Γράφει ο ΣΙΜΟΣ ΡΕΚΤΗΣ
Διάβασα με ενδιαφέρον τη δημοσκόπηση που δημοσίευσε στο Twitter ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της γειτονικής χώρας Αντόνιο Μιλοσόσκι, για το ενδεχόμενο αλλαγής ονομασίας των Σκοπίων, τα οποία αναγνωρίζονται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως “Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας” (ΠΓΔΜ).
Σύμφωνα λοιπόν με τα ευρήματα της εταιρίας Brima Galup ένας στους δυο πολίτες, και συγκεκριμένα το 49%, διαφωνούν να αλλάξει το όνομα του κράτους και θέλουν να παραμείνει “Macedonia”, το όνομα που έκλεψε από την Ελλάδα ο κομμουνιστής ηγέτης στρατάρχης Τίτο. Απο αυτούς μάλιστα το 67% προσδιορίζονται ως «Μακεδόνες», άσχετα αν δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την Μακεδονία και τον Μέγα Αλέξανδρο.
Αντίθετα υπέρ της αλλαγής του ονόματος τάσσεται μόνο ένας στους τρεις και ειδικότερα το 35%. Απο αυτούς, πάνω απο το 80% αυτοπροσδιορίζονται ως Αλβανοί.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η σημερινή κυβέρνηση των Σκοπίων έχει μπροστα της μια δύσκολη εξίσωση με πολλούς αστάθμητους παράγοντες που δεν εγγυώνται βέβαιη λύση. Θα πρέπει να κάνει μεγάλες προσπάθειες και εξυπνες κινήσεις τακτικής για να πείσει την πλειοψηφία των πολιτών της ότι συμφέρει εθνικά μια αλλαγή του ονόματος “Μακεδονία”. Στην εξίσωση αυτή ο παράγοντας «να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις για να ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ» δεν φαίνεται να πείθει την πλειοψηφία των πολιτών, που προσδιορίζονται ως “Μακεδόνες”, όπως προκύπτει απο την ίδια δημοσκόπηση.
Άρα λοιπόν το μοναδικό που θα μπορούσε να εγείρει ο Ζαεφ, στο εσωτερικό του, είναι να τους πείσει ότι θα διατηρήσουν την δυνατότητα να επικαλούνται την “Μακεδονική” τους εθνότητα και τον απατηλό, όσο και κάλπικο ισχυρισμό ότι είναι απογονοι του Αλεξάνδρου.
Αν θεωρεί λοιπόν κάποιος ότι οι γείτονες θα απεμπολήσουν την «Μακεδονική» ταυτότητα, «πλανάται πλάνην οικτρά». Ένα δείγμα έδωσε ήδη ο κύριος Ζάεφ με την ανιστόρητη κι εξοργιστική φράση του: «δικαιούνται Βούλγαροι κι Έλληνες τη δόξα των Μακεδόνων».
Και όταν η Μακεδονική εθνότητα είναι η κόκκινη γραμμή γι αυτούς, η δική μας ποια είναι;
Για την ελληνική κυβέρνηση ένας τομέας που μπορει ακόμα να θεωρεί κανεις ότι υπαρχει ένα θετικό πρόσημο είναι τα εθνικά θέματα. Μια άσχημη ακόμα και ομιχλώδης λύση στο θέμα των Σκοπίων θα πρέπει να θεωρείται και ο πολιτικός της θάνατος.
Τα Σκόπια και η Αθήνα θα βρεθούν αντιμέτωπες με μια δουλειά που είναι πολύ δύσκολη. Και δεν την κάνουν δύσκολη μόνο οι παράμετροι της, αλλά και ο χρόνος. Γιατί δεν έγινε όταν έπρεπε.
Είναι μια σύγκρουση δυο πλευρών που δεν μπορεί να γίνει με επιχειρήματα.
Φανταστειτε δυο ανθρώπους που κοιτάζουν μια εικόνα:
Ο ένας πιστεύει αυτό που βλέπει και ο άλλος βλέπει αυτό που πιστεύει. Δεν θα συμφωνήσουν ποτέ.
Ή ο ένας θα πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό που έχει επινοήσει, και να παραδεχτεί ότι είναι τίποτα, ή ο άλλος να δεχτεί να του δώσει μια ταυτότητα για να κυκλοφορεί γνωρίζοντας ότι κάνει πλαστογραφία.
Ποιος απο τους δυο μπορεί να κάνει πίσω και με ποιο κόστος;
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου