Πάνος Ιγνατίου Μόσχα
(Το πρώτο μέρος ΕΔΩ)
Εστίες ανάφλεξης.
Στα Βαλκάνια υπάρχουν τρεις εστίες πιθανής ανάφλεξης που απειλούν να πυρπολήσουν ολόκληρη την περιοχή. Η πρώτη είναι η διάλυση της εύθραυστης ειρήνης στη Βοσνία, η οποία απειλείται με διάλυση. Η δεύτερη είναι η Αλβανία στο κατεχόμενο Κόσοβο από το ΝΑΤΟ, περιοχή της Σερβίας, και η τρίτη είναι οι απειλές και η φιλοδοξία των Αλβανών να δημιουργήσουν την « Μεγάλη Αλβανία» οι οποίοι θέλουν να καταπιούν και την FYROM. Έχετε ακούσει δηλώσεις από Βρετανούς αξιωματούχους και άλλους δυτικούς, οι οποίοι εξέφρασαν την πρόθεση τους για αναδιάρθρωση στα Βαλκάνια που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξάλειψη της Βοσνίας και της FYROM από το χάρτη και, βεβαίως, αυτά υποδηλώνουν την ανταλλαγή εδαφών της Σερβίας με το Κοσσυφοπέδιο ως προϋπόθεση για ειρήνη. Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει η άποψη στη Δύση για αναδιάρθρωση στα Βαλκάνια που θα ανατρέψει τις ισορροπίες δυνάμεων είτε μέσω πολέμου είτε μέσω της διπλωματίας. Μπροστά σε αυτό η Ρωσία έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει στα συγκεκριμένα σχέδια, εφόσον προσπαθήσουν να τα υλοποιήσουν το επόμενο διάστημα.
Η Ρωσία φαίνεται ότι θα κινηθεί με τις πρωτοβουλίες της σε συνεργασία με τους περιφερειακούς παίχτες για να κατασβήσει αυτές τις πυρκαγιές με τη διπλωματία, αν αναλάβει ηγετικό ρόλο στην περιοχή. Στη Βοσνία θα μπορούσε να επεξεργαστεί ένα σχέδιο για να μεσολαβήσει μεταξύ Banjia Luka ( Rebublica Sarpska ), Σαράγεβο ( Βοσνία ), Βελιγράδι, Ζάγκρεμπ προκειμένου να δημιουργηθεί μια τρίτη Ομοσπονδιακή Οντότητα για τους Κροάτες της Βοσνίας.
Η Ρωσία θα μπορούσε θεωρητικά να προτείνει στη Σερβία - νοουμένου ότι θα υποστηρίξει στις εκλογές τον Βούσιτς – να αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο νομικά «ως ανεξάρτητο κράτος» και, αργότερα, η Σερβία να τροποποιήσει το Σύνταγμα της και να συμπεριλάβει πιθανές εδαφικές αναπροσαρμογές ή ανταλλαγή εδαφών μεταξύ των δυο οντοτήτων – το βόρειο Κοσσυφοπέδιο με την κοιλάδα Πρέσεβο – ως προϋπόθεση για υλοποίηση της συμφωνίας. Αυτή η πρόταση, όμως, θα είχε σοβαρές αναταράξεις στην Γεωπολιτική, αλλά κάτω από το βάρος της σιωπηρής επιθυμίας των ΗΠΑ να αναδιαρθρώσουν τον χάρτη της περιοχής, η Ρωσία θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες και να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Κροατία καθώς είναι ένας από τους εγγυητές της συμφωνίας του Ντέιτον και πρέπει να υπάρχει αποτέλεσμα στις σχέσεις των δυο χωρών. Η Κροατία,όπως φαίνεται, είναι θετική στη δημιουργία ομοσπονδιακής οντότητας Κροατών στην Βοσνία. Αν δεν μπορεί να υλοποιηθεί αυτή η δύσκολη διπλωματική πρόταση, τότε θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία το Βελιγράδι για να βρεθεί πολιτική λύση με το Κοσσυφοπέδιο. Η Μόσχα δεν μπορεί να αντιταχθεί στον ιστορικό της σύμμαχο σε αυτό το ευαίσθητο θέμα της κυριαρχίας της Σερβίας και θα συσπειρώσει αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας. Αν το Βελιγράδι καταλήξει σε απόφαση να συνομιλήσει με το Κοσσυφοπέδιο, τότε θα ανοίξει και ο δρόμος για παρόμοια πρόταση στην FYROM.
Οποιαδήποτε συμφωνία της Σερβίας με το Κοσσυφοπέδιο θα διευκολυνθεί μέσω της σιωπηρής υποστήριξης ή της ενθάρρυνσης και, θεωρητικά, θα καταστεί ευκολότερη για τους Σλάβο-μουσουλμάνους της FYROM ώστε να εξασφαλίσει η Αλβανική μειονότητα ορισμένες παραχωρήσεις στη χώρα αυτή, προκειμένου να λυθεί το δημογραφικό και διχαστικό κλίμα, νοουμένου, όμως, ότι θα αποδεχτούν την εδαφική ακεραιότητα της FYROM. Με αυτό τον τρόπο, η Ρωσία πετυχαίνει να αυξήσει την επιρροή και όχι να τις θέσει υπό τον έλεγχο της, αφού είναι χώρες μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενώ άλλες αναμένουν να ανάψει το πράσινο φως για την ένταξη τους.
Ωστόσο, η Ρωσία δεν θα πιέσει ή στηρίξει αυτό που λένε κάποιοι «Διάσκεψη των Βαλκανίων» για να αρχίσει η αναδιάρθρωση της περιοχής και να σβήσουν από το χάρτη κάποιες χώρες. Αν οι εκπρόσωποι όλων των πλευρών αναλάβουν πρωτοβουλίες και συμφωνήσουν σε δικές τους ρυθμίσεις, τότε δεν συμφέρει τη Ρωσία να αντιταχθεί και να εμποδίσει την πρόοδο, αλλά θα είναι καλύτερα να βελτιώσει τις σχέσεις της για να μην τα χάσει όλα. Για αυτό προσδίδει ιδιαίτερη έμφαση στην περιφερειακή ηγεσία και μιλά για «τοπικής ιδιοκτησίας λύσεις». Έχει σαφώς ενδιαφέρον να διατηρηθεί η πολιτική και περιφερειακή βούληση όλων των πλευρών, προκειμένου να καταλήξουν σε συναινετικές λύσεις με ρωσική διευκόλυνση για να σβήσουν τυχόν πυρκαγιές. Η στάση αυτή θα ενισχύσει τα κεντρικά Βαλκάνια και τον χώρο του Αγίου Στεφάνου. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια σταθερή υποδομή και θα ανοίξει το δρόμο για επενδύσεις που θα αποδώσουν αργότερα την μεγάλη στρατηγική της Βαλκανικής εξισορρόπησης.
Η Ρωσία ενδιαφέρεται για την ειρηνική συνεννόηση και σταθερότητα στα Βαλκάνια σε συνεργασία με όλες της παγκόσμιες δυνάμεις, αλλά έχει ένα επιπλέον κίνητρο προκειμένου να είναι βιώσιμος ο αγωγός από τη Ρωσία στην Τουρκία και στη συνέχεια στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, όπου θα αναπτυχθούν πολλές άλλες επενδύσεις. Είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε αυτό το Μπαι Πας καθώς έχει κλείσει ο δρόμος από την Ουκρανία, όταν οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ έριξαν στην χώρα αυτή την ενεργειακή θηλιά και την τελωνειακή ένωση σε μια αγορά των 45 εκατομμυρίων.
Στόχος της Ρωσίας είναι να δημιουργήσει τον Βαλκανικό δρόμο, αλλά και να διαρρήξει το τείχος που έχουν δημιουργήσει οι δυτικοί. Η Γερμανία πάντα ήθελε να διατηρήσει ως Εθνική της Οδό την διαδρομή Βερολίνο, Βαλκάνια, Τουρκία μέχρι και το Ιράκ. Η ανάσταση του αγωγού South Stream θα γίνει παράλληλα με την δημιουργία του Silk Road, με το σιδηροδρομικό έργο υψηλής ταχύτητας της Κίνας από το Λιμάνι του Πειραιά μέχρι την κεντρική Ευρώπη και τη Μόσχα. Η Κίνα ζητά από την ΕΕ να ανοίξει τις αγορές της για τα δικά της προϊόντα και στη συνέχεια να ανοίξει τη δική της αγορά για τα προϊόντα της Ευρώπης, που σήμερα οι εξαγωγές στην Κίνα από τις χώρες μέλη της ΕΕ φτάνουν μόλις το 12%. Αυτή η κίνηση θα προσδώσει στην Γερμανία και άλλες αναπτυγμένες χώρες τεράστιο κίνητρο για βελτίωση της παραγωγής και των εξαγωγών. Σε αυτό τη σημείο βρίσκεται και το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις μελλοντικές αποφάσεις της Γερμανίας που, είτε θα στραφεί στη συνεργασία με την Ευρασία είτε θα στραφεί στην συνεργασία με τις ΗΠΑ. Να σημειώσουμε, επίσης, ότι ο Silk Road θα περάσει από την Διώρυγα του Σουέζ και υπάρχουν δυο ενδιαφερόμενοι για συνεργασία με την Κίνα, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Οι συνέπειες μιας τέτοια απόφασης από την Γερμανία αποτελούν αντικείμενο άλλης ανάλυσης. Είναι κατανοητό ότι υπάρχει πολύ ισχυρό γεωστρατηγικό υπόβαθρο πίσω από το σοβαρό ενδιαφέρον της Ρωσίας και της Κίνας. Ο αγωγός South Stream δεν είναι όμως η μοναδική επιλογή της Ρωσίας. Με μια πολιτική αλλαγή στην Ουκρανία, που οι πολίτες διαπιστώνουν πλέον τις απώλειες, ανοίγει ξανά τον δρόμο για την Ευρώπη, ενώ παραμένει ανοιχτή η διαδρομή από τη Βουλγαρία.
Η Ρωσία θέλει να περάσει τον αγωγό από την Τουρκία, την Ελλάδα, την FYROM και τη Σερβία και θέλει να ελέγξει τις πυρκαγιές που πιθανόν να ξεσπάσουν στην μέσα από πολεμικές συγκρούσεις αυτή περιοχή. Αν δεν πετύχει αυτή η προσπάθεια η Ρωσία θα αναζητήσει άλλη διαδρομή σε συνεργασία με την Κίνα. Η αρχική ιδέα ήταν να περάσει ο αγωγός από την Βουλγαρία, αλλά οι πολιτικές πιέσεις από τη Δύση στο πλαίσιο του Νέου Ψυχρού Πολέμου απέτρεψαν το έργο. Σε αυτή την περίπτωση αν συμφωνήσει η Βουλγαρία, τότε η Ελλάδα και η FYROM θα βρεθούν εκτός του σχεδίου. Οι ΗΠΑ, πολύ πιθανόν, αν οι χώρες καταλήξουν σε συμφωνία με τη Ρωσία να πυροδοτήσει σειρά έγχρωμων εξεγέρσεων σε όλες τις χώρες από τις οποίες θα περάσει ο αγωγός. Ήδη έχουμε διαπιστώσει τα σημάδια της προτροπής. Ακόμα είναι πιθανόν να ενωθεί ο ρωσικός αγωγός με τον Trans Adriatic Pipeline- TAP. Η προσέγγιση με την Κροατία πιθανόν να βοηθήσει σε αυτή την συνεργασία. Φαινομενικά όλα δείχνουν να έχει αρκετές επιλογές η Ρωσία, αλλά δεν είναι έτσι. Όλες οι επιλογές εξαρτώνται από την καλή θέληση των Βρυξελλών που επιμένει στο τρίτο ενεργειακό πακέτο με στόχο να θέσουν, στην πραγματικότητα, υπό τον έλεγχο τους τις δυνατότητες εξαγωγών της Ρωσίας και τον έλεγχο των ενεργειακών της πηγών. Ο μοναδικός τρόπος που υπάρχει είναι να επιτευχθεί μια νέα ύφεση με τους δυτικούς στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Τα βήματα που άρχισε η Ρωσία είναι ένα μέρος του παζλ. Προϋποθέτει και μια συμφωνία στην Ουκρανία. Η πολιτική του χώρου του Αγίου Στεφάνου, όπως τον χαρακτηρίζουν οι αναλυτές, είναι συνδεδεμένη με την ευρύτερη στρατηγική. Τα Βαλκάνια όμως είναι το κατώφλι πριν φτάσουν σε συμφωνία για την Ουκρανία. Αν η Δύση επιμένει, τότε είναι πολύ πιθανόν Ρωσία και Κίνα να επιλέξουν να δώσουν την μεγάλη μάχη μαζί και να παίξουν όλα τα χαρτιά τους στη Βαλκανική αποσταθεροποίηση, που προφανώς την πρόκληση θα επιλέξει η Δύση. Πιθανόν, όμως, όλες οι κινήσεις της Ρωσίας να μην ξεπερνούν σε αυτό το στάδιο τα διερευνητικά πλαίσια και τα σενάρια να είναι μόνο κινδυνολογία. Αν θα συνομιλήσει η Δύση με τη Ρωσία θα πρέπει να αναγνωρίσει την επανένωση της Κριμαίας είτε De Facto είτε De Jure για να σώσουν τα προσχήματα. Πρώτα, όμως θα πρέπει να συμφωνήσουν στα Βαλκάνια και να σπάσουν το τείχος και μετά στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας. Σε μια τέτοια διαδικασία το πιθανότερο είναι ότι οι δυο πλευρές θα διανύσουν τη μισή απόσταση ο καθένας για να συναντηθούν στη μέση.
Θα είναι αδύνατον να κερδοσκοπήσει η μια πλευρά σε βάρος της άλλη με ακρίβεια και, φαίνεται, ότι αν επέλθει η συνεργασία θα επικεντρωθεί στα Βαλκάνια και στις τρεις εστίες πιθανών αναφλέξεων στην περιοχή. Η Ρωσία έκανε σαφές ότι δεν αναγνωρίζει τις Λαϊκές Δημοκρατίες που ανακήρυξαν οι αντάρτες στην Ανατολική Ουκρανία αλλά είναι ξεκάθαρη για την Κριμαία. Η Μόσχα θα ήθελε στην Ουκρανία ομοσπονδοποίηση της χώρας με διευρυμένες εξουσίες στις περιφέρειες, αλλά η Ρωσία θα μπορούσε να υποχωρήσει και σε αυτό και να εφαρμοστούν οι Συμφωνίες του Μινσκ, που δεν προβλέπουν διευρυμένη αυτονομία των περιφερειών αλλά συμμετοχή στην Κεντρική διοίκηση. Αναμένει ότι αυτό θα ήταν αρκετό για να αρθούν οι κυρώσεις.
Αν επιλυθεί το πρόβλημα στην Ουκρανία με κεντρική διοίκηση, τότε η Ρωσία αναμένει ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη θα αποκλιμακωθεί και σε συνδυασμό με την άρση των κυρώσεων θα πετύχει την πολική των αγωγών στα Βαλκάνια. Αυτά όλα μπορεί να αποδειχτούν ευσεβείς πόθοι της Ρωσικής Πολιτικής αλλά η προσπάθεια για αυτή την παράθεση των αναλύσεων γίνεται για να εξηγήσει γιατί η προσέγγιση με τη Κροατία σε σχέση με τα υπόλοιπες χώρες είναι μέρος μιας ευρύτερης σημαντικής στρατηγικής.
Ποια είναι τα εμπόδια ;
Για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής υπάρχουν σοβαρά εμπόδια που πρέπει ξεπεραστούν και εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για την ρωσική πολιτική. Είναι κατανοητό ότι οι μεγάλες δυνάμεις, τη στιγμή των μεγάλων κρίσεων, θα λάβουν τις μεγάλες αποφάσεις και την ανάλογη δράση για να εφαρμόσουν την πολιτική και να διεκδικήσουν τα συμφέροντα τους. Αν η Ρωσία συνυπολογίζει τους κινδύνους, τότε δεν έχει άλλη επιλογή από το να βρεθεί στα Βαλκάνια ως ήπια και ειρηνική δύναμη για να ενισχύσει την περιοχή και να ωθήσει όλες τις επίσημες πλευρές να συνεργαστούν μεταξύ τους. Δεν σημαίνει ότι όλα αυτά θα υλοποιηθούν ή θα ανατραπούν. Σημασία έχει ο προβληματισμός γύρω από την εύφλεκτη πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων και ο προβληματισμός πρέπει να αναπτυχθεί γύρω από όλες τις γωνίες των δεδομένων.
Αυτή η στρατηγική της Ρωσίας όπως διαφαίνεται να εξελίσσεται- μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας με τους τελευταίους Βαλκανικούς πολέμους -που μετέτρεψε τα Βαλκάνια σε πλακάκια του μπάνιου- ακόμα δεν έχει απτά αποτελέσματα. Ο πόλεμος των κυρώσεων συνεχίζεται και το ΝΑΤΟ επεκτείνει τα στρατεύματα του στην Ανατολική Ευρώπη και κανένας από τους εταίρους ή επαμφοτερίζοντες συνεργάτες της Ρωσίας δεν έχει κάποια ουσιαστική επίδραση στις εξελίξεις καθώς ακολουθούν εντολές. Ακόμα και οι σχέσεις της Μόσχας με την Ουγγαρία και την Τσεχία, που είναι εταίροι της, δεν έχουν επιτύχει κάτι δραματικό. Οι σχέσεις είναι συμβολικές και χρήσιμες αλλά δεν έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που θα προκαλέσουν φυσικές αλλαγές.
Χρειάζονται ακόμα χρόνο για να ωριμάσουν αυτές οι σχέσεις συνεργασίας. Ωστόσο, η Ρωσία επιμένει να δημιουργήσει μια θετική και ρεαλιστική συμμαχία εταίρων εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που θα την βοηθούσε να ελέγξει την ισορροπία μέσα στα μπλοκ αλλά και να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την αντί- ρωσική πολιτική που επιβάλλουν άλλοι. Είναι αμφίβολο, όμως, αν θα μπορούσε ακόμα να επηρεάσει την πολιτική της Κροατίας και πόσο μάλλον την πολιτική της Γερμανίας και τη Γαλλίας και ακόμα επιπλέον των ΗΠΑ. Δεν είναι όμως κακό να έχει φιλικούς εταίρους στα αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά βρίσκεται μπροστά στον ρεαλισμό όταν συνομιλεί με μικρούς παίχτες στο μεγάλο παιχνίδι.
Ο Άγιος Στέφανος… του Χάους.
Η ενίσχυση των σχέσεων της Ρωσίας με την Ουγγαρία και την Κροατία θα μπορούσε να σχηματίσει αυτό που λένε οι αναλυτές χώρο του Αγίου Στεφάνου, ο οποίος θα ήταν εφικτό να αντιστρέψει τα δεδομένα δραματικά και να δημιουργήσει ένα ισχυρό μπλοκ στην περιοχή. Θα ήταν δυνατό να ξεκινήσει αργότερα την πολιτική για την αποκατάσταση των συνόρων που αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν νομικά με το ΒΠΠ ως μέρος της Συμφωνίας Τριανόν.
Ο Ασκός του Αιόλου θα μπορούσε να ανοίξει μεταξύ της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας και της Ρουμανίας που έχουν διαφορές από τον ΒΠΠ και εκδηλώνονται αλυτρωτικές διεκδικήσεις της Βουδαπέστης ή ακόμα και ανοιχτή επιθυμία για να επανενώσει την διασπορά που απέμειναν βίαια εκτός των συνόρων του Έθνους - κράτους . Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η σύγκρουση γα την ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Οι κυνικοί θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν αυτή τη σύγκρουση, προκειμένου η Ρωσία να εφαρμόσει την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και να υπονομεύσει από μέσα την μονοπολική πολιτική των δυτικών. Αλλά οι ορθολογιστές θα διαβλέψουν ότι μια τέτοια κρίση θα συμπαρασύρει και τη Σερβία, λόγω της ιδιαιτερότητας της στην περιοχή της Βοϊβοντίνα. Αν η Ουγγαρία ενθαρρυνθεί από τις σχέσεις της με την Κροατία και προχωρήσει σε ένα τέτοιο σενάριο με δεδομένη την σχέση της με τη Ρωσία, τότε η Μόσχα πολύ εύκολα θα βρισκόταν υπό κατηγορία ότι άναψε το πράσινο φως για την αποσταθεροποίηση για να προκαλέσει το Χάος. Ωστόσο, οι Ρώσοι αναλυτές διαβλέπουν αυτούς τους κινδύνους και ξέρουν πως η χώρα τους θα βρεθεί να είναι ο « ένοχος», αν κάτι πάει στραβά σε αυτό το πλέγμα των συνεργασιών. Αυτό θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στην ρώσικη πολιτική και ακόμα νωρίτερα θα ενθάρρυνε τους εθνικιστές στην Ουγγαρία να αναλάβουν την εξουσία στη χώρα και να απαιτήσουν επίσημα πλέον αυτά τα σχέδια, τα οποία η Ρωσία απορρίπτει κατηγορηματικά και ούτε τον Όρμπαν θα ήθελε να οδηγήσει σε αυτή την κατεύθυνση σύγκρουσης με τους γείτονες του.
Εκτός από τα θετικά που θα προκύψουν από την προσέγγιση της Ρωσίας με τις χώρες της περιοχής είναι πιθανόν να οδηγήσει και σε απώλεια του πιο πολύτιμου συμμάχου της, που είναι η Σερβία, καθώς είναι πιθανόν να εισπράξουν την προσέγγιση με την Κροατία ότι στρέφεται εναντίον των δικών τους συμφερόντων. ( Το ίδιο αισθάνονται και οι Αρμένιοι σε σχέση με το Ναγκόρνο – Καραμπάχ και το Αζερμπαϊτζάν, οι Κύπριοι από την προσέγγιση της με τη Τουρκία και οι Έλληνες που επικαλούνται το παρελθόν και τους στόχους της Ρωσίας να κατέλθει σε ζεστή θάλασσα και θέλει να τους χρησιμοποιήσει). Αν χάσει η Ρωσία ένα ιστορικό της σύμμαχο, όπως είναι η Σερβία, τότε θα δεχτεί τεράστιο πλήγμα στην Βαλκανική της πολιτική και θα μπορούσε ακόμα το Βελιγράδι να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε ενεργειακά προγράμματα. Ακόμα και εάν η Μόσχα αποφασίσει να εμπλακεί σε οποιαδήποτε εδαφική αναδιοργάνωση των Βαλκανίων με τις καλύτερες προθέσεις για τη δημιουργία κροατικής ομοσπονδίας στην Βοσνία, Σέρβικης στο Κοσσυφοπέδιο (με ανταλλαγή γης πριν το Βελιγράδι αναγνωρίσει την Πρίστινα ως «κράτος» και επιλύσει τα προβλήματα της Αλβανίας με την FYROM) θα ήταν πολύ πιθανόν όλοι αυτοί οι διαμεσολαβητές να εξαπατήσουν τη Ρωσία και να την οδηγήσουν σε πλήρες αδιέξοδο. Αυτό έπαθε και ο Ρώσος αριστοκράτης πολιτικός Αλέξανδρος Ιζόφσκυ όταν ξεγελάστηκε από την Αυστρία για να ενωθεί η Βοσνία με την Αυστρία σε αντάλλαγμα να εξασφαλίσουν διαβεβαιώσεις, για να βοηθήσει ο Τσάρος να αποκτήσουν απεριόριστη πρόσβαση στα Στενά του Βοσπόρου από τους Οθωμανούς. Η Ρωσία αποδέχτηκε τη πρόταση για την Βοσνία αλλά η Βιέννη αποδείχτηκε ότι δεν είχε προθέσεις να ακολουθήσει μια τέτοια συμφωνία.
Είναι αρκετά δύσπιστη η Ρωσία όταν πρόκειται να συνομιλεί με τους δυτικούς εταίρους των Βαλκανίων και να συνάπτει συμφωνίες, καθώς δεν είναι αξιόπιστοι, έστω και αν τη ρώσικη πολιτική χαρακτήριζε κάποτε η «ρώσικη αφέλεια» ή ακόμα επειδή βρίσκεται σε απόγνωση των πιέσεων και θέλει να φτάσει σε μια νέα ύφεση για να αποφύγει τα χειρότερα. Η Ρωσία γνωρίζει πως αν προτείνει μια κροατική ομοσπονδία στη Βοσνία, αυτό μπορεί να προκαλέσει μεγάλο πόλεμο και οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες και θα γυρίσει μπούμερανγκ στην πολιτική της.
Μέσω αυτής της πολιτικής προσέγγισης η Ρωσία μπορεί να πιστεύει ότι θα εξισορροπήσει την Βαλκανική πολιτική, αλλά γνωρίζει ότι οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα να προκαλέσουν μεγάλο υβριδικό πόλεμο και να αποτελέσουν το κλειδί για πλήρη αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων. Επίσης, κανένας δεν θα μπορούσε να σταματήσει τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, πίσω από την πλάτη του Ν Τραμπ, να ενεργοποιήσουν το Daesh σε διάφορες περιοχές και να γυρίσουν τη μια χώρα εναντίον της άλλης, για να εξασφαλίσουν την σύγχυση και να προκαλέσουν το Χάος. Αυτό σημαίνει ότι τα Βαλκάνια δεν θα παραμείνουν ποτέ σταθερά στο ορατό μέλλον και η Κίνα όπως και η Ρωσία γνωρίζουν πως δεν θα διασφαλίσουν την βιωσιμότητα του οράματος τους, για αυτό το λόγο δεν θα παίξουν στην σκακιέρα των Βαλκανίων όλα τα πιόνια τους για να χάσουν εντελώς την συνεργασία με την Ευρώπη.
Οι δηλώσεις του προέδρου της Κροατίας μπορεί να είναι ενθαρρυντικές όπως ενθαρρυντικές είναι και οι δηλώσεις μέρους της ηγεσίας της Βουλγαρίας και της Ελλάδας, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα εμφανιστούν οι ΗΠΑ και να τους «μαζέψουν όλους στο μαντρί» με ασφυκτικές πιέσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ρωσία θα αναγκαστεί να αρχίσει μονομερείς παραχωρήσεις και αυτό μπορεί να εξαπλωθεί από τα Βαλκάνια στη Συρία και στην Ουκρανία και θα είναι το χειρότερο σενάριο για τη ρωσική πολιτική.
Η στρατηγική αναδιοργάνωση του Πλανήτη σε ένα μονοπολικό κόσμο βρίσκεται σε εξέλιξη μέσα από τον αναδυόμενο πολύ- πολικό κόσμο της παγκόσμιας τάξης, με την νέα ύφεση και από αυτή την αναδιοργάνωση θα καθοριστούν οι διεθνείς σχέσεις του μέλλοντος. Σε αυτή την πολιτική του νεο-ρεαλισμού αν, όντως εφαρμοστεί, με την νέα ύφεση όπως φαίνεται να την προτείνει η Μόσχα, βλέπει ότι θα δεχτεί πλήγμα ως ήπια δύναμη αλλά δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με παρόμοιο τρόπο όπως οι δυτικοί συμφοιτητές της στην νέα προοπτική του νέου κόσμου τους οποίος επικρίνει συχνά για τις ίδιες ενέργειες.
Επιστρέφοντας πίσω στην σχέση Κροατίας – Ρωσίας είναι φανερό ότι η Σέρβοι μπορεί να αισθανθούν αηδία για αυτή την πολιτική, αλλά είναι πολύ πιθανόν ότι αυτή η προσπάθεια δεν θα αποδώσει και ίσως μείνει στην Ιστορία ως μια επική αποτυχία ή χαμένη ευκαιρία για την ειρήνη και την σταθερότητα, για αυτό θα πρέπει να επικρατήσει συγκρατημένη αισιοδοξία σε αυτό το πολιτικό πρότζεκτ. Επιπλέον, σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι μόνο η Ρωσία αλλά ακολουθεί σιωπηλά και η Κίνα. Στην ουσία, αν η Σερβία καταφέρει να αποτελέσει το αντικείμενο του υγιούς ανταγωνισμού ανάμεσα στους δυο στρατηγικούς παίχτες των μεγάλων δυνάμεων της Ευρασίας, τότε είναι πιθανόν να διαδραματίσει στο μέλλον πολύ πιο σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια σε συνεργασία με τους γείτονες της.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου