Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Η εμμονή των ΗΠΑ ότι η Ρωσία επιβουλεύεται τα Βαλκάνια και συγχρόνως η προσπάθεια Ευρωπαίων και Αμερικανών να διαχειριστούν και να αποδεχθούν μια εστω και ανατρεπτική λυση στο προβλημα του Κοσσόβου, μετατρέπουν το ονοματολογικό και την διαδικασία έγκρισης και εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών σε μείζον γεωπολιτικό διακύβευμα, κάτι που φυσικά επηρεάζει και τις εσωτερικές εξελίξεις σε ΠΓΔΜ και Ελλαδα.
Παρά το γεγονός ότι το αμερικανικό ενδιαφέρον για τα Βαλκάνια ηταν περιορισμένο η αναζήτηση πεδίων αντιπαράθεσης με την Μόσχα καθώς στο εσωτερικό των ΗΠΑ έχει φουντώσει η διαμάχη για το μέγεθος της ρωσικής παρέμβασης στις εκλογές υπέρ του Ντ. Τράμπ, κρατάει πάντα ζωντανή την απειλή της «ρωσικής αρκούδας» στο βαθύ κράτος και στην γραφειοκρατία του Στειτ Ντιπαρτμεντ.
Η πρόθεση και οι προσπάθειες της Μόσχας να παρέμβουν στα Βαλκάνια δεν είναι μυστικό. Και δημοσίως η Μόσχα έχει ταχθεί εναντίον της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, το υποστήριξε «εμπράκτως» στο Μαυροβούνιο και το επιδιώκει και στην ΠΓΔΜ καθώς έχει ταχθεί εναντιον της Συμφωνιας των Πρεσπών και έχει κατηγορήσει την Δύση για παρεμβάσεις που τελικά έχοντας στόχο την ενταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δίνουν έδαφος για την ανάπτυξη του Αλβανικου Μεγαλοϊδεατισμού.
Η πρώτη μετά από την λήξη του πολέμου στο Κόσσοβο πριν 19 χρόνια, σοβαρή προσπάθεια άρσης του αδιεξόδου που κρατά ανοικτή την «μαύρη τρύπα» στην καρδιά των Βαλκανίων στηρίζεται στην ιδέα που υποστηρίχθηκε ηδη από το 1999 περί ανταλλαγής εδαφών που αφορούσαν κυρίως το Βόρειο Κόσσοβο που υπάρχει συμπαγής σερβικός πληθυσμός και την κοιλάδα του Πρέσεβο στην Νότιο Σερβία, που κατοικούν κυρίως αλβανόφωνοι.
Η μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας διαδικασία ανεξαρτητοποίησης των πρωην ομόσπονδων Δημοκρατιών αφησε ανοικτές εκκρεμότητες καθως δεν ευοδώθηκε η προσπάθεια για την συγκρότηση πολυεθνικών και πολυπολιτισμικών κρατών. Και η επιβεβαίωση ήρθε με τον πόλεμο του Κοσσόβου και κυρίως τώρα που η ανταλλαγή εδαφών και η δημιουργία εθνικά ομοιογενών κρατών φαίνεται ως η μόνη λύση.
Ο μεγάλος φόβος της διεθνούς κοινότητας είναι όμως μήπως έτσι, με την πρώτη αλλαγή συνόρων μετα το 1999, ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και παλι στα Βαλκάνια, ειτε στην Βοσνία που ο σερβικός αλυτρωτισμός είναι ζωντανός και δραστήριος και το ομόσπονδο κράτος φυτοζωεί, ειτε στην ΠΓΔΜ, που το Αλβανικό στοιχείο είναι ολο και πιο διεκδικητικό .
Επίσης ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι με την ανταλλαγή εδαφών Κοσσόβου- Σερβίας, θα γινει ένα βήμα για την ολοκλήρωση των επιδιώξεων του Αλβανικου Μεγαλοϊδεατισμού με την συγκέντρωση των αλβανικών πληθυσμών των Βαλκανίων σε δυο αλβανικά κράτη, Αλβανια και Κόσσοβο και οι μόνοι «αλύτρωτοι» θα μένουν οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ και τα «εδάφη της Τσαμουριάς»….
Ετσι η έγκριση και υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών κατά την άποψη των Αμερικάνων όχι μόνο αποτρέπει την περαιτέρω ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια και την έγερση εμποδίων στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην περιοχή αλλα προσφέρει «ασπίδα» σε οποιαδήποτε απόπειρα επανάληψης διεθνοτικής αντιπαράθεσης στην χώρα που θα είναι διαλυτική για την ΠΓΔΜ.
Σε ότι αφορά το Βερολίνο, ο ρόλος της ΠΓΔΜ στην ανάσχεση των προσφυγικών ροών έχει εκτιμηθεί δεόντως, ενώ συγχρόνως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διεύρυνση της γερμανικής επιρροής οικονομικής και πολιτικής στα Δυτικά Βαλκάνια, σε μια τελευταία πράξη της διαδικασίας που ξεκίνησε το 1991 με την επιλογή της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.
Η διεθνής πίεση και η ανάδειξη της Συμφωνίας των Πρεσπών σε μείζον ζήτημα αυτού του γεωπολιτικού παίγνιου, στρέφεται τόσο εναντίον της σκοπιανής αντιπολίτευσης και κάθε ιδέας υπονόμευσης της Συμφωνίας αλλά και στην Ελλάδα, καθώς είναι σαφές οτι έστω και εμμέσως συνδέονται οσοι διαφωνούν και αντιμάχονται την Συμφωνία των Πρεσπών με τις ρωσικές επιδιώξεις στην περιοχή.
Και φυσικά οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν κατι ακόμη: ότι η πίεση που ασκήθηκε και ο ενθουσιασμός που διακατέχει ευρωπαϊκές πρωτευουσες και την Ουάσιγκτον για την επίλυση της διαφοράς για την ονομασία, ελάχιστα έχει να κανει με την στήριξη των ελληνικών συμφερόντων και θέσεων, αλλα περισσότερο με τον γεωπολιτικό σχεδιασμό του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον, που ήθελαν λύση, χωρις φυσικά να ενδιαφέρονται ποια λύση θα ήταν αυτή…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου