Στη συνέντευξη [σ.σ. στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων] αντέδρασαν πολλοί. Άλλοι θετικά και άλλοι αρνητικά. Πολλοί από τους τελευταίους απλώς αντέγραψαν την κριτική κάποιου άλλου, πιθανώς χωρίς καν να διαβάσουν τη συνέντευξη. Από αυτούς που τη διάβασαν, διακρίνω δύο κατηγορίες: των κατά τεκμήριο καλόπιστων και με γνώση των θεμάτων, που τυχαίνει να έχουν διαφορετική άποψη και στους οποίους θα προσπαθήσω να απαντήσω, και των ‘άλλων’. Στην πρώτη κατηγορία θα συμπεριλάμβανα τον Υποστράτηγο ε.α. Κ. Λουκόπουλο (αν και δεν τον αφορούν όλα τα σχόλια μου).
Η συνέντευξη αποτελεί μια απάντηση στη συνέντευξη του Τούρκου πρέσβη στην Αθήνα, ενός πολύ καλού διπλωμάτη που προωθεί με έξυπνο τρόπο τα συμφέροντα της χώρας του. Επιδιώχθηκε λοιπόν να σταλούν κάποια μηνύματα στην τουρκική πλευρά. Παρά την ξεκάθαρη αναφορά στη συνέντευξη του Τούρκου πρέσβη, δυστυχώς μόνο ο ‘Φιλελεύθερος’ το αντιλήφθηκε (τουλάχιστον από όσους σχολίασαν τη δική μου συνέντευξη).
Και το μήνυμα ήταν το εξής: η Ελλάδα εφαρμόζει έναντι της Τουρκίας μια πολιτική ‘διπλών γραμμών’ (dual track policy): από τη μια είναι έτοιμη για ουσιαστική βελτίωση των σχέσεων, αν το επιθυμεί και η τουρκική πλευρά. Από την άλλη, διατηρεί την αποτρεπτική ικανότητα για να αντιμετωπίσει εχθρικές κινήσεις. Πρόκειται μια παλιά και δοκιμασμένη πολιτική. Ο Αμερικανός πρόεδρος Θήοντορ Ρουζβελτ την είχε περιγράψει ως το ‘να μιλάς ήπια και να κρατάς ένα μακρύ ραβδί’.
Όσον αφορά την κριτική σε συγκεκριμένα σημεία: αναφέρομαι στην τοποθέτηση του Τούρκου πρέσβη ότι η Τουρκία δεν είναι αναθεωρητική χώρα ως ευπρόσδεκτη και συμπληρώνω αμέσως μετά ότι ‘οι δηλώσεις πρέπει να συνοδεύονται από ανάλογη συμπεριφορά επί του πεδίου και εδώ υπάρχουν σημαντικά ζητήματα όσον αφορά στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο”. Υποθέτω ότι δεν είναι σαφές ότι αυτή η φράση αφορά στις τουρκικές δηλώσεις και ενέργειες;
Όσον αφορά το θέμα των 10 μιλίων στο αέρα, οι διαφωνούντες φαντάζομαι ότι δεν έχουν ξανακούσει τον όρο ‘Ελληνικό παράδοξο‘; Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι πρέπει να αλλάξουμε μονομερώς τις θέσεις μας, αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε τα δεδομένα.
Ενόχλησε επίσης η αναφορά στο ΝΑΤΟ ως πιθανού διαμεσολαβητή σε προσπάθεια απαλλαγής του καθημερινού βάρους -σε ανθρώπινες ζωές, καταπόνηση υλικού και καύσιμα- από τις αναχαιτίσεις στο Αιγαίο, χωρίς υποχώρηση από τις εθνικές θέσεις. Την τελευταία φορά που κοίταξα, πάντως, η χώρα μας ήταν πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και προσπαθούσε να μεγιστοποιήσει τα οφέλη της συμμετοχής της. Πιέζουμε δε τη Συμμαχία να διατηρήσει την παρουσία της στο Αιγαίο για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.
Ο κ. Λουκόπουλος παρουσιάζει ως ερωτήματά του τα όσα σαφώς αναφέρω στη συνέντευξη ως εχθρικές ενέργειες της Τουρκίας: ‘γκρίζες ζώνες’, χάρτες της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’, κ.λπ. Για να απαντήσω όμως στο ερώτημά του: με μια χώρα που κάνει όλα αυτά, προτείνεις να βελτιώσουμε τις σχέσεις και να υιοθετήσουμε μια θετική ατζέντα; Μα με μια χώρα που έχουμε δύσκολες έως εχθρικές σχέσεις κάνουμε μια προσπάθεια βελτίωσης, με τις όποιες (δυστυχώς λιγοστές) πιθανότητες επιτυχίας. Δεν έχει νόημα να το προσπαθήσουμε με την Ιταλία, τη Μάλτα ή το Λουξεμβούργο.
Όσον αφορά στο Κυπριακό, το να λες στην άλλη πλευρά ότι ο πραγματικός λόγος που βρίσκεστε στην Κύπρο δεν είναι τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων αλλά τα δικά σας συμφέροντα λόγω γεωστρατηγικής αξίας της νήσου, δεν είναι ακριβώς μια φράση που αναπαράγει τις θέσεις της Άγκυρας.
Αλλά το κορυφαίο σημείο αντικειμενικής κριτικής αποτελεί η φράση περί συνεκμετάλλευσης. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την οξύτητα, αλλά παρερμηνεία της συγκεκριμένης φράσης μπορεί να οφείλεται είτε στην ανεπιτυχή παρακολούθηση των μαθημάτων ελληνικής γλώσσας στο εξατάξιο δημοτικό, είτε σε σκοπιμότητα.
Η φράση “Ακόμη και ιδέες περί συνεκμετάλλευσης μπορούν να συζητηθούν, υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο” έχει μια μόνο ερμηνεία: ότι σύμφωνα με την πάγια ελληνική θέση, Ελλάδα και Τουρκία συμφωνούν να καταφύγουν στη Χάγη, αποδέχονται την απόφαση του Δικαστηρίου για τα όρια των θαλασσίων ζωνών και έχοντας πλέον καθορισμένα θαλάσσια σύνορα θα μπορούσαν να συζητήσουν ακόμη και το (εντελώς θεωρητικό επί του παρόντος) σενάριο συνεκμετάλλευσης ενός κοιτάσματος που βρίσκεται εκατέρωθεν των συνόρων (όπως πράττουν π.χ. Ιράν και Κατάρ). Τόσο απλά και χωρίς καμία άλλη (καλόπιστη) ερμηνεία.
Για να επανέλθω όμως στην αρχική αναφορά για την ελληνική ‘διπλή’ πολιτική προσέγγισης και αποτροπής. Η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο και γενναίες αποφάσεις για να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα σφαλμάτων του παρελθόντος (κυρίως αδράνειας, ή επιλογών και λαθών της πολιτικής ηγεσίας τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά χωρίς να είναι άμοιροι ευθυνών αρκετοί από αυτούς που άσκησαν διοίκηση στις Ένοπλες Δυνάμεις, κυρίως λόγω συντεχνιακής λογικής και αδυναμίας να ‘νοικοκυρέψουν’ το στράτευμα και να ξεκινήσουν εγκαίρως μια προσπάθεια αξιοποίησης νέων τεχνολογιών και εύρεσης ‘ασύμμετρων΄ τρόπων αντίδρασης) και της οικονομικής κρίσης για να διατηρήσει την αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων της στα αναγκαία επίπεδα, καθώς και για να υλοποιήσει τα απαραίτητα μέτρα που δεν θα επιτρέπουν στον εξ ανατολών γείτονά μας να εκμεταλλεύεται την τρωτότητα μας όσον αφορά στις μεταναστευτικές ροές.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου