Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα, εισήλθε σε αυτόν στο πλευρό των Συμμάχων (Μεγάλη Βρετάνια, Γαλλία, ΗΠΑ-Η Ρωσία, είχε αποχωρήσει από την συμμαχία αυτή, λίγο πριν την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο, με την «βοήθεια» των Γερμανών-
Κατά την διάρκεια του πολέμου αυτού, η Ελλάδα, σε συμμαχία με τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά και πολλά ορθόδοξα κράτη των Βαλκάνιων (Σερβία, Μαυροβούνιο, Ρουμανία), πολέμησε έναντι σχεδόν όλων των προαιώνιων εχθρών της, τόσο στην Ανατολή (δηλαδή την Οθωμανική Αυτοκρατορία-Χαλιφάτο των Νεότουρκων υπό την διοίκηση του ανίσχυρου πια Σουλτανου, όσο και στον Βορρά (έναντι των Γερμανών, των Αλβανών και των Βουλγάρων).
Η λήξη δε αυτού του Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε την Ελλάδα στο πλευρό των νικητών, υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, οπαδού της Μεγάλης Ιδέας του Ελληνικού Έθνους.
Η οποία φάνηκε ότι είχε σχεδόν πια πραγματοποιηθεί πλήρως, με την υπογραφή της Συνθήκης των Σέρβων το έτος 1920 και την δημιουργία της Ελλάδας των δυο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, μόλις 87 χρονιά μετά την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους το 1833.
Όμως, εν μέσω της μεγάλης ευφορίας του Ελληνικού λαού για την απελευθέρωση των αλυτρώτων περιοχών του από την βάρβαρη Τούρκικη κατοχή, η οποία μόλις πριν από λίγα έτη είχε πραγματοποιήσει γενοκτονία έναντι των Ελλήνων της περιοχής (Ελλήνων Μικράς Ασίας, Ανατολικής Θράκης, Πόντου, όπως επίσης και πολλών άλλων εθνοτήτων (Αρμένιοι, Ασσυροχαλδαίοι, Κούρδοι), πάντα με την βοήθεια των Γερμανών, άρχισαν τα προβλήματα.
Με την αποβίβαση του απελευθερωτή Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη το 1920, οι Τούρκοι, υπό την ηγεσία του εθνικιστή στρατηγού Κεμάλ Αττατούρκ, άρχισαν την ίδια μέρα που αυτή πραγματοποιήθηκε, βίαιες προβοκατόρικες επιθέσεις, τόσο έναντι των Ελλήνων στρατιωτών και αμάχων, όσο ακόμα και έναντι των αόπλων Τούρκων συμπολιτών τους, για τις οποίες κατηγορούσαν τον Ελληνικό στρατό, σε μια προσπάθεια να τον σπιλώσουν ως δήθεν σφαγιαστή και καταπιεστή των μη Ελληνικών πληθυσμών.
Στις κινήσεις του αυτές, ο Κεμάλ, στηριζόταν άμεσα, καταρχάς από την Ιταλία, η οποία εποφθαλμιούσε την Μικρά Ασία από τους Έλληνες, την οποία χάρις στις διπλωματικές προσπάθειες του Έλληνα πρωθυπουργού, Ελευθέριου Βενιζέλου, δεν έλαβε με βάση την Συνθήκη των Σέρβων το 1920. Οπότε, οι Ιταλοί ενίσχυαν τον Κεμάλ, με την προοπτική να διώξουν τους Έλληνες από την περιοχή, με σκοπό να την «οικειοποιούν» οι ίδιοι.
Όμως, η προσπάθεια τους αυτή, πέτυχε μόνο εν μέρει, αφού σύντομα αποφάσισαν να εγκαταλείψουν πλήρως τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχαν καταλάβει μετρά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Αττάλεια) και να υπογράψουν ευνοϊκές για τους ιδίους οικονομικές συνθήκες με τους Τούρκους (εμπορικές και για πώληση όπλων).
[Τα ίδια ακριβώς έπραξαν στην συνέχεια και οι Γάλλοι, οι οποίοι επίσης εγκατάλειψαν πλήρως την περιοχή της Κιλικίας που είχαν καταλάβει από τους Οθωμανούς, μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ παράλληλα υπέγραψαν με αυτούς, ευνοϊκές για τους ιδίους οικονομικές συνθήκες ή συμβόλαια για πώληση όπλων].
Εκτός όμως Από τους Ιταλούς, σημαντική βοήθεια στους εθνικιστές Τούρκους του Κεμάλ, έδωσαν και οι Σοβιετικοί, οι οποίοι, μόλις τρία έτη από την άνοδο τους στην εξουσία, προτίμησαν να στηρίξουν τους εθνοκτόνους Τούρκους, αντί των λαών που αυτοί εξολόθρευαν, πάρα τις διακηρύξεις τους για (δήθεν) υποστήριξη της ανεξαρτησίας των λαών.
Αντίθετα, λέγοντας ηθελημένα ψέματα, κατηγορούσαν τους Έλληνες ως δήθεν αποικιοκράτες, καταπιεστές και σφαγιαστές (ενώ οι Τούρκοι παρουσιαζόταν ως μαχητές της ελευθέριας έναντι καταπιεστών, μια προπαγάνδα, η οποία με ειρωνικό τρόπο συνέβη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για αυτούς στο Αφγανιστάν)
[Ενώ, για να προωθήσουν την άθλια προπαγάνδα τους εντός Ελλάδας, χρησιμοποίησαν ντόπια κομμουνιστικά στελέχη, τα οποία είτε λόγω αφέλειας (πιστεύοντας τα ψέματα των Σοβιετικών για δήθεν «Ελληνικό ιμπεριαλισμό»), και κυρίως λόγω της γνώσης ότι αν δεν υποστήριζαν τις Σοβιετικές απόψεις, οι Σοβιετικοί θα τους έκοβαν την χρηματοδότηση, αποφάσισαν να προδώσουν την χώρα τους.
Και φυσικά, να στηρίξουν όλα τα ψέματα που οι Σοβιετικοί επιστράτευσαν εναντίον της, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα τους, καθώς και τους Τούρκους συμμάχους τους ].
Για ποιον όμως λόγο οι Σοβιετικοί στήριξαν τους Τούρκους; Η αλήθεια είναι, ότι η δικαιολογία που προέβαλαν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί, για την πρότερη συμμετοχή των Ελλήνων στην (αποικιοκρατική) εκστρατεία των Συμμάχων στην Ουκρανία, έναντι του Σοβιετικού καθεστώτος, το οποίο τότε ήταν δήθεν η επίσημη κυβέρνηση της χώρας (και δήθεν εκλεκτή του λαού της Ρωσίας), δεν είναι καθόλου πειστική.
Και αυτό, για τον λόγο ότι εκείνη την περίοδο, το Σοβιετικό καθεστώς, το οποίο είχε πάρει με πραξικόπημα, (χρηματοδοτούμενο μάλιστα από τους Γερμανούς, χωρίς την στήριξη φυσικά του Ρωσικού λαού-0), την εξουσία στην Αγιά Πετρούπολη και την Μόσχα, καθώς και στις γύρω από αυτές περιοχές, δεν είχε κανένα έρεισμα στον Σοβιετικό λαό.
Αντίθετα μάλιστα, με την πραξικοπηματική ανάληψη της εξουσίας στην Ρωσία από τους κομμουνιστές του Λένιν, άρχισε στην χώρα ένας βίαιος εμφύλιος, αφού τόσο οι ντόπιοι Ρώσοι, όσο και οι άλλες εθνότητες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, επαναστάτησαν εναντίον τους, ζητώντας είτε την πτώση τους, είτε την ανεξαρτησία τους.
Οπότε ευκολά γίνεται κατανοητό, ότι ούτε η νόμιμη κυβέρνηση του Ρωσικού λαού ήταν, ούτε οι εκλεκτοί του, ούτε φυσικά είχαν και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτού.
Αντίθετα, ήταν ένα πραξικοπηματικό καθεστώς, το οποίο καταπίεζε άγρια τους κάτοικους της Ρωσίας και είχε προδώσει την χώρα του και τα συμφέροντα της στην ξένη δύναμη που το είχε βοηθήσει να καταλάβει την εξουσία (την Γερμάνια).
Παραδίδοντας της μάλιστα στην συνέχεια, μέσω της κατάπτυστης για την Ρωσία, Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ , πολλά εδάφη και πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας αυτής, χωρίς φυσικά να ρωτηθούν ποτέ οι πολίτες για αυτό.
Επίσης, οι μπολσεβίκοι, όπως και ο Τσάρος πριν από αυτούς, δεν ήθελε η Κων/λη και τα Στενά να πέσουν στα χέρια των Ελλήνων, αλλά να τα καταλάβουν όλα αυτοί για λογαριασμό της ΕΣΣΔ και να τα ελέγχουν ολοκληρωτικά.
[Το γεγονός ότι το καθεστώς αυτό, επικράτησε στον εμφύλιο πόλεμο στην συνέχεια, δεν οφειλόταν στην στήριξη του λαού, αλλά αρχικά κυρίως στα χρήματα των Γερμανών υποστηρικτών τους.
Και στην συνέχεια, όταν καταλήφθηκε από τους κομμουνιστές η Μόσχα και η Αγιά Πετρούπολη (στις οποίες βρισκόταν όλες οι πολεμικές βιομηχανίες της Ρωσίας, ενώ οι εχθροί τους στα εδάφη τους δεν είχαν εργοστάσια για όπλα), αλλά και οι γύρω από αυτήν πετρελαιοπηγές της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου, τα έσοδα των μπολσεβίκων, αυξήθηκαν σημαντικά (μαζί με τα πλούσια ορυχεία των περιοχών αυτών).
Το ίδιο βοήθησε αυτούς η κατοχή του χρυσού της πρότερης από αυτούς Ρωσικής κυβέρνησης, όπως και η πώληση σημαντικού μέρους της κρατικής εξουσίας στην μαύρη αγορά .
Οι δε αξιωματικοί των Σοβιετικών, ήταν πρώην Τσαρικοί αξιωματικοί, των οποίων τις οικογένειες είχαν απαγάγει οι αδίστακτοι οπαδοί του Λένιν, και τους εκβίαζαν πως αν δεν πολέμαγαν για αυτούς, θα τις δολοφονούσαν.
Όλα αυτά τα έσοδα, βοήθησαν τους μπολσεβίκους να πληρώνουν τους μισθοφόρους κατ’ ουσία στρατιώτες τους και μέσω της ισχύς των όπλων, να κρατούν «μονιμά μαντρωμένο» υπό την τυραννική εξουσία τους τον Ρωσικό λαό.
Έτσι, όταν έπεσαν οι Γερμανοί σύμμαχοι και χρηματοδότες των Ρώσων, αμέσως μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοί είχαν πια όλη την απαραίτητη «οικονομική ευμάρεια», προκειμένου να πορευτούν αυτόνομα, αν και η συνεργασία των Σοβιετικών και των Γερμανών, συνεχίστηκε απτόητη μέχρι και την εισβολή των Γερμανών στην ΕΣΣΔ, τόσο με τα γερμανικά δημοκρατικά καθεστώτα, όσο και με το ναζιστικό καθεστώς].
Στην ουσία, οι Σοβιετικοί, υποστήριξαν τον Κεμάλ, τόσο επειδή ήθελαν και αυτοί να του πουλήσουν όπλα και να λάβουν ευνοϊκές οικονομικές συμφωνίες από αυτόν, όσο κυρίως προκειμένου να καταφέρουν να κάνουν την Τουρκία να συμμαχήσει με αυτούς κατά των δυτικών και μέσω αυτής, να καταφέρουν να επεκτείνουν σημαντικά την επιρροή τους και στα πετρελαιαγωγικά κράτη της Μέσης Ανατολής.
Φυσικά, αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να παραδεχτούν δημοσιά, οπότε επιστράτευσαν την προπαγάνδα για τους δήθεν «αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές Έλληνες».
Κάτι που φυσικά ήταν ψέμα, αφού από την μια, ούτε αυτοί ήταν η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας (αντίθετα μάλιστα, η προηγουμένη από τους μπολσεβίκους και πραγματικά νομική είχε καλέσει τους Συμμάχους).
Και επίσης, οι Έλληνες δεν πήγαν στην Ουκρανία για να πολεμήσουν τον Ρωσικό λαό ή να καταλάβουν εδάφη, αλλά γιατί μόνο αν λάμβαναν μέρος στον πόλεμο εκεί θα αφήναν την Ελλάδα να απελευθερώσει την σκλαβωμένη στους Τούρκους Ελληνική Μικρά Ασία.
[Το κατά ποσόν δε, τους ήταν σεβαστή για τους μπολσεβίκους η γνώμμη του λαού, αποδείχτηκε στις εκλογές που επιτράπηκε να γίνουν από αυτούς, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από αυτούς για την νέα Εθνοσυνέλευση της χώρας (το έτος 1917).
Σε αυτές, πήραν μόνο το 25% των ψήφων, ενώ οι αντίπαλοι τους εσέροι, το 45%. Και αμέσως με το που ανακοινωθήκαν τα αποτελέσματα αυτά, εισέβαλαν με στρατιώτες τους στην συνέλευση και την κατήργησαν, ενώ στην χώρα αυτή, δεν ξανάγιναν ελεύθερες εκλογές για τα υπόλοιπα 72 χρονιά, ως την πτώση της ΕΣΣΔ].
Από τους υπολοίπους συμμάχους, οι μεν ΗΠΑ, κρατούσαν φιλοτουρκική στάση (με λαμπρή εξαίρεση φυσικά του προξένου των ΗΠΑ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, Τζωρτζ Χόρτον- ), ενώ οι Βρετανοί, στήριζαν την Ελλάδα (με τα λογία μονάχα όμως και όχι πολεμικά ή οικονομικά).
Και αυτό, γιατί πίστευαν ότι με διαλυμένη Τουρκία, θα μπορούσαν να ελέγχουν ευκολότερα τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, ενώ αν αυτή έφερνε αντιρρήσεις, θα μπορούσαν να την πιέσουν στρατιωτικά μέσω των κρατών που ήθελαν να δημιουργήσουν (Μεγάλη Ελλάδα, δημοκρατία Πόντου-Αρμενίας και Κουρδιστάν), προκειμένου να υποταχτεί αυτή στις απαιτήσεις τους.
Ουσιαστικά, η Ελλάδα, θα έπαιζε τον ρολό του προπυργίου της Δύσης στην περιοχή αυτή (όπως κάνει σήμερα το Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής), μαζί με τα κράτη του Πόντου-Αρμενίας, καθώς και του Κουρδιστάν, τα οποία προβλεπόταν να δημιουργηθούν μέσω της Συνθήκης των Σεβρών κατά το έτος 1920.
[Όμως, εκείνη την εποχή, δυστυχώς ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, είχε την ατυχία να διοικείται από έναν προδότη πολιτικό, τον μισέλληνα, φιλότουρκοι, κομπλεξικό και Χρηστομάνο, Αριστείδη Στεργιάδη, ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του Βενιζέλου, παντελώς αυταρχικός αλαζόνας και πάντα μεροληπτούσε υπερ. των Τούρκων.
Ο πολίτικος αυτός, ο οποίος είχε τόσο την στήριξη του Ελευθέριου Βενιζέλου, αλλά και της φιλοβασιλικής κυβέρνησης που διαδέχθηκε την δική του, ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε αμέσως μετρά την ήττα στο Σαγγάριο το 1921 την περιοχή της Σμύρνης, εγκαταλείποντας τον ντόπιο πληθυσμό στην τύχη του, προλαβαίνοντας όμως πρώτα να σπείρει τον πανικό εν μέσω του άμαχου πληθυσμού.
Και ως γνήσιος απατεώνας, το έσκασε άμεσα στο Παρίσι, όπου και έμεινε ως τον θάνατο του, αρνούμενος να γυρίσει στην Ελλάδα και να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα του, ξέροντας ότι ο λαός θα τον λύντσαρε.
Αντίθετα μάλιστα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις μέρες μας με τους πολίτικους μας, όταν αυτοί έχουν εφαρμόσει προδοτικές πολίτικες για την χώρα, ισχυρίζονταν πως αυτός έπραξε τα πάντα σωστά, από «το μεγάλο πατριωτικό του καθήκον», πως τον είχαν παρεξηγήσει, αλλά και πως για όλα έφταιγαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Αντίθετα, οι μεγάλοι Εκκλησιαστικοί ηγέτες που κατηγορούσε, όπως ο Χρυσόστομος Σμύρνης, αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν το ποίμνιο τους όταν είχαν την ευκαιρία και προτίμησαν να συμπάσχουν μαζί του και να το βοηθήσουν, ενώ στο τέλος βασανίστηκαν και λιντσαρίστηκαν από τον βάρβαρο Τουρκικό όχλο].
Παρόλα αυτά, όπως όλοι γνωρίζουμε, δυστυχώς για την πατρίδα μας, η Μικρασιατική Εκστρατεία που ξεκίνησε επί κυβέρνησης Ελευθέριου Βενιζέλου και συνεχίστηκε μετά από την φιλοβασιλική κυβέρνηση, οδήγησε τελικά στην Μικρασιατική καταστροφή, στο κάψιμο της Σμύρνης, στην γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, καθώς και στην τεράστια εισροή προσφυγών στα εδάφη της κυρίως Ελλάδας.
[Με την “ευγενική χορηγία πάντα και βοήθεια”, τόσο των δυτικών, όσο και των Ρώσων δήθεν “συμμάχων” μας].
Αποτέλεσμα αυτής φρικτής καταστροφής ήταν ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, ο οποίος υπήρχε στις περιοχές αυτές, για εάν διάστημα σχεδόν τριών χιλιετιών από τον καιρό του Α’ και Β’ Ελληνικού αποικισμού.
Στις μέρες μας, μια σχεδόν παρεμφερής κατάσταση, επικρατεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Ισραήλ, του οποίου η σύγχρονη ιστορία, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με αυτή της σύγχρονης Ελλάδας.
Έτσι, οι ομοιότητες μεταξύ των δυο αυτών κρατών είναι οι εξής:
Η Ελλάδα, ιδρύθηκε ως κράτος το έτος 1833, με την υποστήριξη τόσο των δυτικών δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία) και των Ρώσων, και πάρα τις αντιδράσεις των Γερμανών (Πρώσων, Αυστριακών), υστέρα από έναν βίαιο πόλεμο ανεξαρτησίας, πολεμώντας τους Τούρκους και τους Άραβες, οι οποίοι είχαν προκαλέσει πολλά Ολοκαυτώματα σφαγών στην Ελλάδα έναντι του απλού λαού.
Και το Ισραήλ, ιδρύθηκε ως κράτος το έτος 1948, με την υποστήριξη τόσο των δυτικών δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ) και των Σοβιετικών, και πάρα τις αντιδράσεις των Αράβων), υστέρα από έναν βίαιο πόλεμο ανεξαρτησίας, πολεμώντας τους Άραβες, ενώ πιο πριν, οι Ναζί, είχαν προκαλέσει το Ολοκαύτωμα έναντι των Ισραηλινών.
Η Ελλάδα, πολέμησε μετά την απελευθέρωση της με τους Τούρκους σε πολλούς πολέμους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν νικηφόροι, για την ίδια .
Αντίστοιχα και το Ισραήλ, πολέμησε μετά την ανεξαρτησία του, με τους Άραβες σε πολλούς πολέμους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν νικηφόροι, για το ίδιο
Η Ελλάδα, θριάμβευσε μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (μόλις 85 χρόνια μετά την ίδρυση της ως κράτος), από τον οποίο διαλύθηκε ο μεγάλος της εχθρός, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο των Τούρκων Σουλτάνων, ενώ και οι υπόλοιποι εχθροί της στα Βαλκάνια, ηττήθηκαν πλήρως (Βουλγάροι, Αλβανοί).
Και το Ισραήλ, θριάμβευσε μετά την λήξη του πολέμου στην Μέση Ανατολή κατά του ισλαμισμού, (μόλις 70 χρόνια μετά την ίδρυση του ως κράτος), από τον οποίο διαλυθήκαν οι μεγάλοι της εχθροί, οι Άραβες (π.χ. Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Υεμένη κ.λ.π.) από πολλούς εμφυλίους πολέμους και τις δήθεν «Αραβικές εξεγέρσεις» , καθώς και το Χαλιφάτο του ISIS.
Η Ελλάδα, θριάμβευσε στις Σέβρες, υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος ήταν οπαδός της Μεγάλης Ιδέας.
Αντίστοιχα, το Ισραήλ θριάμβευσε στον πόλεμο αυτόν, υπό την ηγεσία του Σαρόν παλαιότερα και τώρα του Νετανιάχου.
Η Ελλάδα κατηγορήθηκε αναληθώς ως αποικιοκρατική δύναμη, καθώς και πως τάχα διέπραττε σφαγές μουσουλμάνων στην Μικρά Ασία, ενώ τις περισσότερες από αυτές στην πραγματικότητα, τις διέπρατταν οι φανατικοί ισλαμιστές-εθνικιστές Τούρκοι του Κεμάλ, προκειμένου να κατηγορήσουν προβοκατόρικα τους Έλληνες για αυτές.
Το Ισραήλ, κατηγορήθηκε ορθώς ως αποικιοκρατική δύναμη, καθώς και για ότι διέπραττε σφαγές μουσουλμάνων στην Παλαιστίνη, αν και αρκετές από αυτές, τις διέπρατταν επίσης οι φανατικοί ισλαμιστές-εθνικιστές της Χαμάς, και κατηγορήσουν προβοκατόρικα τους Ισραηλινούς και για αυτές.
Η Ελλάδα, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιμετώπισε μαζί με τους υπολοίπους συμμάχους της Αντάντ, την παγκόσμια τζιχάντ, την οποία έχει ανακηρύξει ο Τούρκος Χαλίφης
Το Ισραήλ, στον πόλεμο κατά του ισλαμισμού, αντιμετώπισε μαζί με τους υπολοίπους δυτικούς συμμάχους του, την παγκόσμια τζιχάντ, την οποία έχει ανακηρύξει ο Χαλίφης του ISIS, καθώς και Μπιν Λάντεν πριν από αυτόν.
Η Ελλάδα, είχε μετά τις Σέβρες αρχικά την υποστήριξη των δυτικών συμμάχων της (Άγγλων, Γάλλων, ΗΠΑ) οι οποίοι όμως στήριζαν την Ελλάδα με τα λογία μονάχα και όχι πολεμικά ή οικονομικά.
Και αυτό, γιατί πίστευαν ότι με μια διαλυμένη Τουρκία, θα μπορούσαν να ελέγχουν ευκολότερα τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, ενώ αν αυτή έφερνε αντιρρήσεις, θα μπορούσαν να την πιέσουν στρατιωτικά μέσω των κρατών που ήθελαν να δημιουργήσουν (Μεγάλη Ελλάδα, δημοκρατία Πόντου-Αρμενίας και Κουρδιστάν), προκειμένου να υποταχτεί αυτή στις απαιτήσεις τους.
Ουσιαστικά, η Ελλάδα, θα έπαιζε τον ρολό του προπυργίου της Δύσης στην περιοχή αυτή (όπως κάνει σήμερα το Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής), μαζί με τα κράτη του Πόντου-Αρμενίας, καθώς και του Κουρδιστάν, τα οποία προβλεπόταν να δημιουργηθούν μέσω της Συνθήκης των Σεβρών το 1920
Και το Ισραήλ, έχει στις μέρες μας, την υποστήριξη των δυτικών συμμάχων της (Άγγλων, Γάλλων, ΗΠΑ) οι οποίοι όμως στο στηρίζουν, όχι μόνο με τα λογία μονάχα, αλλά συνάμα και πολεμικά ή οικονομικά.
Και αυτό, γιατί πιστεύουν ότι με μια διαλυμένη Μέση Ανατολή, θα μπορούν να ελέγχουν ευκολότερα τα πετρέλαια της περιοχής, ενώ αν κάποιο κράτος τους φέρει αντιρρήσεις, μπορούν να το πιέσουν στρατιωτικά μέσω του Ισραήλ, καθώς και των κρατών που θέλουν να δημιουργήσουν στην περιοχή (π.χ. Κουρδιστάν- , προκειμένου αυτό να υποταχτεί σε αυτούς.
Ουσιαστικά, το Ισραήλ, παίζει τον ρολό του προπυργίου της Δύσης στην περιοχή αυτή, μαζί με το κράτος του Κουρδιστάν, τα οποίο προβλέπεται να δημιουργηθεί σύντομα στην Μέση Ανατολή.
Η Ελλάδα, εκτός από τους Τούρκους, είχε επίσης να αντιμετωπίσει και τον κρυφό πόλεμο των πρώην συμμάχων της, των Ρώσων, οι οποίοι εξόπλιζαν και στήριζαν τον Κεμάλ (όπως έκαναν φυσικά και οι δυτικοί).
Και το Ισραήλ, έχει επίσης να αντιμετωπίσει και τον κρυφό πόλεμο των πρώην συμμάχων του, των Ρώσων, οι οποίοι εξοπλίζουν και στηρίζουν τους εχθρούς της (τον Άσαντ στην Συρία, το θεοκρατικό Ιράν, καθώς και την Χεσμπολάχ στον Λίβανο-
Στην Ευρώπη, τότε όπως και τώρα, επικρατούσε έναντι της Ελλάδας, μεγάλος ανθελληνισμός.
Στην Ευρώπη, τότε όπως και τώρα, επικρατούσε έναντι του Ισραήλ Ελλάδας, μεγάλος αντισημιτισμός.
Στην Ελλάδα, υπήρχαν τότε, πολιτικά κόμματα, τα οποία προδίδαν την χώρα τους, αρνούνταν την στράτευση και έκαναν τα πάντα για την ήττα και καταστροφή της, εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα (π.χ. το ΚΚΕ για την ΕΣΣΔ).
Στο Ισραήλ, υπάρχουν σήμερα, θρησκευτικά κόμματα και παρατάξεις, τα οποία προδίδουν την χώρα τους, αρνούνται την στράτευση και κάνουν τα πάντα για την ήττα και καταστροφή της, εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα (π.χ. οι λεγόμενοι «Ορθόδοξοι Εβραίοι»).
Τότε, οι Γερμανοί, ηττήθηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Ρωσία, πήραν πραξικοπηματικά οι μπολσεβίκοι την εξουσία στην χώρα αυτή.
Σήμερα, οι Γερμανοί, φαίνεται ότι έχουν ηττηθεί στον πόλεμο για τους αγωγούς, ενώ στην Ρωσία, οι σιλοβίκι, πήραν πραξικοπηματικά λίγα χρονιά πριν, την εξουσία στην χώρα αυτή.
[Και ο εκπρόσωπος τους ο Πούτιν, δεν προβλέπεται να την χάσει σύντομα, εκτός και αν η Ρωσία, υποστεί μελλοντικά μια ήττα ανάλογη με αυτή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επί εξουσίας του.
Και στην χώρα αυτή, σε μια τέτοια περίπτωση, αναμένεται να επικρατήσει μεγάλη οργή και εκδηλωθεί επανάσταση (αυθόρμητη ή χρηματοδοτουμένη από το εξωτερικό σαν των μπολσεβίκων) ή πραξικόπημα των στρατηγών και ο Πούτιν πέσει με την βία και πολύ αίμα.
Και όπως στον ρωσικό εμφύλιο που ξεκίνησε μετά το πραξικόπημα των μπολσεβίκων το 1917, ακολούθησε η εισβολή των δυτικών και των Ιαπώνων στην Ρωσία, έτσι και σε έναν νέο ενδεχόμενο εμφύλιο ή πραξικόπημα στην Ρωσία, μπορεί να ακολουθήσει εισβολή των δυτικών και των Ιαπώνων ή ακόμα και των Κινέζων στην Ρωσία
Και σε μια τραγική επανάληψη της ιστορίας, να ακολουθήσει η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ισραήλ από την Τρίτη Ρώμη, την Ρωσία, κατά τον τρόπο που οι δυνάμεις της Πρώτης Ρώμης, κατέστρεψαν το Ισραήλ επί Τίτου το 70 μ.Χ.
Και σε περίπτωση που στις μέρες μας το Ισραήλ, μπορεί να υποστεί εάν νέο Ολοκαύτωμα, εξαιτίας της βάρβαρης και σχεδόν γενοκτονικής πολιτικής που ασκεί έναντι των Παλαιστίνιων, η οποία ελάχιστα διαφέρει από την πολιτική που εφάρμοσαν έναντι των Εβραίων και των λαών της Ευρώπης οι Ναζί.
[Αλλά καταστροφή έναντι του Ισραήλ, το οποίο υπερεξοπλίζεται ,όπως και πολλές άλλες παγκόσμιες δυνάμεις, μπορεί να συμβεί και από άλλες αίτιες, 70 μόλις έτη μετά την ίδρυση του όπως π.χ. μέσω χτυπημάτων από πυραύλους, συμβατικούς ή ακόμα και πυρηνικούς, από πλευράς Ιράν, Λιβανού ή Συρίας ή μια μαζική στρατιωτική εισβολή στα εδάφη του από τους Άραβες εχθρούς του.
Κάτι που μπορεί να συμβεί, αν το Ισραήλ καταστρέψει τα ιερά των μουσουλμάνων στην Ιερουσαλήμ, για να φτιάξει τον τρίτο ναό του Σολομώντα , στην προσπάθεια του να δημιουργήσει το μεγάλο Ισραήλ του Σιωνισμού, ενώνοντας όλους τους μουσουλμάνους εχθρούς του και προκαλώντας παγκόσμια τζιχάντ και θρησκευτικό πόλεμο εναντίον του.
Επίσης, δεν είναι απίθανη και μια εισβολή ακόμα και των Ρώσων ή των Κινέζων στην Μέση Ανατολή, προκειμένου να καταλάβουν τα πετρέλαια της, αλλά και για να βοηθήσουν τους μουσουλμάνους συμμάχους τους έναντι του Ισραήλ.
Και σε μια τέτοια περίπτωση, το Ισραήλ, εν αντιθέσει με τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, δεν έχει κάποιο κράτος-καταφύγιο για να κατευθυνθεί. Αντίθετα, πίσω του έχει μόνο την θάλασσα, κάτι που σημαίνει, ότι αν το κράτος αυτό, αντιμετωπίσει ξανά την απειλή αφανισμού, το πιθανότερο είναι να επιλέξει την επιλογή «Σαμψών».
Σύμφωνα δε με την επιλογή αυτή, ισχύει το δόγμα: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετρά των αλλοφύλων», και το Ισραήλ τότε, θα ρίξει πυρηνικά σε όλους τους εχθρούς του, ιδίως στους Άραβες-Ιρανούς και τις πετρελαιοπηγές τους και ανατινάζοντας κυριολεκτικά την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Οπότε, όπως ευκολά καταλαβαίνει κάνεις, σε μια τέτοια περίπτωση, η καταστροφή δεν θα συμβεί τοπικά και μόνο σε μια ηττημένη χώρα (π.χ. σαν την Ελλάδα στην Μικρασιατική καταστροφή), αλλά θα έχει σχεδόν παγκόσμια εμβέλεια.
Για αυτό θα πρέπει να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα ως κράτος, προκειμένου να αποφύγουμε τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, διδασκόμενοι από το παρελθόν μας και να θυμόμαστε πάντα τα ρητά που λένε ότι: «Η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές» αλλά και «η επανάληψη είναι η μητέρα των σπουδών»
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου