Παρά το γεγονός ότι τα κόστη προμήθειας και αξιοποίησης μαχητικών αεροπλάνων έχουν αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν, μία αεροπορική δύναμη με το μέγεθος και τη δυναμική της Πολεμικής Αεροπορίας, μπορεί να παραμείνει αξιόμαχη και να ανταποκριθεί στις – μελλοντικές – επιχειρησιακές απαιτήσεις και προκλήσεις των επόμενων 15 έως 20 ετών, χωρίς να χρειαστεί να δαπανηθούν αμυντικοί προϋπολογισμοί δεκαετιών…
Του Στέργιου Θεοφανίδη
Για να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, επάνω σε αυτή τη λογική βασίζονται τα αφιερώματα που έχουμε μέχρι σήμερα δημοσιεύσει σχετικά με το ποιες είναι οι λύσεις της ισχυροποίησης της ελληνικής αποτροπής, τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά στην Πολεμική Αεροπορία.
Όταν λέμε ότι η απόφαση για τον εκσυγχρονισμό των 85 F-16C/D Block 52+ και Block 52+ Advanced είναι το πρώτο, απόλυτα ορθό, βήμα προς την κατεύθυνση αυτή, εννοούμε πώς με πολύ μικρό κόστος (1,5 δισ. δολάρια), αποκτάμε πλατφόρμες με συστήματα που είναι ενσωματωμένα και σε μαχητικά 5ης γενιάς. Αυτό αποδεικνύουν τα αφιερώματά μας στο γαλλικό Rafale, με δυο ξεχωριστά δημοσιεύματα, μαζί με τις συνεχείς αναφορές μας στις εξελίξεις του προγράμματος F-35.
Τα νούμερα που δημοσιεύονται σε ξένες πηγές, δείχνουν ότι για να αποκτήσει μία χώρα δύο πλήρεις πολεμικές Μοίρες (40 μονάδες), εξοπλισμένες με τον ένα τύπο ή τον άλλο, μαζί με τα όπλα και τον εξοπλισμό υποστήριξης, συντήρησης και εκπαίδευσης, πρέπει ούτε λίγο – ούτε πολύ να δαπανήσει από οκτώ έως εννέα δισεκατομμύρια δολάρια!
Η σχέση κόστους – απόδοσης είναι συντριπτική υπέρ της αναβάθμισης των F-16 που ήδη διαθέτουμε επομένως, στο επίπεδο -V. Άλλωστε, η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα άλλης επιλογής και δεν πρόκειται να την έχει για αρκετά ακόμη χρόνια…
Το μόνο που η λογική και οι ανάγκες επιβάλλουν να κάνουμε λοιπόν, είναι να ομογενοποιήσουμε σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό και με τα πλέον σύγχρονα συστήματα αποστολής, το στόλο των F-16 που διαθέτουμε. Αυτό λένε και οι παρακάτω γραμμές και το στηρίζουν με επιχειρήματα… Ακόμη και η USAF έχει ακολουθήσει αυτή την οδό! Έχει στραφεί δηλαδή στη λύση του εκσυγχρονισμού μεγάλου αριθμού μαχητικών F-16.
Το να υιοθετήσουμε τις πρακτικές της Αμερικανικής Αεροπορίας σε όλους τους τομείς, ούτε εύκολο είναι, ούτε εφικτό βέβαια. Και δεν είναι και σωστό σε πολλές περιπτώσεις για καθαρά επιχειρησιακούς και οικονομικούς λόγους. Επειδή όμως αποτελεί προπομπό εξελίξεων όχι μόνο στις ΗΠΑ και την Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο για τον απλούστατο λόγο ότι ως αεροπορική δύναμη η USAF επενδύει πακτωλό δολαρίων σε προγράμματα σχεδιασμού, έρευνας και ανάπτυξης, καλό θα είναι να παρακολουθούμε αυτά που κατά καιρούς συμπεραίνει…
Η USAF λοιπόν σε πρόσφατη μελέτη της σημειώνει ότι στις επόμενες δεκαετίες θα αποδοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην ομογενοποίηση του εξοπλισμού αποστολής και των συστημάτων μάχης που φέρουν τα μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη της, ανεξαρτήτως τύπου. Στο πλαίσιο αυτής της φιλοσοφίας εκσυγχρονίζει μαχητικά Α-10 και F-16 και βομβαρδιστικά Β-1 και Β-52, ανεξάρτητα από τη μεγάλη τους ηλικία, επωμιζόμενη φυσικά το ανάλογο κόστος.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Τόσα που είναι πρακτικά αδύνατο να παραθέσουμε έστω και μέρος τους. Σημειώνουμε μόνο ένα ενδεικτικό του πώς με μικρό κόστος, μπορεί να ανανεωθεί μία ολόκληρη αεροπορική δύναμη. Η Ταϊβάν εκσυγχρονίζει 144 F-16A/B Block 20-/25 στο επίπεδο Block 72, συνοδεύοντας τα με πλήρες πακέτο όπλων και συστημάτων έναντι 5,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων! Πέρα από τα 66 καινούρια F-16V που αγοράζει!
Με αυτά τα δεδομένα σε ισχύ, τα ελληνικά Block 30 σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να θεωρούνται “τελειωμένα”. Εφόσον τελικά δεν προχωρήσει η υπόθεση πώλησης τους σε τρίτη χώρα μέχρι το τέλος του έτους που διανύουμε (2019), θα πρέπει άμεσα να ληφθεί απόφαση εκσυγχρονισμού τους, μαζί με τα Block 50.
Tα περισσότερα από τα τελευταία μετρούν ήδη περισσότερα από 20 χρόνια επιχειρησιακής ζωής στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας. Παρά την επίσης μεγάλη τους ηλικία όμως, μπορούν ασφαλώς να εκσυγχρονιστούν σε F-16V Block 70 (κινητήρας F110 της GE), συγκροτώντας με τα Block 30 μία δύναμη 70 μαχητικών, με επιχειρησιακές δυνατότητες απόλυτα επαρκείς για την κάλυψη των αναγκών της Πολεμικής Αεροπορίας για τα επόμενα 15 τουλάχιστον χρόνια!
Σημειώστε ότι εκτός από τον ίδιο κινητήρα, (F110-GE-229), και οι δύο αυτές εκδόσεις διαθέτουν τον ίδιο τύπο αεραγωγού. Όλα τα F-16 παραγωγής μέχρι και το Block 30 (Αίγυπτος, Ελλάδα, Ισραήλ, Τουρκία και Νότια Κορέα), φορούσαν κινητήρες F100-PW-129 της Pratt & Whitney με τον μικρής διατομής αεραγωγό NSI (Normal Shock Inlet). Τα αεροσκάφη των Block 30, 40, 50, 60 που εξοπλίστηκαν με τον F110 της G.E., διαθέτουν τον μεγαλύτερου ανοίγματος MCID (Modular Common Inlet Duct).
Με αυτά θέλουμε να πούμε ότι οι κινητήρες μεταξύ των εκδόσεων του F-16 που αξιοποιεί η Πολεμική Αεροπορία, δεν είναι εναλλάξιμοι… Επομένως ακόμη και αν τελικά αποφασιστεί η αναβάθμιση των Block 30 και – 50 σε Block 70, πάλι θα έχουμε δύο διαφορετικές εκδόσεις του μαχητικού (Block 70 και Block 72). Το γεγονός αυτό φυσικά δεν εμπόδισε την USAF να εκσυγχρονίσει δικά της παλιά Block με διαφορετικούς κινητήρες και να αποφασίσει και την εγκατάσταση ραντάρ AESA σε μαχητικά του τύπου.
Επίσης, δεν την εμπόδισε να ανακοινώσει ότι στον μελλοντικό σχεδιασμό της προβλέπει την παραμονή του F-16 σε υπηρεσία μέχρι το έτος 2048! Εκμεταλλευόμενη αυτό το δεδομένο, η Ελλάδα μπορεί επομένως εκ του ασφαλούς και με χαμηλό κόστος (δεν θα ξεπερνά τα 1,2 έως 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια κατ’ εκτίμηση) να καταστήσει ξανά τα Block 30 και Block 50 αξιόμαχα. Μιλάμε για 71 μονάδες συνολικά! Διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο…
Μία δύναμη 155 μαχητικών F-16V Block 70/72 τα οποία θα διαφέρουν μόνο ως προς τους κινητήρες και τους αεραγωγούς τους (με καθημερινή διαθεσιμότητα 75% θα έχουμε περί τα 100 μαχητικά μόνιμα διαθέσιμα για επιχειρήσεις…) , θα μας δώσει ένα σημαντικό επιχειρησιακό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκικής Αεροπορίας για τα επόμενα 15 τουλάχιστον χρόνια.
Και φυσικά τα περιθώρια χρόνου και χρημάτων που χρειαζόμαστε, για να πάμε σε προμήθεια μαχητικού 5ης γενιάς. Το νούμερο 155 δεν είναι ουτοπικό αν σκεφτούμε ότι πέρα από το καθαρά επιχειρησιακό όφελος θα προκύψει και σημαντικό έργο για την ελληνική αμυντική βιομηχανία.
Αν βρεθεί αγοραστής για τα Block 30 το δεδομένο αυτό αλλάζει αλλά… Έχει περάσει σχεδόν μία πενταετία με αυτή την – υποτίθεται – προοπτική, χωρίς να έχει καταγραφεί κάποια εξέλιξη. Προς το παρόν τουλάχιστον, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη που να επιτρέπει αισιοδοξία επιτυχούς διεκπεραίωσης της αποστολής…
Αρχικά, πριν από τρία περίπου χρόνια, είχε υπολογιστεί η δαπάνη συνολικού ποσού 2,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό και των Block 30 και – 50 σε Block 50+ Advanced, με τα συστήματα και τα απάρτια που θα προέκυπταν από τα 84 Block 52+ και Block 52+ Advanced.
To ότι τελικά δεν εκσυγχρονίσαμε τα παλαιότερα Block, δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι παράλογο, δεδομένου ότι πλέον είναι πραγματική σπατάλη η δαπάνη χρημάτων για τον εκσυγχρονισμό μαχητικών χωρίς ραντάρ AESA.
H μόνη οικονομική και επιχειρησιακά βιώσιμη επιλογή που έχουμε επομένως, είναι ο εκσυγχρονισμός των Block 30 και – 50 στο επίπεδο Block 70. Καλύτερη επιλογή από πλευράς κόστους – απόδοσης με τα ισχύοντα δημοσιονομικά δεδομένα, δεν υπάρχει. Και μάλιστα επιλογή η οποία θα καλύψει επιχειρησιακά την Πολεμική Αεροπορία ακόμη και έναντι απειλών όπως το Su-35 και το Su-57 σε δεύτερο χρόνο…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου