Για όσους δεν ασχολούνται Ακαδημαϊκά ή/και επιχειρησιακά με την μελέτη της Τρομοκρατίας, θα ήταν χρήσιμο να παραθέσουμε ένα σύντομο επιβοηθητικό συνάμα και ιστορικό υπόμνημα, προκειμένου να γίνει ευχερέστερα κατανοητό από πού ξεκινήσαμε, που βρισκόμαστε και κυρίως πως φθάσαμε ως εδώ.
Το φαινόμενο της Τρομοκρατίας εκδηλώθηκε ιστορικά σε τέσσερα κύματα με το πρώτο να τοποθετείται ιστορικά περί το 1880. Το κύμα αυτό ονομάζεται το «Αναρχικό κύμα» και εμφανίσθηκε αρχικά στην Ρωσία και επεκτάθηκε αργότερα στην Ευρώπη, Αμερική και Ασία. Ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν αποτέλεσαν τους κύριους Strategists επί του δόγματος και χρησιμοποιήθηκαν ιδιαιτέρως τα τεχνολογικά ΜΜΕ της εποχής, όπως ο τηλέγραφος και οι εφημερίδες για την προπαγάνδα και μετάδοση των ιδεών τους. Διάσημη τρομοκρατική οργάνωση της εποχής η «Narodnaya Volya» (Η θέληση του λαού) η οποία ανέλαβε την ευθύνη για την δολοφονία ενός Τσάρου. Αυτή η οργάνωση αυτοαποκαλείτο τρομοκρατική και κατέστησε την περίοδο από το 1890 μέχρι τις αρχές του 1900 την χρυσή εποχή των δολοφονιών λόγω και μιμητών που βρήκε, καθώς την ίδια περίοδο δολοφονήθηκαν η Ελισάβετ αυτοκράτειρα της Αυστρίας, ο Ουμπέρτο ο 1ος Βασιλεύς της Ιταλίας, ακόμα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Mckinley στο Buffalo της πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Το δεύτερο κύμα της Τρομοκρατίας ονομάζεται «Αντι-αποικιακό». Ξεκίνησε το 1920 και χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια αυτοκαθορισμού, αυτοδιάθεσης και απελευθέρωσης περιοχών του κόσμου από τα αποικιακά δεσμά ισχυρών δυνάμεων, κυρίως στρεφόμενο κατά Βρετανικών και Γαλλικών συμφερόντων. Σε αυτό το χρονικό σημείο οι τακτικές αυτού του κύματος διαφοροποιούνται από το προηγούμενο καθώς εισάγεται, πλέον των δολοφονιών, η μέθοδος του ανταρτοπολέμου (Hit and run) για πρώτη φορά. Οι ομάδες αυτές είχαν σημαντικές επιχειρησιακές επιτυχίες και σταμάτησαν να αυτοαποκαλούνται τρομοκράτες, υιοθετώντας τον όρο «μαχητές για την ελευθερία». Αυτές ισχυρίζοντο ότι πολεμούσαν κατά της «τρομοκρατίας των κατακτητών». Σημαντικοί επιχειρησιακοί παράγοντες αυτού του κύματος ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) που μαχόταν για μια ανεξάρτητη Ιρλανδία κατά της Βρετανίας, το Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση (FLN) που μαχόταν για την απελευθέρωση της Αλγερίας κατά της Γαλλίας και βέβαια η παραστρατιωτική οργάνωση Irgun (Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση στη Χώρα του Ισραήλ) η οποία μαχόταν (από το 1931 έως περίπου το 1948) κατά της Βρετανικής Αρχής στην περιοχή στην οποία σήμερα είναι πλέον το επίσημο Κράτος του Ισραήλ.
Το τρίτο κύμα ονομάζεται «Νέο – Αριστερό» ή ακροαριστερό ή Ερυθρό. Ξεκίνησε περί το 1960. Την εποχή εκείνη και ενώ οι επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ευρίσκοντο σε πλήρη εξέλιξη, μέρος της σπουδάζουσας νεολαίας στην Βόρεια Αμερική και την Κεντρική Ευρώπη, αυτοαναγορεύθηκαν ως εμπροσθοφυλακές για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων λαών του Τρίτου κόσμου. Στην Λατινική Αμερική εμφανίζονται οργανώσεις με τακτικές Αντάρτικου πόλεων με διακριτική (!) υποστήριξη από την ΕΣΣΔ της εποχής, καθώς η εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» βρίσκεται στην ακμή της. Το τρομοκρατικό φαινόμενο διεθνοποιείται καθώς η PLO (Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός) του Γιασερ Αραφάτ εμφανίζεται με θεαματικές ενέργειες. Πρωτοεισάγονται οι τεχνικές της Αεροπειρατείας (Πτήση 181 της Lufthansa το 1977 στο Αεροδρόμιο Entebbe) και ομηρείας προσώπων (Ισραηλινοί αθλητές όμηροι κατά τους ολυμπιακούς αγώνες του 1972 στο Μόναχο με ευθύνη της οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβριος»). Εισάγονται και μεμονωμένες βομβιστικές επιθέσεις διαφόρων ειδών. Επισημαίνεται ότι κατά την εποχή εκείνη ο πρώτος στόχος των τρομοκρατών δεν ήταν η πρόκληση θυμάτων και νεκρών. Κύριος Αντικειμενικός Σκοπός (ΑΝΣΚ) ήταν η πρόκληση της διεθνούς προσοχής και δευτερεύων ΑΝΣΚ ο εξαναγκασμός των Κυβερνήσεων να ικανοποιήσουν κάποιο αίτημα όπως η απελευθέρωση κρατουμένων συντρόφων τους σε ανταλλαγή με ομήρους κλπ. Σημαντικότατες τρομοκρατικές οργανώσεις επιχειρούν την εποχή εκείνη. Εκτός από την Φράξια Κόκκινος Στρατός (γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ), τον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και άλλες μικρότερες εμφανίζονται σε διάφορες χώρες.
Το κύμα αυτό έχει τεράστια σημασία για την Ελλάδα καθώς η μονίμως καθυστερημένη Χώρα μας έχει μείνει (ευτυχώς από μια πλευρά, όπως θα εξηγήσω παρακάτω) σε αυτήν την εξελικτική φάση, αποφεύγοντας επί του παρόντος προσωρινά, τον βασικό κορμό του επομένου τετάρτου κύματος που ταλανίζει την υφήλιο.
Το επόμενο και τελευταίο τέταρτο κύμα ονομάζεται «Θρησκευτικό» και η αφετηρία του τοποθετείται στο 1979 περίπου, την εποχή της Ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν, την εποχή που η ΕΣΣΔ εισέβαλε στο Αφγανιστάν και του πλέον σημαντικού όλων γεγονότων: την κατάληψη του μεγάλου τζαμιού (Grand Mosque) στη Μέκκα τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του ιδίου έτους από 500 περίπου εξτρεμιστές με αποτέλεσμα εκατοντάδες θύματα. Την εποχή αυτή εμφανίζονται Ισλαμικές οργανώσεις, Οργανώσεις Σίχ, ακόμα και Ιουδαϊκές (δολοφονία Γιτζάκ Ράμπιν το 1995 στο Τελ Αβίβ) ή/και χριστιανικές ακόμα (Στρατιωτικές Ομάδες κατά της Άμβλωσης «Anti-abortion militant groups”) με πολλά θύματα και ενέργειες. Στο ίδιο κύμα αργότερα εμφανίζονται και θρησκευτικές τρομοκρατικές Σέχτες όπως στο Τόκυο η Aum Shinrikyo που απελευθέρωσε αέριο Σαρίν στο μετρό της πόλης με 12 θύματα και άνω των 1000 τραυματίες την 20/3/1995. Ήταν η πρώτη επίσημη (διότι ανεπίσημα υπήρξαν και άλλες μη ανακοινωθείσες παλαιότερα) χρήση μη συμβατικών μέσων (χημικός παράγων αερίου) σε τρομοκρατική ενέργεια που εγκαινίασε και επίσημα την εποχή των ασυμμέτρων απειλών. Το modus operandi των οργανώσεων αυτού του κύματος πέραν των ήδη γνωστών δολοφονιών προσωπικοτήτων ομηρείας αμάχων, εμπλουτίζεται σημαντικά με την μέθοδο του «βομβιστή αυτοκτονίας». Εμφανίζεται τότε η Χεζμπολά στον Λίβανο (σε συνέχεια δράσεων της Φατάχ στην ευρύτερη περιοχή) που πηγαίνει ένα βήμα παρά πέρα και με χρήση παγιδευμένων οχημάτων. Βέβαια την χρήση βομβιστών αυτοκτονίας υιοθετούν την εποχή εκείνη και μη θρησκευτικές οργανώσεις όπως το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα στην Τουρκία και οι τίγρεις Ταμιλ στην Σρι-Λάνκα. Βεβαίως κύριος πόλος του κύματος αυτού είναι η Αλ-Κάιντα με τα σημαντικά χτυπήματα στις Πρεσβείες των ΗΠΑ στο Νταρ ες Σαλάμ και το Ναϊρόμπι την 7/8/1998. Βεβαίως είχαν προηγηθεί και άλλα πιο σποραδικά λίγο παλαιότερα.
Το τέταρτο αυτό κύμα βρίσκεται σήμερα σε πλήρη εξέλιξη. Η συστηματική διαφορά είναι πλέον ότι οι δράστες στοχεύουν το ίδιο στη δημοσιότητα όσο και στο αίμα ενώ παλαιότερα η στόχευση δεν ήταν στον ίδιο βαθμό η πρόκληση θανάτου.
Η περίπτωση του ISIS εκφεύγει της απλής τρομοκρατικής οργανώσεως για πολύ συγκεκριμένους επιχειρησιακούς και επιστημολογικούς λόγους η ανάλυση των οποίων παρέλκει των σκοπών του παρόντος σημειώματος και συνιστά αυτοτελές κεφάλαιο συζήτησης.
Οι περισσότερες Υπηρεσίες Πληροφοριών εντοπίζουν πλέον εν τω γεννάσθαι και το πλέον πρόσφατο πέμπτο κύμα της Τρομοκρατίας, το λεγόμενο «των μοναχικών λύκων». Στην περίπτωση αυτή παρατηρούμε μεμονωμένα άτομα ή ολιγομελείς πυρήνες 2-4 ατόμων χωρίς ιδιαίτερες διασυνδέσεις και εξωτερικές επαφές, με προσεκτικό πολυετή σχεδιασμό και προπαρασκευή, να εκδηλώνουν επιχειρήσεις σε μη αναμενόμενο χρόνο και τόπο με αυτοσχέδια μέσα και μεθόδους. Είναι τάση που αναμένεται να σχηματοποιηθεί επιχειρησιακά αρκετά σύντομα, με δεδομένη και την ιδιαίτερη αύξηση επιρροής της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα για πολύ συγκεκριμένους λόγους βρίσκεται ακόμα στο κύμα της αριστερής Τρομοκρατίας. Στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες καθώς η αριστερή ιδεολογία κατέρρευσε από το 1989 η κοινωνία έχει εγκαταλείψει στο μουσείο της ιστορίας την αντιεξουσιαστική επανάσταση, συχνά καταδικάζοντάς την. Έτσι λοιπόν είτε επίσημα στο πολιτικό πεδίο είτε ανεπίσημα στο παραπολιτικό πεδίο δεν υπάρχει έδαφος οικοδόμησης θεωριών και δράσεων αριστερής θεμελίωσης. Πολύ περισσότερο η βία καταδικάσθηκε από το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, γεγονός που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί στην εξελικτική κοινωνικοπολιτική πορεία της Ελλάδος. Αυτό καθιστά στη Χώρα μας, ακόμα ως επιχειρησιακές, οργανώσεις αριστερής – ακροαριστερής ιδεολογικής αφετηρίας μη επιτρέποντας (ευτυχώς !) σε θρησκευτικής βάσεως οργανώσεις να αναπτυχθούν και δράσουν. Παράλληλα στην Ελλάδα με τον μέχρι πρότινος προσεκτικό έλεγχο εισερχομένων στην Χώρα αλλοδαπών έχουμε αποφύγει την γκετοποίηση περιοχών των μεγάλων μας αστικών κέντρων, όπως δυστυχώς συμβαίνει στις σημαντικότερες μεγαλουπόλεις της Δυτικής Ευρώπης. Εκεί υπάρχουν no go areas όπου δεν μπορούν να εισέλθουν ούτε καν τα όργανα του νόμου. Η γκετοποίηση αποτελεί το φυτώριο για την ανάπτυξη ριζοσπαστικής θρησκευτικής ρητορικής η οποία σε συνδυασμό με κηρύγματα μίσους από χώρους σχετικών θρησκευτικών συναθροίσεων (τζαμιά και άλλα θρησκευτικά κέντρα ιεροδιδασκαλίας) έχει συμβάλλει στην διατήρηση της χωριστικότητας και της πολιτισμικής διαφοροποίησης σε μεγάλο δυστυχώς αριθμό νέων Ευρωπαίων πολιτών.
Η αδυναμία αφομοίωσης των εμφορουμένων από Ισλαμικές ορίζουσες αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι αλλοδαπής καταγωγής Ευρωπαίοι πολίτες ακόμα και 2ης και 3ης γενεάς διατηρούν ενεργά και άθικτα τα Ισλαμικά χαρακτηριστικά αυτονόμησης και αντιθέσεως στον δυτικό τρόπο ζωής. Η ενσωμάτωση αποβαίνει στην πράξη στόχος χωρίς καμία προοπτική επιτυχίας.
Η Ελλάδα προσκολλημένη ακόμα στο σαθρό ιδεολογικό άρμα της Αριστεράς γενικώς, είτε από εμμονή της διανόησης είτε από ιδεοληψία αρκετών, έχει ακόμα περιθώρια ελέγχου του τετάρτου κύματος από τύχη, χωρίς να μπορεί να αποκλεισθεί τέτοιο χτύπημα σε στόχους δυτικών συμφερόντων στο έδαφός της.
Τούτων δοθέντων το Μεταναστευτικο – Προσφυγικό αποτελεί πρωτίστως ζήτημα Εθνικής Ασφαλείας, το οποίο αφορά τις αρμόδιες Ελληνικές Υπηρεσίες, οι οποίες θα πρέπει αθόρυβα όπως πάντοτε και με τον επαγγελματισμό που τις διακρίνει, να κινηθούν για τον περιορισμό ή έστω την αποτροπή επεκτάσεως των επιχειρησιακών δυνατοτήτων δράσεως του τετάρτου κύματος στη Χώρα μας.
Αθανάσιος Κοσμόπουλος
Ταγματάρχης (ΣΣΝΣ) ε.α.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου