Κωνσταντίνος Κούρος
Τα πνεύματα έχουν αγριέψει επικίνδυνα. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα τεταμένη στο Αιγαίο και τη Μέση Ανατολή.
Όλοι βρίσκονται με το χέρι στην σκανδάλη αναμένοντας την μοιραία κίνηση.
Το δόγμα Νταβούτογλου περί μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες είναι εδώ και καιρό στον κάλαθο των αχρήστων.
Επί της ουσίας επρόκειτο για ex kathedra ανοησίες (κατά κανόνα οι καθηγητές είναι καλοί στη θεωρία…).
Ο Ερντογάν σχοινοβατεί μονίμως, απειλεί, παραφέρεται, εκβιάζει, λοιδορεί, με λίγα λόγια έχει χάσει την ψυχραιμία του και φαίνεται να ζει στον οθωμανικό του κόσμο.
Γνωρίζει μάλλον ότι παίζει την τελευταία σκηνή του δράματος της τουρκικής αυτοκρατορίας που ονειρεύτηκε.
Είναι εγκλωβισμένος στη γωνία και αντιδρά σαν την παγιδευμένη γάτα και η Ελλάδα που είναι ο αδύναμος κρίκος της παρούσης πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική.
Ο πολιτικός κόσμος εντός της Τουρκίας στην ολότητά του είναι βαθιά διχασμένος ακόμη και εντός της παράταξης (ΑΚΡ) που κυβερνά.
Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν πολλές επί μέρους πληροφορίες που δημοσιεύονται στα τουρκικά ΜΜΕ.
Μαθαίνουμε ακόμη για επικείμενη μετάθεση του επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Χακάν Φιντάν στην Ιαπωνία.
Ταυτοχρόνως διαρρέουν πληροφορίες στα τουρκικά ΜΜΕ ότι η τρομοκρατική επίθεση προ ημερών στην Άγκυρα ήταν τουρκική προβοκάτσια.
Από την άλλη πλευρά η ελληνική πολιτική ηγεσία παραπαίει μεταξύ βλακείας, ανυπαρξίας και οσφυοκαμψίας.
Πιστή στα κελεύσματα της Γερμανίας κυρίως, αποδέχθηκε την διαμεσολαβητική ύπαρξη νατοϊκής δύναμης στο Αιγαίο.
Η Γερμανία από την πλευρά της ώθησε την εξέλιξη των πραγμάτων και κάνει ότι μπορεί για να εξυπηρετήσει την Τουρκία, τον προαιώνιο φίλο, σύμμαχο και όμαιμο, στις φιλοδοξίες της για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Άλλωστε η Γερμανοί ουδέποτε, εδώ και 140 χρόνια επέδειξαν πνεύμα συνεργασίας με την Ελλάδα.
Αν το ψάξουμε λίγο πιο βαθιά μάλιστα θα διαπιστώσουμε ότι το ιδεολογικό ρεύμα του παγγερμανισμού, δεν έβλεπε καν λόγο ύπαρξης του νεοελληνικού κρατιδίου.
Και την σημερινή συγκυρία καλόν είναι να την ερμηνεύσουμε με το πνεύμα των ημερών των Ιμίων.
Τότε που ο Σημίτης ευχαριστούσε από το βήμα της Βουλής τους Αμερικανούς.
Τότε που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στους Έλληνες ότι αυτοί που υποδαύλιζαν τις επεκτατικές διαθέσεις των Τούρκων ήταν οι Γερμανοί και τη δεδομένη στιγμή οι Αμερικανοί (φυσικά και δεν είναι φίλοι μας) δεν επιθυμούσαν στο Αιγαίο συγκεκριμένες εξελίξεις.
Όπως κανείς δεν εξήγησε επαρκώς ότι οι Αμερικανοί βομβάρδισαν και διαμέλισαν την Γιουγκοσλαβία κατόπιν προσκλήσεως και παρακλήσεως της Γερμανίας.
Κανείς δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει δημοσίως ότι η συμφωνία της Γιάλτας είναι εν ισχύ.
Ότι αυτή η συμφωνία την οποία αποδέχθηκε ο Στάλιν διασφαλίζει το γεγονός ότι το Αιγαίο ανήκει στην αγγλοσαξονική δικαιοδοσία και ότι η παρουσία της μικρής έστω νατοϊκής δύναμης πρωταρχικά διασφαλίζει την αγγλοσαξονική επικυριαρχία στο Αιγαίο.
Δευτερευόντως εξυπηρετεί και όποιον άλλο σκοπό διατυμπανίζουν τα ΜΜΕ.
Φυσικά, η Ρωσία γνωρίζει, αναγνωρίζει και αποδέχεται τα συμφωνηθέντα στη Γιάλτα.
Μέχρι που η ιστορική συγκυρία θα ανατρέψει τα εκατέρωθεν συμφωνηθέντα.
Οι συμφωνίες γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν, για να εξασφαλίζουν την ομαλότητα στο παρόν και να ανατρέπονται όταν αλλάζουν οι συσχετισμοί δυνάμεων.
Στην σημερινή συγκυρία η Γερμανία πράττει ότι έπραττε και τις μέρες των Ιμίων.
Υποστηρίζει την Τουρκία στους σχεδιασμούς της για συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο.
Επιθυμεί να διαμελίσει το «οικόπεδο Ελλάς» διότι αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά της.
Κυριαρχώντας στο Αιγαίο μέσω της Τουρκίας αυξάνει τρομακτικά την γεωπολιτική της ισχύ.
Κατά πρώτον, απομυζά οικονομικά όλη την περιοχή.
Κατά δεύτερον ελέγχει άμεσα την έξοδο της Ρωσίας από τα Στενά.
Κατά τρίτον αποκτά πρόσβαση στους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου.
Κατά τέταρτον εγγράφει προοπτικές στους υδρογονάνθρακες της Μέσης Ανατολής παραμερίζοντας τη Γαλλία, την Ιταλία, και έρχεται στο ίδιο επίπεδο με την Αγγλία και την Αμερική.
Εδώ καλόν είναι να θυμηθούμε τον Χίτλερ και τον Friedrich Ratzel (Der Lebensraum).
Κατά πέμπτον αποτινάσσει την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία.
Γι’ αυτούς και άλλους τόσους λόγους παλεύει η Γερμανία.
Γι’ αυτούς και άλλους τόσους λόγους την κατάλληλη στιγμή θα προσπαθήσουν να την «ισοπεδώσουν» οι ανταγωνιστές της αν, και όταν έρθει η στιγμή.
Επανερχόμαστε. Η κρίση στη Συρία και στα πέριξ έχει συγκεκριμένη δυναμική.
Οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι σήμερα, έχουν κοινό πλαφόν για το συριακό ζήτημα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλοι ούτε ότι τα έχουν βρει στην Ουκρανία ή ότι οι δυτικοί θα επιτρέψουν την ελεύθερη συμπεριφορά των Ρώσων στο Αιγαίο. Το αντίθετο συμβαίνει.
Γι’ αυτό και παίρνουν τα μέτρα και τις προφυλάξεις τους.
Όπως επίσης δεν γνωρίζουμε επακριβώς την κατάληξη της συριακής κρίσης.
Ουδείς γνωρίζει επακριβώς την κατάληξη του μεσανατολικού παζλ.
Ούτε επίσης είναι γνωστό αν τελικά οι δυτικοί, ως αντίβαρο των εδαφών που θα χάσει η Τουρκία για τη δημιουργία του Κουρδιστάν θα λάβει το μισό Αιγαίο για παρηγοριά και συνεκμετάλλευση.
Δεν είναι δικιά μας ιδέα, ούτε αποκύημα της καλπάζουσας φαντασίας μας.
Καλόν είναι στο σημείο αυτό να φέρουμε στη μνήμη μας τις τελευταίες σκηνές της Μικρασιατικής τραγωδίας. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Τότε που οι στόλοι των μεγάλων δυνάμεων της εποχής είχαν αγκυροβολήσει στο λιμάνι της Σμύρνης και οι Τούρκοι με τους Τσέτες, κατέσφαζαν τον μικρασιατικό πληθυσμό.
Τότε που οι Μικρασιάτες έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν και οι «φίλιες» δυνάμεις δεν δέχθηκαν να σώσουν ούτε έναν Μικρασιάτη.
Τότε που προσπαθούσαν να ανέβουν οι διωγμένοι Έλληνες στα πλοία των συμμάχων και αυτοί τους ξαναπετούσαν στη θάλασσα.
Το ξανάπαμε. Στη διεθνή σκηνή δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί. Δεν υπάρχουν συναισθήματα. Μόνο συμφέροντα.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου