Του Κ. Κυριακόπουλου
Από την πρώτη στιγμή τονίσαμε ότι η Ελληνογαλλική συμφωνία, είναι πρωτίστως ένα κρίσιμο στοίχημα της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής με τον χρόνο, αλλά και με την ανάγκη να αποστασιοποιηθεί άμεσα από τους εμμονικούς “δαίμονες” που έρχονται από το παρελθόν…
Η έκβαση αυτού του στοιχήματος, θα καθορίσει σε τελευταία ανάλυση, όχι μόνο το εύρος και τα πεδία στα οποία θα εκδηλώνεται η περαιτέρω κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στην Ελλάδα, αλλά κυρίως τον χαρακτήρα που θα προσλάβει και φυσικά τους όρους με τους οποίους θα διεξάγεται μια πραγματική, διαρκής και παράλληλη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη και η οποία προσδιορίζεται ως σύγκρουση του νεο-οθωμανισμού με την Ευρώπη και τον Δυτικό κόσμο συνολικά.
Οι πρώτες Τουρκικές αντιδράσεις επιβεβαιώνουν ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της γειτονικής χώρας, έχουν πλήρη επίγνωση της ιδιαίτερης βαρύτητας που έχει η παράμετρος «χρόνος», γι’ αυτό και σπεύδουν καθημερινά με παρεμβάσεις επί του πεδίου να θεμελιώσουν «δικαιώματα» και να εμπλουτίσουν την ατζέντα των συζητήσεων με καινούρια απαράδεκτα τετελεσμένα. Την ίδια στιγμή, η Τουρκική Εξωτερική πολιτική πλαγιοκοπεί την περιφερειακή σταθερότητα, τόσο με την καινούρια επιστολή του Μονίμου Αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ του κ. Φ. Σινιρίογλου με την οποία – και με πρόσχημα την αποστρατιωτικοποίηση – θέτει σε καθολική αμφισβήτηση το καθεστώς κυριαρχίας των μεγάλων νήσων του Αιγαίου, όσο και με τις προκλητικές δηλώσεις Τσαβούσογλου περί επικείμενης κήρυξης ΑΟΖ στην Ν.Α Μεσόγειο.
Έχουμε δηλαδή μια αλληλουχία νέων επιθετικών παρεμβάσεων, με τις οποίες αναβαθμίζεται δραματικά το επίπεδο της Τουρκικής προκλητικότητας και ταυτόχρονα προαναγγέλλονται καινούριες διπλωματικοπολιτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες θα περιπλέξουν ακόμη περισσότερο τα ισχύοντα στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για ένα σύνθετο απαντητικό μπαράζ που αναμένεται να κλιμακωθεί έτι περαιτέρω τις επόμενες ημέρες, στο πλαίσιο της συνδυασμένης προσπάθειας των Τούρκων για την επιβολή καινούριων τετελεσμένων και για την παράλληλη ακύρωση στην πράξη, του συγκριτικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας, η οποία θα μπορούσε με σειρά στοχευμένων πρωτοβουλιών να αξιοποιήσει εποικοδομητικά την πρώτη κρίσιμη περίοδο, ώστε να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να αποδείξει ότι διαθέτει βούληση, αποφασιστικότητα αλλά και την απαραίτητη στρατηγική ευελιξία, προκειμένου να διεκδικήσει ρόλο πρωταγωνιστικό στην ευρύτερη περιφερειακή διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη και εν τέλει να αλλάξει τους ίδιους τους κανόνες του παιχνιδιού.
Τι θα μπορούσε να κάνει η χώρα μας…
Αυτό που τονίσαμε από την πρώτη στιγμή. Αντί να μιζεριάζει σύσσωμο το πολιτικό της προσωπικό, σε μια συζήτηση για το Σαχέλ η οποία αποπνέει ηττοπάθεια, αναποφασιστικότητα και τα παραδοσιακά φοβικά σύνδρομα, έχοντας ευχαριστημένους θεατές αυτής της κατάντιας τους Τούρκους επιτελείς, να οργανώσει άμεσα την δική της ολοκληρωμένη στρατηγική διαχείριση, με την αυτοπεποίθηση του σοβαρού μικρομεσαίου περιφερειακού γεωπολιτικού δρώντα, εγκαινιάζοντας έτσι την αναγκαία μεταστροφή η οποία επιβάλλεται να υπάρξει στην πολιτική ρητορική, στην τακτική υπεράσπισης των κανόνων Δικαίου επί του πεδίου και φυσικά στην ανάγκη υιοθέτησης της επιθετικής διπλωματίας στα ζητήματα που σχετίζονται με την αντιμετώπιση της Τουρκικής προκλητικότητας, καθώς και σε εκείνα που αφορούν στην προβολή και υπεράσπιση των Εθνικών μας δικαίων.
Στο πλαίσιο αυτής της οργανωμένης στρατηγικής ανασύνταξης…
Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η Ελλάδα, είναι να αναθεωρήσει την κυρίαρχη στρατηγική της συλλογιστική. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οφείλει να συνειδητοποιήσει πως ο στρατηγικός της βηματισμός δεν μπορεί να παραμείνει προσκολλημένος στα χνάρια του παρασιτικού προστατευτισμού αλλά θα πρέπει να μετακομίσει οριστικά στο δυναμικό πεδίο των νέων πρωτοβουλιών που θα διευρύνουν το στρατηγικό βάθος της Ελληνογαλλικής συμφωνίας.
Πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση και ταυτόχρονα αποφασιστική Ελληνική απάντηση στο προκλητικό και απαράδεκτο αφήγημα της “γαλάζιας πατρίδας”, είναι η υιοθέτηση ενός “ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ” που θα συνδυάζει στην πράξη τις αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες με τον απόλυτο και υποδειγματικό σεβασμό των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου.
Οποιαδήποτε προσμονή ή οποία προϋποθέτει την συγκατάθεση των Αμερικανών στις κρίσιμες αποφάσεις που οφείλει να πάρει η χώρα μας και οι οποίες αφορούν σε ζητήματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων (12 νμ, ΑΟΖ κλπ), θα είναι καταστροφική. Πολύ περισσότερο τώρα που η στρατηγική σύγχυση η οποία διαπερνά την Εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τις καθιστά περισσότερο ευάλωτες στις πιέσεις της χειραφετημένης απέναντί τους Τουρκίας.
Η δυναμική της Ελληνογαλλικής συμφωνίας, έγκειται πρωτίστως στο γεγονός ότι αυτή αποτελεί το πρόπλασμα ενός επικαιροποιημένου μοντέλου περιφερειακής ισχύος, το οποίο ενσωματώνει την δυνατότητα στρατηγικής διεύρυνσης και ως εκ τούτου η πατρίδα μας κατά την διάρκεια της απολύτως κρίσιμης επόμενης περιόδου, θα πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει την στόφα του περιφερειακού πρωταγωνιστή. Και περιφερειακός πρωταγωνιστής ΔΕΝ νοείται αυτός που δεν τολμά να ορίσει τα του Οίκου του και επιμένει να σέρνεται παρακολουθητικά πίσω από τις τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες των επιθετικά αναθεωρητικών γειτόνων.
Η θέση του πρωταγωνιστή στην περιφερειακή διεργασία είναι περιζήτητη και οι εξελίξεις δεν θα περιμένουν την Ελλάδα να αντιληφθεί με χρονοκαθυστέρηση ότι αυτό που της έλαχε, οφείλει να το διαχειριστεί έχοντας σηκώσει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, πρώτα απ όλα από τον ίδιο της τον εαυτό.
Το δεύτερο πράγμα που οφείλει να κάνει η χώρα μας, είναι να επικοινωνήσει σε όλο το εύρος των περιφερειακών της συνευρέσεων, ένα νέο κώδικα κανόνων και προτεραιοτήτων που εν μέρει ενσωματώνεται και σίγουρα θα πρέπει να διέπει το επικαιροποιημένο μοντέλο περιφερειακής ισχύος το οποίο ενεργοποιείται με καταλύτη την Ελληνογαλλική Συμφωνία. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ασχοληθεί ουσιαστικά και άμεσα με τρία ζητήματα:
Με την ανάθεση ρόλου και την ουσιαστική στήριξη στην Κύπρο…
Με την προσπάθεια να καμφθούν οι όποιες επιφυλάξεις του Ισραήλ προκειμένου να εξασφαλίζεται έτσι η καθαρή του στήριξη και η ουσιαστική αποδοχή από αυτό του νέου περιφερειακού μοντέλου…
Με την συνδιαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου οδικού χάρτη με την Αίγυπτο και τις λοιπές Αραβικές χώρες που θα μπορούσε στο πλαίσιο μιας ευρύτερης Συμφωνίας, να κάμψει επιμέρους επιφυλλάξεις (πχ για την πλήρη οριοθέτηση της ΑΟΖ) και παράλληλα να δρομολογήσει ευρύτερες στρατηγικές συγκλίσεις με συγκεκριμένα περιφερειακά ταυτοτικά χαρακτηριστικά και περιφερειακό όραμα επόμενης μέρας (στην γεωστρατηγική αντίληψη για τον συλλογικό ρόλο στο περιβάλλον του νέου πολυπολικού κόσμου, στην οικονομία, στην ενέργεια, στο διαμετακομιστικό εμπόριο κλπ), πρώτιστο των οποίων, στο επίπεδο της γεωπολιτικής, θα πρέπει να είναι η οριστική και αμετάκλητη συντριβή του νέο-οθωμανικού Εφιάλτη.
Το τρίτο ζήτημα με το οποίο υποχρεούται να ασχοληθεί η πατρίδα μας, είναι η ανάγκη να ανακόψει άμεσα και εν τη γενέσει τους, κάθε απόπειρα επιβολής νέων τετελεσμένων. Η Τουρκία φροντίζει να προαναγγείλει τις προθέσεις της και η Ελλάδα ΔΕΝ θα πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια παράνομη ανακήρυξη ΑΟΖ που έχει προαναγγελθεί και που θα έρθει να «κλειδώσει» σε βάρος της το παράνομο Τουρκολυβικό Μνημόνιο. Αντιθέτως αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να προχωρήσει στην εφαρμογή των προβλεπομένων από το Διεθνές Δίκαιο, αμφισβητώντας εμπράκτως το πειρατικό casus belli, με την έξυπνη επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ και να προαναγγείλει διαβουλεύσεις με την Κύπρο για την οριοθέτηση ΑΟΖ.
Η Ελλάδα οφείλει με δυο λόγια, στο πλαίσιο της διεκδίκησης ενός ρόλου πρωταγωνιστικού στην διαμόρφωση της νέας Αρχιτεκτονικής περιφερειακής ισχύος, να εγκαταλείψει τις αυταπάτες της για το δήθεν προστατευτικό πατρονάρισμα των Αμερικανών και να λειτουργήσει επιτέλους ως κανονική χώρα, μακριά από τις φοβίες της και τον κακό της εαυτό, στο όνομα του οποίου πλήρωσε πανάκριβο τίμημα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Μακριά βεβαίως και από την μεμψίμοιρη λογική του “ΜΗ ΠΟΛΕΜΟΥ” πάση θυσία, που συντηρεί τις αυταπάτες και την ηττοπάθεια στο πολιτικό σύστημα και στην συνείδηση της κοινωνίας. Η Τουρκία έχει αποθρασυνθεί ολοκληρωτικά και η απώτερη επιδίωξή της, είναι η γεωπολιτική ακύρωση της πατρίδας μας και αυτό μόνο με δυο τρόπους μπορεί να το επιτύχει. Ο ένας είναι η επαίσχυντη εθνική προδοσία… Ο άλλος είναι η πολεμική επιχείρηση εάν και εφ’ όσον κρίνει πως μπορεί να την διαχειριστεί με ελεγχόμενο κόστος.
Καλό θα είναι λοιπόν να εγκαταλείψουμε τις αυταπάτες μας και να συνειδητοποιήσουμε απαξάπαντες ότι η στρατηγική επιβίωση της χώρας και η οριστική της απαλλαγή από τον Εφιάλτη, θα κριθεί στο γήπεδο της Αποφασιστικότητας και με εργαλείο τον Αιφνιδιασμό. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς βολικό και εύπεπτο παραμύθι…
Από την πρώτη στιγμή τονίσαμε ότι η Ελληνογαλλική συμφωνία, είναι πρωτίστως ένα κρίσιμο στοίχημα της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής με τον χρόνο, αλλά και με την ανάγκη να αποστασιοποιηθεί άμεσα από τους εμμονικούς “δαίμονες” που έρχονται από το παρελθόν…
Η έκβαση αυτού του στοιχήματος, θα καθορίσει σε τελευταία ανάλυση, όχι μόνο το εύρος και τα πεδία στα οποία θα εκδηλώνεται η περαιτέρω κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στην Ελλάδα, αλλά κυρίως τον χαρακτήρα που θα προσλάβει και φυσικά τους όρους με τους οποίους θα διεξάγεται μια πραγματική, διαρκής και παράλληλη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη και η οποία προσδιορίζεται ως σύγκρουση του νεο-οθωμανισμού με την Ευρώπη και τον Δυτικό κόσμο συνολικά.
Οι πρώτες Τουρκικές αντιδράσεις επιβεβαιώνουν ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της γειτονικής χώρας, έχουν πλήρη επίγνωση της ιδιαίτερης βαρύτητας που έχει η παράμετρος «χρόνος», γι’ αυτό και σπεύδουν καθημερινά με παρεμβάσεις επί του πεδίου να θεμελιώσουν «δικαιώματα» και να εμπλουτίσουν την ατζέντα των συζητήσεων με καινούρια απαράδεκτα τετελεσμένα. Την ίδια στιγμή, η Τουρκική Εξωτερική πολιτική πλαγιοκοπεί την περιφερειακή σταθερότητα, τόσο με την καινούρια επιστολή του Μονίμου Αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ του κ. Φ. Σινιρίογλου με την οποία – και με πρόσχημα την αποστρατιωτικοποίηση – θέτει σε καθολική αμφισβήτηση το καθεστώς κυριαρχίας των μεγάλων νήσων του Αιγαίου, όσο και με τις προκλητικές δηλώσεις Τσαβούσογλου περί επικείμενης κήρυξης ΑΟΖ στην Ν.Α Μεσόγειο.
Έχουμε δηλαδή μια αλληλουχία νέων επιθετικών παρεμβάσεων, με τις οποίες αναβαθμίζεται δραματικά το επίπεδο της Τουρκικής προκλητικότητας και ταυτόχρονα προαναγγέλλονται καινούριες διπλωματικοπολιτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες θα περιπλέξουν ακόμη περισσότερο τα ισχύοντα στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για ένα σύνθετο απαντητικό μπαράζ που αναμένεται να κλιμακωθεί έτι περαιτέρω τις επόμενες ημέρες, στο πλαίσιο της συνδυασμένης προσπάθειας των Τούρκων για την επιβολή καινούριων τετελεσμένων και για την παράλληλη ακύρωση στην πράξη, του συγκριτικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας, η οποία θα μπορούσε με σειρά στοχευμένων πρωτοβουλιών να αξιοποιήσει εποικοδομητικά την πρώτη κρίσιμη περίοδο, ώστε να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να αποδείξει ότι διαθέτει βούληση, αποφασιστικότητα αλλά και την απαραίτητη στρατηγική ευελιξία, προκειμένου να διεκδικήσει ρόλο πρωταγωνιστικό στην ευρύτερη περιφερειακή διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη και εν τέλει να αλλάξει τους ίδιους τους κανόνες του παιχνιδιού.
Τι θα μπορούσε να κάνει η χώρα μας…
Αυτό που τονίσαμε από την πρώτη στιγμή. Αντί να μιζεριάζει σύσσωμο το πολιτικό της προσωπικό, σε μια συζήτηση για το Σαχέλ η οποία αποπνέει ηττοπάθεια, αναποφασιστικότητα και τα παραδοσιακά φοβικά σύνδρομα, έχοντας ευχαριστημένους θεατές αυτής της κατάντιας τους Τούρκους επιτελείς, να οργανώσει άμεσα την δική της ολοκληρωμένη στρατηγική διαχείριση, με την αυτοπεποίθηση του σοβαρού μικρομεσαίου περιφερειακού γεωπολιτικού δρώντα, εγκαινιάζοντας έτσι την αναγκαία μεταστροφή η οποία επιβάλλεται να υπάρξει στην πολιτική ρητορική, στην τακτική υπεράσπισης των κανόνων Δικαίου επί του πεδίου και φυσικά στην ανάγκη υιοθέτησης της επιθετικής διπλωματίας στα ζητήματα που σχετίζονται με την αντιμετώπιση της Τουρκικής προκλητικότητας, καθώς και σε εκείνα που αφορούν στην προβολή και υπεράσπιση των Εθνικών μας δικαίων.
Στο πλαίσιο αυτής της οργανωμένης στρατηγικής ανασύνταξης…
Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η Ελλάδα, είναι να αναθεωρήσει την κυρίαρχη στρατηγική της συλλογιστική. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οφείλει να συνειδητοποιήσει πως ο στρατηγικός της βηματισμός δεν μπορεί να παραμείνει προσκολλημένος στα χνάρια του παρασιτικού προστατευτισμού αλλά θα πρέπει να μετακομίσει οριστικά στο δυναμικό πεδίο των νέων πρωτοβουλιών που θα διευρύνουν το στρατηγικό βάθος της Ελληνογαλλικής συμφωνίας.
Πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση και ταυτόχρονα αποφασιστική Ελληνική απάντηση στο προκλητικό και απαράδεκτο αφήγημα της “γαλάζιας πατρίδας”, είναι η υιοθέτηση ενός “ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ” που θα συνδυάζει στην πράξη τις αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες με τον απόλυτο και υποδειγματικό σεβασμό των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου.
Οποιαδήποτε προσμονή ή οποία προϋποθέτει την συγκατάθεση των Αμερικανών στις κρίσιμες αποφάσεις που οφείλει να πάρει η χώρα μας και οι οποίες αφορούν σε ζητήματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων (12 νμ, ΑΟΖ κλπ), θα είναι καταστροφική. Πολύ περισσότερο τώρα που η στρατηγική σύγχυση η οποία διαπερνά την Εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τις καθιστά περισσότερο ευάλωτες στις πιέσεις της χειραφετημένης απέναντί τους Τουρκίας.
Η δυναμική της Ελληνογαλλικής συμφωνίας, έγκειται πρωτίστως στο γεγονός ότι αυτή αποτελεί το πρόπλασμα ενός επικαιροποιημένου μοντέλου περιφερειακής ισχύος, το οποίο ενσωματώνει την δυνατότητα στρατηγικής διεύρυνσης και ως εκ τούτου η πατρίδα μας κατά την διάρκεια της απολύτως κρίσιμης επόμενης περιόδου, θα πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει την στόφα του περιφερειακού πρωταγωνιστή. Και περιφερειακός πρωταγωνιστής ΔΕΝ νοείται αυτός που δεν τολμά να ορίσει τα του Οίκου του και επιμένει να σέρνεται παρακολουθητικά πίσω από τις τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες των επιθετικά αναθεωρητικών γειτόνων.
Η θέση του πρωταγωνιστή στην περιφερειακή διεργασία είναι περιζήτητη και οι εξελίξεις δεν θα περιμένουν την Ελλάδα να αντιληφθεί με χρονοκαθυστέρηση ότι αυτό που της έλαχε, οφείλει να το διαχειριστεί έχοντας σηκώσει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, πρώτα απ όλα από τον ίδιο της τον εαυτό.
Το δεύτερο πράγμα που οφείλει να κάνει η χώρα μας, είναι να επικοινωνήσει σε όλο το εύρος των περιφερειακών της συνευρέσεων, ένα νέο κώδικα κανόνων και προτεραιοτήτων που εν μέρει ενσωματώνεται και σίγουρα θα πρέπει να διέπει το επικαιροποιημένο μοντέλο περιφερειακής ισχύος το οποίο ενεργοποιείται με καταλύτη την Ελληνογαλλική Συμφωνία. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ασχοληθεί ουσιαστικά και άμεσα με τρία ζητήματα:
Με την ανάθεση ρόλου και την ουσιαστική στήριξη στην Κύπρο…
Με την προσπάθεια να καμφθούν οι όποιες επιφυλάξεις του Ισραήλ προκειμένου να εξασφαλίζεται έτσι η καθαρή του στήριξη και η ουσιαστική αποδοχή από αυτό του νέου περιφερειακού μοντέλου…
Με την συνδιαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου οδικού χάρτη με την Αίγυπτο και τις λοιπές Αραβικές χώρες που θα μπορούσε στο πλαίσιο μιας ευρύτερης Συμφωνίας, να κάμψει επιμέρους επιφυλλάξεις (πχ για την πλήρη οριοθέτηση της ΑΟΖ) και παράλληλα να δρομολογήσει ευρύτερες στρατηγικές συγκλίσεις με συγκεκριμένα περιφερειακά ταυτοτικά χαρακτηριστικά και περιφερειακό όραμα επόμενης μέρας (στην γεωστρατηγική αντίληψη για τον συλλογικό ρόλο στο περιβάλλον του νέου πολυπολικού κόσμου, στην οικονομία, στην ενέργεια, στο διαμετακομιστικό εμπόριο κλπ), πρώτιστο των οποίων, στο επίπεδο της γεωπολιτικής, θα πρέπει να είναι η οριστική και αμετάκλητη συντριβή του νέο-οθωμανικού Εφιάλτη.
Το τρίτο ζήτημα με το οποίο υποχρεούται να ασχοληθεί η πατρίδα μας, είναι η ανάγκη να ανακόψει άμεσα και εν τη γενέσει τους, κάθε απόπειρα επιβολής νέων τετελεσμένων. Η Τουρκία φροντίζει να προαναγγείλει τις προθέσεις της και η Ελλάδα ΔΕΝ θα πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια παράνομη ανακήρυξη ΑΟΖ που έχει προαναγγελθεί και που θα έρθει να «κλειδώσει» σε βάρος της το παράνομο Τουρκολυβικό Μνημόνιο. Αντιθέτως αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να προχωρήσει στην εφαρμογή των προβλεπομένων από το Διεθνές Δίκαιο, αμφισβητώντας εμπράκτως το πειρατικό casus belli, με την έξυπνη επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ και να προαναγγείλει διαβουλεύσεις με την Κύπρο για την οριοθέτηση ΑΟΖ.
Η Ελλάδα οφείλει με δυο λόγια, στο πλαίσιο της διεκδίκησης ενός ρόλου πρωταγωνιστικού στην διαμόρφωση της νέας Αρχιτεκτονικής περιφερειακής ισχύος, να εγκαταλείψει τις αυταπάτες της για το δήθεν προστατευτικό πατρονάρισμα των Αμερικανών και να λειτουργήσει επιτέλους ως κανονική χώρα, μακριά από τις φοβίες της και τον κακό της εαυτό, στο όνομα του οποίου πλήρωσε πανάκριβο τίμημα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Μακριά βεβαίως και από την μεμψίμοιρη λογική του “ΜΗ ΠΟΛΕΜΟΥ” πάση θυσία, που συντηρεί τις αυταπάτες και την ηττοπάθεια στο πολιτικό σύστημα και στην συνείδηση της κοινωνίας. Η Τουρκία έχει αποθρασυνθεί ολοκληρωτικά και η απώτερη επιδίωξή της, είναι η γεωπολιτική ακύρωση της πατρίδας μας και αυτό μόνο με δυο τρόπους μπορεί να το επιτύχει. Ο ένας είναι η επαίσχυντη εθνική προδοσία… Ο άλλος είναι η πολεμική επιχείρηση εάν και εφ’ όσον κρίνει πως μπορεί να την διαχειριστεί με ελεγχόμενο κόστος.
Καλό θα είναι λοιπόν να εγκαταλείψουμε τις αυταπάτες μας και να συνειδητοποιήσουμε απαξάπαντες ότι η στρατηγική επιβίωση της χώρας και η οριστική της απαλλαγή από τον Εφιάλτη, θα κριθεί στο γήπεδο της Αποφασιστικότητας και με εργαλείο τον Αιφνιδιασμό. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς βολικό και εύπεπτο παραμύθι…
Δημοσίευση σχολίου