Ρωσικά S-400 αντιμετώπισαν εικονικά μία μαζική αεροπορική απειλή εντοπίζοντας και στη συνέχεια εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα αριθμό εχθρικών μαχητικών αεροσκαφών. Το σενάριο αυτό πραγματοποιήθηκε στις 21 Αυγούστου στο πλαίσιο γυμνασίων με τη συμμετοχή μονάδων S-400 η οποίες είναι υπεύθυνες για την προστασία εγκαταστάσεων του Στόλου της Βαλτικής.
Η ενεργοποίηση συστοιχιών S-400 Triumf ( SA-21 Growler σύμφωνα με κωδικοποίηση του ΝΑΤΟ) έγινε προκειμένου να δοκιμαστούν τόσο οι ικανότητες των ίδιων των συστημάτων όσο και η εκπαίδευση των ρωσικών πληρωμάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια «πιθανή επίθεση»..
Η άσκηση γεωγραφικά έλαβε χώρα στην ευρύτερη περιοχή του Καλλινιγκραντ και συνολικά πραγματοποιήθηκαν 30 εικονικές εκτοξεύσεις εναντίον πραγματικών στόχων μεταξύ των οποίων βομβαρδιστικά Su-24 Fencer, μαχητικά Su-27 Flanker, μαχητικά πολλαπλών ρόλων Su-30SM καθώς και μεταφορικά ελικόπτερα Mi- Hip πλαισιωμένα από επιθετικά ε/π Mi-24 αλλά και ανθυποβρυχιακά Ka-27 Helix.
Αναφέρεται επίσης οτι οι S-400 συνεργάστηκαν και με συστήματα S-300 Favorit αλλά και SHORADS τύπου Pantsyr-S1. Σύμφωνα με εκπρόσωπο του Ρωσικού Ναυτικού, τα γυμνάσια αεράμυνας είχαν στόχο να παρέχουν: «Πλήρη προστασία σε επίγειες εγκαταστάσεις και υποδομές από εχθρικά μαχητικά αεροσκάφη που επιχείρησαν να εισέλθουν σε επιτηρούμενη από συστήματα SAM περιοχή, χρησιμοποιώντας ποικιλία τακτικών σε διαφορετικά ύψη και ταχύτητες».
Κατά την διάρκεια της άσκησης οι μονάδες ραντάρ του Στόλου Βαλτικής εκτέλεσαν τις προβλεπόμενες διαδικασίες μέσα στους προκαθορισμένους χρόνους αντίδρασης, για εντοπισμό και μετάδοση δεδομένων στοχοποίησης πολλαπλών στόχων σε κέντρα διοίκησης και μονάδες εκτόξευσης βλημάτων SAM.
Ουσιαστικά τα παραπάνω περιγράφουν την εφαρμογή του δόγματος “περιβάλλοντος A2/AD”. Πρόκειται δηλαδή για ένα πυκνό δίκτυο από προηγμένα συστήματα επίγειας αεράμυνας, σε συνδυασμό με μαχητικά αναχαίτισης, που θα επιδιώξουν να αποτρέψουν εχθρικές αεροπορικές δυνάμεις να εμπλέκονται σε συγκεκριμένο χώρο σύγκρουσης (Area Denial).
Προηγμένα μαχητικά 4ης/5ης γενιάς, συστοιχίες βλημάτων SAM, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, αντιβαλλιστικές – αντιδορυφορικές ικανότητες και ικανότητα κυβερνοεπιθέσεων σε φίλια στρατιωτικά δίκτυα και υποδομές επικοινωνιών, συμβάλλουν στην διατήρηση ενός «απαγορευμένου» περιβάλλοντος, που φαίνεται ότι αποτελεί και το μελλοντικό πεδίο δράσης που αναμένουν να αντιμετωπίσουν οι ΗΠΑ απέναντι σε δυνητικούς αντιπάλους όπως η Κινά και η Ρωσία.
Σε ότι αφορά το S-400, η χώρα μας είναι «ντε φάκτο» και επίσημα πλέον αντιμέτωπη με τη πρόκληση του συγκεκριμένου συστήματος, το οποίο -ως γνωστόν- ξεκίνησε να παραλαμβάνει η Άγκυρα τον Ιούλιο.
Από το συγκεκριμένο χρονικό σημείο, τα δεδομένα για την ΠΑ έχουν πλέον αλλάξει καθώς ο ζωτικός τομέας επιχειρησιακής δραστηριότητας στο Αιγαίο, θα βρίσκεται πολύ σύντομα εντός βεληνεκούς των S-400. Και λέμε πολύ σύντομα διότι πρέπει κανείς να λάβει υπόψιν, ότι απαιτείται (όπως για οποιοδήποτε οπλικό σύστημα) η κήρυξη –τουλάχιστον – αρχικής επιχειρησιακής ετοιμότητας, προκειμένου να λογίζεται πλέον ως υπολογίσιμη απειλή στο θέατρο επιχειρήσεων.
Για το λόγο αυτό εκτιμάται ότι η νέα κατάσταση, θα προκαλέσει αναπόφευκτα τροποποιήσεις στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της ΠΑ, με κύριο γνώμονα τη στοχοποίηση των συστοιχιών S-400. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που ένα σύστημα όπως το S-400 θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να εγκλωβίσει αεροσκάφη της ΠΑ σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, ανατρέποντας την απρόσκοπτη ικανότητα άσκησης αεροπορικού ελέγχου σε μια παραδοσιακή περιοχή ενδιαφέροντος που συνδέεται με τα φυσικά όρια εθνικής κυριαρχίας (EEX/FIR Αθηνών).
Είναι σαφές ότι η Ελλάδα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η αεροπορική υπεροχή με «παραδοσιακές τακτικές» δεν είναι πλέον δεδομένη και θα πρέπει να κερδηθεί με το “δύσκολο τρόπο” σε περίοδο σύρραξης με τη γείτονα. Στην περίπτωση αυτή είναι σαφές ότι απαιτούνται «χειρουργικά» πλήγματα από μεγάλες αποστάσεις με όπλα «Stand Off», προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την απρόσκοπτη διεξαγωγή όλων των υπόλοιπων επιχειρήσεων.
Καλό βεβαίως θα είναι να θυμόμαστε ότι μια ανάλογη κατάσταση ισχύει για την Τουρκία εδώ και τουλάχιστον 18 χρόνια, όταν η Ελλάδα επένδυσε (και πολύ σωστά) στην ανάπτυξη ενός ισχυρου επίγειου συστήματος αεράμυνας αποτελούμενο από συστήματα PATRIOT, S-300, HAWK, TOR M1, OSA – GEKO, CROTALE, ΒΕΛΟΣ, ASRAD μέχρι και τα MANPADS τύπου STINGER. Το πλέγμα αυτό αεράμυνας που είναι από τα ισχυρότερα κράτους – μέλους του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, θα έχει να αντιμετωπίσει η Τουρκική Αεροπορία σήμερα, σε περίπτωση πολέμου. Και φυσικά μια τέτοια προοπτική είναι λογικό να είναι τουλάχιστον.. «εφιαλτική» για οποιονδήποτε χειριστή μαχητικού αεροσκάφους.
Απεναντίας οι Έλληνες χειριστές είχαν να αντιμετωπίσουν σαφώς μικρότερο επίπεδο απειλής συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας της γείτονος, η οποία κατάφερε επιτέλους (μετά από επανειλημμένες πολυετείς διαπραγματεύσεις και εξαγγελίες) να αποκτήσει ένα αξιόπιστο σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας μεγάλου βεληνεκούς..
Η απόκτηση πλέον του S-400 αλλάζει την κατάσταση αυτή, γεγονός που επιβάλει σε πρώτη φάση την άμεση λήψη μέτρων.. Τόσο προς την κατεύθυνση απόκτησης νέων οπλικών συστημάτων μακρού πλήγματος για το στόλο των F-16 όσο και πλήρη εκμετάλλευση υφιστάμενων όπλων που υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα στο οπλοστάσιο της ΠΑ. Ενέργειες ως προ το δεύτερο σκέλος φαίνεται ευτυχώς ότι δρομολογούνται και για τις σχετικές εξελίξεις θα σας ενημερώσουμε σύντομα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου