Γράφει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Για όποιον γνωρίζει ιστορία ή πιστεύει ακόμα στις δυνατότητες της Ελλάδας, η θέση της κυβέρνησης στον πόλεμο της Ουκρανίας μόνο ντροπή προκαλεί. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ναφτάλι Μπένετ ανέλαβε μία δυναμική πρωτοβουλία για την επίλυση της κρίσης. Πήγε στη Μόσχα, συναντήθηκε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και συνεχίζει με Όλαφ Σολτς, Εμμανουέλ Μακρόν και φυσικά με τον Αμερικανό πρόεδρο.
Στο ταξίδι του στη Μόσχα μάλιστα, τον Μπένετ συνόδευε ο υπουργός Στέγασης Ζέεβ Έλκιν που έχει γεννηθεί στην Ουκρανία. Ο Έλκιν συνόδευε και τον πρώην πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, τον οποίο βοηθούσε και ως διερμηνέας στις συναντήσεις του με τον Ρώσο πρόεδρο. Βλέπετε οι Ισραηλινοί αξιοποιούν την ομογένεια-μειονότητα σαν πολιτική γέφυρα. Τα ίδια βέβαια πράττει και ο Ταγίπ Ερντογάν.
Αντίθετα, εδώ η κυβέρνηση δεν συγκάλεσε Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών ως όφειλε, ανέλαβε μόνη της την ευθύνη για αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού, εγκατέλειψε τον Ελληνισμό της περιοχής, “σέρνεται” διεθνώς, ενώ μερίδα της Αντιπολίτευσης αναλώθηκε σε ασήμαντες κινητοποιήσεις και ύβρεις χαμηλού επιπέδου κατά και των δύο αντιμαχόμενων ηγετών. Απαιτείται πλέον ειδική μελέτη για το τι συμβαίνει με αρκετά μέλη του πολιτικού προσωπικού.
Το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου το Νοέμβριο του 1984, καθώς είχε ξεσπάσει σφοδρός πόλεμος στο Τσαντ μεταξύ Λιβύης και Γαλλίας, αναλαμβάνει μία πρωτόγνωρη δράση. Με ευελιξία και αποφασιστικότητα ανάλογη του Μπένετ, υποδέχεται τον Μουαμάρ Καντάφι και τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν στην Ελούντα της Κρήτης. Τον ιδιόρρυθμο Καντάφι μάλιστα τον συνόδευαν 80 γυναίκες της Προεδρικής Φρουράς.
Τότε, ο Ανδρέας καταφέρνει το απίστευτο, τη “συμφωνία της Ελούντας”, με την οποία λήγει η σύρραξη. Και δεν είναι μόνον αυτό. Εντάσσει την Ελλάδα στην “Πρωτοβουλία των Έξι” για την ειρήνη και τον διεθνή αφοπλισμό και προχωρεί σε σοβαρές παρεμβάσεις στο Μεσανατολικό, στο Κουρδικό, σε όλη την υφήλιο.
Στους “Έξι” μετείχαν και οι Πρωθυπουργοί της Σουηδίας Ούλοφ Πάλμε, της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι και οι πρόεδροι του Μεξικού Μικέλ Ντε Λα Μαντρίτ, της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν και της Τανζανίας Τζούλιο Νιερέρε. Οι ΗΠΑ απέρριψαν αυτή την Κίνηση, θεωρώντας ότι στήριζε τη Σοβιετική Ένωση. Οι σημερινοί ανιστόρητοι κυβερνώντες αγνοούν, ωστόσο, όχι μόνο το δυναμικό πατριωτισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και αυτόν του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το 1976, ο κατά πολλούς αριστερούς και νεοφιλελεύθερους “εθνικιστής” Ανδρέας, μετά από ανεπίσημη, όπως λέγεται, συνεννόηση με τον Καραμανλή, ζήτησε να βυθιστεί το τουρκικό ερευνητικό σκάφος “Χόρα”. Η πολιτική πυγμής ακολουθήθηκε και στη σοβαρή κρίση του 1987. Είχε προηγηθεί η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για αποχώρηση εν μέσω Ψυχρού Πολέμου από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ήταν Αύγουστος του 1974, μετά από τον Αττίλα-2 των Τούρκων. Η σχετική ανακοίνωση αναφέρει ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του».
Να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις
Δεν θα μπω στο πειρασμό να αναφέρω αναλυτικά τι έπραξαν οι δύο ηγέτες και αργότερα στο Μακεδονικό με τις δύο περίφημες φράσεις τους που έμειναν στην ιστορία. Που βρισκόμαστε σήμερα; Μικρύναμε. Ελαττωθήκαμε από κύρος, σθένος, δυναμική, αίγλη. Κυριάρχησαν αξιοθρήνητες απόψεις, χωρίς αρχές και αξίες. Η Ελλάδα αλώθηκε από το νεοφιλελευθερισμό, τον πλαστό διεθνισμό της Αριστεράς, την αλλοτρίωση του νεοπλουτισμού. Κυριάρχησε η αφελής ταύτιση των κοινών ευρωπαϊκών ηθικών και πολιτιστικών αξιών με τη χίμαιρα, το μύθο και την προσδοκία κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής που είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Αυτή η τελευταία που ευελπιστούμε ότι θα υλοποιηθεί λόγω της κρίσης, φοβούμαι ότι ή θα πραγματοποιηθεί στρεβλά ως υποταγή στο γερμανικό άξονα, ή δεν θα υπάρξει ποτέ, ωσάν εκείνη την ανεκπλήρωτη ελπίδα του “ξανθού γένους” που θα απελευθερώσει την Κωνσταντινούπολη. Οι μύθοι, όμως, το βόλεμα σε ξένες πλάτες, η ελαστική εθνική συνείδηση, η τυφλή “ευρωπροσήλωση”, το δημογραφικό πρόβλημα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό του Ελληνισμού. Το τέλος θα καταστεί αναπόφευκτο. Μοναδική ελπίδα είναι να αφυπνιστούμε και να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις.
Δημοσίευση σχολίου