Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης
Η πρόσφατη δήλωση του ΥΠΕΞ της Τουρκίας έχει ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς είναι η παγκοσμίως διάσημη ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο που χρησιμοποιείται ως το πιο περίπλοκο παράδειγμα διευθέτησης θαλασσίων ζωνών στον πλανήτη Γη από τις νομικές σχολές πανεπιστημίων ανά την υφήλιο.
Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου σε μια ομιλία του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, στο τέλος του 2017, είπε μεταξύ άλλων για την ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο:
«Ή να τα επιλύσουμε μέσω διπλωματίας, ή να προσφύγουμε στο διεθνές δικαστήριο, ή να στείλουμε στρατό και να πάρουμε τα νησιά. Εμείς συνεχίζουμε τη διπλωματία με την Ελλάδα. Αν δεν συμφωνήσουμε, η Εθνοσυνέλευση θα αποφασίσει για τις εναλλακτικές και εμείς θα τις εφαρμόσουμε.»
Οι επιλογές είναι πράγματι τρεις και θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί η προσφυγή στη Χάγη αποτελεί τη μοναδική μας επιλογή.
Παρατηρείται πρόσφατα μια κινητικότητα στο θέμα, ιδιαίτερα μετά την ανταλλαγή απόψεων των καθηγητών Χρήστου Ροζάκη και Άγγελου Συρίγου από τις στήλες της «Καθημερινής» .
Προκάλεσε εντύπωση η παρακάτω αναφορά στην ανάλυση του καθηγητή Άγγελου Συρίγου, του καλύτερου αναλυτή των ελληνοτουρκικών διαφορών:
«Σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, Ελλάδα και Κύπρος μπορούν να προχωρήσουν σε οριοθέτηση και να σταματήσουν λίγο πριν το τριεθνές σημείο συναντήσεως των ορίων με την Τουρκία, ευελπιστώντας ότι στο μέλλον θα συμφωνήσει και η Άγκυρα.»
Εύχομαι να μην τον έχω παρερμηνεύσει, αλλά εάν τον καταλαβαίνω σωστά, για να συμβεί αυτό, δηλαδή για να μην υπάρχει τριεθνές σημείο ανάμεσα στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Τουρκία, δεν θα πρέπει η Στρογγύλη να έχει πλήρη επήρεια.
Αυτή η θέση θυμίζει την παρέμβαση των Σημίτη/Παπανδρέου που ζήτησαν από την κυβέρνηση Κληρίδη να μην προβεί στην σωστή οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου με την Αίγυπτο για να μη φαίνεται η πλήρης επήρεια της Στρογγύλης, και έτσι να μην υπάρχει το τριεθνές σημείο επαφής των ΑΟΖ Κύπρου, Αιγύπτου και Ελλάδας.
Νομίζω ότι επίσης ο καθηγητής Ροζάκης, εάν τον ερμηνεύω και πάλι σωστά, υπαινίσσεται κάτι παρόμοιο για το τριεθνές σημείο Ελλάδας, Κύπρου, Τουρκίας. Αλλά εάν δεν υπάρχει αυτό το τριεθνές σημείο, σημαίνει ότι δεν έχουμε δώσει πλήρη επήρεια στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου που θα συνιστά ένα τραγικό λάθος για την Ελλάδα.
ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Πηγή: Global Marine Boundaries Database, General Dynamics, Herndon, Virginia, USA
Ο παραπάνω χάρτης δείχνει δυο τριεθνή σημεία. Ένα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο και ένα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Κύπρο. Η Ελληνική ΑΟΖ εφάπτεται με την ΑΟΖ της Κύπρου για 24 ν.μ. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το ένα τριεθνές σημείο από το άλλο απέχει ακριβώς 24 ν.μ.
Εάν λοιπόν η Ελλάδα αποφασίσει να προχωρήσει στην λανθασμένη οριοθέτηση αυτό σημαίνει ότι δεν θα δώσει πλήρη επήρεια στην Στρογγύλη και θα δώσει μεγαλύτερη ΑΟΖ στην Τουρκία από ό,τι δικαιούται και δεν θα μπορεί αργότερα η Ελλάδα να απαιτήσει μεγαλύτερη ΑΟΖ.
Έχουμε, όπως ήδη αναφέραμε, τρεις επιλογές. Πόλεμο, Διπλωματία και Χάγη. Νομίζω ότι είναι περιττό να συζητήσουμε και να αναλύσουμε τον πόλεμο.
Επομένως πρέπει να συζητήσουμε την επιλογή της διπλωματίας. Εδώ ο καθηγητής Συρίγος είναι καταπέλτης στις θέσεις του καθηγητή Ροζάκη. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Το επιχείρημα του κ. Ροζάκη όμως εκτός από νομικό είναι και πολιτικό: διάλογος με την Τουρκία για ο,τιδήποτε μπορεί να την ενοχλήσει, αλλιώς θα μας κάνει πόλεμο. Ο διάλογος με την Τουρκία είναι καλοδεχούμενος αλλά να ξέρουμε τα όριά του. Από το 1974 έχουμε συζητήσει με την Άγκυρα επί 30 συνολικά χρόνια (1975-80, 1988, 1990-93, 1996-1998, 1999-2017).
Ειδικά οι λεγόμενες «διερευνητικές συνομιλίες» έχουν κλείσει 15 χρόνια (2002-σήμερα). Για ποιο λόγο δεν τα έχουμε βρει έως τώρα; Να το θέσω κυνικά (για να καταλάβουμε και πως διεξάγεται ο διάλογος όλα αυτά τα χρόνια): διότι οι απαιτήσεις της Τουρκίας ξεπερνούν κατά πολύ εκείνα που η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να «δώσει» σε μία διαπραγμάτευση.»
Ο Χρήστος Ροζάκης υπήρξε ο κύριος συνομιλητής των Τούρκων για δεκαετίες και πρόσφατα ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, του ζήτησε να συνεχίσει τις συνομιλίες με τους Τούρκους για την υφαλοκρηπίδα.
Οι Τούρκοι απαιτούν να συνομιλούν μαζί μας από την δεκαετία του 1970 μόνο για την υφαλοκρηπίδα και ποτέ για την ΑΟΖ. Και τώρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίζουν το ίδιο βιολί. Η σημερινή κυβέρνηση έχει αποφασίσει την επίλυση μέσω διπλωματίας για αυτό ανακοίνωσε, μετά την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, ότι θα αρχίσει ο διάλογος για την υφαλοκρηπίδα. Αλλά αυτή είναι μια συνταγή που έχει χρησιμοποιηθεί ατελέσφορα στο παρελθόν και πρέπει τώρα να εγκαταλειφθεί. Ουσιαστικά κοροϊδεύουμε τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό.
Έτσι προτείνω να σταλούν στον ΟΗΕ οι γεωγραφικές συντεταγμένες που θα καθορίζουν την οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου. Υπάρχει ήδη μια λανθασμένη γεωγραφική συντεταγμένη ανάμεσα στην Κύπρο και στην Αίγυπτο. Αυτή πρέπει να διορθωθεί και να προστεθούν οι γεωγραφικές συντεταγμένες και των τριών κρατών. Αυτές οι συντεταγμένες έχουν καθορισθεί για πολλά χρόνια τώρα από τις υδρογραφικές υπηρεσίες των τριών κρατών, που είναι από τις καλύτερες στον κόσμο. Είναι πασιφανές ότι στο τέλος των τριμερών συναντήσεων ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Κύπρο εκδίδεται πάντα το ίδιο Κοινό Ανακοινωθέν που αναφέρει ότι οι εμπειρογνώμονες των τριών κρατών θα συναντηθούν για να ορίσουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες που οι ίδιες έχουν οριοθετήσει πάνω από μια δεκαετία!
Όπως εξηγεί ο Άγγελος Συρίγος
«Η μονομερής κατάθεση γεωγραφικών συντεταγμένων είναι μία πρακτική που ακολουθείται από τα κράτη, ελλείψει συμφωνίας, ως ελάχιστη κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους σε θαλάσσιες περιοχές πέραν των χωρικών υδάτων. Μόνον στην περιοχή μας συντεταγμένες έχουν καταθέσει μονομερώς η Ισπανία (1998 & 2000), η Ιταλία (2011), η Κροατία (2005), το Ισραήλ (2011) και ο Λίβανος (2011). Ούτε πόλεμος έγινε, ούτε απειλές πολέμου διατυπώθηκαν. Αυτά ως προς το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική.»
Και καταλήγει αναφέροντας ότι:
«Δεν θεσπίζουμε ευθείες γραμμές βάσεως στις ακτές μας. Δεν κάνουμε αλιευτική ζώνη 12 μιλίων παρ’ ότι η Κομισιόν έχει σχετικό νομικό πλαίσιο. Μέχρι το 2011 και τον νόμο 4001 (γνωστό ως νόμο Μανιάτη) είχαμε εγκαταλείψει οποιαδήποτε σκέψη για εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε θαλάσσιες περιοχές ακόμη και στο Ιόνιο ή στο νότιο Κρητικό.»
Οι Τούρκοι ακόμα δεν μπορούν να χωνεύσουν αυτό που έπαθαν με την ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ομιλούν για την υφαλοκρηπίδα της Κύπρου , σαν να μην διαθέτει ΑΟΖ το μαρτυρικό νησί. Ένα από τα προβλήματά μας σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει ένας Τάσσος Παπαδόπουλος ούτε στην Κύπρο ούτε και στην Ελλάδα.
Ενώ οι Έλληνες προσπαθούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν στο μέλλον οι Κύπριοι δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις , αλλά τις οδηγούν. Όπως έγραψε ο Σταύρος Λυγερός
«Η κυπριακή ΑΟΖ όχι μόνο λειτουργεί καταλυτικά για την απελευθέρωση της Κύπρου αλλά ενισχύεται και αναβαθμίζεται από τα ίδια της τα εργαλεία στον τομέα των υδρογονανθράκων. . .Γεωπολιτικά αυτή η έρευνα στο θαλάσσιο οικόπεδο 6 έχει τη σημασία της, αφού θα θωρακίσει ακόμα περισσότερο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου.»
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την παραπάνω πρόταση και μας τέλειωσε όλους ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης όταν δήλωσε, μιλώντας για την Τουρκία:
«Εάν επιλέγουν να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Τ/κ σε μια ξεχωριστή, ανεξάρτητη οντότητα, τότε θα πρέπει να περιοριστούν εις όσα αναλογούν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της εν λόγω παράνομης οντότητας. Και, συνεπώς, δεν έχουν λόγο να αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας»
Ήταν μια ταπεινωτική και επαίσχυντη δήλωση του Νίκου Αναστασιάδη. Κρίμα που δεν είναι εδώ ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος για να του δώσει την αρμόζουσα απάντηση.
Το Δώρο του Βενιζέλου στον Κοτζιά
Η Ελλάδα έχει πάντως θωρακιστεί από το 2015 σε περίπτωση που η Τουρκία ζητήσει την συνδρομή του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης που εδρεύει στην Χάγη. Λίγες ημέρες πριν λήξει η θητεία του ως Υπουργού Εξωτερικών, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η νέα κυβέρνηση, έκανε ένα μεγάλο δώρο στον Νίκο Κοτζιά.
Στις 14 Ιανουαρίου 2015 η Ελλάδα κατέθεσε μια δήλωση στα Ηνωμένα Έθνη που συμπληρώνει τη δήλωση που είχε κάνει το 1994 σχετικά με την αποδοχή της υποχρεωτικής δικαιοδοσίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Με την νέα δήλωση, η Ελλάδα εξαιρεί από την δικαιοδοσία της Χάγης τρεις κατηγορίες διαφορών. α)οποιαδήποτε διαφορά σχετικά με στρατιωτικές δραστηριότητες και μέτρα που λαμβάνονται από την Ελληνική Δημοκρατία για την προστασία της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, για σκοπούς εθνικής άμυνας, καθώς και για την προάσπιση της εθνικής ασφάλειας. β )Οποιαδήποτε διαφορά σχετικά με τα σύνορα της Ελλάδας ή εδαφική κυριαρχία, συμπεριλαμβανομένων των διαφορών για το εύρος και τα όρια της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εθνικού εναερίου χώρου. γ)Οποιαδήποτε διαφορά για την οποία ένα άλλο κράτος μπορεί στο μέλλον να αποδεχθεί μονομερώς την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου με σκοπό να προσφύγει κατά της Ελλάδας σε σχέση με μια συγκεκριμένη διαφορά ή αν το κράτος αυτό αμέσως μετά την δήλωση αποδοχής της υποχρεωτικής δικαιοδοσίας της Χάγης ή σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους από την κατάθεση της δήλωσης αυτής, προσφύγει κατά της χώρας μας μονομερώς.
Αυτή ήταν μια ιδιοφυής κίνηση του Βενιζέλου γιατί δίνεται η δυνατότητα στην Ελλάδα να αξιολογήσει τη δήλωση του άλλου κράτους και να αποφασίσει εάν επιθυμεί την επίλυση της διαφοράς από την Χάγη. Έτσι εάν η Τουρκία προσφύγει μονομερώς στη Χάγη και η Ελλάδα κρίνει ότι θίγονται θέματα εθνικού συμφέροντος, τότε η χώρα μας μπορεί να αποσύρει τη δική της δήλωση μέσα σε 12 μήνες. Ταυτόχρονα, μια ημέρα αργότερα, στις 15 Ιανουαρίου 2015, η Ελλάδα κατέθεσε άλλη μια δήλωση στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, στο πλαίσιο της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας, με την οποίαν εξαιρεί το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, που εδρεύει στο Αμβούργο, από την επίλυση των διαφορών που έχουν σχέση με την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Το άρθρο 298 της Σύμβασης δίνει το δικαίωμα εξαίρεσης για τέτοιου είδος διαφορές και κράτη της ΕΕ, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Γαλλία έχουν ήδη κάνει χρήση αυτού του άρθρου.
Η ευφυής κίνηση του Βενιζέλου κατοχυρώνει τις θέσεις μας και δεν θα μπορέσει ποτέ η Τουρκία να προσφύγει σε ένα από τα δυο δικαστήρια χωρίς την δική μας θέληση. Βέβαια, η Τουρκία δεν δικαιούται να απευθυνθεί στο Διεθνές Δικαστήριο Δίκαιου Θάλασσας που εδρεύει στον του Αμβούργου, διότι δεν έχει προσχωρήσει στην Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).
Όταν η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αίγυπτος στείλουν στην Νέα Υόρκη τις γεωγραφικές συντεταγμένες, η Τουρκία θα αντιδράσει άμεσα. Θα δηλώσει ότι αυτή η οριοθέτηση είναι παράνομη και παραβιάζει δικά της κυριαρχικά δικαιώματα και θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Εμείς πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι δεν μπορεί να προβεί σε μονομερή προσφυγή, εάν δεν έχουν συμφωνήσει τα άλλα τρία ενδιαφερόμενα κράτη, δηλαδή η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αίγυπτος. Για να προσφύγει η Τουρκία στη Χάγη θα πρέπει να υπογράφουν ένα συνυποσχετικό και τα άλλα τρία κράτη. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα πρέπει να αρνηθούν να υπογράψουν ένα συνυποσχετικό εάν η Τουρκία δεν αποδεχτεί την πρότασή τους να γίνει και οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ των τριών κρατών.
Η Χάγη
Είναι δύσκολο και ίσως παράτολμο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τι είδους απόφαση θα λάβει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε περίπτωση που τελικά παραπεμφθεί σ’ αυτό η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ Ανατολική Μεσόγειο. Έχοντας όμως υπόψη τις προηγούμενες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου σε παρεμφερείς διαφορές, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Δικαστήριο θα χρησιμοποιήσει σ’ αυτή την περίπτωση την αρχή της «ίσης απόστασης – ειδικών περιστάσεων» και της ευθυδικίας (equity), αντί μόνο της αρχής της ίσης απόστασης.
Αυτή η τριεθνής οριοθέτηση θα πρέπει να έχει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), διότι η ΕΕ θα είναι ενδιαφερόμενο μέρος αφού η ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου είναι και ΑΟΖ της ΕΕ. Επιπλέον η ΕΕ είχε συμμετάσχει στην UNCLOS, την έχει υπογράψει και την έχει επικυρώσει.
Πάντως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης , δυστυχώς, όχι μόνο φαίνεται να διστάζει να ακολουθήσει ένα προηγούμενο (precedent) σε περιπτώσεις οριοθέτησης, αλλά επίσης δεν έχει θεσπίσει ορισμένους κανόνες, προς τους οποίους τα ενδιαφερόμενα κράτη θα μπορούσαν να στραφούν για καθοδήγηση. Αν και δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μια ζώνη 12 ν.μ. γύρω από τα νησιά θα είναι η εμπειρική μέθοδος για τις επόμενες αποφάσεις οριοθέτησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, μπορούμε ωστόσο να υποστηρίξουμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι η ΑΟΖ ενός νησιού δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το διεθνώς καθιερωμένο και αναγνωρισμένο μέγιστο της αιγιαλίτιδας ζώνης.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προσφέρει ένα επιπλέον επιχείρημα κατά της Τουρκίας, διότι στην απόφασή του για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ της Λιβύης και της Μάλτας αναφέρει:
«Εφόσον η εξέλιξη του δικαίου επιτρέπει σε ένα Κράτος να ισχυρίζεται ότι η υφαλοκρηπίδα που του ανήκει, μπορεί να επεκτείνεται μέχρι 200 μίλια από την ακτή του, ανεξάρτητα από τα γεωλογικά χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν στον βυθό και στο υπέδαφός του, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδοθεί κάποιος ρόλος στους γεωλογικούς ή στους γεωφυσικούς παράγοντες μέσα σ’ αυτή την απόσταση είτε για να επικυρώσουν τον νομικό τίτλο του ενδιαφερόμενου Κράτους είτε για να τους χρησιμοποιήσουν για την οριοθέτηση των διεκδικήσεων του.»
Όπως σωστά αναφέρει ο Ε. Γούναρης, πρώτος εμπειρογνώμων Δίκαιου Θάλασσας του ΥΠΕΞ:
«Είναι απαράδεκτο και χωρίς καμία νομική βάση στο διεθνές δίκαιο, όταν κάποιες ηπειρωτικές χώρες μονοπωλούν την φυσική προέκταση σε βάρος των νησιών άλλων χωρών, έχοντας υπόψη τους την επέκταση των δικαιωμάτων τους στην υφαλοκρηπίδα που βρίσκεται πέρα από αυτά τα νησιά ή μεταξύ αυτών των νησιών και των ακτών των παραπάνω ηπειρωτικών χωρών.»
Ως προς το θέμα των ειδικών περιστάσεων, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι υπάρχουν “ειδικές περιστάσεις” που δικαιολογούν ρύθμιση διαφορετική από την μέση γραμμή, χρησιμοποιώντας το άρθρο 6 της Σύμβασης της Γενεύης, που σαν εξαίρεση της μέσης γραμμής προβλέπει τι ειδικές περιστάσεις. Παρόλον ότι η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος της UNCLOS που τις καθιερώνει, τα επιχειρήματά της αποσκοπούν στην άρνηση υφαλοκρηπίδας στα νησιά του Αιγαίου με βάση τις αρχές της “καλής πίστης”, της “καλής γειτονίας” και της δικαιοσύνης. Αλλά, όπως σωστά αναφέρει ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης:
“……….οι ειδικές περιστάσεις – που αποτελούν την εξαίρεση στην ακέραιη εφαρμογή μιας μέσης γραμμής, με βάση μέτρησης τις ακτές των νησιών – δεν δικαιολογούν ούτε την μετάθεση της μέσης γραμμής από το Ανατολικό Αιγαίο στο Κεντρικό Αιγαίο (όπως έκανε η Τουρκία), ούτε μια επίλυση της διαφοράς ex aequo et bono, όπου πιά ο κανόνας ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα θα μπορούσε ολοκληρωτικά να αγνοηθεί.”
Επίλογος
Οι Τούρκοι χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των Κινέζων ίσως προσπαθήσουν σε περίπτωση αρνητικής γι΄ αυτούς απόφασης να παριστάνουν τους Κινέζους και να αγνοήσουν την απόφαση του Δικαστηρίου, αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολο γι’ αυτούς.
Είναι καιρός να αλλάξουμε σελίδα χωρίς φοβικά σύνδρομα και να βαδίσουμε με σταθερά βήματα προς την Χάγη με σύνεση και σοβαρή προετοιμασία.
Ευχόμαστε ο σημερινός Πρωθυπουργός να θυμάται τη δήλωση που έκανε στην Ουάσιγκτον στις 23 Ιανουαρίου 2013 όταν είπε:
«Στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου η Ελλάδα δεν πρόκειται και δεν πρέπει να διαπραγματευθεί με κανέναν το δικαίωμά της στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και μάλιστα πιστεύουμε ότι αυτό το δικαίωμα, το αναφαίρετο δικαίωμα, πρέπει να υποστηριχθεί και από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.»
Τέλος, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στο μήνυμά του για το νέο έτος ανέφερε:
«Ο νέος χρόνος στα όνειρά μας καταδύεται, στην κορυφή των κυμάτων αγωνιστικά τα ξεδιπλώνει, μαχητικά, αγαπησιάρικα. Ο νέος χρόνος την ελπίδα μας αγκαλιάζει και εύχεται ευτυχισμένο το 2018. Καλή χρονιά σε όλες και όλους».
Θα προσθέταμε εμείς ότι ο κύριος ΥΠΕΞ στην κορυφή των κυμάτων έπρεπε να τοποθετήσει την ΑΟΖ, αλλά δυστυχώς, ως συνήθως, τη λησμόνησε.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου