The Saker (USA)
Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας δεν λύνει πραγματικά κανένα πρόβλημα, δεν τελειώνει καν το πόλεμο, και οι δύο πλευρές εκφράζουν μεγάλη προσοχή για το μέλλον της εφαρμογής της.
Και όμως, αποτελεί μια τεράστια νίκη για τη Ρωσία. Αν και είναι πολύ νωρίς για να πούμε ότι «οι Ρώσοι κέρδισαν στη Συρία», νομίζω ότι τώρα είναι δίκαιο να πούμε ότι κέρδισε η ρωσική θέση στη Συρία. Εδώ είναι το γιατί:
Πρώτον: κανείς δεν υποδηλώνει πλέον ότι ο Άσαντ θα εκδιωχθεί ή ότι η Δαμασκός θα καταληφθεί. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καθένας έχει πλέον αναγνωρίσει ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, που υποστηρίζεται από τη Ρωσία, έχει απωθήσει με επιτυχία την επίθεση του τεράστιου Αγγλοσιωνιστικού συνασπισμού που χτίστηκε για την ανατροπή του Άσαντ .
Δεύτερον: Η Ρωσία έχει αναγκάσει το ΣΑ των ΗΕ και τις ΗΠΑ να παραδεχτούν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των όσων πολεμούν τον Άσαντ σήμερα είναι τρομοκράτες. Φυσικά, δεν δηλώθηκε έτσι, αλλά αν κοιτάξετε τις οργανώσεις που το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει ήδη ορίσει ως «τρομοκρατικές», τότε έχετε ήδη την απόλυτη πλειοψηφία των δυνάμεων αντι-Άσαντ. Αυτό σημαίνει ότι η ηθική και νομική νομιμοποίηση των δυνάμεων αντι-Άσαντ είναι ψέματα υπό κατάρρευση .
Τρίτον: ανεξάρτητα από το τι προσπαθεί ο Ερντογάν πραγματικά να κάνει στο μέλλον, υπάρχουν πλέον σαφείς ενδείξεις ότι ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ, ούτε καν η τουρκική υψηλή στρατιωτική διοίκηση θέλουν πόλεμο με τη Ρωσία. Και αυτό σημαίνει ότι απέτυχε το στοίχημα του Ερντογάν και ότι ολόκληρη η πολιτική του στη Συρία είναι πλέον τελείως νεκρή . Λάβετε υπόψη ότι μετά την ύπουλη επίθεση στο ρωσικό Su-24, το Κρεμλίνο το έκανε στόχο πολιτικής για «Σαακαβιλίσει» (Saakashvilize) τον Ερντογάν. Ο στόχος αυτός έχει σχεδόν πετύχει τώρα και το μέλλον του Ερντογάν φαίνεται πολύ, πολύ ζοφερό: όλοι (εκτός ίσως από τους Σαουδάραβες) είναι άρρωστοι και κουρασμένοι από αυτόν τον μανιακό. Το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στην Τουρκία τώρα είναι ο στρατός να απαλλαχτεί από τον Ερντογάν και να τον αντικαταστήσει με κάποιον πρόθυμο να επανορθώσει το σύνολο των ζημιών που προκάλεσε.
Τέταρτον: όλες οι απειλές για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων ή για κατοχή στη Συρία έχουν πλέον ακυρωθεί από μια συμφωνία η οποία δηλώνει ουσιαστικά ότι όποιος δεν σέβεται την κατάπαυση του πυρός αποτελεί νομιμοποιημένο στόχο για εμπλοκή και καταστροφή.
Πέμπτον: οι ΗΠΑ έπρεπε να δεχτούν την ταπείνωση του να πρέπει να συμφωνήσουν με όλους τους ρωσικούς όρους για την παρούσα κατάπαυση του πυρός. Ναι, φυσικά, οι ΗΠΑ μπορούν, και κατά πάσα πιθανότητα θα προσπαθήσουν να αθετήσουν μερικά ή ολικά, τη συμφωνία αυτή, αλλά το τέθηκε προηγούμενο και θα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, για τις ΗΠΑ να επιστρέψουν ανοιχτά στις προ-2016 πολιτικές.
Έκτο: μήπως θυμάται κανείς ακόμα τη ρητορική της Χίλαρι Κλίντον για τη Συρία και τη Ρωσία; Η θέση της ήταν ξεκάθαρη: ο Άσαντ πρέπει να φύγει και όσοι τον υποστηρίζουν να "τιμωρούνται". Ακόμη και μετά το ξεκίνημα της ρωσικής στρατιωτικής επίθεσης, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να πουν στους Ρώσους που βρίσκονταν οι «καλοί τρομοκράτες» και που ήταν οι "κακοί τρομοκράτες". Δεν δέχονταν ανταλλαγή πληροφοριών με τους Ρώσους. Τώρα οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν να συνεργαστούν με τους Ρώσους σε κάποιο χάρτη της Συρίας, διευκρινίζοντας που έχουν αναπτυχθεί οι συμμετέχοντες στη κατάπαυση του πυρός και που είναι εκείνοι που δεν συμπεριλαμβάνονται στην κατάπαυση του πυρός. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ θα πρέπει τώρα να μοιράσουν με τη Ρωσία όλες τις πληροφορίες που προηγουμένως αρνήθηκαν να μοιραστούν και να συνεργαστούν με τους Ρώσους σε καθημερινή βάση .
Έβδομο: Η Ρωσία έχει ουσιαστικά προσαρτήσει το λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό». Πως? Αναγκάζοντας βασικά κάθε φατρία στη Συρία να επιλέξει ανάμεσα σε μια από δύο πιθανές καταστάσεις: είτε να είναι «τρομοκράτης» (και συνεπώς δίκαιος στόχος για καταστροφή) είτε να συμμετέχει σε μια πολιτική διαδικασία εξ ολοκλήρου σχεδιασμένη από τη Ρωσία. Οι Ρώσοι ανοίγουν πλέον τώρα ένα «Κέντρο Εκεχειρίας» στην αεροπορική βάση Khmeimin κοντά στη Λατάκια το οποίο «θα παρέχει βοήθεια» σε όσους συμφωνούν με τη κατάπαυση του πυρός.
Τα προαναφερόμενα αποτελούν προς το παρόν, κυρίως μια διπλωματική νίκη, φυσικά, αλλά μια ρωσική διπλωματική νίκη η οποία κατέστη δυνατή από μια ρωσική στρατιωτική νίκη. Ένα μικρό ρωσικό στρατιωτικό απόσπασμα έχει ουσιαστικά εξουδετερώσει πλήρως τα σχέδια μιας ολόκληρης παγκοσμίως Αυτοκρατορίας. Αυτό, από μόνο του, είναι ένα καταπληκτικό επίτευγμα.
Ο άλλος μεγάλος νικητής εδώ είναι, κατά τη γνώμη μου, οι Κούρδοι οι οποίοι, σύμφωνα με Βρετανούς αξιωματούχους , φαίνεται να έχουν συντονίσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους με το συριακό στρατό και τις Ρωσικές Αεροδιαστημικές Δυνάμεις και οι οποίοι σήμερα βρίσκονται πολύ κοντά να επιτύχουν τα όνειρά τους να συνδέσουν το ιρακινό και συριακό Κουρδιστάν. Ακριβώς ο χειρότερος εφιάλτης για τους Τούρκους έγινε πραγματικότητα, εξ ου και ο παραμένοντας κίνδυνος μιας τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης δήθεν για να δημιουργήσει μια «νεκρή ζώνη», αλλά στην πραγματικότητα να σώσουν το προσωπείο τους. Αυτού του είδους επέμβαση θα παραμείνει δυνατή για όσο χρονικό διάστημα οι Τούρκοι θα μπορούν να συνεχίσουν να ελπίζουν ότι θα διαπράξουν επιθέσεις εναντίον των γειτόνων τους, υπό την προστασία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Και αυτό δεν θα αλλάξει οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον.
Και έπειτα υπάρχουν οι Σαουδάραβες.
Είναι πολύ, παραπολύ θυμωμένοι. Είναι θυμωμένοι στο σημείο να απειλήσουν, όχι με τόσο λεπτές απειλές, για χρήση πυρηνικών όπλων για να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους τους. Δείτε από μόνοι σας:
Στην πραγματικότητα, από τότε που το Πακιστάν απέκτησε τη βόμβα, δεν θα απορρίψω οποιαδήποτε Σαουδική αξίωση της ύπαρξης πυρηνικών συσκευών. Αλλά τι σημαίνει αυτό πραγματικά;
Απολύτως τίποτα.
Είναι πολύ πιθανό ότι οι Σαουδάραβες έχουν την τεχνογνωσία για μια πυρηνική συσκευή. Και είναι πολύ πιθανό ότι πήραν ακόμη και στα χέρια τους αρκετά πυρηνικά υλικά για μερικές βόμβες.
Μπορεί ακόμη και να κατάφεραν να αγοράσουν μερικές πυρηνικές συσκευές από τους Πακιστανούς ή τους Ισραηλινούς.
Αλλά ακόμη και αν αυτό αληθεύει, η πραγματικότητα είναι ότι οι Σαουδάραβες δεν έχουν καν τη στρατιωτική ικανότητα να νικήσουν τη φτωχότερη αραβική χώρα στον πλανήτη (Υεμένη) και ότι σίγουρα δεν έχουν την στρατιωτική ικανότητα να χειρίζονται τις πυρηνικές συσκευές τους με τρόπο που θα τους επιτρέψει να επιτύχουν οποιοδήποτε είδος στρατιωτικού πλεονεκτήματος.
Τελικά, για τι μιλάμε εδώ; Χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα κατά του συριακού στρατού; Κατά του Ιράν; Κατά της Ρωσίας;
Αυτά είναι απολύτως γελοία.
Η πραγματικότητα είναι ότι όποιες πυρηνικές δυνατότητες έχουν, δεν έχουν οι Σαουδάραβες, το γεγονός ότι αναγγείλουν πυρηνικές επιθέσεις είναι απλώς ένα σημάδι αδυναμίας και φόβου, και όχι σημάδι ισχύος. Αυτός είναι ο λόγος που κανείς δεν εντυπωσιάζεται από αυτές τις δηλώσεις, τουλάχιστον οι προβλεπόμενοι στόχοι τέτοιων απειλών.
Ενώ είναι αλήθεια ότι η τελευταία συμφωνία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας δεν σηματοδοτεί το τέλος του πολέμου στη Συρία, είναι ένα σημείο καμπής, ένα είδος συμφωνίας Μινσκ-2, με την οποία κανείς δεν θέλει πραγματικά να συμμορφωθεί, αλλά που σφραγίζει την ήττα των Αγγλοσιωνιστικών σχεδίων στη Συρία όσο η Μινσκ-2 σήμαινε την ήττα του Ουκροναζιστικού ονείρου.
Ο χρόνος τρέχει τώρα για τη ρωσοσυριακή πλευρά. Με κάθε μέρα που περνά η ρωσική task force στη Συρία θα γίνει πιο ισχυρή, όπως και οι συριακές ενόπλες δυνάμεις. Αυτό, από μόνο του, δεν θα είναι αρκετό για να νικήσουν το Ντάες/Daesh, και μπορούμε να περιμένουμε μια σθεναρή αντίσταση από τους τρελούς τακφιριστές, αλλά η γραφή είναι στον τοίχο για να τη δουν όλοι: όσο περισσότερο οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί θα εμπλέκονται άμεσα και από κοινού να συμμετέχουν, τόσο λιγότερο η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία θα είναι σε θέση να καθορίσουν την έκβαση του πολέμου.
Με άλλα λόγια, ενώ αυτό απέχει πολύ από το να είναι το τέλος του Ντάες/Daesh, είναι η αρχή του τέλους του Ντάες/Daesh στη Συρία.
Για άλλη μια φορά οι αρνητές και μισητές του Πούτιν αποδείχτηκαν λάθος.
Για να είμαι ειλικρινής, έτσι κ’ εγώ: δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι οι Ρώσοι θα επέτυχαν τόσα πολλά με τόσο λίγο και όμως έβαλαν αυτό το εξαιρετικά επικίνδυνο στοίχημα και κέρδισαν. Μόνο ένας εξαιρετικά επιδέξιος συνδυασμός των στρατιωτικών, οικονομικών, διπλωματικών και πολιτικών μέσων θα μπορούσε να αποφέρει ένα τέτοιο αξιόλογο αποτέλεσμα, αλλά ο Πούτιν, προφανώς, βρήκε αυτό το τέλειο μείγμα.
Η διαδρομή παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνη, σίγουρα, αλλά το αποτέλεσμα της 20ης εβδομάδας ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία δεν είναι τίποτα λιγότερο από αξιοσημείωτο.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου