Η μυστική αντζέντα του Ερντογάν (Μέρος πρώτο)

Η στρατηγική ανασυγκρότηση του Οθωμανισμού και η κρυφή ατζέντα Ερντογάν.

Πάνος Ιγνατίου
Μόσχα

Στην πραγματικότητα δεν είναι μυστικό ότι η Τουρκία με βάση την ιδεολογία του Α. Νταβούτογλου και την πολιτική τεχνολογία πρακτικής εφαρμογής της από τον ταλαντούχο και παμπόνηρο Ερντογάν άρχισε τα τελευταία χρόνια την αποκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή η πολιτική που χαρακτηρίζεται από διεθνείς αναλυτές ως Νέο- Οθωμανισμός ή Νέο Χαλιφάτο με τους ανάλογους χαρακτηρισμούς ως Σουλτάνο στον Ερντογάν έχει επίσης αποδείξει ότι πρόκειται για μια διασπαστική ιδεολογία στον 21ο αιώνα.

Οι υποστηρικτές μουσουλμάνοι αυτής της ιδεολογίας επαινούν την συγκεκριμένη πολιτική για να επιστρέψει η Τουρκία στις ρίζες της ( Back to the basics ) με De facto θρησκευτική επίδραση στην διακυβέρνηση της χώρας που θα τροφοδοτήσει τον μεγάλο στόχο για να μετατραπεί σε Μεγάλη Δύναμη. Ωστόσο, η πολιτική του Νέο- Οθωμανισμού συνέβαλε άμεσα στη Συρία, στη Λιβύη και αλλού ως απόδειξη ότι αυτή η πολιτική επέφερε πολλά δεινά, παρά βελτίωση και ότι στην πραγματικότητα επέφερε τον θάνατο του Νέο- Οθωμανισμού.

Αυτό που έχει σημασία όμως είναι πως η Τουρκία λογίζεται ως ένας από τους πλέον σημαντικούς παίχτες που καθορίζουν το μέλλον της Μέσης Ανατολής και αυτό μπορεί να στραφεί είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Προκύπτουν σοβαρά ερωτήματα. Θα μετατραπεί η Τουρκία στο μεγαλύτερο Χαλιφάτο στον κόσμο με θρησκευτικούς προσανατολισμούς αναπροσαρμόζοντας την διοίκηση της στην μεταμοντέρνα Δυτική πραγματικότητα και τον Νέο- Οθωμανισμό; Αυτή η προσαρμογή θα είναι πιο επιρρεπής σε ξένη επιρροή και συνεργασία με έντονα τα χαρακτηριστικά που Νεοφιλελευθερισμού.

Η κινητήρια δύναμη αυτής της εξέλιξης είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα η οποία κρυφά ενσωματώθηκε σχεδόν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας στην Μέση Ανατολή και στην Βόρεια Αφρική και έχει αναλάβει δράση ως μια «επαναστατική» δύναμη και προπομπός του Νέο- Οθωμανισμού. Στην Αίγυπτο ξεσηκώθηκαν πρώτα οι Άραβες εναντίον του Μουμπάρακ αλλά η Μουσουλμανική Αδελφότητα έπεισε τους ψηφοφόρους που ανέδειξαν το Μόρσι σε πρόεδρο της χώρας και άρχισαν τις σφαγές μέχρι που τον ανέτρεψε ο Αλ- Σίσι. Οι γενικότερες αποτυχίες αυτής της Αδελφότητας έδειξαν ότι δεν διαθέτει την επάρκεια για να επεκτείνει την Τουρκική επιρροή.

Αμέσως η Τουρκία, με την διαπίστωση αυτή, αποφάσισε να αλλάξει πορεία δράσης και να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες πηγές ενέργειας από τις γύρω χώρες για να εδραιωθεί ως ανεξάρτητος παίκτης απαλλαγμένος από την εξάρτηση του ρωσικού φυσικού αερίου και των ρωσικών πόρων, αλλά ταυτόχρονα να θέσει τις οικονομίες όλων των γύρω χωρών σε οικονομική εξάρτηση με την δική της αγορά. Πρόκειται για ένα σημαντικό σχέδιο προμηθειών, τροφοδοσίας και αλληλεξάρτησης που πρέπει να το δούμε προσεκτικά. Ταυτόχρονα, αρχίζει μια προσπάθεια να ανεξαρτητοποιηθεί στην κατασκευή οπλικών συστημάτων.



Τα δυο ιερά τζαμιά.

Ο Νέο- Οθωμανισμός βρίσκεται στην Ιστορική μνήμη των Τούρκων ως Οθωμανισμός – Χαλιφάτο και είναι πολύ δημοφιλής στην τουρκική κοινωνία που αναπολεί αυτό το ένδοξο παρελθόν, ενώ έχει οπαδούς σε άλλες αραβικές χώρες στην Μέση Ανατολή, στην Βόρεια Αφρική και αλλού. Στη Συρία πχ όπου υπήρχε κατοχή από το Χαλιφάτο για δεκάδες αιώνες υπάρχουν -παρά την κοσμικότητα του κράτους- πληθυσμοί που ερμηνεύουν τον Νέο- Οθωμανισμό σε σχέση με την Τουρκία, όπως και στα Βαλκάνια στις περιοχές των Σέρβων και άλλων Βαλκανικών χωρών εμφανίζεται αυτό το φαινόμενο.

Τα πολύ θρησκευόμενα άτομα είναι επίσης πολύ πιστοί στην Ummah – την αναπροσαρμογή της πολιτικής διοίκησης και υλοποίηση της ως προς την τουρκική ηγεσία του Οθωμανισμού- και από αυτούς αναμένει ο Ερντογάν να συλλέξει τους διεθνείς υποστηρικτές του καθώς σήμερα παρακολουθούμε την νέα ρητορική του για «τα σύνορα της καρδιάς του», ενώ σε άλλη περίπτωση είπε ότι η Τουρκία είναι άδικο να ζει σε αυτά τα 800 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα των συνόρων της χώρας του.

Σε αυτές τις χώρες, όπου επικράτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και άφησε έντονα τα σημάδια της, υπάρχουν σοβαρές αμφισβητήσεις για τη φύση της τουρκοκρατίας στο πέρασμα των αιώνων και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στις φιλοδοξίες της Τουρκίας και για αυτό το λόγο προσπαθεί να διαφοροποιήσει την εθνική τους καταγωγή και ταυτότητα ως αποκλειστική ταυτότητα χώρας και να τους συμπεριλάβει χωρίς θρησκευτικούς αποκλεισμούς ως «μουσουλμάνους αδελφούς». Στην Κύπρο αναφέρει χαρακτηριστικά τα αδέλφια μας οι Τουρκοκύπριοι, όπως και στη Θράκη και το ίδιο κάνει σε άλλες χώρες για όλους τους μουσουλμάνους του κόσμου. Η υποστήριξη του Ερντογάν στην Μουσουλμανική Αδελφότητα αποτελεί το όχημα και αποκτά διαφορετική έννοια, αποτελεί μέρος του ανοίγματος προς την Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική και αποτελεί σημείο θρησκευτικής σύγκλισης με τους Μουσουλμάνους που δεν είναι Τούρκοι. Έστω και αν αυτή η ομάδα δεν είναι ισχυρή στην πλειοψηφία των μουσουλμάνων, είναι υπολογίσιμη σε αντικυβερνητικές δράσεις στον συγκεκριμένο διαπεριφερειακό χώρο και παραδίδει στον Ερντογάν το διαβατήριο και τα διαπιστευτήρια ώστε η Τουρκία να βρίσκεται ανάμεσα στους συντηρητικούς μουσουλμάνους.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα φιλοδοξεί να ανατρέψει τα δυο κοσμικά κράτη Ουαχάμπι και να επικρατήσει η δική της Ισλαμική διακυβέρνηση και δεν έχει σημασία η άποψη, αν θα είναι προς το καλύτερο ή το χειρότερο, αλλά ότι επιδιώκει να οδηγήσει πρώτα τις δυο χώρες, Τουρκία και Σαουδική Αραβία, σ' αυτό το δρόμο. Εμφανίζεται ως «επαναστατική» οργάνωση, λειτουργεί δομικά στη βάση της αλληλεγγύης των μελών της και επαναλαμβάνει στον 21ο αιώνα την λειτουργία του κομμουνιστικού κόμματος του προηγούμενου αιώνα, με την έννοια ότι επιδιώκει να αντικαταστήσει την υφιστάμενη πολιτική τάξη με μια νέα «ενωμένη δημοκρατική ιδεολογία». Κάτω από αυτό το φως πρέπει κάποιος να προσεγγίσει τις κινητοποιήσεις της «Αραβικής Άνοιξης». Στην Αίγυπτο ξεσηκώθηκαν αρχικά οι Άραβες και απαιτούσαν κάθαρση από τη διαφθορά της δυναστείας Μουμπάρακ, αλλά η Μουσουλμανική Αδελφότητα «έκλεψε» την εξέγερση τους. Έτσι έπεισαν τον υπόλοιπο λαό να εκλέξει τον Μόρσι στην εξουσία που με τους συνεργάτες τουςάρχισαν τις σφαγές των Αράβων. Αυτός ήταν ο στόχος της Αδελφότητας να εφαρμόσουν μια γρήγορη διαδοχή πραξικοπηματικά και να θέσουν το ιδεολογικό και πολιτικό θεμέλιο προκειμένου στη συνέχεια να δημιουργήσουν ένα δίκτυο δορυφορικών κρατών που θα βρίσκονταν κάτω από την διοίκηση του κράτους που θα έχει την υψηλότερη επιρροή στον Μουσουλμανικό κόσμο.

Αρχικά, προσπάθησαν να αναλάβει το ρόλο αυτό το Κατάρ, αλλά απέτυχαν λόγω του μεγέθους της χώρας. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα στη συνέχεια επέλεξε την Τουρκία που είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την ιδεολογία της και που έχει τεράστια εμπειρία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία για τη διαχείριση του Νέου Χαλιφάτου.

Οι ΗΠΑ συνειδητά επέλεξαν Γεωπολιτικά να αντικαταστήσουν την υπάρχουσα τάξη στη Μέση Ανατολή και να δώσουν στην Τουρκία αυτό το ρόλο, να ελέγχει, δηλαδή, το δίκτυο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Πρόκειται για μια επιχείρηση όπου κράτη τίθονται κάτω από τον έλεγχο του Οθωμανικού Χαλιφάτου, μιας παναραβικής συμμαχίας των Σουνιτών που στρέφεται εναντίον των Σιιτών του Ιράν και θα ασκεί πίεση στη Σαουδική Αραβία και στα Βασίλεια του Κόλπου. Η Σ Αραβία τρομάζει σ' αυτή την ιδέα, ότι μπορούν να απονεκρώσουν το Βασίλειο της και να αναλάβουν και εκεί την εξουσία, για αυτό κινείται εναλλάξ. Μία υποστηρίζει την Τουρκία εναντίον του Άσαντ και μετά υποχωρεί και δεν αναλαμβάνει δράση μαζί της. Αυτές οι τάσεις ενσωμάτωσης παρατηρούνται και σε άλλους οργανισμούς στον κόσμο, όπως η ΕΕ αλλά και αλλού με διαφορετική ιδεολογία.

Η Ουάσιγκτον ήθελε την Τουρκία να είναι ο ηγέτης σε αυτό το χώρ,ο ως πληρεξούσιος των ΗΠΑ αφού έχει τις αυθεντικές μουσουλμανικές πιστοποιήσεις με τον Ερντογάν σε σύγκριση με τον Αμερικανό πρόεδρο και με αυτό τον τρόπο θα κέρδιζε την νομιμότητα ανάμεσα στους πληθυσμούς ως προστάτης της ιδεολογίας τους. Αυτή ήταν η βασική ιδέα, αλλά δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και αυτό φάνηκε από όλες τις επισκέψεις Ερντογάν σε αυτές της περιοχές αλλά και την γενικότερη ρητορική του που συνδέεται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αυτή η ιδεολογία είναι το όχημα με το οποίο θα ασκήσει την επιρροή του στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Ο Ερντογάν πίστεψε πως επικράτησε η «Αραβική Άνοιξη» και άρχισε το 2011 την περιοδεία του ως Ροκ Σταρ στην Μέση Ανατολή η οποία έμοιαζε ως η «περιοδεία της Νίκης»

Ωστόσο, διαφάνηκε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν έχει την ίδια ισχύ και εξουσία στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όσο έχει η Σαουδική Αραβία στην παγκόσμια Ummah. Ο Βασιλιάς της Σ Αραβίας αναγνωρίζεται ως ο επιστάτης πάνω στα δυο ιερά τζαμιά και αυτό του προσδίδει τεράστιο κύρος σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Η σταθερή υποστήριξη του Βασιλείου στην Uahhambism προσφέρει μεγάλη υποστήριξη στην Ummah καθώς αναγνωρίζεται από τους μουσουλμάνους ως ριζικά συντηρητική ιδεολογία. Όταν όμως συγκεντρώθηκαν οι θρησκευτικοί ηγέτες των Σουνιτών στην Τσετσενία πριν ένα χρόνο αυτό το μήνυμα δεν είχε καθολικούς αποδέκτες και φαίνεται ότι η Σ Αραβία διατήρησε την επιρροή της εξαιτίας των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων πετροδολαρίων που μοιράζει για δεκαετίες στις χώρες για προσηλυτισμό.

Η διαφοροποίηση που θέτει η Τουρκία είναι η ιστορική κληρονομιά της διοικητικής πολιτικής Ummah και έχει σχέση με την δήθεν μετριοπαθή ισλαμική διακυβέρνηση, όπως υποστηρίζει η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Στον ευρύ ιδεολογικό χώρο μπορεί να φαίνεται η Μουσουλμανική Αδελφότητα λιγότερο ριζοσπαστική από τους Ουαχάμπι και αυτό προσδίδει ένα προβάδισμα της Τουρκίας πάνω από τους Σαουδάραβες. Εξάλλου, η Σ Αραβία καταχώρησε την Μουσουλμανική Αδελφότητα στις τρομοκρατικές οργανώσεις γιατί είναι αυτοί που ιδεολογικά επιδιώκουν να αντικαταστήσουν τον Βασιλιά ως τον επιστάτη των δυο ιερών τζαμιών. Αν επεκτείνουμε το σενάριο, ο Ερντογάν μπορεί να αποκτήσει την τεράστια εξουσία πάνω από όλους τους θρησκευτικούς ηγέτες της Ummah και να πέσουν στην θρησκευτική αγκαλιά του.



Το στρατηγικό σχέδιο.

Μέχρι τώρα δεν έχουν εκδηλωθεί τάσεις ανατροπής της τάξης στην Σ Αραβία, αλλά αν πετύχουν ένα τέτοιο στόχο με άλλους τρόπους, τότε ο Ερτογάν θα μετατραπεί σε ένα νέο- δυτικό χαλίφη της μεταμοντέρνας Νέο- Οθωμανικής διοίκησης στο σταυροδρόμι Ευρασίας και Αφρικής. Αυτό θα προσδώσει στην Τουρκία εντυπωσιακή γεωπολιτική επιρροή στην παγκόσμια σκηνή. Αυτό ακριβώς επιδιώκει και πρέπει να συνεχίσει την μάχη σε αυτή την περιοχή πρώτα. Αυτό το όραμα δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετύχει ο Σουλτάνος, αλλά όταν πετύχει να ελέγξει οικονομικά και πολιτικά τις 4 κατασκευασμένες χώρες από τη Συμφωνία Σάικς- Πικό, Συρία, Ιράκ, Λίβανο, Ιορδανία, είναι πιθανόν να θέσει ισχυρές βάσεις. Είναι, όμως, πιθανόν η Μουσουλμανική Αδελφότητα, την οποία χαρακτηρίζει η πολιτική πονηριά, να εκμεταλλευτεί το χάος στην περιοχή και να αποσταθεροποιήσει την Σ Αραβία, που άρχισε να αντιμετωπίζει εσωτερικά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Τυχόν αποσταθεροποίηση στη Σ Αραβία θα δώσει την ευκαιρία σε ριζοσπαστικοποιήσεις στον πληθυσμό κατά των Σιιτών να αναλάβουν ενεργότερο ρόλο στη χώρα.

Το σενάριο αυτής της ιδέα ακούγεται ελκυστικό, αλλά για να το πετύχει η Τουρκία πρέπει να έχει σταθερότητα εντός της χώρας ώστε να πείσει τις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες για την αξιοπιστία της και την συνεργασία της. Οι χώρες αυτές έχουν αποσταθεροποιηθεί σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία, αλλά αυτό ήταν το Σχέδιο των ΗΠΑ και του Ισραηλινού Yinοn με στόχο να διασπάσουν και να απομακρύνουν όλους τους μουσουλμάνους κατά μήκος της περιφέρειας του Ισραήλ. Ο Ερντογάν έκρινε ότι θα μπορούσε σε αυτή τη περίοδο να χρησιμοποιήσει την Μουσουλμανική Αδελφότητα δίπλα στα σύνορα του και να επεκτείνει την επιρροή του στον Αραβικό κόσμο. Αν το πετύχαινε θα ήταν δυνατή η κατασκευή του αγωγού από το Κατάρ και τη Σ Αραβία με τη δημιουργία σουνίτικου κράτους από τα δυτικά του Ιράκ (διαμελισμός ) και τα Ανατολικά της Συρίας (διαμελισμός), αλλά με αυτό το σχέδιο διαφώνησε ο Άσαντ και άρχισε ο πόλεμος. Η Τουρκία θέλει να καταλάβει τη Ράκα και να επιβάλει τη δημιουργία σουνίτικου κράτους με άλλες εθνότητες στην περιοχή μέχρι τα σύνορα της, αλλά είναι ακόμα άγνωστο αν θα το πετύχει.

Ο πόλεμος στη Συρία αποδείχθηκε ότι είναι αποτυχημένο εγχείρημα για όλους τους ενόχους και ιδιαίτερα για την Τουρκία, που πίστεψε έντονα μετά από επιμονή της Δύσης ότι θα επιστρέψει στην Μέση Ανατολή μετά από 100 χρόνια. Ο Τούρκος ακαδημαϊκός Can Erimtan προειδοποίησε στα τέλη του 2013 ότι η Τουρκία όπως εκφράζεται από τη δήλωση πολιτικής του ΑΚΡ Hedef 2023 έχει στόχο να μετατρέψει το έθνος κράτος της Τουρκίας σε Ομοσπονδία Μουσουλμανικών Εθνοτήτων και Ανατολική Ομοσπονδία και αυτό συνδέεται με την αναβίωση του Χαλιφάτου. Με την προσέγγιση αυτή, η Τουρκία θα μετατραπεί σε σπίτι διαφορετικών μουσουλμάνων με αποκλίνουσα εθνική καταγωγή. Αυτό σημαίνει όμως ότι θα δώσει την ευκαιρία και την ευελιξία στην Τουρκία να αρχίσει να ενσωματώνει εδάφη με την αποκέντρωση του τουρκικού κράτους σε Ομοσπονδία που θα αποτελούν παράρτημα του, αλλά θα κατοικούνται από πληθυσμούς με ξεχωριστή εθνική ταυτότητα με απώτερο στόχο να δημιουργήσει το μεταμοντέρνο Χαλιφάτο. Στην πραγματικότητα, θα ανοίξει το δρόμο για να γίνουν μέρος της Τουρκίας εδάφη της Συρίας ή του Ιράκ με σουνίτικα θρησκευτικά χαρακτηριστικά ή ακόμα και οι σουνίτες του Κουρδιστάν. Αν προχωρήσουν στην Ομοσπονδοποίηση του Ιράκ και της Συρίας, θα υπάρχουν εσωτερικά σύνορα, καθώς τα ενωμένα κράτη δεν σημαίνει ότι είναι και ενιαία κράτη. Ένα κράτος σουνιστάν στη Συρία και το Ιράκ θα καταλήξει να υπάγεται στον έλεγχο της Άγκυρας. Το ίδιο θα προσπαθήσει ο Ερντογάν να επιτύχει και στην Κύπρο, αλλά ακόμα έχει προβλήματα με την ΕΕ.

Αν εγκριθούν οι τροποποιήσεις του Συντάγματος θα αντιστρέψει την κληρονομιά του Κ. Ατατούρκ καθώς θα αφαιρέσει όλα τα προηγούμενα συστατικά στοιχεία του Συντάγματος. Θα μπορούσε να πουλήσει στους πολίτες της χώρας του την ιδέα την Ομοσπονδίας ως συμβιβασμό με τους Κούρδους, αλλά στην πραγματικότητα θα τους ξεγελάσει και θα είναι η ένταξη του σουνιστάν της Συρίας και του Ιρακινού Κουρδιστάν στο Νέο- Οθωμανικό Χαλιφάτο. Αν επιτύχει τη στενή σύνδεση με την Ιορδανία και τη Σ Αραβία, τότε ανοίγει ο δρόμος να μετατραπεί σε παγκόσμια δύναμη, που θα εξαναγκάσει τους γείτονες να συνεργαστούν μαζί της, αλλά θα αρχίσει ο ανταγωνισμός με όλους τους μεγάλους παίκτες στην περιοχή. Με αυτές τις χώρες ήδη έχει εμπορικές και οικονομικές σχέσεις. Με αυτό τον τρόπο θα κερδίσει τον σεβασμό των υποστηρικτών της Ummah για να θέλουν μετά να είναι μέλος του Νέου Χαλιφάτου. Όμως, θα πρέπει πρώτα να αλλάξει το Σύνταγμα και να διατηρήσει μια επίφαση από τον ρεπουπλικανισμό για να ελέγχει την Μουσουλμανική Αδελφότητα και να έχει ανοιχτές τις πόρτες στον Νεοφιλελευθερισμό.

Το BIG GAME της ενέργειας.

Για μια στιγμή η Τουρκία έχασε τον Γεωπολιτικό της ρόλο και ο Ερντογάν φόρτωσε τις ευθύνες στον στενό του συνεργάτη Α. Νταβούτογλου αλλά η ιδεολογία τους παραμένει η ίδια και τώρα προσπαθεί να ανακτήσει αυτό το ρόλο και να επιτύχει την μεγαλύτερη δυνατή ευελιξία στην εξωτερική του πολιτική, για να επιτύχει τον μεγαλύτερο του στόχο. Εκτός από την ιδεολογική του προσέγγιση στην περιοχή με το Νέο -Οθωμανισμό πρέπει να εξασφαλίσει σταθερή πρόσβαση στην ενέργεια, με πόρους τους οποίους μέχρι τώρα έχει από τη Ρωσία, αλλά θέλει να διαφοροποιήσει τις προμήθειες του, καθώς γνωρίζει ότι η εξάρτηση από ένα μόνο προμηθευτή είναι επικίνδυνη πολιτική. Η πολιτική της Ρωσίας μέχρι τώρα αποδείχθηκε αναποτελεσματική να επηρεάσει τις επιλογές του Χαλίφη. Την ίδια πολιτική ακολουθεί και η Κίνα, που αγοράζει ενέργεια από πολλούς προμηθευτές για να διατηρήσει τον έλεγχο. Φαίνεται ότι με την ενθάρρυνση των δυτικών δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να σταματήσει την Τουρκία να προμηθευτεί ενέργεια από διάφορες χώρες ακόμα και παράνομα από τη Συρία ή το βόρειο Ιράκ, αλλά έχει σαφείς βλέψεις σε άλλες χώρες για την ενεργειακή της ασφάλεια.

Έστω και αν ακόμα η Ρωσία δεν πέτυχε να θέσει την Τουρκία κάτω από την ενεργειακή της εξάρτηση, έχει ασφαλή και αξιόπιστη πρόσβαση με τα υφιστάμενα προγραμματιζόμενα έργα και ακόμα και η διαφοροποίηση της σε άλλες αγορές δεν σημαίνει απαραίτητα εχθρική ενέργεια προς τη Ρωσία, αλλά αντίθετα μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις επιλογές της. Για τους ίδιους γεωστρατηγικούς λόγους που η Ρωσία έχει ανάγκη την διαδρομή τον Βαλκανίων την έχει ανάγκη και η Τουρκία. Αυτή η βάση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για συνεργασία στην επίλυση των 3 σοβαρών προβλημάτων στα Βαλκάνια, την Βοσνία, την FYROM και το Κοσσυφοπέδιο. Η γεωπολιτική φύση των Βαλκανίων, τα δημογραφικά δεδομένα και οι στρατηγικές επιδιώξεις φέρνουν την Ρωσία, την Τουρκία, την Γερμανία και τις ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ να παίζουν σημαντικό ρόλο στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Η συνεχής επιδείνωση των σχέσεων την οποία φαίνεται ότι επιδιώκει ο Τ Ερντογάν με τη Γερμανία, ευνοεί τη Ρωσία να συνεργαστεί μαζί του και να αντικαταστήσει το Βερολίνο στα Βαλκάνια. Αν μαζί καταφέρουν να επιλύσουν τα προβλήματα των Βαλκανίων, η συνεργασία θα ανοίξει νέα εποχή και δεν θα τεθούν σε κίνδυνο τα ενεργειακά σχέδια των δυο χωρών. Το τουρκικό ρεύμα συμφωνήθηκε για να εξασφαλίσει η Τουρκία πρόσβαση στην ενέργεια, αλλά και για να εμβαθύνει την στρατηγική εταιρική σχέση Μόσχας – Άγκυρας. Πως θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες της ΕΕ απομένει να δούμε στην πορεία. Αυτά τα έργα εξυπηρετούν τα σχέδια της Ρωσίας, αλλά ούτε η Δύση ακόμα δεν είπε ότι θα ήθελε να μην εξυπηρετηθούν τα σχέδια του Ερντογάν. Τα Γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι όμως αντίθετα με τα Γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, και είναι πολύ πιθανόν ότι η Ρωσία θα τραβήξει το χαρτί της ενέργειας για τη Τουρκία αν αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις.

Τέλος Πρώτου Μέρους .....πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.