''κρίνω''.
Το πρώτο κρύβει την αξία της μάθησης η οποία προωθεί την εξέλιξη και το δεύτερο απελευθερώνει το πνεύμα από ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα που έχουν σαν κύρια χαρακτηριστικά τους την μονολιθικότητα, την ιδεολογική καχεξία και την αυτοαναφορικότητα.
Το δεύτερο, το ''κρίνω'', είναι ταυτισμένο με τη συνεισφορά του ελεύθερου πνεύματος στην απαγκίστρωσή μας από ιδεολογικές εμπάθειες με διχαστικές απολήξεις. Είναι ταυτισμένο και με την αλλαγή πολιτικής οπτικής μας, που μας βοηθάει να καταστήσουμε θεμέλιο της ύπαρξής μας ως πολιτών το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης.
Το ένστικτο που έχει να κάνει με την εθνική ασφάλεια και την προστασία της πατρίδας μας από γεωπολιτικές κινήσεις και ασύμμετρες απειλές, όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε σήμερα με αντίπαλο την Τουρκία ((βλ. στρατηγική ''Γαλάζιας Πατρίδας'' και ''υβριδικό'' πόλεμο διαρκείας σε βάρος μας με όπλο την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού στρατού της).
Έτσι, με απαρχή την κριτική ικανότητα και γνώμονα την εθνική μας αυτοσυντήρηση, μαθαίνουμε να προτάσσουμε το ''εμείς'' έναντι του ''εγώ'' και να βάζουμε τα εθνικά μας συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα των κομμάτων.
Των κομμάτων που έχουν καπηλευτεί κατά το παρελθόν και συνεχίζουν να καπηλεύονται την αφέλεια και την ευπιστία μαζοποιημένων ψηφοφόρων, ενώ εκμεταλλεύονται μόνιμα έννοιες όπως η ''αλληλεγγύη'' και η ''φιλοπατρία'' οι οποίες έχουν γίνει επανειλημμένα λάβαρα κομματικών αντιπαραθέσεων από δογματικούς και λιβανιστές της εξουσίας ή των παράκεντρων αυτής.
- Χριστέ μου, από τους εχθρούς σου -- είναι τόσο μεγάλο το φως Σου -- θα γλιτώσεις κάποτε. Πώς θα σωθείς όμως από τους ζηλωτές σου; αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος Τσάτσος μιλώντας για τους ζηλωτές της θρησκείας μας οι οποίοι την εξευτελίζουν διαχρονικά με τον τρόπο που την υπερασπίζονται.
Το ίδιο βλαπτική για τα κόμματα και κυρίως για την πατρίδα είναι η παρουσία ζηλωτών σε ρόλο λιβανιστών, οι οποίοι -- στην πλειοψηφία τους -- παριστάνουν σκοπίμως τους ''βασιλικότερους του βασιλέως'' υπερασπιστές της εξουσίας, για να αναρριχηθούν δια της πλαγίας (ανέξοδα και ανεύθυνα) ως μελλοντικοί υποψήφιοι των κομμάτων που την διεκδικούν.
Το κακό είναι ότι, σ' αυτήν την περίπτωση, δεν την πληρώνουν μόνο οι άξιοι και οι υπεύθυνοι τους οποίους υποσκελίζουν με τις συνήθεις ραδιουργίες τους, αλλά και ο λαός τον οποίο επηρεάζουν και, ενίοτε, καθοδηγούν δια των Μέσων στήριξής τους.
- Με άλλα λόγια αναβιώνουν βυζαντινισμούς παλαιάς κοπής ως... ''παρακοιμώμενοι'' ηγεμόνων και ''σιτίζονται'' στον προθάλαμο εξουσίας ως μέλη της νομενκλατούρας των κομμάτων που μας κυβερνούν..., σας ακούω να λέτε καγχάζοντας.
Κι εγώ συμφωνώ μαζί σας φέρνοντας στο μυαλό μου τους σφουγγοκωλάριους της βυζαντινής Αυλής οι οποίοι -- έχοντας αυτοχριστεί κολλητοί του αυτοκράτορα -- αντί να τον διορθώνουν και να τον αποτρέπουν από λάθη εθνικά επιζήμια για την αυτοκρατορία, τον άφηναν να κατηφορίζει προς τον γκρεμό παρασύροντάς την μαζί του.
Επιπλέον, οι εξ απορρήτων των ηγετών ήταν άνθρωποι για όλες τις δουλειές. Δουλειές ''βρώμικες'' που γίνονταν εν αγνοία τους (με πρόσχημα ''να μη λερώσουν τα χέρια τος''), αλλά εξ ονόματός τους. Και το κακό είναι ότι παρουσίαζαν τις αθέμιτες πράξεις τους με λαϊκό ή εθνικό περίβλημα και λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι του επίσημου κράτους.
Μ' αυτά και μ' αυτά, που άφησαν αρνητικό στίγμα στα έργα και τις ημέρες ανίκανων αυτοκρατόρων, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατέρρευσε επιτρέποντας να καλύψουν τη χιλιόχρονη λαμπρή παρουσία της οι ''βυζαντινισμοί'' των ''κολαούζων'' της εξουσίας.
Αυτών των οποίων η ''στάχτη'' έγινε μέρος της σύγχρονης ιστορίας μας, μεταλλαγμένη σε κιτρινισμό πράσινο, κοκκινορόζ και γαλάζιο. Κιτρινισμό που κρύβει υφέρποντα φασισμό στην πραγματικότητα, ο οποίος είναι ικανός να φέρει τα πάνω κάτω στην πολιτική ζωή της χώρας εξυφαίνοντας συνωμοσίες και σκάνδαλα ή τορπιλίζοντας μετεκλογικές συνεργασίες με εφαλτήριο ασύμβατες προς τη δημοκρατία διαδικασίες.
Με δεδομένα αυτά, κάθε κριτική στην εξουσία ρίχνεται στο πυρ το εξώτερο, αν... περάσει απ' τη λογοκρισία των φίλιων Μέσων της. Αυτολογοκρίνεται ουσιαστικά, για να καλυφθούν τα λάθη και οι αστοχίες των εκάστοτε κυβερνώντων οι οποίοι θεωρούν ''εχθρούς'' και ''συνωμότες'' όσους σχολιάζουν αρνητικά τα κακώς κείμενα της διακυβέρνησής τους.
Έτσι το ''Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε'' έγινε ψωμοτύρι επί ημερών δημοκρατίας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αφού πάει κι έρχεται από βήματος της Βουλής ως προειδοποίηση ή απειλή με στόχο να αποτρέψει ή να καθοδηγήσει.
Οι ''παρακοιμώμενοι'', οι ''Ηρακλειδείς'' της εξουσίας, όπως είθισται να λέγονται, είναι πολλοί και με κάθε αλλαγή κυβέρνησης γίνονται περισσότεροι. Το λιβάνισμα αποδεικνύεται, προφανώς, προσφιλές ''άθλημα'', που -- σε κάθε περίπτωση -- αποπροσανατολίζει τον λαό, όταν οι καταστάσεις τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες για τους κυβερνώντες.
Και τώρα πάμε στο ''δια ταύτα''. Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά, αν και είναι παρωχημένα και αποδεδειγμένα καταστροφικά; Σε μια φράση η απάντηση: Γιατί διανύουμε αλληλοδιαδοχικές περιόδους πνευματικής ένδειας που ευνοεί την ύπαρξη αυλοκολάκων στο κατώφλι και τα ενδότερα της εξουσίας.
Ο ελληνικός πάγκος των διανοουμένων, των πνευματικών ανθρώπων που πρόσφεραν άλλοτε φωτεινή καθοδήγηση, έχει αδειάσει σχεδόν κι αυτοί που απέμειναν είναι παραγκωνισμένοι γιατί πασχίζουν να μεταβάλλουν τους αγώνες των ιδεών τους σε πράξεις και να αποκρυσταλλώσουν το ηθικό και εθνικό εποικοδόμημα* που έχει ανάγκη η Ελλάδα στην εποχή μας.
Κι αυτό προϋποθέτει, πάνω απ' όλα, γόνιμο έδαφος δημοκρατίας, για να ανακτηθεί η ποδοπατημένη από τα μνημόνια ελευθερία των πολιτών οι οποίοι βρίσκονται στη δίνη ιδεολογικής σύγχυσης, καθώς η πολιτική μας ζωή κινείται σε σκηνικό κινούμενης άμμου που το επιτείνει η οικονομική ανασφάλεια και η κλιμακούμενη εθνική λόγω της ελληνοτουρκικής κρίσης.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ
* Ηθικό και εθνικό εποικοδόμημα: σύστημα ηθικών και εθνικών αξιών.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου